Κεντρικός ήρωας ο Rad, ένας δωδεκάχρονος ο οποίος λιώνει κυριολεκτικά στα videogames, τόσο που θα έλεγε κανείς ότι μοναδικός του φίλος είναι η ίδια η παιχνιδομηχανή του. Μία ξαφνική δίνη θα σταθεί η αιτία να απορροφήσει η τηλεόραση τον Rad και να βρεθεί μέσα στον κόσμο ενός εκ των παιχνιδιών που παίζει με μόνο σύντροφο (μαντέψτε) την κονσόλα του, η οποία αποκτά όνομα, φύλο και…στόμα μεταξύ άλλων. Ο Dusty λοιπόν, έχει μία περίεργη αίσθηση του χιούμορ και οι εκφράσεις που χρησιμοποιεί θα αναγκάσουν τους γονείς να χαμηλώσουν το επίπεδο καφρίλας αν πρόκειται να παίξει μικρό παιδί. Ακριβώς, εκτός από το επίπεδο δυσκολίας, υπάρχει και επίπεδο καφρίλας για να μπορούν να απολαύσουν όλοι το Rad Rodgers χωρίς ενδοιασμούς. Μέσα από τον κεντρικό χάρτη, οι δύο φίλοι θα ξεκινήσουν από το επίπεδο του First World και μέσα από 7 επικίνδυνες πίστες θα προσπαθήσουν να σώσουν τους κατοίκους της ζούγκλας και να επαναφέρουν την τάξη στον κόσμο σώζοντας τον παγιδευμένο φύλακα. Το gameplay θυμίζει όντως τα 2D side-scrollers που μεσουράνησαν κάπου μεταξύ των τελών της δεκαετίας του ‘80 και του μέσου της δεκαετίας του ’90, ενώνοντας το platforming με το shooting, με πολλές κρυφές περιοχές, power ups και ξέφρενη δράση. Αν και με περιορισμένο ammo, τα power ups που ενδυναμώνουν το όπλο του Rad είναι άκρως διασκεδαστικά για τον παίκτη και ιδιαιτέρως καταστροφικά για τους ανυποψίαστους εχθρούς. Το platforming καλύπτει ένα μεγάλο μέρος του gameplay και αν συνδυαστεί με ενδελεχή εξερεύνηση, ο παίκτης μπορεί να ανταμειφθεί με μπόλικα καλούδια αλλά και να ανακαλύψει καλά κρυμμένα easter eggs. Σε κάθε πίστα υπάρχουν χωροχρονικές ανωμαλίες και στα σημεία αυτά αναλαμβάνει δράση ο Dusty, ο οποίος με περιορισμένο ρεπερτόριο κινήσεων θα προσπαθήσει να επαναφέρει την ομαλότητα προκειμένου να μπορέσει να συνεχίσει ο Rad την πορεία του. Τα σημεία αυτά θεωρούμε ότι είναι και ένα από τα αδύναμα σημεία του τίτλου. Όσο ενδιαφέρουσα και πρωτότυπη είναι η προσέγγιση των δημιουργών άλλο τόσο επώδυνη είναι για το gameplay, καθότι ο Dusty είναι δυσκίνητος, αργός και χρησιμοποιεί μόνο τις γροθιές του καθώς περιηγείται μέσα σε αυτές τις ανωμαλίες.
Σε κάτι που θέλουμε να εστιάσουμε είναι ο βαθμός δυσκολίας (και δεν αναφερόμαστε φυσικά στο Easy Mode). To Rad Rodgers, προσπαθεί σκοπίμως να κάνει δύσκολη τη ζωή του παίκτη, ρίχνοντάς τον ουσιαστικά στην πίστα χωρίς καμία καθοδήγηση για το πού πρέπει να πάει και τι πρέπει να κάνει αν κολλήσει, με αποτέλεσμα να υπάρχουν στιγμές όπου απλώς θα περιηγείται κάνοντας backtracking σε σημεία που είναι πολύ πιθανόν να του αφαιρέσουν ενέργεια και, τελικά, ζωή. Αν υπολογίσουμε και το ότι δεν υπάρχει Continue μετά το Game Over, εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς πόσο εκνευριστικό μπορεί να γίνει το Rad Rodgers.
Στον αντίποδα, ίσως εδώ να κρύβεται και η μαγεία του τίτλου, αφού κατά αυτόν τον τρόπο προσπαθούν οι δημιουργοί του να αναπαραστήσουν ένα σκηνικό παλιών δεκαετιών που σε αντίστοιχες παραγωγές ο παίκτης δεν είχε κανένα βοήθημα, όπως, λόγου χάρη, χάρτη, για να μπορέσει να προχωρήσει και όλα έπρεπε να τα βρει μόνος του, συχνά ύστερα από πολυάριθμα playthroughs. Είναι όπως το πάρει κανείς…
Σε κάθε περίπτωση δε μιλάμε για ένα κακό side-scroller. Αντιθέτως. Έχει τις στιγμές του και σίγουρα καταφέρνει να μεταφέρει αυτό που ήθελαν οι δημιουργοί του. Απλώς, κάποιες φορές σκοντάφτει σε μικροπροβλήματα, κάνοντας την όλη εμπειρία μέτρια. Αν με κάποιο τρόπο μπορούσε να υποστηρίξει offline co-op, σίγουρα θα μπορούσε να προταθεί πιο εύκολα για αγορά. Αν, ωστόσο, αγαπάτε τις παλιές καλές εποχές που μεσουράνησαν τέτοιου είδους παιχνίδια και υπάρχει μέσα σας καλλιεργημένο στοιχείο μαζοχισμού αναφορικά με το βαθμό δυσκολίας, το Rad Rodgers είναι για εσάς, οπότε αξίζει να του δώσετε μία ευκαιρία και πιστεύουμε πως θα σας ανταμείψει παρά τα προβλήματά του.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity