Παρά τις διαφορές τους όμως όλα μοιράζονται τις ίδιες αξίες. Σχεδιασμός ιδιαίτερα ξεπερασμένος, απουσία οποιουδήποτε tutorial ή οδηγίας και δυσκολία που δύσκολα χωνεύεται. Το τελευταίο δεν έχει να κάνει με το ότι οι εποχές άλλαξαν και το κοινό καλόμαθε σε άλλες ευκολίες και βοηθήματα. Όση γοητεία και αν είχε η τότε εποχή, έφερνε μαζί της και συγκεκριμένα σχεδιαστικά τερτίπια τα οποία η βιομηχανία ξεπέρασε και αντικατέστησε με άλλα καλύτερα. Και ακριβώς επειδή οι ιδιαιτερότητες στη δυσκολία και το σχεδιασμό του τότε δύσκολα χωνεύονται, το The Disney Afternoon Collection φέρνει δυο πολύ σημαντικές προσθήκες σε όλους τους τίτλους.
Οι 6 τίτλοι της συλλογής είναι τα DuckTales, DuckTales 2, Darkwing Duck, TaleSpin, Chip 'n Dale Rescue Rangers και Chip 'n Dale Rescue Rangers 2, με τα 2 DuckTales και το Darkwing Duck να είναι ίσως οι πιο αναγνωρίσιμες οντότητες.
Η πρώτη είναι η δυνατότητα για save και load σε οποιοδήποτε σημείο κάθε παιχνιδιού, βοήθεια πραγματικά αυτονόητη και ουσιώδης. Η ίσως ακόμα καλύτερη είναι η δυνατότητα για άμεσο rewind, πάλι σε οποιοδήποτε σημείο θελήσετε, για να διορθώσετε τα λάθη σας. Το πόσο πίσω μπορείτε να πάτε εξαρτάται ουσιαστικά από την όρεξή σας. Δεν μπορέσαμε ποτέ να πάμε πίσω μέχρι να βαρεθούμε να κρατάμε πατημένο το L1, επαναφέραμε όμως στον ίσιο δρόμο πορεία μερικών λεπτών, πριν μας τελειώσουν πυρομαχικά, καρδιές κ.λπ. Το σύστημα του rewind λειτουργεί ακόμα και μετά από χαμένη ζωή, επιστρέφοντάς σας σε σημείο πριν από αυτό που χάσατε, μετά από ολοκλήρωση επιπέδων κ.λπ.
Οι δύο προαναφερθέντες μηχανισμοί είναι το “τυράκι” του The Disney Afternoon Collection για να μην απομακρυνθείτε σύντομα από αυτό και η αλήθεια είναι πως τα καταφέρνει περίφημα. Είναι βέβαια άξιο θαυμασμού πως ακόμα και με το μηχανισμό του rewind συγκεκριμένο boss στο Darkwing Duck θα σας βγάλει την πίστη. Ή απλά θα σας αναγκάσει να πείτε αναρίθμητα “ουάκ” και “γκρρρ”. Η συλλογή προσφέρει μερικές εκπλήξεις ακόμα, κάποιες καθαρά δευτερευούσης σημασίας και άλλες με λίγο μεγαλύτερες φιλοδοξίες. Υπάρχει έτσι επιλογή για το αν θα παίξετε κάθε τίτλο σε full screen, παρέχονται φίλτρα που λειτουργούν ως εφέ για την απεικόνιση, δίνοντας την αίσθηση CRT monitor κ.λπ. Θα συναντήσετε επίσης galleries με σκίτσα και artwork από την εποχή που σχεδιάζονταν οι τίτλοι της συλλογής, μαζί με μικρές σημειώσεις για το τι οδηγίες και λογική ακολουθήθηκε σε κάθε περίσταση για να διατηρηθεί αναλλοίωτο το κλίμα των cartoons. Θα ήταν πραγματικά ευχής έργο αν ο συγκεκριμένος τομέας είχε περισσότερο υλικό μιας και το περιεχόμενό του και έχει πολύ ενδιαφέρον και δεν βρίσκεται επί της ουσίας πουθενά αλλού για να το δει ο απλός χρήστης. Αν όλα τα παραπάνω δεν σας αρκούν, υπάρχουν και Time Attack, Boss Rush modes για όλους τους τίτλους, μαζί με τα αντίστοιχα leaderboards. Με δεδομένο το σχεδιασμό των ίδιων των τίτλων τα συγκεκριμένα modes δεν λειτουργούν ιδιαίτερα, όχι τεχνικά αλλά ουσιαστικά, οπότε μάλλον δεν θα σας κρατήσουν ιδιαίτερη παρέα.
Συνολικά το The Disney Afternoon Collection λειτουργεί καλά ως συλλογή. Το περίεργο είναι γιατί δεν υπήρξε η παραμικρή προσαρμογή εντός των ίδιων των τίτλων. Σκεφτείτε πως έχουμε τίτλους του NES σε PS4, Xbox One, PC οπότε η διαφορά στην ιπποδύναμη είναι κάτι παραπάνω από χαώδης. Δεν είναι λοιπόν ιδιαίτερα κολακευτικό να χάνονται frames σε σημεία που το κλασικό NES δυσκολευόταν να διατηρήσει σταθερή απόδοση, ούτε να αναβοσβήνουν τα sprites σε ανάλογες καταστάσεις. Αυτά μαρτυρούν πως οι τίτλοι της συλλογής δεν έχουν υποστεί την παραμικρή επεξεργασία πέραν του button remapping και αυτό γίνεται απόλυτα αντιληπτό όταν ο ίδιος ο εκάστοτε τίτλος σάς ζητά να πατήσετε συγκεκριμένο πλήκτρο. Συναντήσαμε τον Launchpad McQuack στο πρώτο DuckTales ο οποίος μας ρωτά αν θέλουμε να επιστρέψουμε άμεσα στο θησαυροφυλάκιο, δηλαδή στο σημείο που προσφέρεται για επιλογή επιπέδου.
Και εμείς πρέπει να το κάνουμε πατώντας “A” για ναι και “B” για όχι. Με δεδομένο πως παίζουμε την έκδοση PS4 απλά δεν ξέραμε τι ακριβώς να υποθέσουμε. Η αμέσως επόμενη σκέψη ήταν πως αν είχαμε στα χέρια μας την έκδοση Xbox One αυτά τα prompts θα έβγαζαν νόημα. Για θυμηθείτε όμως πως ο τίτλος φτιάχτηκε για NES και πως, παραδοσιακά, οι κονσόλες των Nintendo και Microsoft μοιράζονται τις ίδιες ονομασίες για τα face buttons αλλά τα τοποθετούν σε διαφορετική θέση. Μόνο σε σύγχρονη κονσόλα της Nintendo λοιπόν θα μπορούσαμε να το αποφύγουμε αυτό. Αλλά ο τίτλος δεν κυκλοφορεί ούτε σε 3DS, ούτε σε Switch, ούτε καν σε Wii U. Ασχέτως του παραπάνω ζητήματος, η συλλογή είναι τόσο ταιριαστή για Switch και 3DS που πραγματικά απορούμε γιατί δεν υπάρχει και εκεί.
Τελικά μετά από όλα αυτά απλά πατήσαμε rewind και ξεμπερδέψαμε γιατί δεν είχαμε ασπιρίνη για τον πονοκέφαλο. Και μπορεί το όλο ζήτημα να μην έχει μεγάλη βαρύτητα, είναι όμως μια από τις εμφανείς αδυναμίες του The Disney Afternoon Collection. Ως συλλογή είναι καλά δομημένη, με συνολικά καλό περιεχόμενο και με 2 πραγματικά χρήσιμα εργαλεία για τα δεδομένα των τίτλων εντός της. Έχει όμως να αντιμετωπίσει δύσκολο κοινό μιας και πέρα από τους απόλυτους νοσταλγούς, δεν έχει ουσιαστικό κοινό. Παίκτες μικρότερης ηλικίας είναι δύσκολο να έχουν επαφή με το αρχικό υλικό των cartoons για να νιώσουν τη σύνδεση, ενώ ο τεχνικός τομέας είναι σχεδόν βέβαιο πως θα τους απωθήσει. Η συλλογή της Digital Eclipse καταφέρνει τελικά να τα πάει πολύ καλά στα βασικά αλλά της ξεφεύγουν οι λεπτομέρειες, τεχνικές και μη. Τελικά αυτό που θα κάνει είναι να πάρει σπρέι και να γράψει στον τοίχο του θησαυροφυλακίου του Scrooge McDuck “Δεν βρήκα παίκτη να με νιώσει”.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity