Αυτός ο χαρακτήρας με το κόκκινο πουκάμισο κάνει απέραντες βόλτες μέχρι να του μιλήσετε
Στο Gold Rush! Anniversary, η ιστορία παραμένει ίδια και αλώβητη. Ο παίκτης υποδύεται το ρόλο του Jerrod Wilson, ενός δημοσιογράφου από το Brooklyn της Νέας Υόρκης, ο οποίος αναγκάζεται να ταξιδέψει ως την Καλιφόρνια για να βρει τον χαμένο του αδελφό. Το παιχνίδι εξελίσσεται το 1848, όπου για τους μυημένους του είδους, είναι μία περίοδος όπου δίνουν και παίρνουν οι φήμες για τον «χαμένο χρυσό της Καλιφόρνια». Με φόντο αυτό το κλίμα και σε αυτή την περίοδο ο Jerrod ξεκινάει το ταξίδι του για την άλλη άκρη της Αμερικής. Στην αρχή του παιχνιδιού, ο παίκτης έχει την επιλογή να παίξει με δύο ξεχωριστούς τρόπους. Τον παραδοσιακό point-and-click μηχανισμό και έναν old-school μηχανισμό, αυτόν της πληκτρολόγησης εντολών, οι οποίοι διαφοροποιούν αισθητικά το παιχνίδι και προσφέρουν έναν ολοκληρωτικά διαφορετικό τρόπο παιξίματος. Ενώ κατά την πορεία του παιχνιδιού, το παιχνίδι καινοτομεί δίνοντας στον παίκτη την ευκαιρία να ταξιδέψει προς τον προορισμό του με 3 διαφορετικούς τελείως τρόπους, με τρένο ή μέσω Παναμά ή γύρω από το Cape Horn που παράλληλα διαθέτουν τελείως ξεχωριστά εμπόδια και προσφέρουν διαφορετική παικτική εμπειρία.
Εδώ δυστυχώς τελειώνουν και τα θετικά του παιχνιδιού, καθότι η εν λόγω διασκευή αποτελεί ένα καθαρό remake αυτού, που μεταφέρει μία σωρεία bug και ατελειών.
Τα γραφικά του παιχνιδιού είναι δυστυχώς αδιάφορα και καθόλου συναρπαστικά και η απουσία αυτής της πολυπόθητης υψηλότερης ανάλυσης δείχνει ότι το παιχνίδι δεν προσπαθεί ιδιαίτερα να ξεφύγει από το παλίο στυλ που είχε 20 χρόνια πριν. Γεγονός που ενισχύεται από την «ασυνέπεια» στο gameplay, τόσο στο pathing σύστημα όσο και στις εντολές που παίρνει ο χαρακτήρας. Η εντολή “look at” πολλάκις ερμηνεύτηκε ως “talk to”, ενώ χρειάστηκε αρκετές φορές, να γίνει αλλαγή στο mode του παιχνιδιού προκειμένου να «ξεκολλήσει» ο χαρακτήρας από εκνευριστικά bugs που σταματούσαν το παιχνίδι. Αλγεινή εντύπωση άφησε και το pointer που ενίοτε ξεγελάει με το να δείχνει ως ανενεργά κάποια interactable αντικείμενα που ήταν σημαντικά για τη συνέχεια.
Η ατμόσφαιρα ξεχωριστή αλλά και με αισθητή την απουσία ήχου, πλάι σε μία muted άμαξα.
Ο ήχος απουσιάζει και ενεργοποιείται μόνο στις φάσεις εκείνες που προχωράει η ιστορία, ενώ η απουσία ενος score είναι αισθητή, δίνοντας την εντύπωση ότι παίζει κανείς ένα πραγματικό old-school παιχνίδι. Στο κομμάτι της ιστορίας, το παιχνίδι αφήνει μία όμορφη εντύπωση, καθότι μέσα σε ένα playthrough (είπαμε ότι υπάρχουν ήδη 3 paths), προσφέρονται διάφορα εγκυκλοπαιδικά στοιχεία και trivia που δύσκολα αφήνουν έναν παίκτη ασυγκίνητο. Οι γρίφοι είναι εύκολοι και βατοί, ενώ τα διακλαδωτά paths που προσφέρονται αυξάνουν το replayability του παιχνιδιού, καθότι χρησιμοποιούνται διαφορετικοί εξ’ολοκλήρου γρίφοι! Ωστόσο το παιχνίδι αφήνει την εντύπωση του ατελούς, με τα αδιάφορα γραφικά, τα pathing προβλήματα (με ένα λάθος κλικ βρίσκεσαι στο γρασίδι, όπου παίρνεις πρόστιμο, όπου κάποιες φορές μετά οδηγείσαι στην κρεμάλα!), τον «ανύπαρκτο» ήχο και τα interface bugs, πράγματα που περιμένει κανείς να έχουν αποφευχθεί σε ένα remake ενός τέτοιου old-school τίτλου. Παρόλα αυτά, το παιχνίδι διεκδικεί δικαιωματικά τα σκήπτρα της διατήρησης της ατμόσφαιρας με έναν μυστηριακό μεν τρόπο, που αποδεικνύεται δε αποτελεσματικός.
Παρόλα αυτά η τιμή του κάπου κοντά στα 35 ευρώ, το κάνει σχεδόν απλησίαστο, ιδιαίτερα που πλέον στην αγορά με 1-2 ευρώ βρίσκει κανείς εξαιρετικά adventure games και πολύ καλά remakes.
Μαλλον ο τιλος φανερωνει και τις προθεσεις των developers δλδ..