Γενικότερα υπάρχουν δύο κατηγορίες ανθρώπων με δύο διαφορετικές απόψεις γύρω από τον τίτλο. Αυτοί που το «φοβούνται» μήπως βασίζεται σε απλοϊκό και επαναλαμβανόμενο concept και αυτοί που περιμένουν πως και πως να κολυμπήσουν στα νερά του Maneater, σ’ ένα διασκεδαστικό open world περιβάλλον. Μπορούμε να πούμε ότι υπάρχουν αρκετές δόσεις αλήθειας και στις δύο πλευρές και αυτό κάνει τα review για τον εν λόγω τίτλο απαραίτητα. Πριν ριχθεί κάποιος στα σαγόνια του καρχαρία, πρέπει να ρίξει πρώτα ένα διάβασμα πέρα από την κλασική γρήγορη ματιά στη βαθμολογία. Ας τα πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά. Ένα από τα δυνατά χαρτιά του τίτλου αποκαλύπτεται από το πρώτο κιόλας λεπτό. Η αισθητική και η ιστορία βρίσκονται στην αρχή στο επίκεντρο του παιχνιδιού με τους developers να έχουν βάλει τις βάσεις για ένα δυνατό b-movie, παντρεύοντάς το όμως με τη μοντέρνα ματιά ενός ντοκιμαντέρ. Ουσιαστικά παρακολουθούμε την καθημερινότητα ενός κυνηγού καρχαριών μέσα από μία κάμερα η οποία μεταδίδει αλά National Geographic τις περιπέτειές του, με τις ατάκες και τα hashtags να προσφέρουν το απαραίτητο μοντέρνο χιούμορ.
Σε αυτό το σημείο ο παίκτης ρίχνεται στα βαθιά, ελέγχοντας έναν αρκετά μεγάλο καρχαρία και με λογική trial and error καλείται να μάθει τις βασικές κινήσεις και δυνατότητες. Σε αυτές περιλαμβάνονται η κίνηση στο χώρο με όλες τις δυσκολίες και ευκολίες που προσφέρει ένα θαλασσινό περιβάλλον, οι επιθέσεις με τις οποίες κατασπαράζονται τα πρώτα ψάρια και μία πρώτη ματιά στο βασικό μενού. Η δύναμη που έχει ο παίκτης στα χέρια του εξαφανίζεται σχετικά γρήγορα, αφού ο κυνηγός Scaly Pete ψαρεύει τον καρχαρία και την ώρα που τον «ανοίγει» βλέπουμε ότι επρόκειτο για θηλυκό καρχαρία που κυοφορούσε. Με τον κυνηγό να ετοιμάζεται να κάνει μία σαδιστική κίνηση, το μωρό καρχαρίας του κόβει το χέρι και ελευθερώνεται στο βυθό. Μία βεντέτα ανάμεσα στον καρχαρία και τον Scaly Pete γεννιέται, ένα πετυχημένο και ιδιαίτερα χιουμοριστικό σενάριο κάνει την εμφάνισή του. Ο μικρός καρχαρίας σε level 1 βρίσκεται πλέον στα χέρια του χρήστη και πρωταρχικός στόχος είναι να μεγαλώσει και να εξελιχθεί σ’ έναν ανερχόμενο serial killer της θάλασσας. Τρώγοντας για αρχή ψάρια και μικρές χελώνες και, σιγά σιγά, level με level, το μενού αλλάζει και συμπεριλαμβάνει σκυλόψαρα, αλιγάτορες, ξιφίες και άλλα μεγάλα πλάσματα της θάλασσας. Κάθε πλάσμα, εκτός από experience και health points, προσφέρει και ένα είδος θρεπτικών ουσιών (πρωτεΐνες, λίπη, μέταλλα και μεταλλαξιογόνα) το οποίο μπορεί να χρησιμοποιηθεί ώστε να ανέβουν τα εκάστοτε skills και attributes. Χρησιμοποιώντας το sonar για το σκανάρισμα του βυθού, μας δίνεται η δυνατότητα να βλέπουμε ποιο από τα τέσσερα υλικά θα εμφανιστεί ως drop από το εκάστοτε θαλάσσιο πλάσμα.
Όσο ο καρχαρίας μεγαλώνει, νέες ιδιότητες ξεκλειδώνουν, οι οποίες αναβαθμίζονται με τα υλικά που μαζεύουμε και μοιράζονται σε διάφορα σημεία του σώματος. Ο παίκτης μπορεί να βάλει ένα ειδικό πτερύγιο για επιθέσεις με ηλεκτρισμό με stun effect. Μπορεί όμως να βάλει και ως ουρά ενός είδους armour που στηρίζεται στο poison και να το συνδυάσει με το πτερύγιο ηλεκτρισμού. Η εμφάνιση του καρχαρία, όταν φτάσει στο επίπεδο όπου ο παίκτης θα μπορεί να κάνει body upgrades, αποτελεί μάλλον το πιο μη ρεαλιστικό πράγμα που θα δούμε στο παιχνίδι, πέρα από το γεγονός ότι μιλάμε για γιγάντιο καρχαρία που αντέχει άπειρους πυροβολισμούς. Ειδικά όταν συμπληρώσει ο παίκτης set συγκεκριμένου shark armour, πέρα από το set bonus που θα λάβει, θα καταλάβει ότι πλέον δεν ελέγχει έναν καρχαρία τύπου «Σαγόνια του Καρχαρία», αλλά έναν μικρό Godzilla. Η αλήθεια είναι ότι το Maneater προσφέρει στους παίκτες έναν παντοδύναμο καρχαρία, overpowered απέναντι στους ανθρώπους και τα υπόλοιπα ψάρια. Αν προσπαθήσει κανείς να ανεβάσει το infamy meter σκοτώνοντας και προκαλώντας πανικό στις επτά περιοχές του Port Clovis, θα εμφανιστούν με τη σειρά οι δέκα κυνηγοί ως άτυπα side boss fights. Κάποιοι από αυτούς προσφέρουν μία άλφα πρόκληση. Το παιχνίδι αντικειμενικά δεν είναι δύσκολο, αφού εκτός από τις πρώτες δύο ώρες και τις τελευταίες ώρες του τίτλου, τα πάντα είναι σχετικά εύκολα και διαχειρίσιμα. Φτάνει φυσικά να ακολουθείται το απαραίτητο levelling και upgrading μέσω του grind. Η ευκολία ενδεχομένως να ξενίσει όσους ψάχνουν απαιτητικά achievements και trophies, αλλά από την άλλη ταιριάζει γάντι με την over the top αισθητική που ήθελαν να προσφέρουν οι developers.
H γενικότερη αισθητική του open world είναι αρκετά καλή, με το παιχνίδι να προσφέρει διαφορετικές περιοχές, όμορφα μέρη, αλλά και πάρα πολλά τεχνικά προβλήματα. Στο απλό PlayStation 4 υπήρχαν στιγμές που τα frames και τα κολλήματα κάνανε πάρτι, ενώ, μέσα στις 20 ώρες που αφιερώθηκαν στον τίτλο για το review, ήρθαμε αντιμέτωποι με τέσσερα ολοκληρωτικά crashes. Για καλή μας τύχη το παιχνίδι στηρίζεται σε άμεσο και πολύ καλό αυτόματο save system, αλλά τέτοια θέματα δεν θα έπρεπε να έχει το Maneater. Είναι ένα όμορφο παιχνίδι, αλλά σε καμία περίπτωση δεν δικαιολογεί το επίπεδο του οπτικού τομέα, την ύπαρξη τέτοιων προβλημάτων. Σίγουρα χρειαζόταν κι άλλο χρόνο ώστε να γίνει καλύτερη δουλειά σε ό, τι αφορά τη σταθερότητα του τίτλου σε καθαρά τεχνικά ζητήματα. Γενικότερα είναι ένα παιχνίδι όπου σε κάποια σημεία έπρεπε να έχει επενδυθεί περισσότερος χρόνος. Οι developers έστησαν τόσο ωραία και πετυχημένη έναρξη για το σενάριο του τίτλου και όσο προχωράει κανείς, η ιστορία χάνεται στο βυθό της θάλασσας. Υπήρχαν στιγμές που ξεχάσαμε ότι υπήρχε ένα βασικό σενάριο, όχι μόνο επειδή μας παρουσιάστηκε χάρτης αλά Assassin’s Creed με άπειρα σημεία ενδιαφέροντος και objectives, αλλά περισσότερο επειδή το επίπεδο της γραφής του σεναρίου πέφτει κατακόρυφα. Πρόκειται ξεκάθαρα για χαμένη ευκαιρία, αφού κρίνοντας από τον αφηγητή που ακούγεται καθόλη τη διάρκεια του τίτλου, ο οποίος σχολιάζει με εξαιρετικό χιούμορ τις κινήσεις και τις επιτυχίες του καρχαρία, οι ιδέες για κάτι καλύτερο υπήρχαν.
Το ίδιο πράγμα ισχύει και για τα collectibles και τα side quests. Oι developers έδωσαν στην εξερεύνηση και στην συλλογή πρακτική επιβράβευση στον παίκτη, αφού εκτός από experience points προσφέρουν και μεγάλες ποσότητες των απαιτούμενων θρεπτικών συστατικών για τις αναβαθμίσεις. Κάποια μάλιστα κρύβουν πάμπολλες αναφορές και easter eggs σε αγαπημένες ταινίες και το pop culture γενικότερα, αλλά πάλι κάπου στη μέση η συνταγή χαλάει. Μετά τις πρώτες πέντε ώρες ο χρήστης έχει καταλάβει ότι το Maneater θα στηριχθεί σε 4-5 πέντε πολύ συγκεκριμένα objectives τα οποία πρέπει να ολοκληρώνονται ανά περιοχή ώστε να ξεκλειδωθεί το mission που θα προχωρήσει την ιστορία. Στη μία περιοχή πρέπει να σκοτωθούν τα μπλε ψάρια, στην άλλη τα κόκκινα. Στην επόμενη πρέπει να πέσει ο αριθμός των άσπρων καρχαριών ώστε να προκύψει boss fight μ’ ένα μεγάλο καρχαρία, στην προηγούμενη έπρεπε να εξολοθρευτούν μπόλικοι ξιφίες ώστε να εμφανιστεί ο μεγάλος ξιφίας. Σε κάθε περιοχή υπάρχουν παραλίες όπου θα πρέπει να κατασπαραχθούν 10, 15, 20 παραθεριστές. Κάπου εκεί το παιχνίδι μετατρέπεται σ’ ένα γρήγορο, διασκεδαστικό (;) grind fest με έντονες μάχες, mindless fun, αλλά και με τεράστιες επαναλήψεις τύπου swim-fight-eat-repeat. Αν συνυπολογίσουμε ότι, με εξαίρεση το τελικό boss fight και τους δύο τελευταίους κυνηγούς, οι μάχες μπορούν να ολοκληρωθούν με το ακριβώς ίδιο μοτίβο (αποφυγή και επίθεση), η επανάληψη αποτελεί γενικότερα πρόβλημα.
Αυτή είναι ίσως και η μεγάλη χαμένη ευκαιρία του Maneater, αφού θα μπορούσε να παρουσιάσει κάτι πολύ καλύτερο, το κάτι παραπάνω. Τα υλικά και οι βάσεις υπήρχαν, αλλά προτιμήθηκε να δημιουργηθεί ένα τυπικό open world που στηρίζεται σε γρήγορη και έντονη δράση, χωρίς να απαιτεί ιδιαίτερη σκέψη. Γενικότερα θεωρούμε ότι πρόκειται για τίτλο που απευθύνεται σε κόσμο που θέλει να παίξει κάτι χωρίς να σκέφτεται και πολύ, περνώντας καλά σε μικρές δόσεις. Ως προς εκείνο το target group το μόνο που θα τους χαλάσει τη «φάση» σε αυτές τις 15 ώρες είναι τα τεχνικά ζητήματα. Οι υπόλοιποι θα μείνουν με πικρή γεύση αφού το παιχνίδι ξεκινάει με μεγάλες υποσχέσεις, βασιζόμενο σε στρωτό και διασκεδαστικό gameplay, αλλά στο τέλος στηρίζεται εξ ολοκλήρου σε πράγματα που το κατατάσσουν ως «άλλο ένα open world game». Παρόλες τις αδυναμίες του, προτιμούμε να τονίσουμε τα δυνατά του σημεία, μιας και θεωρούμε ότι τα blueprints του Maneater κρύβουν ένα πολύ καλύτερο και πλούσιο sequel. Φτάνει οι developers να λάβουν το feedback των παικτών και να χτίσουν πάνω σ’ αυτό ένα project που θα μας προσφέρει την εμπειρία b-movie που μας αξίζει.
Η αλήθεια είναι ότι από άποψη βαθμού δεν περίμενα κάτι πολύ καλυτερο, όμως τα όσα διάβασα μου αρκούν για ένα fun to play τίτλο, ο οποίος μάλιστα λόγω περιεχομένου αποπνέει πολλή καλτίλα. Άρα για αυτό τον λόγο θα δείξω ανοχή στα αρνητικά σημεία. Δυστυχώς δεν το έβρισκα ετοιμοπαράδοτο σε ελληνικά καταστήματα, με αποτέλεσμα να το παραγγειλω από Αγγλία.
Ακριβώς, είναι από τα παιχνίδια που είναι κρίμα να σταθείς μόνο στον βαθμό, αξίζει να διαβάσεις και τα κείμενα, αφού υπάρχουν στοιχεία που άμα είσαι σε αυτή τη φάση, θα το απολαύσεις.
Άλλωστε ένα μεγάλο θέμα που είχα ήταν καθαρά τεχνικό, το οποίο λογικά θα κοιτάξουν να διορθώσουν με μελλοντικά updates. Το ελπίζω τουλάχιστον.