Αυτήν την αίσθηση την πέτυχε ο Καναδός indie developer μ’ έναν πολύ απλό τρόπο, ουσιαστικά επένδυσε σ’ έναν βαθμό δυσκολίας και gameplay το οποίο διαφοροποιείται αρκετά από τα παιχνίδια Zelda. Όσο ζεστά είναι τα συναισθήματα που μας έβγαλαν τα πανέμορφα χρώματα του κόσμου του Tunic, άλλο τόσο κρύο ήταν το αίμα των εχθρών μας που μας καθάρισαν με συνοπτικές διαδικασίες. Με την μικρή αλεπού που έχουμε ως ήρωα θα πρέπει να αποφεύγουμε τα χτυπήματα των εχθρών μας αλλά παράλληλα να ελέγχουμε και την stamina bar μας η οποία λιγοστεύει με την αποφυγή ή την χρήση της ασπίδας για block. Η life bar είναι αρκετά μικρή στην αρχή, ενώ αργότερα όταν προχωρήσαμε την ιστορία προστέθηκε και μία magic bar την οποία την χρησιμοποιούμε για τα μαγικά items που μπορεί να παγώνουν τους αντιπάλους, να πετάνε projectiles και πολλά άλλα. Όλα αυτά τα στατιστικά αναβαθμίζονται μέσω των αντίστοιχων collectibles, τα οποία θα πρέπει να προσφερθούν σε συγκεκριμένα σημεία μαζί με χρήματα ώστε να μπορέσουμε να ολοκληρώσουμε την αναβάθμισή μας.
Δεν θα ήταν υπερβολικό να περιγράψουμε το Tunic ως το παιδί των The Legend of Zelda και Dark Souls, ως ένα είδους υβρίδιο που βγήκε μέσα από τις ιδέες των εν λόγω σειρών. Οι αναφορές στα Zelda είναι αρκετές, όπως π.χ. η αρχή του παιχνιδιού όπου βλέπουμε τον ήρωα σε μία παραλία και το μόνο που έλειπε ήταν να εμφανιστεί η Marin να τον ξυπνήσει. Με το που προχωρήσαμε όμως λίγο στον κόσμο του Tunic και ανακαλύπτοντας τα πρώτα μας βασικά όπλα, μπήκαμε στο τριπάκι της αποφυγής, του να πιούμε ξανά και ξανά potions και του να ψάξουμε για το επόμενο άγαλμα που λειτουργεί σαν bonfire ώστε να κάνουμε save και να γεμίσουμε ενέργεια. Μετά την αλληλεπίδραση με το άγαλμα, οι εχθροί που εξολοθρεύσαμε εμφανίζονται ξανά μέσω του respawn, οπότε η χαλάρωση δίπλα από το save spot δεν διαρκεί και πολύ. Όλα αυτά τα διαφορετικά στοιχεία ρολάρουν και παντρεύονται με τέτοιον τρόπο, που από ένα σημείο και μετά ξεχάσαμε το Link’s Awakening και επικεντρωθήκαμε σχεδόν αποκλειστικά σ’ αυτό που ήθελε να μας εξιστορήσει ο Andrew Shouldice. Τα περιβάλλοντα είναι πλούσια, οι εχθροί και τα boss fights ιδιαίτερα απαιτητικά, ενώ η εξερεύνηση του κόσμου επιβραβεύει τον παίκτη συνεχώς μέσα από πάμπολλα collectibles. Ta collectibles αυτά έχουν την δυνατότητα να ανεβάσουν τα life stats του παίκτη, να αναβαθμίσουν τη φαρέτρα του ήρωα με νέα όπλα, ενώ η δυσκολία του τίτλου δίνει ουσία στα δευτερεύοντα όπλα όπως π.χ. τις βόμβες οι οποίες μας έσωσαν από ιδιαίτερα δύσκολες καταστάσεις. Παρ’ ό,τι το παιχνίδι είναι πολύ σφιχτό σ’ ότι αφορά την ποσότητα των αντικειμένων που θα κερδίσουμε, που θα ανακαλύψουμε ή που θα μπορούμε να αγοράσουμε (τα χρήματα είναι περιορισμένα), οι μηχανισμοί προσπαθούν να βοηθήσουν τους παίκτες και μέσα από το gameplay.
