Είναι δύσκολο να αναφερθεί κανείς στο Zone Of The Enders και δη στο The 2nd Runner χωρίς να εκφράσει τελικά δυο λυπηρές σκέψεις. Είναι αδιανόητο πως 15 χρόνια μετά ο τίτλος ξεχωρίζει ακόμη για τη δυναμικότητά του στη μάχη με mechs, όσο αδιανόητο είναι το ότι κανείς δεν έχει προσπαθήσει, ή έστω δεν έχει καταφέρει να το πλησιάσει ως προς αυτό. Η άλλη σκέψη έχει να κάνει με μια μόνιμη απορία για το τι κάνει ακριβώς η Konami.
Πριν 6 χρόνια είδαμε ένα κακό remaster και των δύο τίτλων ZOE σε PS3 και Xbox 360. Τώρα βλέπουμε ένα πολύ καλύτερο remaster, μόνο του δεύτερου τίτλου όμως, του Zone Of The Enders: The 2nd Runner. Συνεπώς δεν υπάρχει ενιαία και τεχνικώς άρτια λύση για κάποιον που θα ήθελε να κρατά διαθέσιμα στην τρέχουσα γενιά και εντεύθεν τα δυο «παραπαίδια» του Hideo Kojima. Την προηγούμενη φορά το frame rate χαλούσε ξεκάθαρα το αποτέλεσμα, όχι όμως στη νέα έκδοση. Εδώ μένουμε στα 60fps και, στην περίπτωση του PS4 Pro, αυτό ισχύει και σε (πραγματική) ανάλυση 4K. Έχουμε άλλωστε να κάνουμε με τίτλο PS2 οπότε ο συνδυασμός αυτός κάθε άλλο παρά αναπάντεχος πρέπει να θεωρείται. Για τον ίδιο λόγο είναι καλή η απόδοση και σε VR. Είναι η προσθήκη που οδηγεί στο παιχνίδισμα με το ανάποδο A σε ρόλο V για να ταιριάξει με το διπλανό R στον τίτλο. Είναι σημαντικότερη παρέμβαση στο πρωτότυπο, η σημαντικότερη προσθήκη στη νέα αυτήν έκδοση. Όλο το παιχνίδι είναι διαθέσιμο σε VR και ακόμη και τότε προβάλλεται και επί της οθόνης. Ο παίκτης βλέπει τα πάντα από το cockpit του Jehuty, του Orbital Frame (κοινώς mech) που χειρίζεται ο Dingo, ο πρωταγωνιστής του παιχνιδιού, ο οποίος από τη μία εξαρτάται από αυτό για τη ζωή του και από την άλλη το χρησιμοποιεί για να βγάλει από τη μέση τους αντιπάλους του. Ο ρυθμός της μάχης βέβαια, ειδικά από κοντά, εύκολα φαντάζεται ο καθένας ότι είναι περίπου συνταγή για καταστροφή, ειδικά για τους πιο ευαίσθητους. Και το ξέρει και η Konami, αφού εμφανίζεται πλέον επί της οθόνης μοντέλο του Jehuty που ακολουθεί τις κινήσεις που γίνονται κι έχει το δακτύλιο που δείχνει την προέλευση των απειλών. Βέβαια κανείς δεν κοντοστέκεται να κοιτάζει το μοντέλο για να προσανατολίζεται ανά πάσα στιγμή. Είναι απλό γεγονός ότι το ZOE δεν σχεδιάστηκε, δεν επινοήθηκε για VR, οπότε δεν αρκούν παρεμβάσεις για να αλλάξει αυτό με τρόπο που να αξίζει τον κόπο.
Στην κλασική μορφή του παιχνιδιού οι παρεμβάσεις μετρούν περισσότερο πάντως. Η αισθητική του παιχνιδιού είχε πάντα καθαρές γραμμές οπότε εξακολουθεί να λειτουργεί σε υψηλή ανάλυση, πράγμα στο οποίο βοηθούν και τα βελτιωμένα textures. Ο ήχος είναι αυτός που ήταν, είναι νέο όμως το soundscape. Η αλλαγή φέρνει καλύτερη απόδοση θέσης, κάτι απαραίτητο για να καταλήξει να λειτουργεί το σύνολο και σε VR βέβαια. Η σημαντικότερη αλλαγή βέβαια έρχεται με τη μορφή διαφορετικής διάταξης στο σύστημα χειρισμού. Υπάρχει το πρωτότυπο μοντέλο αλλά και η νεότερη επιλογή Pro. Πέραν του βαρύγδουπου χαρακτηρισμού, το νέο αυτό σύστημα αναδιανέμει λειτουργίες σε πλήκτρα με βάση λίγο πιο σύγχρονες προτιμήσεις. Και τα δυο μοντέλα αφομοιώνονται πάντως σχετικά γρήγορα, με εξαίρεση την παύση για εναλλαγή δευτερεύοντος όπλου από μενού, κάτι που ευτυχώς δεν ισχύει στη ρύθμιση Pro, με την οποία επιτρέπεται η εναλλαγή χωρίς καμία παύση. Και με αυτά στην άκρη μένει το παιχνίδι όπως ήταν πάντα. Με την κακή μετάφραση που με τη σειρά της έχει παρενέργειες στο σχιζοφρενικό σπικάζ, τα πολύ καλά τμήματα anime που τους λείπουν, εξ αρχής, κάμποσα καρέ, μερικά εντυπωσιακά cut-scenes, πολύ καλή μουσική και μερικά τελείως ανόητα διαλείμματα από την κανονική δράση των πραγμάτων.
Αλλά η δράση…η δράση. Στο ZOE περιμένουν μερικές πολύ καλές αναμετρήσεις, ενδιαφέροντα boss fights ενώ σε κανονικές συνθήκες χρειάζεται πάντα χειρισμός του μακρινού και του κοντινού, ιδανικά χωρίς να κομπάζει ο ρυθμός. Περισσότερα πλήκτρα αφιερώνονται στην αποτελεσματική και -κυρίως- εντυπωσιακή πλοήγηση παρά σε όλα τα υπόλοιπα, με το είδος των επιθέσεων να ορίζεται και από την απόσταση από το στόχο. Στις καλές στιγμές η δράση μοιάζει με χορό, χορό που έχουμε να δούμε από τότε στην ουσία, χορός που κάνει το ZOE διαχρονικό όσο και λυπηρό για τον ίδιο ακριβώς λόγο. Το έτερο λυπηρό της υπόθεσης είναι πως η Konami μπορούσε να βελτιώσει στα σημεία το βασικό παιχνίδι, σε περισσότερα σημεία δηλαδή, αντί να επενδύσει στην προσθήκη υποστήριξης VR. Το ότι διατηρούνται κάποιες παλιές ιδιοτροπίες της κάμερας είναι τουλάχιστον ατυχές. Ακόμη χειρότερο είναι πως διατηρείται το κλασικό σύστημα αποθήκευσης προόδου, το οποίο επιτρέπει αποθήκευση ανά πάσα ώρα και στιγμή αλλά δεν επιτρέπει την αποθήκευση συγκεκριμένου σημείου προόδου. Με τέτοιες εκκρεμότητες καταλήγουμε να πιστεύουμε ότι ακόμη και με τον καλύτερο μέχρι τώρα εκσυγχρονισμό, αν και κυρίως τεχνικό, του τίτλου πάλι μένουν προφανείς τρύπες που φροντίζουν να κάνουν οποιονδήποτε δεν γεύτηκε τον τίτλο όταν ήταν φρέσκος να αναρωτιέται για τη φήμη που έχει ακούσει ότι πρόλαβε να εξασφαλίσει τότε η σειρά.
Βρήκαμε πάντως το καλύτερο μέχρι στιγμής remaster. Ακόμη κυνηγάμε το ιδανικό βέβαια.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity