Πριν όμως μπούμε στα του gameplay, αν αναρωτιέστε ακόμη για τα γραφικά, τότε οφείλουμε να πούμε ότι δεν έχει νόημα να περιμένετε να αλλάξει δραματικά η κατάσταση. Όντως, με εξαίρεση την ανάλυση, ο τίτλος φωνάζει συνεχώς «ήμουν κι εγώ στο GameCube». Η αλήθεια είναι ότι κάναμε μια σχετική κουβέντα, παρότι, έτσι κι αλλιώς, τα γραφικά δεν αντιμετωπίζονται ως απόλυτη προτεραιότητα στο Wii U. Το κλασικό πλέον υφέρπον υπονοούμενο είναι πως ίσως η ομάδα ανάπτυξης θέλει να διατηρήσει την κλασική αισθητική, άσχετα με το αν αυτή προσφέρεται για επίδειξη της κονσόλας. Φυσικά και η έκδοση που είδαμε με τα μάτια μας δεν είναι η τελική, οπότε δεν κάναμε τον κόπο να βγάλουμε τα ψυχολογικά μας σε textures και συναφή στοιχεία. Φαίνεται όμως ότι η Nintendo δεν είναι ούτε κουφή, ούτε τυφλή, απλά έχει τους λόγους της και δεν θέλει να μιλήσει πολύ για αυτούς. Όταν ήρθε η ώρα να παίξουμε, τα γραφικά έγιναν αυτόματα το τελευταίο πράγμα που μας νοιάζει. Κι η αλήθεια είναι ότι η εμπειρία μας χρειάζεται εξήγηση. Στο επίπεδο που δοκιμάσαμε τμήματα του επιπέδου είναι όντως on rails, άρα το σκάφος ακολουθεί συγκεκριμένη διαδρομή, ενόσω ο παίκτης στοχεύει χρησιμοποιώντας το γυροσκόπιο αλλά και την οθόνη του GamePad (εκεί έχουμε προοπτική πρώτου προσώπου και έλεγχο του στόχαστρου με το γυροσκόπιο). Στο μεγαλύτερο μέρος της δράσης όμως ήμασταν ουσιαστικά περιορισμένοι σε συγκεκριμένο χώρο -όταν φτάναμε στα όριά του γινόταν αυτόματο loop και ανακατεύθυνση του σκάφους-, μέσα στον οποίο η κίνηση είναι μεν αργή, αλλά παραμένει στα χέρια μας. Αυτό που ποτέ δεν ελέγχαμε στο demo είναι η ταχύτητα του σκάφους.
Βάλαμε στο μάτι (επειδή μας έβαλαν και αυτά) μερικά εχθρικά οχήματα που έρχονταν προς το μέρος μας και μάλιστα κατά κύματα. Πιάσαμε τον εαυτό μας να μένουμε τελικά αρκετά κοντά στο έδαφος για να γίνει η δουλειά μας πιο εύκολη, αλλά και να έχουμε την ευκαιρία να κάνουμε μανούβρες μέσα από ανοίγματα, περίεργες στροφές, υπόστεγα και άλλους παρόμοιους σχηματισμούς του επιπέδου. Αργότερα χρειάστηκε να προστατεύσουμε έναν πύργο. Εκεί παρουσιάστηκαν αραχνοειδή οχήματα που είχαν και μια ιδιαιτερότητα. Δεν διαλύονται με χτυπήματα του laser όπου να ‘ναι, αλλά πρέπει να στοχεύσει κανείς σε μια κυκλική επιφάνεια (με κουμπί που αναβοσβήνει καταλήγει να μοιάζει) στο πάνω μέρος της μηχανικής αράχνης. Μπορείτε να μείνετε ψηλά και να επιχειρείτε να προλάβετε τις αράχνες πριν φτάσουν στον πύργο. Θα κάνετε περισσότερα χιλιόμετρα αλλά γλιτώνετε άγχος. Μπορείτε όμως να περιμένετε ώστε να φτάσουν στον πύργο και να αρχίσουν να σκαρφαλώνουν. Τότε μπορείτε να πετάτε και να συνοδεύετε μπροστά αντί για κάτω, στο έδαφος. Μετά και από τις αράχνες ήταν ώρα για boss fight. 4 weak points που έχουν το κακό συνήθειο να εκτοξεύουν παχιές τις δέσμες laser προς το σκάφος μας είναι ο βασικός στόχος, χωρίς να ξεχνάμε πολυβόλα πάνω στο ίδιο, και στατικό κατά τα άλλα, boss, ούτε και τα αρκετά εχθρικά αεροσκάφη που εμφανίζονται για να δώσουν λίγο ενδιαφέρον παραπάνω στην όλη διαδικασία.
Όσο συμβαίνουν όλα αυτά βέβαια ο παίκτης πρέπει να κοιτά πότε τη μεγάλη οθόνη και πότε την οθόνη του GamePad. Κάτι που σίγουρα χρειάζεται συνήθεια. Είναι χαρακτηριστικό ότι στο στήσιμο που διάλεξε η Nintendo, το video feed του GamePad πήγαινε και σε δεύτερη μεγάλη οθόνη, λίγες ίντσες μικρότερη από τη βασική, η οποία ήταν ακριβώς δίπλα στην τελευταία. Ένας από τους προωθητές μάλιστα μας συμβούλεψε να κοιτάμε εκεί, μιας και το μέγεθος διευκολύνει, αντί στην οθόνη του GamePad. Ε και τότε, προσπαθώντας να δοκιμάσουμε τα πάντα, δεν ξέραμε που να πρωτοκοιτάξουμε τελικά. Αφήστε που το σενάριο αυτής της διευκόλυνσης απλά δεν μπορεί να εφαρμοστεί στην τελική έκδοση του παιχνιδιού. Εκεί χάνεται, για την ώρα, το ζύγι. Επιπλέον αν ήμασταν όντως σε μαχητικό σκάφος του μέλλοντος, αμφιβάλλουμε για το κατά πόσο θα έπρεπε να κοιτάμε κάτω για να σημαδέψουμε με μεγαλύτερη ακρίβεια μπροστά μας. Πάντως, για να είμαστε δίκαιοι, δεν σας εμποδίζει κανείς να στοχεύσετε με τον ίδιο μοχλό που ορίζει την κατεύθυνση του σκάφους. Ισχύει όμως ότι έχει ζημιώνεται ο παίκτης ως προς την ακρίβεια, άρα, κατά τη γνώμη μας, δεν γίνεται να αγνοηθεί πλήρως η οθόνη του GamePad. Το mech mode ήταν μεν διαθέσιμο, αλλά με τους περισσότερους στόχους να είναι ιπτάμενοι στο εν λόγω επίπεδο, η χρήση του δεν προσφερόταν, για αυτό και θα αποφύγουμε να εκφράσουμε εκτίμηση σχετικά με τη λειτουργία και τη χρησιμότητά του.
Προσεγγίσαμε το Star Fox Zero με ανάμικτα συναισθήματα και το αποχωριστήκαμε ακριβώς με τα ίδια. Ταυτόχρονα ο πυρήνας του παιχνιδιού είναι τέτοιος που δεν μπορούμε να φανταστούμε πως μπορεί εύκολα να ισχυριστεί κανείς ότι απλά θα βρει κάτι ανάλογο ή παρόμοιο να παίξει. Υποψιαζόμαστε λοιπόν πως όταν έρθει η ώρα να το δούμε στην τελική του μορφή δεν θα έχουν μεσολαβήσει θαύματα, αλλά ίσως να χωνέψουμε ότι το νέο δημιούργημα του Shigeru Miyamoto είναι πιθανό να πέσει στην κατηγορία του επίκτητου γούστου.
επίκτητο γούστο = το γούστο που δεν το έχεις έμφυτο αλλά σου έρχεται με τον καιρό???
@clapiotis
Pretty much. Γούστο που σου κολλάει σε βάθος χρόνου και με δική σου προσπάθεια. Σαν κέφι με κόπο κατά μία έννοια.
Η γνώμη μου είναι πως το franchise πρέπει να ψοφήσει! Ποτέ δεν ήταν κάτι ωραίο (ένα τραγικά αργό και απλοϊκό on-rails shooter χωρίς ίχνος ποικιλίας) και ειλικρινά δεν μπορώ να βρω ούτε ένα λόγο για τοτι μπορεί να αρέσει σε κάποιον από αυτό το παιχνίδι! Αγόρασα το SF64 3D και καλύτερα να έπαιζα Ben10! Τουλάχιστον εκείνο έχει gameplay!
Lylat Wars 64 με rumble pack στο Νιντεντο 64 επαιξες??
Και ααααν επαιξες πηγες απο ολους τους πλανητες με ολες τις πιθανες διαδρομες?
Και το εκανες και αυτο κατεληξες οτι δεν σου αρεσε??
Οσο και να θελει η Νιντεντο δεν ειναι ολα τα παιχνιδια για φορητες κονσολες.
Τα παιχνιδια του SNES και του N64 θελουν τηλεοραση και μαλιστα CRT και μεγαλη.
Μεγαλη ευκολια οι emulators και οι virtual consoles αλλα το σωστο feeling ειναι στο σωστο setup.
ΜΑΚΑΡΙ το Star Fox Zero να ειναι σαν του N64.
Y.Γ. You scream just like your father...
Υ.Γ. Καθε μερα νιωθω τυχερος που επαιξα παιχνιδια στην ωρα τους.
Συμφωνώ με τον MBisonGR. Και εμένα το Lylat Wars ήταν ένα από τα αγαπημένα μου στο N64. Και εγώ ελπίζω το Star Fox Ζero να είναι αντίστοιχο εκείνου του παιχνιδιού. Βασίζομαι μόνο στους δημιουργούς του. Αν και τα γραφικά όντως φαίνεται να μην είναι τα αναμενόμενα, εγώ ελπίζω σε κάτι καλό και ας μην έχει τα καλύτερα γραφικά. Άλλωστε όπως έχω ξαναπεί τα γραφικά δεν είναι το παν.
Τώρα το ότι είναι ένα on rails shooter, όντως είναι αν και στο N64 από όσο θυμάμαι στις περισσότερες πίστες-πλανήτες σου έδινε μία κάποια ελευθερία. Εμένα προσωπικά αυτό το στυλ παιχνιδιού δεν με ενοχλεί. Δεν γίνεται να είναι ότα τα παιχνίδια απολύτως ελεύθερα, πόσο μάλλον ένα τέτοιο παιχνίδι με αεροσκάφη, διαστημόπλοια, διάστημα, πλανήτες κτλ.
Exω παιξει μονο το αυθεντικο στο SNES και παραμενει ενα απο τα αγαπημενα μου παιχνιδια ολων των εποχων τι να λεμε... Το 64 παιχνιδαρα. H εκδοση για το Gamecube ηταν μετρια.
Προσωπικά δεν προτρέχω. Στο τέλος κυρίζουν το γαμπρό έτσι κι αλλιώς. Πάντα. Εκτός αν είμαι εγώ ο γαμπρός. Δεν ξυρίζομαι. Τελεία.