Σπάνια ξεκινά ένα review με τον τεχνικό τομέα, ακόμη σπανιότερα αφιερώνεται πολύς χώρος σε αυτόν, αλλά εδώ έχουμε περίπτωση-φαινόμενο. Ο τίτλος μένει σε ανάλυση 720p στο Xbox One και σίγουρα τα χειρότερα γραφικά σε σύγκριση με κάθε άλλο σενάριο. Στο PS4 η ανάλυση ανεβαίνει σε 900p και ο τεχνικός τομέας βελτιώνεται, ενώ αργότερα προστέθηκε performance mode που, υποτίθεται, σταθεροποιεί το frame rate και ανεβάζει την ανάλυση σε 1080p. Σε PS4 Pro και Xbox One X υπάρχει performance και movie mode, με προτεραιότητα σε frame rate και ποιότητα εικόνας και γραφικών αντίστοιχα. Το PS4 Pro λειτουργεί πάντα σε 1080p όμως, ενώ το Xbox One X λειτουργεί σε 1440p. Και σε όλα αυτά τα ενδεχόμενα, πότε με V-Sync πότε όχι, με το ταβάνι στα 30fps ή όπου μπορεί να φτάσει σε κάθε περίπτωση, το frame rate, γενικότερα, είναι από εξαιρετικά ασταθές έως απαράδεκτο. Και για να προστεθεί και λίγη παράνοια ακόμη, μπορεί το Xbox One X να έχει καλύτερη εικόνα, αλλά το PS4 Pro έχει μερικά εφέ παραπάνω οπότε καταλήγει με συγκριτικό πλεονέκτημα στα γραφικά. Το ότι σε κάθε περίπτωση μπορούμε να βρεθούμε ακόμη και κάτω από τα 20 καρέ βέβαια δεν σώζεται από όλα τα εφέ του κόσμου. Κι ακόμη κι έτσι texture pop-in, unit po-in και λοιπές αμαρτίες δεν αποφεύγονται. Τόσο ανήμπορη ήταν η ομάδα ανάπτυξης να διαχειριστεί το πέρασμα του franchise σε ανοιχτό κόσμο που δεν πέτυχε καλή απόδοση σε καμία περίπτωση και ασχέτως διαθέσιμων πόρων. Περιμένουμε πως και πως να έρθει η σειρά της έκδοσης για PC, θεωρώντας ότι θα συγκλονιστούμε από το σύστημα που θα απαιτείται για να καταφέρει να τρέχει ανθρώπινα το παιχνίδι.
Βέβαια, τουλάχιστον, ήρθε η ώρα της αλλαγής για το franchise που κατάφερε να είναι ταυτόχρονα και το ίδιο του το είδος. Ισχύει. Αντί κάθε αποστολή να φορτώνεται ως κάτι ξεχωριστό και να ζει απλά σε μενού, ο τίτλος απεικονίζει όλη την Κίνα του 3ου αιώνα. Και όντως ο χάρτης είναι τεράστιος, οπότε η Omega Force δεν υπερέβαλλε όταν έλεγε πως χρειάζονται δυο ώρες για να το διασχίσει κανείς. Η ιστορία χωρίζεται σε κεφάλαια και το κάθε κεφάλαιο έχει τα βασικά του ζητούμενα, παράπλευρες αποστολές και συμπληρωματικές δραστηριότητες. Με το σκεπτικό ότι ο κόσμος δεν υπάρχει απλά για τον παίκτη, μπορούμε να βλέπουμε εξελίξεις γύρω μας καθώς μένουμε άπραγοι, εξελίξεις βέβαια που υφίστανται για διακόσμηση. Παρότι σχεδόν τίποτα από όσα βλέπει κανείς μπροστά του δεν απεικονίζεται ρεαλιστικά, με σχετική εξαίρεση κάποια ιστορικά κτίρια αλλά και την, πέραν αυτού, πολύ καλή καλλιτεχνική διεύθυνση, υπάρχει μια κάποια εμμονή στην ιστορική ακρίβεια. Αυτό σημαίνει πως ο παίκτης θα δει τη μάχη από τη σκοπιά διαφορετικών ηρώων, τους οποίους αποχωρίζεται αναγκαστικά τότε ακριβώς που, ιστορικά, έπεσαν στο πεδίο της μάχης. Για να μην καταστρέφεται ο παίκτης σε κάθε τέτοια περίπτωση, οι βελτιώσεις που έχει εξασφαλίσει για ένα χαρακτήρα μεταφέρονται και στον επόμενο. Αυτή η διευκόλυνση και άπειρα άλλα στοιχεία δεν είναι ούτε ρεαλιστικά, ούτε ακριβή. Οπότε η ακρίβεια μάλλον χρησιμεύει για να δούμε όσο μεγαλύτερο μέρος του roster γίνεται. Έτσι κι αλλιώς εξαρτάται και από την επιλογή χαρακτήρα κάθε φορά που αλλάζει σκοπιά ο παίκτης, και σίγουρα χρειάζονται πολλαπλές επαναφορές στις ίδιες αποστολές για να ξεκλειδωθούν και για μετέπειτα χρήση, δηλαδή σε αποστολές όπου κανονικά δεν διατίθενται ή δεν εμφανίζονται καν, οι περισσότεροι από 80 διαθέσιμοι χαρακτήρες.
Για πλοκή ας μη μιλήσουμε καλύτερα, διότι μπορεί η ιστορική περίοδος με την οποία καταπιάνεται παραδοσιακά η σειρά να έχει φοβερό ενδιαφέρον, η απόδοσή της όμως μένει πάντα στο επίπεδο της σαπουνόπερας, αυτήν τη φορά μάλιστα με χειρότερους αγγλικούς διαλόγους από το συνηθισμένο. Υπάρχει περιθώριο επιλογής ιαπωνικών διαλόγων και, για πρώτη φορά, και κινεζικών. Λόγω θεματικής, θεωρούμε λογικότερη και πιο ταιριαστή στο κλίμα την τελευταία επιλογή. Εκεί που απογοητεύει το roster πάντως είναι στο ότι δεν επιδεικνύει την ίδια μοναδικότητα από μονάδα σε μονάδα, όχι όπως παλιά. Προηγουμένως κάπως ξεχώριζε στην πράξη κάθε χαρακτήρας, οπότε υπήρχε λόγος να έχει συγκεκριμένες συμπάθειες κάποιος. Αυτήν τη φορά τα πράγματα είναι λίγο πιο επίπεδα, αν και υπάρχει λόγος. Το νέο σύστημα μάχης είναι δύσκολο να έρθει με μοναδικά move sets για κάθε έναν από τους δεκάδες χαρακτήρες, τουλάχιστον όχι με το καλημέρα. Και το διαφοροποιημένο αυτό σύστημα, με flow και reaction moves στις γνωστές θέσεις, συμπληρώνεται από τρεις κοινές κινήσεις/επιλογές για όλους: stun, εκτίναξη του αντιπάλου στον αέρα, σώριασμα του δεύτερου στο έδαφος. Όλα είναι ανοίγματα ή συνδετικοί κρίκοι για combos και κάνουν λίγο πιο ευχάριστη απ' ό,τι συνήθως τη μάχη. Για να επιτευχθεί κι αυτό, χάνεται η ποικιλία όπως αναφέραμε. Γλυκόπικρη η γεύση που μένει δηλαδή και ουσιαστικά πρόκειται για το πιο ουσιωδώς εξελιγμένο μέρος της κλασικής συνταγής.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα όλων, για την ώρα όμως, είναι ο ανοιχτός κόσμος. Εδώ βρίσκουμε towers α λα Ubisoft (πάνω που τους ξεφορτώνεται η ίδια η Ubisoft), διάφορες πρώτες ύλες και πολύτιμα αντικείμενα με σκοπό το crafting που ποτέ δεν καταφέρνει να δικαιολογήσει εαυτόν κόντρα στις επιλογές που έχουμε σε εμπόρους που συναντούμε. Επιπλέον ο ανοιχτός κόσμος και τα προβλήματα στις επιδόσεις κάνουν τις σημαντικές μάχες να παρουσιάζονται μικρότερης κλίμακας σε σχέση με το παρελθόν. Παράλληλα η έφιππη μάχη είναι…αστεία, τουλάχιστον υπάρχει λειτουργικό lock on για τους αντιπάλους. Σε σημεία φαίνεται όμως ότι υπάρχει ένα κάποιο όραμα που απλά δεν λειτουργεί στο Dynasty Warriors 9. Για παράδειγμα, καθώς ο παίκτης συναντά αντίπαλες περιπόλους ή διαφόρους εγκληματίες στη διαδρομή του, μπορεί να τους αντιμετωπίσει ή αν τους αγνοήσει. Αν κάνει τον κόπο εδώ κι εκεί, επηρεάζει τις συνθήκες της σημαντικότερης μάχης που ακολουθεί, αποδυναμώνοντας ουσιαστικά την αντίπερα όχθη. Λίγο ρόλο παίζουν κι αυτά βέβαια σε οποιοδήποτε επίπεδο δυσκολίας πλην του υψηλότερου, λογική που εκτείνεται και στη μάχη, έτσι κι αλλιώς, με προβλήματα να προκύπτουν, κι αυτά υπό συνθήκη, εκτός αν ήρωας και αντίπαλος αξιωματικός χωρίζονται από 10 και πλέον levels. Άρα, στην πλειοψηφία των περιπτώσεων, η ενασχόληση με τις υπόλοιπες δραστηριότητες είναι και δεν είναι απαραίτητη. Και για να ακυρωθεί ακόμη περισσότερο ο ανοιχτός κόσμος και τα θεωρητικά οφέλη του, αυτές οι παρεμβάσεις που αλλάζουν τις συνθήκες της μάχης, προκύπτουν μεν σε ενιαίο κόσμο, ακυρώνονται όμως στο επόμενο κεφάλαιο, γιατί δεν ταιριάζουν με τα ιστορικά γεγονότα.
Οι καλές ιδέες διαφαίνονται κι αλλού. Υπάρχει κύκλος ημέρας που πραγματικά έχει επιρροή. Τη νύχτα οι περιπολίες «μαζεύονται» και οι δρόμοι «ανοίγουν». Οι αλλαγές του καιρού είναι ακόμη πιο ενδιαφέρουσες, αφού η βροχή κάνει τον εχθρό πιο αργό ενώ καθιστά τα βήματα του χαρακτήρα μας πιο αθόρυβα. Τι σημασία έχει αυτό; Μα υπάρχει stealth στο Dynasty Warriors 9. Το τι νόημα έχει η αθόρυβη εισβολή σε κάστρο από τη στιγμή που κάθε εχθρός, πλην αξιωματικών, είναι εκεί με μόνη φιλοδοξία να γίνει αλοιφή με το λιγότερο δυνατό κόπο, μάλλον κανείς δεν ξέρει. Από κάλυψη πάντως το τόξο που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε πλέον καταλήγει παντοδύναμο, ικανό να ξεκάνει αντίπαλο αξιωματικό με τη μία, το ίδιο και αξιωματικούς με τεράστια διαφορά σε levels, απλά με περισσότερες βολές. Που από κάλυψη είναι πιο εύκολη υπόθεση από όσο πρέπει ή φαντάζεται κανείς. Κοινώς, σχεδόν όλες οι «καλές ιδέες» δεν λειτουργούν. Απλά εφαρμόζονται πρόχειρα για να έχουμε να λέμε. Τι άλλο θα μπορούσε να αποδειχθεί λοιπόν το Dynasty Warriors 9 αν όχι αποτυχία; Το ερωτηματικό που μένει δεν είναι αν σώζεται η κατάσταση (εδώ λείπουν ολόκληρα modes που παλιά θεωρούνταν δεδομένα, ποιος θα πείσει ότι θα αφιερωθεί χρόνος για να έρθουν τα πάνω κάτω;), αλλά κατά πόσο θα γίνει η απαραίτητη δουλειά που θα κάνει όλες αυτές τις στραβοβαλμένες ιδέες να πάρουν τη μορφή που θα τους επιτρέψει να στηρίζουν αντί να υποσκάπτουν τη νέα εποχή στο franchise της Omega Force. Δεν είναι εύκολη υπόθεση και δεν ξέρουμε αν έχει νόημα να περιμένουμε επαρκείς διορθώσεις στον αμέσως επόμενο τίτλος με την ίδια συνταγή, ειδικά δε από ομάδα που βγάζει τίτλους Musou με ρυθμό πολυβόλου.
Εμπορικά μιλώντας, αν το Monster Hunter World είναι ο τίτλος που κατάφερε να εκσυγχρονίσει το franchise και να κερδίσει κόσμο που το απέφευγε εδώ και χρόνια, ειδικά στη Δύση, το Dynasty Warriors 9 αποτελεί εντελώς αντίθετο φαινόμενο, πολύ φοβόμαστε, με ανάλογα φαντασμαγορικό τρόπο. Πάλι καλά που, αν είναι να μας τύχει το 10 το καλό, είμαστε ακόμη στο 9.
πρεπει νομιζω επιτελους να κλεισει ο κυκλος με τα dynasty warriors
Ή να δεχτούν ότι δεν πρόκειται να ισιώσει κάτι όταν βγαίνουν τόσοι τίτλοι Warriors κάθε χρόνο. Το καλύτερο πλάνο στο σύμπαν να σκαρφιστούν, η εφαρμογή του δεν γίνεται με σάλιο.