O Steve Austin στην αρχή της καριέρας του εναντίον του Ricky Steamboat.
Το WWE (World Wrestling Entertainment) αποτελεί ένα από τα δημοφιλέστερα κομμάτια της βιομηχανίας διασκέδασης παγκοσμίως και όπως είναι λογικό, το gaming δεν θα μπορούσε να παραμείνει εκτός παζλ. Έτσι λοιπόν και φέτος, η 2Κ μέσω του WWE 2K16 φέρνει το δημοφιλές άθλημα σε PlayStation 3, PlayStation 4, Xbox 360 και Xbox One, συνεχίζοντας την περσινή προσπάθειά της να μεταβεί η σειρά από το arcade στο simulation. Τελικός σκοπός να καταφέρει να προσφέρει στους fans μια όσο το δυνατό πιο ρεαλιστική εμπειρία. Η αλήθεια είναι πως ναι μεν έγιναν κάποια βήματα προόδου, σε σχέση πάντα με την περσινή, κατά γενική ομολογία αποτυχημένη κυκλοφορία, όμως ακόμα υπάρχει πολύς δρόμος να διανυθεί, μέχρι να φτάσουμε σε ένα καλό αποτέλεσμα. Από τη μία, στο WWE 2K16 έχει γίνει αρκετή δουλειά στα μοντέλα των χαρακτήρων και οι παλαιστές δεν είναι πια τόσο «γυαλισμένοι» (όπως τους είχε χαρακτηρίσει ο συνάδελφος Πάνος Πετρόπουλος στο review του WWE 2K15) και «ατσαλάκωτοι» όπως στον περσινό τίτλο, όμως χρειάζεται να δοθεί ακόμα περισσότερο βάρος στο motion capture. Σε αρκετές περιπτώσεις, κατά το σήκωμα ενός αθλητή με τα χέρια από έναν «συνάδελφό» του μοιάζει λες και δεν πιάνει άνθρωπο, αλλά ένα σακί πατάτες. Επιπλέον, οι κινήσεις των παλαιστών δεν μοιάζουν και τόσο φυσικές, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα όλων την είσοδο του Undertaker κατά την παρουσίασή του, όπου ο δημοφιλής πρωταγωνιστής νομίζει κανείς ότι δεν έχει ανθρώπινη υπόσταση, αλλά μοιάζει περισσότερο με ρομπότ που κουνάει τα μηχανικά του χέρια με τέλειο συγχρονισμό.
Στον τομέα του χειρισμού τα πράγματα δεν είναι καλά. Από τη μία ναι μεν ρεαλισμός, τέλος το arcade, οπότε σκηνικά όπου οι αντίπαλοι κουνιούνται ταχύτατα και το ένα χτύπημα διαδέχεται το άλλο εν ριπή οφθαλμού δεν πρόκειται πλέον να υπάρξουν, από την άλλη η προσπάθεια κάπου μένει ημιτελής λόγω της σε πολλές περιπτώσεις αργής απόκρισης του χειριστηρίου στις εντολές των παικτών, με αποτέλεσμα να χάνονται πολύτιμα δέκατα του δευτερολέπτου την ώρα που οι χαρακτήρες που ελέγχονται από την ΑΙ (που παρεμπιπτόντως είναι πολύ καλή) εκμεταλλεύονται δίχως να το παζαρεύουν καν τα οποιαδήποτε επικοινωνιακά «κενά» προς όφελός τους, έχοντας ένα ακόμα όπλο για να γείρουν τη ζυγαριά προς το μέρος τους.
Σε αρκετές περιπτώσεις, το σήκωμα ενός αθλητή με τα χέρια από έναν «συνάδελφό» του μοιάζει λες και δεν πιάνει άνθρωπο, αλλά ένα σακί πατάτες.
Έτσι σε αρκετές περιπτώσεις πάει στράφι και το chain wrestling όπου μέσω button smashing οι παίκτες μπορούσαν να επιφέρουν συνδυασμούς χτυπημάτων στους αντιπάλους τους. Πέραν αυτών, προβλήματα υπάρχουν και στο targeting όταν στο ρινγκ υπάρχουν περισσότεροι από ένας αντίπαλοι, κάτι που φαίνεται πολύ έντονα σε Royal Rumbe matches όπου έως και 6 παλαιστές «γεμίζουν» την αρένα. Εκεί λοιπόν, τα χτυπήματα δεν στρέφονται ενάντια του αντίπαλου που βρίσκεται στο οπτικό πεδίο του αθλητή που χειρίζεται ο παίκτης, αλλά ενάντια σε όποιον βρίσκεται πιο κοντά. Ως εκ τούτου, στην πλειονότητα των περιπτώσεων, το ξύλο το τρώει ο λάθος αντίπαλος.
Ο Rick Flair με τη σκάλα στα χέρια και ο Kane σε άμεσο κίνδυνο.
Η νίκη σε έναν αγώνα μόνο εύκολη δεν είναι, ακόμα και στο χαμηλότερο επίπεδο δυσκολίας. Οι αντίπαλοι θα πρέπει πρώτα να ξυλοφορτωθούν όσο δεν πάει και έπειτα από 2- 3 finishers ή signature moves ίσως να χτυπήσει υπέρ σας το πολυπόθητο καμπανάκι λήξης τους αγώνα. «Βρομοδουλειές», όπως για παράδειγμα pin του αντιπάλου έχοντας τα πόδια σας στα σκοινιά είναι δυνατό να εκτελεστούν, όταν εμφανιστεί η αντίστοιχη προτροπή στην οθόνη, όμως πολύ σπάνια πετυχαίνουν. Ακόμα και το ανανεωμένο submission system που είναι βασισμένο σε αυτό του UFC Undisputed 3 είναι σχεδιασμένο έτσι ώστε η ΑΙ να έχει το πλεονέκτημα. Κάθε παίκτης έχει το δικό του «τόξο» και κινώντας το κυκλικά προσπαθεί να υπερκαλύψει αυτό του αντιπάλου. Αν αυτό γίνει τότε αυτομάτως υπάρχει submission και η νίκη πολλές φορές καταλήγει όχι στον παλαιστή που έως εκείνη την ώρα είχε αγωνιστεί καλύτερα αλλά στον πιο ικανό σε ένα mini game. Πρακτικά, αυτό σημαίνει ότι μπορεί ως εκείνη τη στιγμή να έχετε δώσει τον καλύτερο εαυτό σας, να έχετε εκτελέσει όλα τα τρικ που έχετε στο παλμαρέ σας και τελικά, η ήττα να έρθει από παράγοντες που δεν έχουν την παραμικρή σχέση με την έως εκείνη τη στιγμή καλή σας απόδοση. Επιπρόσθετα, η AI λες και γνωρίζει εκ των προτέρων την επόμενη κίνησή σας, βρίσκεται πάντοτε ένα βήμα μπροστά από εσάς στα submissions, ένα ακόμα γεγονός που θα κάνει τους λάτρεις του παλιού συστήματος το οποίο ήταν βασισμένο στο button mashing να αναρωτηθούν γιατί η 2Κ διέπραξε ένα τέτοιο έγκλημα εις βάρος του gameplay.
Μια προσθήκη που, σε συνδυασμό με το stamina bar, γέρνει τα πράγματα προς την πλευρά του ρεαλισμού είναι το νέο reversal system που αυτήν τη φορά έχει περιορισμούς στη χρήση του. Συγκεκριμένα, κάτω από το όνομα του αθλητή, υπάρχει μια νέα μπάρα με διαβαθμίσεις και κάθε φορά που γίνεται χρήση του reverse για να αλλάξει κάποιος τη ροή του αγώνα υπέρ του, τα διαθέσιμα reverses μειώνονται. Να σημειωθεί ότι ο αριθμός τους ποικίλει (3 ως 5), ανάλογα με το ranking κάθε αντιπάλου και σίγουρα το γεγονός ότι πλέον δεν είναι απεριόριστα όπως στο παρελθόν βάζει τους παίκτες σε σκέψεις για το πότε είναι η κατάλληλη στιγμή να τα χρησιμοποιήσουν. Άλλωστε και στους πραγματικούς αγώνες του WWE, είναι πολύ λίγες οι φορές που βλέπουμε reverse, εκτός και αν πρόκειται για τον Hulk Hogan στον οποίο φαίνεται να έχει δοθεί το προνόμιο απεριόριστης και ακατάσχετης χρήσης, καθώς ως ο πλέον δημοφιλής μεταξύ των συναδέλφων του, οφείλει να κερδίζει πάντοτε, προς τέρψιν του κοινού. Μια ακόμα προσθήκη έχει να κάνει με τα λεγόμενα working holds, mini games στην αρχή κυρίως κάθε αγώνα, όπου οι αθλητές πιάνονται στα χέρια προσπαθώντας ο ένας να καταβάλει τον άλλο, καταλήγοντας είτε σε κεφαλοκλείδωμα, είτε σε κάποια άλλη επίπονη λαβή. Όπως και στην πραγματικότητα, υπάρχουν στιγμές που ο διαιτητής θα μπει στη μέση για να χωρίσει τον ένα από τον άλλο και εκεί ο πιο πονηρός θα δώσει στον αντίπαλό του κάποιο χαστούκι, ανάβοντας περισσότερο τα αίματα. Ακόμα και οι διαιτητές πολλές φορές δεν τις γλιτώνουν και δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που οι κύριοι με τις ασπρόμαυρες στολές πέφτουν στο καναβάτσο είτε από ηθελημένα είτε από αθέλητα χτυπήματα.
Ο Ultimate Warrior υποφέρει από τα χτυπήματα του Randy Orton.
Σε σχέση με το WWE 2K15 το roster έχει εμπλουτιστεί και ανάμεσα σε περισσότερους από 120 σύγχρονους, και μη, playable παλαιστές, όλοι θα βρουν είτε κάποιον αγαπημένο τους, είτε κάποιον που ταιριάζει καλύτερα στο δικό τους στιλ. Επιπλέον, αλλαγές έχουν γίνει και στο Career Mode. Πλέον μπορείτε να φτιάξετε εξ αρχής τον δικό σας αρσενικό ή θηλυκό μαχητή χρησιμοποιώντας το επίσης ανανεωμένο και βελτιωμένο creation center και έχοντας στη διάθεσή σας 15 χρόνια, ξεκινώντας από την αφάνεια μπορείτε να φτάσετε να κερδίσετε ακόμα και την ύψιστη τιμή που είναι η είσοδος στο WWE Hall of Fame. Για να μη μιλήσουμε βεβαίως για πρωταθλήματα και νίκες στην απόλυτη γιορτή της επαγγελματικής πάλης, δηλαδή στο Wrestlemania. Όλα τα παραπάνω, χτίζοντας σιγά σιγά τις απαραίτητες φιλίες και συμμαχίες, έχοντας εννοείται το μάτι και προς την εκάστοτε διοίκηση, την εύνοια της οποίας επιζητούν όλοι. Εννοείται πως πέραν του carreer υπάρχει πλειάδα από game modes που θα σας χαρίσουν δεκάδες ώρες διασκέδασης, είτε σε single player, είτε σε multiplayer, local ή online, παίζοντας είτε με τους παραδοσιακούς κανόνες του αθλήματος, είτε διοργανώνοντας Hell in a Cell matches, Handicap, αλλά και σχεδόν οτιδήποτε προσφέρουν ως επιλογή οι υπεύθυνοι του θεάματος.
Μια προσθήκη που, σε συνδυασμό με το stamina bar, γέρνει τα πράγματα προς την πλευρά του ρεαλισμού είναι το νέο reversal system που αυτή τη φορά έχει περιορισμούς στη χρήση του.
Μεταξύ όλων πάντως, το mode που ξεχωρίζει είναι το 2K Showcase που ακολουθεί το timeline της καριέρας του Stone Cold Steve Austin, από το πώς αναδείχτηκε σε King of the Ring νικώντας τον Jake the Snake Roberts και μετά, γεγονός που μαζί με την επιλογή του για το εξώφυλλο του φετινού παιχνιδιού, δείχνει το πόσο σημαντική προσωπικότητα είναι για την σύγχρονη επαγγελματική πάλη. Ο γνωστός και ως Texas Rattlesnake έχει σημαδέψει όσο λίγοι το WWE και αυτοί που κινούν τα νήματα, φέτος, βρήκαν ακόμα έναν τρόπο ανταμοιβής για την πολυετή προσφορά του. Οι παίκτες δεν καλούνται απλά να κερδίσουν αγώνες χειριζόμενοι τον 3:16 αλλά θα πρέπει σε κάθε έναν από αυτούς να ολοκληρώνουν συγκεκριμένα objectives που αναπαριστούν τις σημαντικότερες στιγμές κάθε αγώνα. Κι αν η αρχή φανεί σε πολλούς εύκολη, τα πράγματα αρχίζουν γρήγορα να γίνονται όχι απλά δύσκολα, αλλά πολύ δύσκολα μιας και ο, μετά τον «δάσκαλο» των dirty tricks Rick Flair, επόμενος στην ιεραρχία των πονηρών παλαιστών, Bret the Hitman Heart, αναμένει, να κόψει από πολύ νωρίς τις οποιεσδήποτε φιλοδοξίες του Austin.
Στον τομέα της παρουσίασης, οι ελλείψεις και οι προχειρότητες είναι αρκετές. Καταρχάς, είναι ολοφάνερο ότι η συμπερίληψη του JBL στην τριάδα των παρουσιαστών έγινε στην κυριολεξία την τελευταία στιγμή και οι όποιες ατάκες του δεν δένουν με τα λεγόμενα των «συναδέλφων» του, Jim Ross και Jerry Lawrer. Συνεχίζοντας, οι παρουσιάσεις των αθλητών πριν την είσοδό τους στο ρινγκ χρίζουν περαιτέρω βελτίωσης, ειδικότερα σε ό,τι έχει να κάνει με το animation. Παρακολουθώντας τις, όλοι θα αποκομίσουν την αίσθηση ότι τους λείπει το στοιχείο της φυσικότητας.
Είναι ολοφάνερο ότι η συμπερίληψη του JBL στην τριάδα των παρουσιαστών έγινε στην κυριολεξία την τελευταία στιγμή και οι όποιες ατάκες του δεν δένουν με τα λεγόμενα των «συναδέλφων» του Jim Ross και Jerry Lawrer.
Προβλήματα εντοπίζονται και στους θεατές, με την εταιρεία ανάπτυξης να έχει κάνει copy και paste παντού ένα συγκεκριμένο μοτίβο από σχεδόν δέκα διαφορετικά πρόσωπα και αλλάζοντάς τους κάθε φορά χρώμα στα ρούχα, νομίζει κανείς ότι πρόκειται για άλλο άνθρωπο. Όχι για πολύ όμως γιατί με μια πολύ απλή παρατήρηση των όσων εμφανίζονται στην οθόνη, είναι κάτι παραπάνω από εμφανής η προχειρότητα. Συν το ότι κάποιοι από το κοινό, ιδιαίτερα όσοι βρίσκονται στα άκρα του ρινγκ, κοιτάνε αλλού για αλλού, έχοντας επικεντρωμένο το βλέμμα τους σε οτιδήποτε άλλο εκτός από τη δράση. Σε συνδυασμό μάλιστα με τη γωνία λήψης, νομίζει κανείς ότι τον αγώνα δεν παρακολουθεί ένα κατάμεστο στάδιο, αλλά εμείς και εμείς, λες και πρόκειται για οικογενειακή μάζωξη. Στον ηχητικό τομέα τώρα, το soundtrack είναι μεν συμπαθητικό, αλλά μέχρι εκεί και το ίδιο συμβαίνει με τα ηχητικά εφέ.Συνοψίζοντας, αν η Yuke’s συνεχίσει την όποια ανάπτυξη από εδώ και πέρα βασιζόμενη σε ό,τι φέτος μας παρουσιάζει με το WWE2K16, το βέβαιο είναι ότι διαθέτει καλ΄ θεμέλια για να χτίσει ένα μελλοντικό οικοδόμημα. Υπάρχει ακόμα πολλή δουλειά που θα πρέπει να γίνει σε βασικούς τομείς όπως το gameplay, το animation και το balancing είναι σχεδόν βέβαιο ότι επενδύοντας περισσότερο χρόνο και χρήμα, θα μπορέσουμε στο εγγύς μέλλον να απολαύσουμε έναν τίτλο wrestling εφάμιλλο των arcade style video games που κυριολεκτικά λιώναμε μέχρι και πριν μερικά χρόνια. Τέλος, ένα manual της προκοπής που να περιγράφονται οι κινήσεις κάθε αθλητή θα ήταν κάτι που όλοι θα εκτιμούσαν ιδιαίτερα.
Μπράβο για το review Νικήτα αλλά προσωπικά όπως χάρηκα τα Here Comes the Pain και WWE SmackDown! vs. Raw 2006 πιστεύω ότι δεν πρόκειται να υπάρξει. Θα ήθελα έστω στο συγκεκριμένο άντε στο επόμενο και ένα φόρο τιμής στον Chris Benoit και Eddie Guerrero! Όπως και να το κάνεις..... Viva La Raza!!!!
Μεγάλε Καρέτσο, ο λαός σου απαιτεί να κάνεις my career μετά το ΝΒΑ2k16, PES 2016 και στο WWE2k16. Να δω Dimcar σε Wrestlemania με Undertaker και τίποτα στον κόσμο!!!
Kαρέτσο αν κάνεις lets play ο λαός σου απαιτεί και την κατάλληλη ένδυση!
Ξέρεις εσυ!
Πάντως συνεχώς επικεντρώνονται στα λάθος πράγματα,δεν έχουν μπεί ποτέ να διαβάσουν αυτά που ζητούν οι fans.Ακόμα δεν έχουμε αξιοπρεπέστατο hardcore/backstage-brawl,fight in the crowd,reverse system και δυστηχώς υπάρχει ακόμα ddt-spam(για το 2κ16 δεν ξερω) κ.α.Για εμένα το ddt-spam είναι το χειρότερο και υπήρχε ακόμα και στο Here comes the pain που ήταν το αγαπημένο μου.Εκτός απο το 2006 που αναφέρει ο Kimi πιο πάνω πιστεύω αρκετά καλά ήταν και τα 2010-11. Για τον chris benoit λόγω του εγκλήματος που διέπραξε μαζί με την αυτοχειρία του ίσως να μην το ξανά βάλουν ποτέ,ήδια φάση που αποφεύγαν για κάποιο καιρό τον Mike Tyson,επίσης δεν θα δούμε Hulk hogan για αρκετά χρόνια λόγω του σκανδάλου του
Πάντως ωραίο άρθρο :)
Θα έπρεπε να βγεί ενα wwe στο pc