Επειδή όμως πρόκειται για ένα ανταγωνιστικό παιχνίδι με κάρτες, το ενδιαφέρον δεν βρίσκεται φυσικά ούτε στο εικαστικό, αλλά ούτε στο lore του Warcraft. Το βασικότερο ερώτημα είναι κατά πόσο μπορούν οι νέες κάρτες και οι επιλογές της Blizzard να φρεσκάρουν το Hearthstone ως παιχνίδι και να ελέγξουν το χάος του αριθμού των καρτών που δεσπόζει μετά από τόσα expansions. Το δεύτερο κομμάτι λύθηκε με μία πολλή απλή απόφαση: τέλος με τις κάρτες των expansion/solo quests των Curse of Naxxramas και Goblins vs Gnomes. Κάθε χρόνο θα προστίθενται ουσιαστικά νέες κάρτες και θα αφαιρούνται οι παλιές, ώστε να αποφευχθεί ο κορεσμός. Πρόκειται για επιβεβλημένη κίνηση που συμβαίνει και σε άλλα παιχνίδια του εν λόγω είδους. Βέβαια, επειδή η Blizzard είναι ξεκάθαρα υπέρ των επιλογών και δεν θέλει να «ξενερώσει» εντελώς τον κόσμο που επένδυσε στις παλιές κάρτες, πλέον υπάρχουν δύο διαφορετικά game modes, το “Standard” και το “Wild”. To Standard αποτελεί τον επίσημο τρόπο παιχνιδιού, με τους περιορισμούς γύρω από το ποιες κάρτες επιτρέπονται και ποιες όχι, ενώ το Wild αποτελεί τον τρόπο παιχνιδιού που όλοι γνωρίζαμε μέχρι τώρα. Όλες οι κάρτες επιτρέπονται, παλιές και καινούριες, και από εκεί και πέρα, ό,τι γίνει. Είναι προφανές, ότι ο περισσότερος κόσμος και το ανταγωνιστικό παιχνίδι γενικότερα βαδίζει προς Standard μεριά. Εκεί πραγματοποιούνται ουσιαστικά τα «σωστά» combos και οι νέοι συνδυασμοί που βασίζονται στις νέες κάρτες και συγκεκριμένα στην τετράδα των 4 «θρυλικών» καρτών που ουσιαστικά είναι 2,5 σε ό,τι αφορά το value. Και εξηγούμαστε. Ο Υ’Shaarj τραβάει ένα minion από το deck και το ρίχνει στη μάχη στην αρχή κάθε γύρου από την στιγμή που θα βρίσκεται στο board, κάτι που ευνουχίζει ουσιαστικά της κάρτες με battlecry effect. Η συγκεκριμένη κάρτα χρησιμοποιείται ελάχιστα σε σχέση με τις υπόλοιπες 3 και ο λόγος είναι προφανής.
Ο Yogg-Saron αποτελεί την πιο fun-to-play κάρτα του νέου expansion (και του παιχνιδιού γενικότερα), με το effect της να εξαπολύει τυχαία spells προς τυχαίους στόχους. Ο αριθμός των spells που εξαπολύονται βασίζεται στον αριθμό των spells που έχει εκτελέσει ο χρήστης μέχρι το σημείο που θα ρίξει τον Yogg-Saron στο board (το νωρίτερο δηλαδή στο δέκατο γύρο). Η εντελώς random φύση της κάρτας μπορεί να είναι διασκεδαστική όταν παρακολουθεί κανείς τρίτος, αλλά έχει τη δυνατότητα να βάλει μπόλικα «αυτογκόλ» στον παίκτη που αποφασίζει να τη ρίξει στο «γήπεδο». Και πάμε ουσιαστικά στις δύο πιο δυνατές και OP κάρτες του expansion. Ο C’Thun έχει εντυπωσιακό end game effect γύρω από το οποίο χτίζονται οι στρατηγικές των περισσότερων decks αυτήν την περίοδο. Ειδικά από εκείνους που δεν έχουν επενδύσει χρήματα στο Hearthstone. Η κάρτα προσφέρεται δωρεάν σε όλους τους χρήστες και ουσιαστικά δυναμώνει σε damage και ζωή μέσω χαμηλότερων σε αξία καρτών που έχουν ως effects την ενίσχυση του C’Thun, αλλά και με άλλους τρόπους, όπως π.χ. να της προσφέρουν taunt, να την επανατοποθετούν στο deck εφόσον την κατέστρεψε ο αντίπαλος κ.ά. Σαν να μην έφτανε αυτό, ένας C’Thun που έχει, φτάσει παραδείγματος χάριν, σε 19/19 stats, εκτελεί 19 random damage σε αντίπαλα targets ως battlecry effect. Η στρατηγική που έχει να κάνει με κάρτες οι οποίες buff-άρουν τον C’Thun κατά τη διάρκεια των υπόλοιπων γύρων, φρεσκάρει σίγουρα το gameplay του Hearthstone, αλλά μετά από αρκετές εβδομάδες καταλαβαίνει κανείς εύκολα ότι η συγκεκριμένη κάρτα με την εν λόγω στρατηγική έχει γίνει πλέον «μαϊντανός» ακριβώς επειδή προσφέρεται free.
Όλα τα παραπάνω σταματούν όμως στον N’Zoth, μία κάρτα που είναι τόσο OP, που από ένα σημείο και μετά προκαλεί γέλιο (ενδεχομένως με την αρνητική έννοια). Η θρυλική αυτή κάρτα επαναφέρει στο παιχνίδι όλα τα deathrattle minions που χάσατε μέχρι εκείνη τη στιγμή. Πρόκειται για κάρτα που στηρίζει μία τακτική με μηδαμινό skill, αφού πλέον εμφανίζονται πάρα πολλά decks όπου οι χρήστες πετούν απλώς το ένα deathrattle minion μετά το άλλο και στο τέλος εμφανίζεται ο N’Zoth για να τα αναστήσει όλα ξανά. Το board γεμίζει ουσιαστικά με minions που ακόμη και αν τα καθαρίσετε όλα με το Brawl ή το Twisted Nether, αφήνουν πίσω τους άπειρα ειδικά effects λόγω deathrattle.
Φυσικά και το Whispers of Old Gods προσφέρει και άλλες, ιδιαίτερα εντυπωσιακές κάρτες Legendary όπως τον ανανεωμένο Ragnaros του Paladin ή τον Fandral Staghelm του Druid, αλλά οι N’Zoth, C’Thun και Yogg-Saron μονοπωλούν το ενδιαφέρον εξαιτίας των υπερβολικά δυνατών effects τους. Η παρουσία τους όντως φρεσκάρει το meta game του Hearthstone αλλά και γενικότερα το παιχνίδι σαν παιχνίδι. Υπάρχουν αρκετές κάρτες Epic και Rare με πολύ ωραία effects, οι οποίες συνθέτουν νέες στρατηγικές και εισάγουν νέους τρόπους παιχνιδιού, αλλά σε αγωνιστικό επίπεδο κυριαρχούν από ένα σημείο και μετά τα pre-made decks των επαγγελματιών streamers. Δηλαδή, οι παιδικές ασθένειες του Hearthstone συνεχίζουν να υπάρχουν και στο τελευταίο expansion της απλά με διαφορετικό πρόσωπο.
Η φράση «παιδικές ασθένειες» είναι όμως σωστή για ένα παιχνίδι όπως το Hearthstone όταν αναφερόμαστε στο φαινόμενο του copy-paste; Η αλήθεια είναι πως η αντιγραφή πετυχημένων decks επαγγελματιών παικτών είναι κάτι που δεν μπορεί να αποφευχθεί με κανέναν τρόπο εξαιτίας της φύσης του παιχνιδιού. Από τη στιγμή που πρόκειται για ένα άκρως ανταγωνιστικό online game, ο κόσμος θα συνεχίζει να καταφεύγει στις «έτοιμες» λύσεις των αγαπημένων του streamers και κάπου στο βάθος θα υπάρχουν οι ονειροπόλοι που θα προσπαθούν να κάνουν τη διαφορά με εναλλακτικά decks με τα οποία, δυστυχώς, θα τα βρίσκουν «μπαστούνια» απέναντι στις έτοιμες λύσεις των γκουρού του είδους. Ίσως η εισαγωγή νέων κανόνων στο χαοτικό Wild (decks με μεγαλύτερο αριθμό καρτών, αύξηση του life του παίκτη) να μπορούσε να φέρει στο προσκήνιο έναν εναλλακτικό τρόπο παιχνιδιού που θα φρέσκαρε ακόμη περισσότερο το Hearthstone. Κάτι τέλος πάντων που να εισάγει κάτι διαφορετικό, όπως παραδείγματος χάριν συνέβη με το Brawl. Γενικότερα φαίνεται ότι η εταιρεία πειραματίζεται και την «ψάχνει» πολύ στον τομέα «τύχη», χωρίς να εννοούμε τη ρέντα στο τράβηγμα των καρτών. Είχε ξεκινήσει ήδη από το «The Grand Tournament» με τη δημιουργία/ανακάλυψη «τυχαίων» καρτών, με τα effects των Nexus-Champion Saraad, Jeweled Scarab ή Ethereal Conjurer. Τώρα το πήγε στο επόμενο επίπεδο με (OP) minion summoning από Faceless Summoner ή τους Servant of Yogg-Saron και τον ίδιο τον Yogg-Saron που επιλέγουν και εντελώς random targets. Τυχαία summons, τυχαία spells, τυχαία targets και όλα αυτά συνδυάζοντας διάφορα combos. Η εν λόγω λογική δεν βοηθάει στην αντιμετώπιση της κριτικής που γίνεται στο Hearthstone για τη νοοτροπία τύπου «λιγότερη ικανότητα, περισσότερη τύχη», αλλά προσφέρει άγρια ομορφιά η οποία είναι διασκεδαστική. Ακόμη και όταν χάνετε τα ματς. Γενικότερα, αν πετυχαίνει σε κάτι το Whispers of the Old Gods σε σχέση με το The Grand Tournament, είναι ότι καταφέρνει να παρουσιάσει ουσιαστικές τακτικές οι οποίες θυμίζουν έντονα την υπεροχή των καρτών Mech την εποχή του Goblins vs. Gnomes. Τότε που οι συνδυασμοί των Mech δημιουργούσαν υπερβολικά δυνατά decks με ουσιαστική υπεροχή. Γιατί, κακά τα ψέματα, τα Inspire-Combos του The Grand Tournament δεν μπόρεσαν να «πιάσουν» ποτέ σαν λογική σε ranked games.
Το Whispers of the Old Gods λανσάρει πράγματι διασκεδαστικές στρατηγικές, που φέρνουν φρέσκο αέρα στο παιχνίδι, ο οποίος όμως ατονεί σχετικά γρήγορα, ακριβώς επειδή ο τρόπος παιχνιδιού που λανσαρίστηκε αποτελεί πλέον μονόδρομο για εκείνους που θέλουν να ανέβουν στο ladder. Η Blizzard προσφέρει ένα δικαιότατο μοντέλο free-to-play με αυτό το expansion που περιλαμβάνει 13 δωρεάν πακέτα του Whispers of the Old Gods και την επίσης δωρεάν κάρτα του C’Thun. Σίγουρα, υπάρχουν παραπάνω επιλογές πλέον και νέες εντυπωσιακές κάρτες που αλλάζουν τα δεδομένα στο gameplay με διαφορετικά είδη combos, αλλά αυτό που δεν άλλαξε με το νέο expansion είναι η φύση του παιχνιδιού, με όποια αρνητικά και θετικά και αν συνεπάγεται αυτό. Η Blizzard δείχνει ικανή να λανσάρει νέα expansions που θα φρεσκάρουν ουσιαστικά το παιχνίδι για ένα με δύο μήνες, μετά όμως αρχίζει το κουραστικό grind απέναντι στα pre-made decks. Το κατά πόσο θα βρει την κατάλληλη φόρμουλα για πιο μακροπρόθεσμη ανανέωση, ώστε να πιέζεται να ανανεώνει το παιχνίδι της κάθε εξάμηνο με μικρές δώσεις αναβαθμίσεων, αυτό θα το δείξει ο χρόνος. O μικρός αριθμός των επιτρεπόμενων καρτών στο Standard Mode δεν βοηθάει σίγουρα στον πλουραλισμό των decks που αντιμετωπίζει o παίκτης. Το copy-paste ελέγχει την παρούσα φάση, το Wild Mode δεν στηρίζεται από τους παίκτες γιατί οι 134 κάρτες του Whispers of the Old Gods έχουν ξεκάθαρα το πάνω χέρι, με αποτέλεσμα να μην ξεμυτίζουν εύκολα decks που διαφέρουν από τα πολυδιαφημισμένα decks των pro gamers. Ο κόσμος πάντως, το κοινό του Hearthstone, δείχνει πιο ενεργός από ποτέ μετά το Whispers of the Old Gods. Και αυτό είναι ίσως που μετράει περισσότερο απ’ όλα για την Blizzard την δεδομένη στιγμή.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity