Οι Jacob και Evie Frye είναι οι δυο (δίδυμοι) πρωταγωνιστές που καταλήγουν στο Λονδίνο για να το απελευθερώσουν από τους Templars.
Για αρχή αλλάζει χρονική περίοδο μεταφέροντάς μας στο Λονδίνο της βιομηχανικής επανάστασης. Οι Jacob και Evie Frye είναι οι δυο (δίδυμοι) πρωταγωνιστές που καταλήγουν στο Λονδίνο για να το απελευθερώσουν από τους Templars. Η πόλη είναι (όπως και σε κάθε τίτλο της σειράς) το μεγαλύτερο ατού, πείθοντας πως είναι ζωντανή, σε κίνηση. Από τις πάρα πολλές επιβλητικές κατασκευές, την πιστότητα αυτών και τα κινούμενα τρένα, μέχρι τις άμαξες και τον (γεμάτο από βαλτόνερα) Τάμεση όπου οι καμινάδες των πλοιαρίων που το διασχίζουν κάνουν την ατμόσφαιρα αποπνικτική. Σε έναν τέτοιο κόσμο οι Evie και Jacob έρχονται σύντομα σε αντιπαράθεση για το τι δρόμο θα ακολουθήσουν και καταλήγουν σε διαφορετικά μονοπάτια. Ο Jacob πιστεύει περισσότερο στη μάχη και την ευθεία αντιπαράθεση, ενώ η Evie είναι πιο μεθοδική, σκεπτόμενη και οργανωμένη. Ο τίτλος βαφτίζει έτσι τον μεν ως brawler και τη δε ως stealth.
Οι δύο πρωταγωνιστές είναι μεν αρκετά ανάλαφροι, αλλά ιδιαίτερα συμπαθείς. Την αντίστοιχη συμπάθεια θα νιώσετε και για τις ιστορικές φιγούρες, αν και δεν μπορούν με τίποτα να ξεφύγουν από τα όρια της καρικατούρας.
Στην πράξη και οι δυο μπορούν να ακολουθήσουν με την ίδια άνεση και τις 2 “μεθόδους”, με μόνο μια χούφτα skills στο τέλος του skill tree τους καθενός να αλλάζει. Οι δυο πρωταγωνιστές έχουν κοινό ταμείο αλλά διαφορετικά skills, skill points, εξοπλισμό κ.λπ., ενώ στις αποστολές του campaign μπορείτε να χρησιμοποιήσετε όποιον ορίζει η ιστορία. Σε free roam και side missions μπορείτε να κάνετε εναλλαγή επιτόπου όποτε θέλετε. Είναι πραγματικά ελάχιστες πάντως οι στιγμές που η χρήση του ενός ή του άλλου φέρνει κάποια ουσιώδη διαφορά και αυτό ορίζεται κυρίως από το πώς θα διαχειριστείτε τα skills του καθενός. Διαφορετικά, θα διαπιστώσετε πως τα Skill Points δίδονται με τόση άνεση που μπορεί στο πρώτο δίωρο και οι 2 σας χαρακτήρες να είναι overpowered για το σημείο της ιστορίας στο οποίο βρίσκεστε και πως αν δεν επιδιώξετε ουσιαστική διαφοροποίηση μέσω των skills, δεν υπάρχουν ιδιαίτεροι λόγοι για χρήση 2 πρωταγωνιστών, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων.
Οι δύο πρωταγωνιστές είναι μεν αρκετά ανάλαφροι, αλλά ιδιαίτερα συμπαθείς. Την αντίστοιχη συμπάθεια θα νιώσετε και για τις ιστορικές φιγούρες που (παραδοσιακά) θα συναντήσετε (Alexander Graham Bell, Κάρολος Δαρβίνος, Κάρολος Ντίκενς κ.λπ.) αν και δεν μπορούν με τίποτα να ξεφύγουν από τα όρια της καρικατούρας. Και δυστυχώς η τελευταία λέξη μπορεί ίσως να χρησιμοποιηθεί για το σύνολο του campaign αλλά και των activities του τίτλου. Ευτυχώς έχουν σχεδόν εξαφανιστεί τα tailing missions ενώ τα ίδια τα assassinations, είτε μιλάμε για major target είτε για απλό θνητό, έχουν ουσιαστικά πρωταγωνιστικό ρόλο. Θα κάνετε όμως και πάλι όλα όσα έχετε κάνει σε όλους τους προηγούμενους τίτλους της σειράς, με ελάχιστες εμπνεύσεις ανανέωσης και τεράστιο αίσθημα deja vu.
Οι δυο πρωταγωνιστές έχουν κοινό ταμείο αλλά διαφορετικά skills, skill points, εξοπλισμό κ.λπ., ενώ στις αποστολές του campaign μπορείτε να χρησιμοποιήσετε όποιον ορίζει η ιστορία.
Μερικά side missions καταφέρνουν να σπάσουν για λίγο τη μονοτονία αλλά δεν μιλάμε για τίποτα αξιομνημόνευτο. Εξαίρεση αποτελούν τα “μεγάλα” assassinations όπου είτε μπορείτε να τα κάνετε όλα λαμπόγυαλo για να φτάσετε μέχρι το στόχο σας (σε πάντα βαριά φρουρούμενους χώρους), ή να διαλέξετε άλλη οδό, χρησιμοποιώντας key characters που βρίσκονται στην ευρύτερη περιοχή. Είτε βοηθώντας τους, είτε κλέβοντας κάτι από αυτούς, μπορείτε να φτάσετε πιο εύκολα στον ίδιο το στόχο αξιοποιώντας συγκεκριμένες ευκολίες και ευκαιρίες που προσφέρει ο κάθε ένας. Πάντα η λύση του stealth είναι αυτή που απαιτεί τον περισσότερο κόπο και ο μηχανισμός που ο τίτλος προσπαθεί να αναδείξει ως εξελιγμένο. Μπορεί να υπάρχει συγκεκριμένο πλήκτρο που σας βάζει στο ομώνυμο mode (χαμηλώνοντας τη στάση το σώματός σας) και skills που μειώνουν τον κίνδυνο να σας ανακαλύψει κάποιος αντίπαλος, αλλά η AI εξακολουθεί να βλέπει μπροστά της νεκρό αστυνομικό ή συνάδελφο συμμορίτη και να τον αγνοεί. Και με τέτοια “εξυπνάδα” η όλη φιλοδοξία δεν στέκεται στο ύψος των περιστάσεων.
Αν πάντως προτιμήσετε τη λύση του “λαμπόγυαλου” θα χρειαστεί να μπλέξετε με μάχη η οποία μένει περίπου στις γνωστές για τη σειρά ποσότητες, δίνοντας ακόμα περισσότερο βάρος στα counters και κάνοντας τον τίτλο να μοιάζει αρκετά με τη σειρά Batman Arkham σε αυτόν τον τομέα. Το επιτυχημένο counter (για το οποίο υπάρχει προειδοποίηση με σχετική ένδειξη) σε συνδυασμό με συγκεκριμένα skills μπορεί να οδηγήσει ακόμα και σε one hit kill και πολύ βίαια finishers (ιδίως από την δεσποινίδα Frye). Το κακό είναι πως με λίγη παρατήρηση στο animation των αντιπάλων μπορείτε να μαντέψετε με μεγάλη ακρίβεια μετά από ποια κίνησή τους ακολουθεί άνοιγμα για counter, πριν προλάβει καν να εμφανιστεί η προαναφερθείσα ένδειξη, κάνοντας τη μάχη τελικά πολύ εύκολη ακόμα και όταν είστε ένας εναντίον πολλών.
Αυτό θα φανεί ακόμα πιο έντονα στα gang wars. Πλέον σας δίδεται η δυνατότητα να φτιάξετε τη δική σας συμμορία για να απελευθερώσετε την πόλη από άλλες αντίστοιχες ομάδες. Η απελευθέρωση μιας ολόκληρης περιοχής σημαίνει και μάχη με όλα τα πρωτοπαλίκαρα αλλά και τον αρχηγό του αντίπαλου gang. Όσο υποσχόμενο και αν ακούγεται, στην πραγματικότητα απλά εμπλέκεστε σε μια μάχη με πολλούς αντιπάλους και πολλούς συντρόφους που θα λήξει πολύ σύντομα, πιθανότατα με εσάς νικητή. Το όλο σύστημα της συμμορίας έχει θεωρητικό βάθος και πολλά έξοδα αν θελήσετε να ασχοληθείτε σοβαρά μαζί του, κάνοντας πιο εύκολη τη ζωή σας στην πόλη (με δωροδοκίες αστυνομικών κ.λπ.). Μπορείτε πάντως να χρησιμοποιήσετε μέλη του gang και χωρίς κάποιο major event, προσλαμβάνοντας συγκεκριμένα άτομα όταν περάσετε δίπλα τους στο δρόμο. Αυτοί, μόλις εμπλακείτε σε μάχη θα έρθουν να βοηθήσουν. Πέραν των μαζικών μαχών που αναφέραμε πάντως, τίποτα από τα παραπάνω δεν είναι πραγματικά αναγκαίο.
Μερικά side missions καταφέρνουν να σπάσουν για λίγο τη μονοτονία αλλά δεν μιλάμε για τίποτα αξιομνημόνευτο.
Εκεί που το Syndicate προσπαθεί να εισάγει κάτι πραγματικά νέο είναι με το Rope launcher. Φανταστείτε κάτι σαν το Grapnel Gun της σειράς Batman Arkham και είστε πολύ κοντά. Μπορείτε να το εκτοξεύσετε για να γαντζωθείτε από κάθε ταράτσα, μπαλκόνι, προεξοχή κ.λπ. και αυτό σας μεταφέρει εκεί με μεγάλη ευκολία και ακόμα μεγαλύτερη ταχύτητα.
Πλέον σας δίδεται η δυνατότητα να φτιάξετε τη δική σας συμμορία για να απελευθερώσετε την πόλη από άλλες αντίστοιχες ομάδες. Η απελευθέρωση μιας ολόκληρης περιοχής σημαίνει και μάχη με όλα τα πρωτοπαλίκαρα αλλά και τον αρχηγό του αντίπαλου gang.
Σε πρώτη ανάγνωση εντυπωσιάζει. Ως εργαλείο όμως διχάζει. Αυτό γιατί η σωστή χρήση του προσφέρει ανεξέλεγκτο θέαμα και ιδιαίτερα γρήγορα αποφυγή από σχεδόν κάθε είδος κινδύνου, αλλά ταυτόχρονα ακυρώνει την ύπαρξη του platforming μιας και ακόμα και στα view points (που κάποτε ήταν σχεδόν μικροί γρίφοι) μπορείτε να ανεβείτε “μονοκοντυλιά” με μηδενική δυσκολία. Ακόμα και η τόσο εύκολη διαφυγή από κίνδυνο δεν είναι απαραίτητα καλή για την (έτσι και αλλιώς όχι ιδιαίτερη) δυσκολία της σειράς. Σπανίως σας υποχρεώνει ο τίτλος να το χρησιμοποιήσετε αλλά είναι τόσο εύκολα διαθέσιμο που θα το κάνετε χωρίς καν να το καταλάβετε.
Το πιο ουσιώδες όμως πρόβλημα του Assassin’s Creed Syndicate δεν βρίσκεται σε τίποτα από τα παραπάνω. Δεν είναι ούτε η αίσθηση μονοτονίας, ούτε τα bugs (που υπάρχουν μεν άλλα δεν είναι δραματικά), ούτε τα microtransactions (που δεν δημιουργούν κανένα πρόβλημα σε όποιον θέλει απλά να τα αποφύγει), ούτε το απόλυτα τετριμμένο τέλος. Το μεγαλύτερό του πρόβλημα δεν είναι καν δική του αποκλειστικότητα. Είναι η “κατάρα” που ακολουθεί τη σειρά από το Assassin’s Creed III και δεν την αφήνει να λάμψει όπως παλιά. Έχουμε χρόνια να δούμε ουσιαστική σύνδεση με το modern setting το οποίο παίρνει συνεχώς την κατιούσα και κατά συνέπεια αφαιρείται η αίσθηση πως σε κάθε τίτλο υπάρχει κάτι μεγαλύτερο, κάτι ανώτερο στα παρασκήνια. Στο Syndicate το modern setting μένει σε μερικά FMV που μετρώνται στα δάχτυλα του ενός χεριού και δεν προσφέρουν τίποτα ουσίας. Το ίδιο ισχύει και στο Λονδίνο του 1868 όπου σχεδόν όλες οι δραστηριότητες έχουν να κάνουν με πράγματα της εποχής και δεν έχουν καμία “πιστευτή” σύνδεση με το όλο μυστήριο της σειράς, ακόμα και αν δεν βάλουμε ξανά στο κάδρο τα όσα γίνονται στο υποθετικό παρόν. Το μεγαλύτερο ατού της σειράς ήταν αυτή η τόσο περίεργη και γοητευτική αρμονία και πλέον κοντεύει να εξαφανιστεί πλήρως για χάρη ενός διαρκώς νέου πρωταγωνιστή και ιστορικού setting.
Με όλα αυτά ως δεδομένα το Assassin’s Creed Syndicate είναι ακόμα μια ετήσια κυκλοφορία και όχι κάτι παραπάνω. Διαθέτει μια τόσο καλοσχεδιασμένη και διαφορετική από τα υπόλοιπα παιχνίδια πόλη και δεν εκμεταλλεύεται κάτι από αυτήν, αφήνοντάς σας να αναλωθείτε στα ίδια side missions ξανά και ξανά. Προσπαθεί μάλιστα να μας κλείσει το μάτι για τη σύνδεσή του με παλιούς τίτλους της σειράς με μια αποστολή που ασχολείται ελαφρώς με τον πρωταγωνιστή του Assassin’s Creed IV: Black Flag. Τα παλιά προβλήματα είναι σχεδόν όλα παρόντα και ο ετήσιος ρυθμός κυκλοφορίας δεν βοηθά να λυθούν. Δεν μπορούμε να καταλάβουμε βέβαια αν η Ubisoft θέλει να τα λύσει και οι τόσο σύντομες κυκλοφορίες δεν τη βοηθούν, ή αν απλά έχει βολευτεί στην παρούσα κατάσταση και δεν έχει σκοπό να αλλάξει κάτι. Το μόνο σίγουρο είναι πως η αλλαγή γενιάς δεν κατάφερε να προσφέρει κάτι ουσίας και το Syndicate είναι ίσως η πιο τρανταχτή απόδειξη πως η σειρά χρειάζεται και διάλειμμα και ουσιώδεις αλλαγές. Διαφορετικά το “requiescat in pace” ίσως δεν αργήσει.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity