To Life is Strange είναι ένας από τους σημαντικότερους τίτλους της τρέχουσας γενιάς. Η εκπληκτική του μαεστρία στο να συνδυάζει το διαχρονικό αίσθημα της απώλειας με το εφήμερο ταξίδι της εφηβείας μάς έδωσε ένα αξέχαστο ταξίδι. Οι μηχανισμοί ελέγχου του χρόνου και το μυστήριο ενός παρανοϊκού δολοφόνου έδεσαν απόλυτα με τις φιλοσοφικές προεκτάσεις του σεναρίου και επέτρεψαν στο απλό αλλά σημαντικό νόημά του να περάσει αυτούσιο: μόνο η αποδοχή των γεγονότων μάς ωριμάζει. Η φιλία της Chloe και της Max, όπως έπειτα και η αντίστοιχη της Chloe και της Rachel στο Before the Storm, είχαν ένα ανθρώπινο στοιχείο που σπάνια συναντάμε στη βιομηχανία. Είναι λοιπόν ευτυχές, πόσο μάλλον μετά τη μετριότητα του Vampyr, να βλέπουμε την Dontnod να επιστρέφει σε αυτό που ξέρει να κάνει καλά, στην ανάλυση δηλαδή του ανθρώπινου αυτού στοιχείου.
Βέβαια, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει και το υπεράνθρωπο. Από αρχή αρχή ένα από τα δύο αδέρφια, ο μικρός Daniel, επιδεικνύει τις ανεξήγητες δυνάμεις του στην πρώτη σημαντική σκηνή του επεισοδίου, θέτοντας άθελά του σε κίνηση τα δραματικά γεγονότα που αναγκάζουν αυτόν και το μεγάλο του αδερφό, Sean, να τραπούν σε φυγή. Είναι ένα κλασικό σκηνοθετικό στήσιμο που μας δείχνει ταυτόχρονα όχι μόνο τη δύναμη των πρωταγωνιστών αλλά και το πόσο ευάλωτοι είναι. Η Dontnod φροντίζει από την αρχή να στήσει ένα ρεαλιστικό κόσμο και να αναδείξει την καθημερινότητα ως το κυρίαρχο κομμάτι του gameplay. O Sean ετοιμάζεται για ένα πάρτι με τη φίλη του την Layla, ο Daniel παίζει με τον πατέρα του στην κουζίνα, εφηβικές συζητήσεις για κάπνισμα και κορίτσια δίνουν και παίρνουν, ενώ το πέπλο μυστηρίου για τη μητέρα των παιδιών απλώνεται διακριτικά. Και όχι μόνο. Αυτήν τη φορά η Dontnod παίρνει και πολιτική θέση, αφού το επεισόδιο λαμβάνει χώρα κατά το τέλος της προεκλογικής εκστρατείας του Donald Trump, που σημαίνει ότι το ρατσιστικό δηλητήριο που χύνει ο μελλοντικός πρόεδρος της Αμερικής έχει ήδη ποτίσει τους NPC του επεισοδίου. Το γεγονός ότι ο πατέρας των παιδιών είναι Μεξικανός μετανάστης δεν είναι καθόλου, μα καθόλου τυχαίο. Η Dontnod ανοίγει το κουτί [σ.α.: πιθάρι] της Πανδώρας και στήνει ένα κομμάτι του κόσμου της σε πολιτικές και κοινωνικές βάσεις.
Η αυτοπεποίθησή της ενέχει πολλά ρίσκα αλλά το πρώτο επεισόδιο πετυχαίνει μια ισορροπία που πρέπει να τη χαρακτηρίσουμε θετική. Μπορεί κάποιες στιγμές οι συμπεριφορές των NPC να είναι κακογραμμένες ή απλά απότομες, αλλά στο σύνολό τους συντάσσουν μια εικόνα του περιφερειακού Seattle που δεν απέχει ιδιαίτερα από την πραγματικότητα, μιας και η πολιτεία των ΗΠΑ έχει ανεβασμένους δείκτες ρατσισμού. Το αν η Dontnod αποφασίσει να κάνει αυτές τις θεματικές μέρος της κεντρικής ιστορίας είναι ακόμη άγνωστο, σίγουρα όμως φαίνεται ότι είναι διατεθειμένη να πάρει θέση, το οποίο θα είναι άλλη μία σημαντική πρωτιά από τη μεριά της. Καθώς λοιπόν τα δύο αδέρφια έρχονται σε επαφή με μια ευρύτερη κοινωνική πραγματικότητα, εμείς βλέπουμε το gameplay να γίνεται μέρος της αφήγησης. Οι Raoul Barbet και Michel Koch είναι ξανά στο τιμόνι της σκηνοθεσίας και φαίνεται. Ο τρόπος που σπρώχνουν τον παίκτη σε διάφορες κατευθύνσεις είναι ομαλός και με σωστό ρυθμό, χαρακτηριστικό της προσέγγισής τους, δίνοντας τον απαιτούμενο χρόνο σε κάθε σκηνή να λάμψει. Η απόφαση να μην υπάρχει καν μία σταθερά στο gameplay, όπως ήταν π.χ. ο έλεγχος του χρόνου από την Max στον προηγούμενο τίτλο, δίνει στις επιλογές του παίκτη ακόμα μεγαλύτερη βαρύτητα (θα έχει ενδιαφέρον να δούμε στα επόμενα επεισόδια κατά πόσο θα ενταχθούν στο gameplay οι τηλεκινητικές δυνάμεις του Daniel).
Οι επιρροές λοιπόν του Before the Storm και του The Awesome Adventures of Captain Spirit (του οποίου οι επιλογές θα έχουν αντίκτυπο στο Life is Strange 2) είναι έκδηλες. Οι συγγραφείς Christian Divine και Jean-Luc Cano μας δείχνουν ότι δεν έχουν χάσει την επαφή τους με το δραματικό στοιχείο και δίνουν πλέον ακόμα περισσότερο χώρο στην ανάπτυξη των χαρακτήρων. Ενώ λοιπόν το gameplay πετυχαίνει ένα φυσικό συνδυασμό μεταξύ γρίφων, επιλογών και survival (o Sean είναι υπεύθυνος για τη διαχείριση των χρημάτων), οι ενδιάμεσες παύσεις είναι αυτές που κλέβουν την παράσταση και μας φέρνουν πιο κοντά στα αδέρφια. Η εξερεύνηση ενός δάσους, η κρύα νύχτα στις όχθες μιας λίμνης, ένα ζεστό μπάνιο ή ένα καρτούν στην τηλεόραση προσφέρουν το κατάλληλο περιβάλλον για να γίνει ο παίκτης ο φανταστικός φίλος του Sean και του Daniel και να επενδύσει συναισθηματικά. Σε αυτό βοηθάει και ένα νέο πεδίο στο σχεδιασμό που η Dontnod αποφάσισε να κάνει μέρος του gameplay. Δεν είναι πλέον μόνο οι επιλογές που διαμορφώνουν την κεντρική ιστορία αυτές που μετράνε. Ο παίκτης πρέπει να προσέξει τι παράδειγμα δίνει στον Daniel, αφού ως μικρότερος αδερφός έχει την τάση να αντιγράφει τον μεγαλύτερο. Ήδη σε αυτό το επεισόδιο κάποιες επιλογές του Sean, αν και αναγκαίες, είναι δύσκολο να γίνουν κατανοητές από τον Daniel, οδηγώντας τον σε πράξεις που διαμορφώνουν το χαρακτήρα του αρνητικά. Αυτό το έξτρα κερασάκι ηθικής πολυπλοκότητας αφήνει σημαντικές υποσχέσεις για το πώς το gameplay μπορεί να εξελιχθεί σε κάτι πολύ βαθύτερο από ό,τι έχει κάνει μέχρι σήμερα η Dontnod. Η μόνη μας ευχή είναι να μην το παρακάνει, αλλιώς θα κινδυνεύσει να μεταμορφώσει τον Daniel σε ένα απλό φερέφωνο.
Ο τεχνικός τομέας επίσης δεν απογοητεύει, αν και οι δυνάμεις του επεισοδίου βρίσκονται σε ένα τόσο διαφορετικό πεδίο που, ακόμα και αν κυκλοφορούσε ως text adventure, δεν θα έχανε ιδιαίτερα σε αντίκτυπο. Τα γραφικά είναι όμορφα και λεπτομερή (τα περιοδικά stutters στο PS4 Pro δεν λείπουν όμως), τα voice overs καλά ζυγισμένα και η μουσική επένδυση, ελέω του Jonathan Morali (που τον θαυμάσαμε και στον πρώτο τίτλο), εξαιρετική.
Αναμφίβολα η Dontnod κάνει μια δυναμική εκκίνηση και δείχνει ότι δεν φοβάται να πάρει ρίσκα στο σχεδιασμό της. Πρέπει λοιπόν να της ανταποδώσουμε τη χάρη και να πάρουμε κι εμείς το αντίστοιχο ρίσκο βουτώντας στον κόσμο του Life is Strange 2, ακόμα και αν το ποιοτικό του μέλλον, όπως άλλωστε και οποιοδήποτε μέλλον, είναι αβέβαιο.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity