To παρόν preview βασίζεται μόνο σε ένα συγκεκριμένο κομμάτι του παιχνιδιού που δεν διαρκεί πάνω από δύο ώρες. Λόγω του εμπάργκο απαγορεύεται να αναφέρουμε τι συμβαίνει πριν ή στο τέλος του, ενώ δεν επιτρέπεται οποιαδήποτε αναφορά σε χαρακτήρες, σκηνές, σενάριο, ονόματα ή άλλους χαρακτηρισμούς.
Το πρώτο πράγμα που αισθάνεται κάποιος από το συγκεκριμένο κομμάτι του τίτλου είναι η ποικιλία που προσφέρει στο gameplay. Η Ellie ξεκινάει σε μια σχετικά ανοιχτή περιοχή στο Seattle και πρέπει να βρει τρόπο να τη διασχίσει. Υπάρχει απόλυτη ελευθερία στο πώς ο παίκτης θα προσεγγίσει την εξερεύνηση και όλα βασίζονται στο πόσο θέλει να ρισκάρει. Από τη μία μεριά βρίσκεται ένα εστιατόριο γεμάτο με μεταλλαγμένους, από την άλλη ένα διώροφο κτίριο που ανήκε σε κάποια επιχείρηση. Ο παίκτης μπορεί να αποφασίσει να μην εξερευνήσει κανένα από τα δύο και να προχωρήσει στον επόμενο προορισμό του, αλλά συχνά η ανάγκη για προμήθειες τον ωθεί αλλού.
Η αναμέτρηση με τους μεταλλαγμένους στο εστιατόριο μπορεί να γίνει με διάφορους τρόπους αλλά οι νάρκες αποδεικνύονται μια πολύ καλή επιλογή. Αφού η Ellie τούς παρασύρει στο πίσω μέρος, σπάει το παράθυρο και απομακρύνεται. Οι μεταλλαγμένοι ξεχύνονται από τα παράθυρα και ενεργοποιούν τις νάρκες. Η έκρηξη σπάει τα τζάμια τριγύρω. Η Ellie κρατάει την αναπνοή της και το δάχτυλο στη σκανδάλη περιμένοντας μήπως ο θόρυβος έχει προσελκύσει άλλους εχθρούς. Φαίνεται πως όχι.
Συνεχίζει την πορεία της στο διπλανό κτίριο και βρίσκει τρόπο να ανέβει στο δεύτερο όροφο. Μέσα από μια χαραμάδα βλέπει πολύτιμες προμήθειες αλλά η πόρτα είναι μπλοκαρισμένη. Χρησιμοποιώντας ένα σκοινί και λύνοντας έναν περιβαλλοντικό γρίφο καταφέρνει να βρει τον τρόπο να μπει στο δωμάτιο και να πάρει ό,τι υπάρχει εκεί. Ανάμεσα στις διάφορες προμήθειες βρίσκει και ένα ειδικό upgrade manual για τα abilities, που κάλλιστα θα μπορούσε να το είχε χάσει αν δεν είχε επιλέξει να εξερευνήσει. Η Naughty Dog φαίνεται ότι είναι αμείλικτη.
H πορεία της Ellie τη φέρνει σε μια επόμενη γειτονιά. Τα πάντα τριγύρω είναι νεκρά, παρατημένα. Οι γειτονιές έχουν όλες γίνει μικρά ερειπωμένα φρούρια με checkpoints, οι πολυκατοικίες νεκροταφεία, στην καλύτερη περίπτωση. Στη χειρότερη, φωλιές των μεταλλαγμένων. Η ατμόσφαιρα και η λεπτομέρεια κόβουν την ανάσα. Η σκηνοθεσία είναι παντού, από τον απλό ήχο ενός πουλιού, στο πώς ένα παράθυρο αντικατοπτρίζει και διαστρεβλώνει ένα νεκρό πτώμα στην απέναντι μεριά του πεζοδρομίου.
Ακόμα και μια απλή φαινομενικά διαδρομή κρύβει μερικές φορές ένα μικρό γρίφο. Η Ellie βρίσκει τρόπο να εντοπίσει την είσοδο σε μια παλιά πολυκατοικία και από εκεί ελπίζει να βρει το δρόμο για να περάσει στο επόμενο μέρος της γειτονιάς. Ψάχνοντας μέσα στα συντρίμμια, ανακαλύπτει μικρές ιστορίες για όσους έμεναν εκεί, για όσους επιβίωσαν, για όσους δεν τα κατάφεραν. Τραγικές ιστορίες αγάπης και φόβου, που συχνά την οδηγούν σε νέες προμήθειες. Και ενοχές.
Βρίσκει έναν πάγκο για να βελτιώσει τα όπλα της αλλά την ώρα που τοποθετεί ένα βοήθημα στόχευσης στο τόξο της, μια ομάδα τής επιτίθεται στο διαμέρισμα. Δεν υπάρχει pause, ούτε στους πάγκους. Μια βάναυση αναμέτρηση ξεκινά, όλα συμβαίνουν σε μια στιγμή. Η Ellie κρύβεται, τρέχει πίσω από τους πάγκους, τα δάχτυλα μπερδεύονται από το άγχος, επιλέγει το τσεκούρι που κουβαλά καθώς αποφεύγει μια επίθεση με το νέο μηχανισμό του dodge, το animation του οποίου είναι φυσικό, άγριο και ιλιγγιώδες. Το χτύπημα με το τσεκούρι προκαλεί σπασμωδικές ματιές, το θέαμα δεν αντέχεται. Αίμα παντού, οι κραυγές του πόνου φτάνουν μέχρι τα πιο ερμητικά κλειστά μέρη του μυαλού. Καθώς οι εχθροί προσπαθούν να κρυφτούν η Ellie περνάει στο άλλο δωμάτιο και τους επιτίθενται στην πλάτη. Μια μικρή λίμνη από διαλυμένα μέλη.
Προσπαθεί να πάρει μια ανάσα αλλά αν περιμένει ίσως έρθουν κι άλλοι. Παίρνει ό,τι προμήθειες μπορεί και βγαίνει έξω στη γειτονιά. Ακούγεται η ανάσα της να από την ένταση. Γρήγορα-γρήγορα λύνει έναν ακόμα περιβαλλοντικό γρίφο που την οδηγεί σε ένα παράπλευρο κτίριο. Αν θέλει να φτάσει στον προορισμό της πρέπει να ακολουθήσει το πλάγιο μονοπάτι και να διασχίσει αυτό το κτίριο. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος.
Μπαίνει μέσα και συνειδητοποιεί ότι υπάρχει απόλυτη ησυχία. Φαίνεται ότι υπάρχουν πολλά δωμάτια με πολλά γραφεία στη σειρά. Εταιρεία υποστήριξης πελατών; Παντού οι τοίχοι είναι καλυμμένοι με φωλιές. Πτώματα φρουρών, πολιτών και μεταλλαγμένων γεμίζουν τους διαδρόμους. Απόλυτη ησυχία. Συγκεντρώνεται και δοκιμάζει τις αισθήσεις της αλλά δεν εντοπίζει κανέναν ήχο, καμία κίνηση. Ξαφνικά στρίβει σε ένα διάδρομο και εμφανίζονται Stalkers. Τους ξέρει, αλλά αυτοί είναι διαφορετικοί, ανεπτυγμένοι. Μόλις τη βλέπουν εξαφανίζονται μέσα στα γραφεία.
Το gameplay αλλάζει από δράση πριν λίγα λεπτά σε ένα ανελέητο παζλ με stealth, καθώς η Ellie προσπαθεί να εντοπίσει πού κρύβονται οι εχθροί και να τους σκοτώσει δίχως θόρυβο. Οι Stalkers την περιμένουν, έξυπνοι, αδίστακτοι. Μια λάθος κίνηση και θα την εντοπίσουν. Η χρήση του τόξου και των stealth kills εδώ είναι τα καλύτερα όπλα της. Με κάθε της βήμα περνάει μέσα από διαλυμένους τοίχους, τα διαχωριστικά των γραφείων, σκύβοντας ή ξαπλώνοντας κάτω καθώς τους εντοπίζει έναν έναν και τους εξολοθρεύει. Μέχρι που τα βέλη της τελειώνουν και πατώντας πάνω σε σπασμένα τζάμια αποκαλύπτει τη θέση της. Πετάει μια μολότοφ για να τους καθυστερήσει καθώς ψάχνει απεγνωσμένα την έξοδο. Όλες οι διαδρομές μοιάζουν ίδιες. Τα γραφεία γεμίζουν με τρομακτικές ιαχές. Βρίσκει ένα παράθυρο, το σπάει για να βγει έξω στο μπαλκόνι αλλά ένας Stalker πηδάει και την παρασύρει στο κενό, στο σίγουρο θάνατο.
Αλλά οι δρόμοι δεν υπάρχουν για να τη σκοτώσουν. Οι δρόμοι είναι ποτάμια.
Η Ellie βγαίνει στην επιφάνεια μέσα από έναν μικρό λαβύρινθο υπονόμων και φτάνει σε ένα πάρκο. Τίποτα δεν θα τη σταματήσει από το να εντοπίσει το στόχο της. Καθώς διασχίζει το δάσος συνειδητοποιεί ότι είναι γεμάτο από μια ομάδα ανθρώπων με τόξα και τσεκούρια, με χαρακιές στα πρόσωπα που επικοινωνούν με σφυρίγματα. Seraphites ή Scars. Είναι ό,τι πιο ανατριχιαστικό έχει ακούσει. Ένα στιγμιαίο σφύριγμα σημαίνει ότι κάτι έχουν υποψιαστεί. Ένα μακρόσυρτο ότι την εντόπισαν. Όπως τώρα, ναι. Οι παλμοί της ανεβαίνουν ραγδαία. Ξέρουν ότι είναι εδώ.
Το βέλος έρχεται σαν αστραπή και καρφώνεται στο μπράτσο της. Η κραυγή της προσελκύει τους πάντες προς το μέρος της. Τρέχει να κρυφτεί αλλά ταυτόχρονα πρέπει να βγάλει το βέλος, όσο το αφήνει χάνει αίμα. Το χειριστήριο δονείται, πρέπει να το βγάλει ο παίκτης, αλλά χρειάζεται μερικά δευτερόλεπτα. Πώς να σταματήσει; Το άγχος φτάνει στο απόγειο. Από κυνηγός που ήταν πριν μερικά λεπτά γίνεται ξαφνικά θήραμα. Βρίσκει κάποιους μεγάλους θάμνους και ξαπλώνει κάτω. Βγάζει το βέλος και χρησιμοποιεί ένα injury kit. Δεν έχει χρόνο ούτε για να γεμίσει το όπλο της.
Την πλησιάζουν. Προχωράει όσο πιο αθόρυβα γίνεται καθώς ακούει τα σφυρίγματα τριγύρω της. Κοφτά σφυρίγματα, ίσως έχει χρόνο να κρυφτεί καλύτερα. Βλέπει πώς οι συγκεκριμένοι εχθροί δεν είναι απλά δολοφόνοι αλλά εκπαιδευμένοι. Επικοινωνούν, ελέγχουν τους χώρους δίχως να παραβλέπουν σημεία, είναι έξυπνοι. Καταφέρνει και πλησιάζει δύο απομονωμένους στην άλλη άκρη του πάρκου και τους σκοτώνει με το shiv. Μπορεί να πάει και για τους υπόλοιπους τώρα αλλά γιατί να το ρισκάρει; Δεν είναι υποχρεωμένη να σκοτώνει τους πάντες για να προχωρήσει. Είναι ελεύθερη να αποφασίσει τι θέλει. Και μερικές φορές το να είναι το θήραμα είναι καλύτερο από το να είναι ο κυνηγός.
Βγαίνοντας από το πάρκο φτάνει στον προορισμό της, ένα κτίριο ψηλό και πολύ μεγάλο σε μέγεθος. Μια πληθώρα από άντρες και γυναίκες βγαίνουν από το κτίριο μεταφέροντας προμήθειες και κιβώτια σε αμάξια. Πηγαινοέρχονται. Τους ακούει να μιλάνε για αυτούς που την κυνήγησαν πριν. Τους φοβούνται. Διασχίζει με προσοχή και καταφέρνει να σκοτώσει μερικούς χωρίς θόρυβο αλλά είναι πάρα πολλοί. Κάποιος τη βλέπει και τώρα η δράση αλλάζει σε καθαρό action. Η αίσθηση των όπλων είναι σωστή και ρεαλιστική στα χέρια της, η κίνησή της από το ένα σημείο στο άλλο γρήγορη, εθιστική. Αλλάζει από shotgun σε rifle σε smoke bomb.
Ανεβαίνει σε ένα μικρό φυλάκιο που έχει στηθεί κοντά. Το ύψος τη βολεύει αλλά μόνο για λίγο. Γρήγορα οι μολότοφ των εχθρών την αναγκάζουν να κατέβει. Ορμάει στον πρώτο που βλέπει με το τσεκούρι καθώς οι σφαίρες σφυρίζουν δίπλα της, τρέχει πίσω από ένα φορτηγό και μπαίνει από κάτω του. Πυροβολεί στα πόδια και γρήγορα βγαίνει από την άλλη μεριά και κρύβεται πίσω από κάτι κιβώτια καθώς δύο εχθροί προσπαθούν να τη κυκλώσουν. Πετάει ένα τούβλο σε έναν και σκοτώνει τον άλλο με το shotgun. Σε κλάσματα του δευτερολέπτου ορμάει στον άλλο που προσπαθεί να συνέλθει και τον αποτελειώνει με το τσεκούρι. Με το τελευταίο χτύπημα αυτό διαλύεται.
Μπαίνει στο κτίριο και κατεβαίνει στα υπόγεια. Ο δρόμος είναι κλειστός. Μπαίνει σε κάτι αεραγωγούς που την οδηγούν πάνω από ορισμένα δωμάτια. Ο θόρυβος της μάχης δεν έχει φτάσει εδώ. Τρεις άνθρωποι μιλάνε και μαλώνουν. Μετά ένας φεύγει. Η Ellie τον ακολουθεί από πάνω, μέσα στους αεραγωγούς, σαν stalker. Όταν μένει μόνος, η Ellie πηδάει κάτω και πλησιάζει, το περίστροφό της στο χέρι, αιματοβαμμένη, λαχανιασμένη, με τα μάτια ανοιχτά και το άσπρο της παράνοιας μέσα τους σχεδόν να φωτίζει το σκοτεινό δωμάτιο. Μια κόκκινη λάμπα αναβοσβήνει.
You remember me? Yeah, you remember me…
Πολύ ωραίο κείμενο. Η αφήγηση σε βάζει για τα καλά μέσα στο παιχνίδι. Το στοιχείο της συνεχούς εγρήγορσης μου θυμίζει την αίσθηση που σου αφήνει πχ ένα horror game. Ας πούμε, ακόμα και ένα απλό 2ωρο session, μπορεί να είναι εξουθενωτικό. Πολύ ελπιδοφόρα όσα έχουμε δει μέχρι στιγμής. Λίγες μερούλες ακόμα υπομονή!
Ευχαριστώ! Έπρεπε κάπως να περιγράψω την όλη εμπειρία γιατί ήταν πολύ περιορισμένος ο χρόνος που επιτρεπόταν να ασχοληθώ στο πριβιου. Είναι αλήθεια ότι είναι εξουθενωτικό, ναι.
Παιδια να ρωτησω δοθηκε demo στα site ή σας εδωσαν σε ενα συγκεκριμενο χωρο την δυνατοτητα να το παιξεται.Το κομματι αυτο ειναι απο την αρχη και τελος μπορουμε να μιλησουμε για την διαρκεια του στο περιπου
To preview βασίζεται στο κανονικό παιχνίδι, σε ένα μόνο συγκεκρικένο κομμάτι. Το εν λόγω σημείο είναι κοντά στις 2 με 3 ώρες. Γενικά δεν μπορώ να σχολιάσω για την διάρκεια φίλε μου ακόμα, σόρρι.