Αν υπάρχει κάτι που κάνει αμέσως «μπαμ» στο remake του Destroy All Humans! είναι ο οπτικός τομέας. Μπορεί ο γράφων να μην το απόλαυσε το παιχνίδι στην εποχή που κυκλοφόρησε σε Xbox και PlayStation 2, άλλα πρόσφατα είχε δοκιμαστεί στην αρχική του μορφή μέσω του Xbox Games with Gold. Η διαφορά με το σήμερα είναι αρκετά μεγάλη και αντικατοπτρίζει πλήρως ένα χάσμα 15 ετών που υπάρχει ανάμεσα στις δύο κυκλοφορίες του τίτλου. Αυτό δε σημαίνει όμως, ότι θα πρέπει να έχει παίξει κανείς τον αρχικό τίτλο για να εκτιμήσει αυτή την ολική αναβάθμιση. Τα χρώματα είναι πραγματικά πανέμορφα και έντονα. Στο Xbox One X είδαμε έναν τίτλο μοντέρνο, με εξαιρετικές τεχνικές αποδόσεις και γενικότερα μας έκανε θετικότατη εντύπωση το art-style και η παλέτα χρωμάτων που επέλεξαν οι developers. Απειροελάχιστα bugs, ελάχιστες περιπτώσεις με frame drops και γενικότερα μπορούμε να πούμε ότι το Destroy All Humans αποτελεί μία διαφήμιση για τα remakes ως έννοια. Αυτό ισχύει τουλάχιστον εφόσον απομονώσουμε τον οπτικό τομέα του παιχνιδιού.
Σε gameplay, σενάριο και τη λειτουργία των αποστολών δεν υπήρξαν αλλαγές, θα λέγαμε μάλιστα ότι μιλάμε για ένα πραγματικά πιστό remake. H επιλογή των ανθρώπων της Black Forest Games να αφήσουν αρκετούς τομείς του αυθεντικού τίτλου απαράλλακτους φέρνει μαζί της θετικά αλλά και αρνητικά αποτελέσματα. Σε ό,τι αφορά το σενάριο του Destroy All Humans!, το ποτήρι είναι σίγουρα μισογεμάτο. Ο Crypto-137 καταφθάνει στη γη με σκοπό να μάθει τι συνέβη στον εξωγήινο συμπατριώτη του, ο οποίος εξαφανίστηκε κατά τη διάρκεια της τελευταίας του ερευνητικής αποστολής στον πλανήτη γη. Οι σεναριογράφοι δεν χάνουν χρόνο και παρουσιάζουν στους παίκτες έναν θυμωμένο και σκληρό εξωγήινο που δεν έχει κανένα πρόβλημα να εξολοθρεύσει οποιαδήποτε γήινη παρουσία του αντισταθεί με κάποιον τρόπο. Θα τον κάνει στάχτη με το βασικό του όπλο που πετάει κεραυνούς και laser; Θα χρησιμοποιήσει psychokinesis και θα του πετάξει μία αγελάδα που θα τον πλακώσει; H επιλογή ανήκει στον χρήστη. Γενικότερα μπορούμε να πούμε ότι οι δημιουργοί είχαν αρκετή φαντασία στους τρόπους με τους οποίους μπορεί ο παίκτης να εξολοθρεύσει τους κατοίκους των ΗΠΑ και πάντα με αρκετή δόση χιούμορ. Η κοινωνική σάτιρα των ΗΠΑ του ‘50 ήταν το κύριο συστατικό του Destroy All Humans και η εταιρεία αποφάσισε να το αφήσει απαράλλαχτο το concept. Όσοι λάτρεψαν και γέλασαν με την σύντομη ιστορία του πρώτου τίτλου, θα το αγαπήσουν και τώρα. Σε όσους είχε ξινίσει το γεγονός ότι πρόκειται για μία σύντομη ιστορία και για ένα σενάριο που ξεφουσκώνει σχετικά γρήγορα, θα τους ενοχλήσει και με τα τωρινά δεδομένα. Ίσως περισσότερο απ’ ότι το μακρινό 2005, αφού σε ό,τι αφορά την εξιστόρηση ενός σεναρίου και το στήσιμο των διαλόγων η gaming βιομηχανία έχει κάνει πολλά βήματα μπροστά και το Destroy All Humans! προσφέρει μία ανάλαφρη, διασκεδαστική b-movie εμπειρία που έχει μείνει λίγο πίσω.
Αυτό δε σημαίνει ότι δε θα εκτιμηθούν τα καταπληκτικά voice-overs και οι ατάκες «φωτιά» που ζωγραφίζουν αρκετά χαμόγελα στο πρόσωπο του μέσου gamer. Έχει γίνει επαγγελματική δουλειά σε αυτούς τους τομείς και αν είχε παρθεί η απόφαση να γεμίσει με ουσιαστικό τρόπο το σενάριο και να γίνει ένα remake σε βάθος της ιστορίας και των διαλόγων, θα μπορούσαν να γίνουν μεγάλα πράγματα στο «νέο» Destroy All Humans. Εκεί που σίγουρα δεν υπήρχε λόγος για αλλαγές ήταν στο gameplay, το οποίο είναι απλό, διασκεδαστικό και γρήγορο. Είτε ελέγχουμε τον Crypto-137, είτε το UFO του εξωγήινου ήρωά μας, οι φρενήρεις ρυθμοί ωθούν τον παίκτη να δοκιμάζει όπλα, συνδυασμούς και να κυνηγάει τα side mission achievements. Ο έλεγχος με το controller δένει υπέροχα με το b-movie feeling του παιχνιδιού και ο mini-open world χαρακτήρας του θα κάνει τους παίκτες να εκτιμήσουν και τις εναλλακτικές προσεγγίσεις στην εκάστοτε αποστολή. Μπορεί κάποιος να ολοκληρώσει μία αποστολή με λογική «ράμπο», υπάρχει όμως και η επιλογή μίας πιο stealth προσέγγισης παίρνοντας τη μορφή των ανθρώπων. Για να κρατήσει ο παίκτης αυτή τη μορφή, θα πρέπει να εξασκεί συχνά πυκνά το scan/mind reading ability στους κατοίκους που βρίσκει μπροστά του, ενώ θα πρέπει να προσέχει τις συσκευές τύπου scanner των μυστικών υπηρεσιών οι οποίες έχουν βάλει σκοπό να ξεσκεπάσουν την επιδρομή των εξωγήινων.
Κάπου εκεί πρέπει να πούμε ότι συναντάμε ένα είδους gaming fatigue και επανάληψης. Το διάβασμα των σκέψεων των ανθρώπων προκαλεί γέλιο, αλλά οι ίδιες ατάκες επαναλαμβάνονται σχετικά γρήγορα από ένα σημείο και μετά με αποτέλεσμα να κουράζουν. Αυτό είναι άμεσα συνδεδεμένο με τον μηχανισμό του παιχνιδιού που θέλει τον παίκτη να spamάρει το mind reading για να κρατήσει αυτό το είδος καμουφλάζ ζωντανό. Όσες αστείες ατάκες και να γράψουν οι σεναριογράφοι, αργά ή γρήγορα θα ανακυκλώνονται οι σκέψεις από τη στιγμή που ο παίκτης θα πρέπει να το κάνει πάμπολλες φορές μέσα στο ίδιο mission. Την ίδια κοιλιά κάνει από ένα σημείο και μετά στο είδος των αποστολών, αφού σε γενικές γραμμές γίνονται τα ίδια πράγματα. Θεωρούμε ότι οι developers έχασαν μία χρυσή ευκαιρία να εμβαθύνουν σε κομμάτια αποστολών που ξεχώριζαν ως ιδέα και χιούμορ. Υπάρχει ένα σημείο όπου ο Crypto-137 παίρνει τη μορφή του δημάρχου και απαντάει σε ερωτήσεις των καχύποπτων κατοίκων, με τον παίκτη να πρέπει να επιλέξει τις σωστές απαντήσεις για να τους κρατήσει ήρεμους. Σε μία άλλη αποστολή θα πρέπει να πάρουμε τη μορφή ενός συγκεκριμένου μάγειρα, ώστε να μπούμε μέσα σε μία στρατιωτική βάση. Όλα αυτά παντρεύονται με το απαράλλαχτο χιούμορ του παιχνιδιού και θα θέλαμε σίγουρα να δούμε περισσότερες ιδέες σε ανάλογο ύφος, ώστε να σπάει με τον κατάλληλο τρόπο τη μονοτονία που δημιουργείται σε συγκεκριμένα σημεία του τίτλου. Το ίδιο πρόβλημα υπήρχε και 15 χρόνια πριν, το ίδιο πρόβλημα υπάρχει και φέτος.
Βέβαια, προβλήματα δημιουργούνται προφανώς και από το γεγονός ότι ζούμε σε μία ανώτερη video game εποχή απ’ ότι το 2005. Οπότε κάποια πράγματα που τότε δε χτυπούσαν άσχημα στα μάτια των χρηστών, σήμερα μπορεί να είναι αρκετά πιο έντονο ως αρνητικό συναίσθημα. Τρανταχτό παράδειγμα ο πολύχρωμος κόσμος του τίτλου που είναι εξαιρετικά όμορφος και γεμάτος από χρώματα, αλλά παράλληλα μοιάζει άδειος. Οι developers έχουν να επιδείξουν κτήρια και αυτοκίνητα εποχής, μπόλικους πολίτες να περπατούν στο δρόμο, αλλά είναι τόσο συγκεκριμένα και απλοϊκά τα πράγματα που κάνει η AI, που το πράγμα ενοχλεί περισσότερο απ’ ότι θα έπρεπε εν έτει 2020. Σε μία εποχή με τόσο γεμάτους και έξυπνους κόσμους, η έκδοση αυτής της γης μοιάζει μερικές φορές άδεια και μονότονη. Επιστρέφοντας σε πιο τεχνικά σημεία, το Destroy All Humans! έχει ένα τίμιο upgrade system που χωρίζεται σε δύο μέρη, ένα για το gear του εξωγήινου και ένα για το σκάφος. Μαζεύοντας το DΝΑ των άτυχων πολιτών έχουμε πρόσβαση σε διάφορες αναβαθμίσεις οι οποίες μας κάνουν τη ζωή ευκολότερη. Η δυσκολία του παιχνιδιού είναι σχετικά νορμάλ, με τη δυσκολία στη τελική αποστολή να ανεβαίνει κατακόρυφα, δημιουργώντας μία αρκετά τεχνητή και πιεστική ανάγκη για DNA-farming ώστε να γίνουν τα κατάλληλα upgrades. Αυτό θα μπορούσε να λυθεί σίγουρα λίγο πιο κομψά.
Αυτές οι μικρές ατέλειες όμως δε θα χαλάσουν τη γενικότερη εικόνα του παιχνιδιού, η οποία φέρνει σε Mars Attacks! με διασκεδαστικό gameplay και αρκετή δόση B-Movie. Προβλήματα όπως ο άδειος κόσμος και το απότομο ξεφούσκωμα του σεναρίου και των διαλόγων είναι τα σοβαρά θέματα του τίτλου, τα οποία ενδεχομένως να μη μας ενοχλούσαν τόσο πολύ το 2005. Μιλάμε ουσιαστικά για έναν τίτλο φτιαγμένο για τους παλιούς fans του Destroy All Humans! αλλά και τους νέους χρήστες που θέλουν απλώς να περάσουν καλά για περίπου δέκα ώρες. Όπως και στο σινεμά, ανάμεσα στα μεγάλα blockbusters δεν είναι κακό να υπάρχουν τέτοιες κυκλοφορίες με cult καταστάσεις, το ακριβώς αντίθετο μάλιστα. Αν ξεπεράσει κανείς κάποιες ξεπερασμένες και γερασμένες προσεγγίσεις, τότε θα ανακαλύψει έναν τίτλο από το παρελθόν με θέση στο παρόν, που συνεχίζει και προσφέρει κάτι το διαφορετικό μέσω της σάτιρας και του ανάλαφρου συνολικού ύφους.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity