Για παράδειγμα, οι αποστολές είδους beat 'em up έχουν πολύ ενδιαφέρον, από το πώς με ένα πλήκτρο ο παίκτης εναλλάσσει μεταξύ των τριών βατράχων κατά βούληση ως το πόσο μακρόσυρτα combos μπορούν να επιτευχθούν. Σίγουρα, δεν έχει το βάθος του πρόσφατου Streets of Rage 4, όμως προσφέρει αρκετή ποικιλία ώστε κάθε μάχη να είναι διασκεδαστική: light attacks, launchers και heavy attacks συνδυάζονται με τη γλώσσα που φέρνει κοντά εχθρούς ή πηγαίνει τον παίκτη σε αυτούς, και το «κερασάκι» είναι το... φτύσιμο τσίχλας που λειτουργεί ως stun. Κάθε βάτραχος επίσης λειτουργεί διαφορετικά, με τον Pimple να έχει σύντομα και αργά combos αλλά μεγάλο damage, τον Zitz να είναι ταχύτατος αλλά πιο αδύναμος και τον Rash να είναι κάτι μεταξύ των δύο. Υπάρχει αρκετή ποικιλία τόσο σε περιβάλλοντα όσο και σε εχθρούς, ενώ οι αποστολές τέτοιου τύπου δεν ήταν τόσες ώστε να κουράσουν, ούτε βρίσκονταν πάντα σε διαδοχική σειρά. Μακάρι να μπορούσαμε να πούμε τα ίδια για τα levels όπου παίζονται ως twin-stick shooters. Ήταν τρεις αποστολές, κάτι που μπορεί να ακούγεται λίγο, αλλά στην πράξη ήταν πάνω από μισή ώρα του συνολικού χρόνου παιχνιδιού. Λαμβάνοντας υπόψη την κάπως μεγάλη δυσκολία του παιχνιδιού - άλλωστε, είναι ένα από τα χαρακτηριστικά του κλασικού Battletoads- το μισάωρο αυτό περιείχε αρκετό εκνευρισμό ώστε να ξινίσει την, έως τότε, διασκεδαστική εμπειρία.
Διασκεδαστική, όχι πάντα λόγω gameplay, βεβαίως. Λίγο από τα μοντέρνα Rayman εδώ, λίγο από τα μοντέρνα puzzle-platformers εκεί, η μίξη ειδών ήταν ασταμάτητη όμως εμφανέστατα δεν είχαν όλα το βάθος των beat 'em up levels - δεν είναι τυχαίο που η πλειοψηφία των boss fights ήταν σε μορφή beat 'em up. Τα puzzle-platforming levels ήταν αρκετά απλά, σε σημείο που τα μόνα χρήσιμα πλήκτρα ήταν το άλμα και το grab για σύρσιμο αντικειμένων. Οι εμβληματικές πίστες όπου καβάλα σε μια ιπτάμενη μηχανή ο παίκτης αποφεύγει εμπόδια ήταν ενδιαφέρουσες και ρυθμικές, αλλά ξανά, λιγοστές. Ένα μεγάλο μέρος του παιχνιδιού, δε, ήταν απλής φύσης mini-games τύπου πέτρα-ψαλίδι-χαρτί. Ο χαώδης σχεδιασμός σε κάθε γωνιά του παιχνιδιού είναι ευκολότερα εμφανής, όταν αναλογιστεί κανείς την άνιση δομή των τεσσάρων Acts (7/5/8/2 levels ανά αντίστοιχο Act) και, σε περαιτέρω ανάλυση, τη σχεδόν διαρκή αλλαγή είδους από πίστα σε πίστα. Αυτά τα σκαμπανεβάσματα θα είναι ο βασικός προβληματισμός για πολλούς που σκέφτονται την αγορά του Battletoads, καθώς προσπαθεί μεν να κρατήσει τα πράγματα φρέσκα καθ' όλη τη διάρκειά του, όμως κάποιες φορές, καταφέρνει είτε το αντίθετο είτε να πετάξει την όποια συνοχή από το παράθυρο. Ευτυχώς, σε περιπτώσεις όπου το gameplay δεν ενθουσίαζε, το χιούμορ έπαιρνε πρωταγωνιστικό ρόλο.
Η ιστορία ξεκίνησε αργά και σταθερά με την επανεμφάνιση των Battletoads μετά την πολυετή απουσία τους, όταν και βγαίνουν σε έναν κόσμο που έχει αλλάξει πάρα μα πάρα πολύ. Δεν θεωρούνται ήρωες -ίσως ξεπεσμένοι ήρωες, αν είναι τιμητικός τίτλος- και προσπαθούν απλώς να βρουν τη θέση τους σε έναν κόσμο που τους έχει ξεπεράσει. Παρόλα αυτά, καταφέρνουν να επανενωθούν με την παλιά τους νέμεσις, την Dark Queen, και να μπλεχτούν σε μια τεραστίων διαστάσεων διαστημική περιπέτεια με το... αναμενόμενο αποτέλεσμα. Με δεδομένα τα παραπάνω, το χιούμορ κινείται κυρίως γύρω από τον αυτοσαρκασμό και τις σχεδιαστικές συνήθειες στα μοντέρνα games, όμως οι συγγραφείς δεν φοβήθηκαν να δημιουργήσουν αστείο οπουδήποτε μπορεί να υπάρξει - όπως όταν οι καλεσμένοι σε γεύμα Battletoads αρπάζουν μια μύγα η οποία, τελικά, ήταν σερβιτόρος και όχι το γεύμα. Σε μια από τις (αρκετές) αστείες σκηνές, το σκάφος των ηρώων προσεδαφίζεται αρκετά βίαια και χρήζει επισκευών, με την Dark Queen να σημειώνει πως θα χρειαστούν 3 ώρες εξερεύνησης και 2 ώρες crafting για να το επισκευάσουν – το μοντέρνο gaming σε λίγες λέξεις.
Άκρως σημαντικό είναι να σημειωθεί πως η αισθητική διχάζει: μοιάζει πολύ σε φθηνό animation πρωινής παιδικής σειράς, όμως το budget μαρτυρά κάτι διαφορετικό - έχει δοθεί η πρέπουσα σημασία στην ποιότητα και η επιλογή της αισθητικής ήταν εντελώς συνειδητή. Οι ηθοποιοί κάνουν εξαιρετική δουλειά με τις φωνές των χαρακτήρων και η πληθώρα των cutscenes δείχνει πως το format για το οποίο στόχευαν οι δημιουργοί είναι ακριβώς αυτό, ένα φθηνό animation. Τι καλύτερος τρόπος να αντικατοπτριστεί ο ξεπεσμός των Battletoads; Το σενάριο και το οπτικοακουστικό design ξεχειλίζουν '90's, κάνοντας το μήνυμα απόλυτα ξεκάθαρο. Μια παράλειψη που δημιουργεί απορίες, ήταν το online co-op. Στην ίδια κονσόλα, έως και τρεις παίκτες μπορούν να παίξουν ταυτόχρονα ελέγχοντας ένα Battletoad έκαστος (προφανώς, χάνοντας την δυνατότητα εναλλαγής μεταξύ των χαρακτήρων). Αυτό συμβαίνει σε κάθε πίστα του παιχνιδιού, οπότε πρακτικά, το παιχνίδι είναι σχεδιασμένο τόσο για έναν όσο και για τρεις παίκτες.
Έχοντας πει όλα αυτά, δεν περιλαμβάνεται online multiplayer σε καμιά μορφή. Ίσως γιατί κάποιες πίστες έχουν πολύ μικρό περιθώριο λάθους και το latency να κατέστρεφε την εμπειρία; Πολύ απίθανη εξήγηση, όμως αν ο λόγος δεν είναι τεχνικός και τέτοιας φύσεως, τότε μιλάμε για μια εντελώς ανούσια παράλειψη μιας δυνατότητας που θα προσέφερε ευκολότερα διασκέδαση σε φίλους, ειδικά στην εποχή του “social distancing”. Μπορεί να ήταν κι ένας λόγος να επιστρέψει κάποιος στο παιχνίδι αφότου το τερματίσει, γιατί ωραία τα high scores, αλλά ποιο το νόημα αν δεν τα συγκρίνεις με άλλους; Εξίσου ωραία και τα collectibles, θα πει κανείς, όμως δεν προσφέρουν κυριολεκτικά τίποτα σε όποιον τα συγκεντρώσει σε κάθε πίστα, πέραν της αγνής ευχαρίστησης του ότι δεν άφησε κάτι πίσω του. Γενικά, λείπει ένας ουσιαστικός λόγος να επιστρέψει κάποιος μετά τον τερματισμό και η παντελής έλλειψη online multiplayer σε έναν τόσο εύκολα προσβάσιμο τίτλο (ελέω Xbox Game Pass) δεν βοηθάει ιδιαίτερα.
Σε γενικές γραμμές, το χιούμορ ήταν επιτυχημένο, αν όχι λίγο εμφανώς επιτηδευμένο σε κάποια σημεία. Μουσικά, η ροκ έχει την τιμητική της όπως ήταν αναμενόμενο, συνοδεύοντας την ασταμάτητη δράση και τα δερμάτινα περικάρπια με καρφιά. Η αισθητική παραπέμπει σε φθηνό, παιδικό animation, ενώ η υπερβολή στο design κάθε σχεδόν τομέα (μοντέλα χαρακτήρων, ήχος, διάλογοι, πλοκή) είναι προφανής. Όλα τα παραπάνω συμβάλλουν στο να σχηματιστεί η εξής εικόνα: το Battletoads είναι ένα καρτούν Σαββατιάτικου πρωινού, σε μορφή παιχνιδιού, με ό,τι αυτά τα δύο συνεπάγονται για τον καθένα.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity