Αυτό που προκαλεί δέος προτού καλά-καλά να δει κανείς το νέο Elite είναι το μέγεθός και η κλίμακά του: ο γαλαξίας που αναπαριστά είναι ο δικός μας, πραγματικός γαλαξίας, βασισμένος στα στοιχεία που έχουμε στη διάθεσή μας αυτήν τη στιγμή.
Το σύμπαν του παιχνιδιού αποτελείτο από οκτώ γαλαξίες με 256 συστήματα ο καθένας και χωρούσε σε μια ταπεινή κασέτα ή δισκέτα 5¼, καταλαμβάνοντας κάπου 100 ΚΒ. Ενδεικτικά, οι χίλιες λέξεις που αφιερώνουμε στο Elite και στο διάδοχό του σήμερα, καταλαμβάνουν πάνω από το ένα πέμπτο αυτού του χώρου. Δεν υπάρχει, ίσως, καλύτερος τρόπος να εξηγηθεί σε κάποιον σήμερα τι ακριβώς έκαναν ο David Braben και ο Ian Bell το 1984, από τη δήλωση του ίδιου του σχεδιαστή του υπολογιστή BBC Micro που είπε ότι η δημιουργία του Elite δεν θα έπρεπε να είναι δυνατή. Σε μια εποχή όπου το gaming περιοριζόταν σε δισδιάστατες πίστες, το Elite έδινε στον παίκτη το αχανές διάστημα για να το εξερευνήσει ελεύθερα. Κάνουμε fast forward 30 χρόνια αργότερα, μια γενιά σε ανθρώπινα δεδομένα και αρκετές γενιές τεχνολογικά. Το Elite: Dangerous φιλοδοξεί να κάνει αυτό που δεν κατάφεραν τα δύο ενδιάμεσα sequel: να διαδεχθεί επάξια ένα από τα πιο πρωτοποριακά παιχνίδια που σχεδιάστηκαν ποτέ. Καθόλου απλή υπόθεση.
Αυτήν τη φορά ο David Braben επέλεξε τη δημοφιλή πια οδό του crowd funding μέσω Kickstarter, ώστε να εξασφαλίσει ότι η νέα εκδοχή του Elite δεν θα υποφέρει από κάποια πρόωρη κυκλοφορία και την πληθώρα των bugs που κατέστρεψε τον προηγούμενό του τίτλο (Frontier: First Encounters). Σε πρώτη φάση κατάφερε στο ακέραιο το στόχο του, αν κρίνουμε από την απήχηση που είχε το Elite: Dangerous στο Kickstarter, αλλά και από το launch, το οποίο ήταν εξαιρετικά ομαλό για έναν τίτλο που είναι ουσιαστικά MMO (αφού φιλοξενεί όλους τους παίκτες σε ένα server, χωρίζοντάς τους σε instances ανάλογα με τη δύναμή τους).
Το Elite: Dangerous φιλοδοξεί να κάνει αυτό που δεν κατάφεραν τα δύο ενδιάμεσα sequel: να διαδεχθεί επάξια ένα από τα πιο πρωτοποριακά παιχνίδια που σχεδιάστηκαν ποτέ.
Αυτό που προκαλεί δέος προτού καλά-καλά να δει κανείς το νέο Elite είναι το μέγεθός και η κλίμακά του: ο γαλαξίας που αναπαριστά είναι ο δικός μας, πραγματικός γαλαξίας, βασισμένος στα στοιχεία που έχουμε στη διάθεσή μας αυτήν τη στιγμή. Και ο αριθμός των διαθέσιμων συστημάτων: 400.000.000.000. Δεν είναι τυπογραφικό λάθος. Το Elite Dangerous, χρησιμοποιώντας ένα συνδυασμό σχεδιασμού «με το χέρι» και procedural generation, διαθέτει 400 δισεκατομμύρια άστρα προς εξερεύνηση.
Και επειδή αυτά τα νούμερα δεν είναι εύκολο να τα συνειδητοποιήσει κανείς, ας αναλογιστούμε ότι εάν περνούσε ο παίκτης από κάθε σύστημα στο επόμενο σε ένα μόλις λεπτό θα χρειαζόταν 771.604,9 πραγματικά χρόνια για να ταξιδέψει σε κάθε αστρικό σύστημα του γαλαξία. Η κλίμακα του Elite: Dangerous είναι τρομακτική. Είναι επίσης η πιο ρεαλιστική απεικόνιση του γαλαξία μας ως τώρα σε videogame. Κανένας, φυσικά, δεν πρόκειται να εξερευνήσει όλο αυτό το διάστημα, ούτε καν ένα αξιοσημείωτο μέρος του, μιλώντας πάντα ποσοτικά. Μοιραία, λοιπόν, η δράση θα επικεντρωθεί στα κύρια συστήματα των τριών βασικών παρατάξεων του γαλαξία: τη δημοκρατική, αλλά και καπιταλιστική Federation, την ολιγαρχική/φεουδαλιστική Empire και την πολυσχιδή, πολυπολιτισμική Alliance. Διάσπαρτα μέσα στις ζώνες επιρροής των τριών αυτών παρατάξεων βρίσκονται ανεξάρτητα συστήματα, τα οποία μπορεί να κλίνουν προς την κυρίαρχη δύναμη της ευρύτερης γαλαξιακής «γειτονιάς» τους ή να είναι εχθρικά προς αυτή. Ο ταξιδιώτης στο γαλαξία μπορεί να βρει από «άδεια» συστήματα, τα οποία περιέχουν μόνο ένα άστρο και χρησιμεύσουν απλώς ως ενδιάμεση στάση ή και ως πηγή ανεφοδιασμού (με τον κατάλληλο εξοπλισμό), μέχρι συστήματα με διπλούς ήλιους και μια πλειάδα πλανητών, δορυφόρων, διαστημικών σταθμών, αστεροειδών και άλλων χαρακτηριστικών. Σε ένα τέτοιο σύστημα ένας πιλότος μπορεί να αναλάβει διάφορους ρόλους, όπως και στο κλασικό Elite: πειρατής, έμπορος, κυνηγός επικηρυγμένων, λαθρέμπορος, δολοφόνος ή μεταλλωρύχος.
Η διαφορά είναι πως οποιαδήποτε αποστολή φέρει εις πέρας (εμπορική, στρατιωτική, παράνομη, νόμιμη, μισθοφορική, ακόμα και φιλανθρωπική) έχει αντίκτυπο στις ισορροπίες δυνάμεων του κάθε συστήματος. Το γεγονός αυτό αποκτά άλλη σημασία, αν λάβουμε υπόψη πως είτε κανείς παίζει solo είτε με φίλους ή σε πλήρως open play, τα αποτελέσματα της δραστηριότητας των άλλων παικτών διαμορφώνουν το γαλαξία με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Αν αρκετοί παίκτες εργάζονται προς όφελος μιας παράταξης, μπορεί αυτή να αποκτήσει ακόμα και τον έλεγχο του συστήματος. Έτσι, ένα ανεξάρτητο σύστημα μπορεί να μπει στη σφαίρα επιρροής μιας παράταξης, μια δικτατορία να εκδημοκρατιστεί ή να πέσει σε αναρχία. Αντίστοιχα, τα πολιτικά γεγονότα στο γαλαξία δημιουργούν καθημερινά ευκαιρίες για τους παίκτες να υποστηρίξουν τη μία ή την άλλη πλευρά ή απλά να πλουτίσουν εκμεταλλευόμενοι την έλλειψη κάποιων αγαθών. Το Elite: Dangerous δεν διαθέτει χαρακτήρες, σενάριο ή πλοκή. Είναι ένα sandbox ή, αν μας επιτραπεί ο νεολογισμός, ένα starbox στο οποίο ο παίκτης έχει απόλυτη ελευθερία. Ο απώτερος στόχος είναι η επίτευξη του τίτλου “Elite”. Σε αντίθεση με το κλασικό παιχνίδι, όμως, ο τίτλος δεν κερδίζεται μόνο με τις μάχες, αλλά επίσης με το εμπόριο (νόμιμο ή παράνομο) και με την εξερεύνηση άγνωστων συστημάτων.
Αν αρκετοί παίκτες εργάζονται προς όφελος μιας παράταξης, μπορεί αυτή να αποκτήσει ακόμα και τον έλεγχο του συστήματος.
Το άστρο του εκάστοτε συστήματος, όταν ταξιδεύουμε προς αυτό, φωτίζει (και θερμαίνει) σε πραγματικό χρόνο το πιλοτήριο του σκάφους μας, ενώ κάθε μοντέλο αποτελεί πιστή και εξαιρετικά λεπτομερή μεταφορά των ίδιων σκαφών που υπήρχαν ήδη από το πρώτο Elite. Η κληρονομιά αυτή είναι έκδηλη από την λιτή γεωμετρικότητα που χαρακτηρίζει τα σκάφη του παιχνιδιού. Παρόλα αυτά, αυτά σταδιακά συμπληρώνονται από νέα σκάφη, συμπεριλαμβανομένων των τεράστιων capital ships τα οποία, όμως, ελέγχονται μόνο από τις διαπλανητικές παρατάξεις που τα κατασκευάζουν.
Η δυνατότητα co-op όπως και τα community goals, τα οποία προσφέρουν στους παίκτες πιο σαφείς στόχους που επηρεάζουν τα τεκταινόμενα στον Γαλαξία, καλύπτουν ένα σημαντικό κενό στο παιχνίδι.
Ακόμα πιο εντυπωσιακό είναι το sound design: ο ήχος των μηχανών συνοδεύει πειστικά την εκτόξευση σε ταχύτητες πολλαπλάσιες εκείνης του φωτός, οι ασπίδες βουίζουν όταν έρχονται σε επαφή με τις επιφάνειες ενός διαστημικού σταθμού ή με τα πυρά κάποιου εχθρού, και αν καταρρεύσουν υπάρχει κίνδυνος να ακούσουμε το ανατριχιαστικό ράγισμα του γυαλιού και να βρεθούμε εκτεθειμένοι στο βουβό κενό του διαστήματος, με μόνο σύμμαχο το οξυγόνο της στολής μας και τις μηχανές του σκάφους μας.
Η αγωνία τη στιγμή που ο παίκτης βλέπει το σκάφος του να «ψήνεται» από την αδυσώπητη ακτινοβολία ενός λευκού άστρου ή να γίνεται διάτρητο από τα καταιγιστικά πυρά ενός πάνοπλου Fer-de-Lance είναι πραγματική: όσο πιο ακριβό και εξοπλισμένο είναι το σκάφος, τόσο μεγαλύτερο είναι το ποσό της ασφάλειας που θα πληρώσει για να αποκτήσει ένα πιστό του αντίγραφο. Το γεγονός αυτό καθιστά σαφές ότι το Elite: Dangerous δεν είναι ένα παιχνίδι στο οποίο το PvP παίζεται τόσο αβασάνιστα όσο σε ένα παραδοσιακό MMO. Εξάλλου, έχει πολύ λίγα κοινά με έναν τίτλο όπως το EVE ή το World of Warcraft. Ωστόσο, η Frontier Developments φρόντισε με το patch 1,2 να ενισχύσει σημαντικά τα κοινωνικά στοιχεία του E:D και, το σημαντικότερο, να προσφέρει τη δυνατότητα σε έως και τέσσερις παίκτες να μοιράζονται τους κινδύνους και τις ευκαιρίες ενός αμείλικτου γαλαξία σχηματίζοντας Wings. Η δυνατότητα co-op όπως και τα community goals, τα οποία προσφέρουν στους παίκτες πιο σαφείς στόχους που επηρεάζουν τα τεκταινόμενα στον Γαλαξία, καλύπτουν ένα σημαντικό κενό στο παιχνίδι. Όταν καταστρέψετε για πρώτη φορά ένα Anaconda πετώντας με τους φίλους σας η αίσθηση είναι ανεπανάληπτη.
Η ομάδα ανάπτυξης δείχνει μέχρι στιγμής ότι παίρνει σοβαρά τη δέσμευσή της για τη βελτίωση του τίτλου, παρόλο που το E:D δεν προϋποθέτει κάποια μηνιαία συνδρομή, ενώ οι μικροσυναλλαγές είναι μόνο για διακοσμητικά στοιχεία, όπως επιπλέον χρώματα για τα σκάφη. Μέσα στα μελλοντικά σχέδια των developers είναι, μεταξύ άλλων, η εξερεύνηση πλανητών και διαστημικών σταθμών σε πρώτο πρόσωπο. Όπως συνέβαινε και με το κλασικό Elite, υπάρχουν gamers που θα το λατρέψουν και άλλοι που θα βαρεθούν πολύ σύντομα. Το μόνο βέβαιο είναι ότι το Elite: Dangerous έχει τοποθετήσει γερά θεμέλια για να προσφέρει μια μοναδική εμπειρία στον παίκτη που αγαπά το open-ended gameplay. Όσοι, από την άλλη, προτιμούν τα παιχνίδια που βασίζονται περισσότερο στο σενάριο ή προσφέρουν πιο δομημένο PvP, μπορούν να περιμένουν το αντίπαλο δέος που λέγεται Star Citizen.
«Μια φορά κι έναν καιρό, τα πολύ παλιά χρόνια που οι επεξεργαστές ήταν μόνοι κι έρημοι και έτρεχαν με ταχύτητες που σήμερα θυμίζουν κοιμισμένο σαλιγκάρι, υπήρχε ένα παιχνίδι που δεν έμοιαζε με κανένα άλλο και το έλεγαν απλά Elite ...Δακρυσα απλα..:)
Ευγε για το review....δυστυχως απουσιας δυνατου pc θα περιμενω την εκδοση (ελπιζω συντομα) σε Ps4 οπως εχει ανακοινωθει
Πραγματικά ιστορικό παιχνίδι και σαν κυκλοφορία έπρεπε να έχει τύχει μεγαλύτερης προσοχής από κοινό και κριτικούς. Το πρόβλημα είναι πως, πέρα από τα 30 χρόνια που πέρασαν από το αρχικό Elite, τα space sims είναι εξαφανισμένα εδώ και πολλά χρόνια οπότε πολλοί δεν έχουν ιδέα περί τίνος πρόκειται.
Αν εξαιρέσουμε τη σειρά X, (η οποία απογοήτευσε στο τελευταίο της μέρος), πραγματικά το είδος των space-sims βρίσκόταν υπό εξαφάνιση. Πάντως, η μεγάλη επιτυχία του E:D στο Kickstarter και ο πραγματικός θρίαμβος αντίστοιχα του Star Citizen σημαίνουν ότι υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον.
@geovra βρες κάνα 6128 emulator και παίξε το παλιό!!! τι τρελλά καψίματα τότε... πω πω... γεράσαμε.,,,
ΓΕΡΑΣΕΣ Καρέτσο, όχι ΓΕΡΑΣΑΜΕ :P
@Dimcar 6128 emulator? Αισχος...μονο C64 :) Εννοειται σε real mode loading οπως ηταν τοτε με την κασσετα...το ειχα λιωσει στην δουλεια οταν δεν ειχαμε υποχρεωσεις....μαζι με Taipan και Wizball :)
Υπάρχουν κάποια bugs που σχετίζονται κυρίως με τα Wings (τα co-op γκρουπάκια) τα οποία προστέθηκαν πρόσφατα στο παιχνίδι. Καμιά φορά χρειάζεται να στείλεις 2-3 φορές invite μέχρι να το λάβει ένας άλλος παίκτης. Τίποτα φοβερό όμως. Εγώ διαθέτω καλό PC διετίας και παίζω άνετα χωρίς να κάνω μεγάλες θυσίες στην ποιότητα των γραφικών.
@Geovra Wizball; Τι είπες τώρα. Έπαιζα σε μονόχρωμη οθόνη και φανταζόμουν πως θα ήταν το παιχνίδι όταν χρωματιζόταν :P
@Silverblade απλα ηταν το απολυτο παιχνιδι σε C64....those were the days :)
@Geovra--> και εγώ σε C64 το έπαιζα. Μάλιστα ήταν από το πρώτα παιχνίδια που αγόρασα μετά το upgrade σε floppy από το κασετόφωνο! Δεν ξέρω και έγω πόσο χρόνο μου πήρε να προσγειώσω το σκάφος. Πάντως ακόμα και στην Commodorara η απόλυτη μοναξιά του διαστήματος έβγαινε τόσο πειστικά. Ίσως γιατί (λόγω ταχύτητας) το ταξίδι διαρκούσε όσο διαρκεί και ένα κανονικό διαστημικό ταξίδι. Μόνο στο Elite και στο Bomber είχα αυτή την αίσθηση.
@PocoB ΟΚ λοιπόν, άκου και αυτό. Σε ορισμένα συστήματα (συνήθως αυτά που έχουν διπλά άστρα) οι σταθμοί είναι αρκετά μακριά από το jump point, έως και 10 με 15 λεπτά. Σε ένα σύστημα που επισκέφθηκα ήταν πάνω από μισάωρο! Το φοβερό όμως είναι ότι ο χρόνος άφιξης προσαρμόζεται αυτόματα ανάλογα με την ταχύτητα του σκάφους. Επιλέγοντας λοιπόν έναν προορισμό που βρίσκεται πολύ μακριά και μέχρι να επιταχύνεις αρκετά μπορεί να βλέπεις... 1 year στo ETA. Αυτό από μόνο του δίνει φοβερή αίσθηση της κλίμακας του γαλαξία.
@Pocob floppy δεν πηρα ποτε χχεεχ. Οσο για το docking ειχα βρει κολπακι κατα τυχη. Οταν πλησιαζες τον σταθμο που η εισοδος εβγαινε αλλοπροσαλα εκανες αναστροφη 180 και μολις πλησιαζε η κουκιδα του σταθμου στο ρανταρ (το ελικοειδες) ξαναγυρναγες και η εισοδος ηταν καρφωμενη μπροστα σου και επαιζες με την ταχυτητα και την ευθυγραμμιση. Μαγικες στιγμες απλα το λαθρεμποριο....και πειρατες παντου :)