Όταν χρησιμοποιούμε ένα συγκεκριμένο item αρκετές φορές, κάποια στιγμή θα εμφανιστεί ένα μικρό “+” πάνω από το εν λόγω αντικείμενο και θα μας προσφέρεται μία μικρή έξτρα ποσότητα αυτού του item μετά από κάθε save ή κάθε θάνατο. Με αυτόν τον τρόπο το παιχνίδι σπρώχνει τον παίκτη να χρησιμοποιήσει όσο το δυνατόν περισσότερα αντικείμενα πέρα από το σπαθί, μιας και η σιγουριά της εξασφαλισμένης ποσότητας του αγαπημένου μας έξτρα item μετά από κάθε θάνατο μας έκανε να νιώθουμε πιο σίγουροι και άνετοι. Θα μπορούσε να πέσει λίγο παραπάνω δουλειά στην επιδραστικότητα και χρησιμότητα κάποιων αντικειμένων, αφού κάποια items είναι ξεκάθαρα καλύτερα σε σύγκριση με τα υπόλοιπα. O χειρισμός του Tunic είναι προσβάσιμος και ξεκάθαρος και αν εξαιρέσουμε κάποιες άδικες στιγμές και difficulty spikes, ο developer μας έδωσε όλα τα εργαλεία ώστε να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε μία σχετικά υψηλή δυσκολία. Είναι κυριολεκτικά αδύνατον να προχωρήσει ο χρήστης αν δεν αφομοιώσει όλες αυτές τις τεχνικές, όπως μεταξύ άλλων τις επιθέσεις με το σπαθί, την αποφυγή, την άμυνα με την ασπίδα, τα potions, τα magic items και πολλά άλλα. Το παιχνίδι πάντως κυλάει απροβλημάτιστα με αρκετό trial & error και με τα κατάλληλα upgrades και συνολικά το progress δεν θα προβληματίσει τους πιο έμπειρους παίκτες που αντέχουν το “ξύλο”. Ο κόσμος του Tunic είναι τόσο όμορφος και ταιριαστός για παίκτες μικρότερης ηλικίας, που μάλλον υπερίσχυσε η λογική και προστέθηκαν κάποια accessability features στο Option screen του παιχνιδιού. Ο παίκτης μπορεί να τσεκάρει κάποια στοιχεία που θα κάνουν την ζωή του πιο εύκολη, όπως μεταξύ άλλων απεριόριστο stamina ή το να μην πεθαίνει ο χαρακτήρας. H επιλογή αυτή μοιάζει λίγο ως φθηνή και εύκολη λύση, αλλά θεωρούμε ότι για χρήστες οι οποίοι ενδεχομένως να έχουν κολλήσει σε κάποιες πιο απαιτητικές στιγμές και θα θέλουν να δουν το φινάλε της ιστορίας, η εν λόγω επιλογή αποτελεί μία ικανοποιητική λύση. Δε ξέρουμε κατά πόσο επηρεάζει η ενεργοποίηση αυτών των επιλογών τα achievements στο Xbox Series X, μιας και δεν θέλαμε να το ρισκάρουμε κατά την διάρκεια του πρώτου playthrough.
Ο οπτικοακουστικός τομέας είναι εξαιρετικός σ’ ό,τι αφορά την απεικόνιση και την απόδοση σε τεχνικό επίπεδο στο Xbox Series X. Tο soundtrack από την άλλη μας άφησε ανάμεικτα συναισθήματα. Υπάρχουν ατμοσφαιρικά και άκρως ταιριαστά κομμάτια σε κάποιες περιοχές και στιγμές του τίτλου, από την άλλη εμφανίζεται και μία πιο μοντέρνα προσέγγιση με μερικές futurιστικές ενορχηστρώσεις που δεν ταιριάζουν πάντα. Αυτό που κάνει όμως την διαφορά στο Tunic δεν είναι το art style και το gameplay, αλλά ο τρόπος με τον οποίο ξετυλίγεται το κουβάρι της ιστορίας αλλά και του παιχνιδιού γενικότερα. Το σημαντικότερο ίσως collectible που θα βρούμε στην πορεία μας είναι οι χαμένες σελίδες ενός βιβλίου που θυμίζει πανέμορφα user manuals και οδηγούς μίας άλλης ρομαντικής εποχής στον χώρο των video games. Οι σελίδες αυτές συνθέτουν ένα βιβλίο με καταπληκτικό εικαστικό και καίριες πληροφορίες σχετικά με την ιστορία, τους χάρτες των περιοχών αλλά και το gameplay γενικότερα. Όλα αυτά μάλιστα δεν μας δίνονται έτοιμα, αφού οι χαρακτήρες του παιχνιδιού αλλά και ένα μεγάλο μέρος των περιγραφών του εν λόγω βιβλίου αναγράφονται σε μία ακαταλαβίστική γλώσσα. Αυτή η κατάσταση μοιάζει περίεργη και άβολη στην αρχή, αλλά όσο περνούσαν οι ώρες το παιχνίδι μας έσπρωχνε έμμεσα στο να διαβάζουμε ξανά και ξανά τις σελίδες, προσπαθώντας να ανακαλύψουμε κάποιο στοιχείο που ίσως να μας διέφυγε την πρώτη φορά που ανοίξαμε μία νέα σελίδα. Σε συνδυασμό μάλιστα με έναν καταπληκτικό γρίφο που κρυβόταν ανάμεσα σε πολλαπλές σελίδες του in-game βιβλίου, μας έκανε να εκτιμήσουμε αυτή την cryptic προσέγγιση του δημιουργού του Tunic, γυρνώντας μας πολλά χρόνια πίσω όταν παίζαμε τα παιχνίδια αγκαλιά μ’ έναν οδηγό.
Πρέπει όμως να πούμε ότι αυτή η επιμονή στην προσέγγιση της ξένης γλώσσας και των έμμεσων πληροφοριών ως αποκλειστικό μέσο μετάδοσης πληροφοριών, δημιούργησε και κάποια θεματάκια. Αφαίρεσε κάποια στοιχεία από το storytelling και το σενάριο, με αποτέλεσμα να μη μπορούμε να δεθούμε ακόμη περισσότερο με τον χαρακτήρα, ενώ υπήρχαν στιγμές όπου χάθηκαν κάπου στην μετάφραση σημαντικές πληροφορίες σχετικά με το gameplay, με αποτέλεσμα να δυσκολέψουμε τη ζωή μας χωρίς λόγο. Δεν το συζητάμε, συνολικά και αναλύοντας την τελική εικόνα του παιχνιδιού, ο τρόπος με τον οποίο αντλούσαμε τις πληροφορίες μέσα από ένα βιβλίο που δε μας τάιζε στο στόμα ήταν πανέξυπνος και ενδιαφέρων ως εργαλείο, μιας και αυτό είναι το στοιχείο που διαφοροποιεί και χαρακτηρίζει το Tunic ως ιδέα. Είναι το μέσο το οποίο ενώνει τις επιρροές από τα μεγάλα franchises που αναφέραμε στην αρχή του κειμένου και κάνει το παιχνίδι να ξεχωρίζει. Αξίζει όμως να αναφερθεί και για μελλοντικά projects, ότι με μία καλύτερη ισορροπία ανάμεσα στις πληροφορίες που προσφέρει απλόχερα και σ’ εκείνες που πρέπει να ανακαλύψουμε μόνοι μας, θα υπήρχε μία πιο ομαλή εξιστόρηση των γεγονότων και ένα καλύτερο ξετύλιγμα του κουβαριού σχετικά με τα in-game tips. H ιστορία μάλιστα είναι πιο ενδιαφέρουσα απ’ ό,τι νομίζαμε στην αρχή και στο τέλος ανταμείβει τον παίκτη με ουσιαστικό τρόπο εάν δεν βιαστεί να τερματίσει τον τίτλο και αφιερώσει παραπάνω χρόνο στα γύρω-γύρω και στους έξτρα γρίφους. Είναι σπάνιο φαινόμενο να υπάρχει μία τόσο δίκαιη και αξιόλογη επιβράβευση του χρήστη που θα επενδύσει στο να κάνει έξτρα πράγματα σ’ έναν τίτλο, με τις πάνω από 15 ώρες που απαιτούνται για το σωστό και πραγματικό ending screen να αξίζουν και με το παραπάνω. Επιβάλλεται, όμως, να τονίσουμε ότι υπάρχει ένα μικρό σχεδιαστικό λάθος το οποίο επιτρέπει στον παίκτη να χάσει ένα σημαντικό εναλλακτικό τέλος (το παιχνίδι έχει διαφορετικά endings), εάν εστιάσει στο να βρει όλες τις χαμένες σελίδες πριν αντιμετωπίσει το τελικό boss fight. Χωρίς την βοήθεια οδηγών λύσης από τρίτους και εξωτερικούς παράγοντες, το να βρεθούν πρόωρα όλες οι σελίδες μοιάζει αρκετά δύσκολο, αλλά παρ’ όλα αυτά υπάρχει η πιθανότητα του να χαθεί ένα βασικό κομμάτι της ιστορίας, αλλά και το τελικό boss fight εφόσον κάποιος επιλέξει να αγνοήσει κάποια μικρά hints στην αρχή που προσπαθούν να μας καθοδηγήσουν. Θεωρούμε ότι ο developer είχε μάλλον περισσότερο εμπιστοσύνη απ’ όσο θα έπρεπε στις προθέσεις των παικτών και το όλο θέμα θα μπορούσε να λυθεί πολύ εύκολα με 1-2 μικρές αλλαγές.
Αυτή η εμπιστοσύνη στις δυνατότητες και τις προθέσεις των παικτών είναι όμως η βάση και ο λόγος για τον οποίο το Tunic αφήνει τον παίκτη να ερμηνεύσει και να ανακαλύψει κάποια πράγματα μόνος του, επιβραβεύοντάς τον για την επιμονή και υπομονή του να ψάξει για την λύση σ’ έναν όμορφο αλλά και άκρως αφιλόξενο και επικίνδυνο κόσμο. Oι μικρές λεπτομέρειες, όπως π.χ. οι χάρτες που κουβαλούν μαζί τους έντονες αναμνήσεις και επιρροές από τον αυθεντικό retail χάρτη του A Link To The Past, δεν θα εκτιμηθούν μονάχα από τους retro gamers, αλλά και από το νέο κοινό που θα αγκαλιάσει σίγουρα τον λεπτομερή σχεδιασμό στις σελίδες και τον γλυκό κόσμο του Tunic.
Έχοντας ολοκληρώσει και ξεσκονίσει το παιχνίδι, ο χαρακτήρας και η εικόνα του Tunic είναι τόσο έντονα που θα αποφύγουμε να συγκρίνουμε ξανά τον τίτλο με τα μεγάλα franchises από τα οποία δανείστηκε σημαντικά στοιχεία. Προβληματάκια υπήρχαν, αλλά πρόκειται ενδεχομένως για το πιο χαριτωμένο σκληρό παιχνίδι που παίξαμε τον τελευταίο καιρό, το οποίο παραδίδει μαθήματα για το πώς να προσεγγίσει κανείς διαφορετικά κοινά, διαφορετικές ηλικίες αλλά και τον τρόπο με τον οποίο θα πρέπει να αποτείνεται φόρος τιμής στους προκατόχους, χωρίς να χάνεται η ταυτότητα και ο χαρακτήρας κάπου στην πορεία προς την επιτυχία. Μία πορεία που μπορεί να χαρακτηριστεί ήδη ως πετυχημένη μόνο και μόνο από το γεγονός ότι βυθιστήκαμε στον κόσμο του Tunic μ’ έναν ιδιαίτερο τρόπο, αντιμετωπίζοντας οποιαδήποτε πρόκληση ξανά και ξανά με τεράστια ευχαρίστηση, με μοναδικό σκοπό να οδηγήσουμε τον μικρό αλεπουδίσιο μας ήρωα προς την δική του γη της Επαγγελίας.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity