Το Framed 2, όπως και ο προκάτοχός του, είναι interactive comic στην πραγματικότητα. Κάθε «επίπεδο» παρουσιάζει στον παίκτη μια οθόνη γεμάτη panels. Κάποια είναι σταθερά, κάποια μπορούν να περιστραφούν, να αλλάξουν θέση, ακόμη και να χρησιμοποιηθούν πολλαπλές φορές, σε διαφορετικές θέσεις, καθώς εξελίσσεται η δράση, φαινόμενο που δεν συναντήσαμε στον πρώτο τίτλο. Σε κάθε περίπτωση η λογική είναι ότι ο χαρακτήρας πρέπει να φτάσει στο τέλος της διαδρομής χωρίς να πέσει στο κενό, να πιαστεί από αστυνομικό και άλλα διάφορα. Όταν βάλουμε τα πάντα σε σειρά, πατάμε Play και η δράση ξεκινά για να δούμε τι καταφέραμε. Πέσαμε πάνω σε αστυνομικό ή τοποθετήσαμε το σωστό πλακίδιο που οδηγεί το χαρακτήρα σε άλλη διαδρομή πριν φτάσουμε σε αυτόν; Στείλαμε την κοπέλα να περάσει με επιτυχία πάνω από σανίδα ή στείλαμε το άνδρα με τη βαλίτσα που είναι αρκετά βαρύς ώστε να σπάσει η σανίδα και να τελειώσουν όλα; Ακόμη και λάθος συνδυασμοί αφήνουν τα animations να εκτυλιχθούν, ακόμη και αν η κατάληξη είναι αρνητική. Και θα είναι συχνά αφού ο σχεδιασμός του παιχνιδιού, όπως και την προηγούμενη φορά, είναι δεδομένο πως οδηγεί σε trial and error. Ωστόσο συναντούμε μεγαλύτερη ποικιλία αυτήν τη δόση. Όχι μόνο επειδή κάποια πλακίδια χρησιμοποιούνται πολλαπλές φορές στην ίδια σκηνή, αλλά διότι ο τίτλος περιμένει από τον παίκτη και μια κάποια επιπλέον παρατηρητικότητα ώστε π.χ. να αντιληφθεί ποιος είναι ο συνδυασμός που πρέπει να χρησιμοποιήσει σε μια κλειδαριά που εμφανίζεται σε ακόλουθο καρέ. Υπάρχουν και καλά κρυμμένες φωτογραφίες τύπου Polaroid στα επίπεδα και μεταξύ αυτών βρίσκονται και αναφορές στον Hideo Kojima διότι…γιατί όχι;
Με τόσα κινούμενα τμήματα πάντως και η Loveshack, η εξ Αυστραλίας ομάδα ανάπτυξης, κάνει την αφήγηση να λειτουργεί. Οι χαρακτήρες δεν μιλούν, πολλά υπονοούνται αλλά με σαφήνεια, χάρη στην καθαρή καλλιτεχνική διεύθυνση, έστω και αν τα σκηνικά μάς μεταφέρουν στην Ασία, όχι σε κάποια τυπική δυτική πόλη από άποψη αισθητικής. Σίγουρα μιλά η τζαζ που συνοδεύει τα πάντα όμως, η εκφραστικότητα της οποίας είναι καταφανής, ακόμη και αν δεν συμφωνεί με τα γούστα όλων. Μπορεί λοιπόν το Framed 2 να μοιάζει με ένα ακόμη puzzler, έχει μια μοναδική χροιά adventure όμως που διατηρείται από τον πρώτο τίτλο και εμπλουτίζεται. Η καθαρότητα της αφήγησης και τα κίνητρα για να δοκιμάσει ο παίκτης διαφορετικές προσεγγίσεις (κάποιες φωτογραφίες εξασφαλίζονται ύστερα από συγκεκριμένου είδους αποτυχία για παράδειγμα) δημιουργούν ξανά ένα μείγμα που δεν έχει όμοιό του. Ταυτόχρονα βέβαια δεν γλιτώνει κανείς από trial and error, ειδικά τώρα που περιπλέκονται λίγο παραπάνω οι μηχανισμοί, σε βαθμό που αναγκάζει τον παίκτη να δοκιμάζει πράγματα στην τύχη από ένα σημείο κι έπειτα.
Θα θέλαμε επίσης, σε μεγάλες σεκάνς τουλάχιστον, να μπορούμε να επιταχύνουμε τη δράση. Διότι να πατάμε Play και να περιμένουμε να εκτυλιχθούν τα πάντα μέχρι να πάνε στραβά στο προτελευταίο καρέ είναι διαδικασία που ενοχλεί πολύ γρήγορα, πολύ περισσότερο από την αναμενόμενα μικρή διάρκεια του παιχνιδιού. Η όλη ιδέα είναι ένα πείραμα που δεν αποκλείεται να φτάνει στο τέλος του με το δεύτερο τίτλο, ένα πείραμα όμως που δικαιούται μάρτυρες. Πολλούς μάρτυρες. ‘Η απλά τον Hideo Kojima.
Moυ θυμιζει καπως τα Inside και Little Nightmares. Οταν βγει σε pc θα το δοκιμασω