Το Dissidia Final Fantasy NT αποτελεί port από το αντίστοιχο ιαπωνικό arcade game του 2015, με την Team Ninja να έχει βάλει και αυτή το χεράκι της. Για όσους έρχονται για πρώτη φορά σε επαφή με τη σειρά, μιλάμε για fighting game με επιπλέον δυνατότητες για αναβαθμίσεις και customization σε κάθε χαρακτήρα, κάτι που δεν μοιάζει καθόλου ξένο μιας και υπάρχει το “Final Fantasy” στην ονομασία. 28 διαφορετικοί χαρακτήρες από όλες τις κύριες κυκλοφορίες της σειράς Final Fantasy ρίχνουν ξύλο με τη σέσουλα σε 15 διαφορετικές αρένες. Ουσιαστικά, από κάθε σειρά έχουμε τον κεντρικό πρωταγωνιστή και τον αντίστοιχο «κακό», αν και δεν λείπουν οι εξαιρέσεις. Έτσι το Final Fantasy XIII εκπροσωπείται μόνο από την Lightning (εξαιρετικά σοφή απόφαση), το Final Fantasy VI έρχεται με τριάδα μαχητών, ενώ έχουμε και δυο μικρές εκπλήξεις με χαρακτήρες από μη κεντρικές κυκλοφορίες της σειράς, με τους Ace και Ramza Beoulve από τα Final Fantasy Type-0 και Final Fantasy Tactics αντίστοιχα. Οι μάχες του Dissidia Final Fantasy NT λαμβάνουν χώρα σε πολύ μεγάλες τρισδιάστατες αρένες, με πλήρη ελευθερία κίνησης για τον παίκτη. Πλέον η δράση περνά από 1v1 στο 3v3, με την ομάδα που θα καταφέρει πρώτη τρία kills να αναδεικνύεται νικήτρια. Το μόνιμα ενεργοποιημένο lock on είναι τόσο αυτονόητα απαραίτητο, που η έλλειψή του θα έκανε τον τίτλο πραγματικά αδύνατο να παιχτεί. Αυτό συμβαίνει γιατί το Dissidia Final Fantasy NT είναι πολύ γρήγορο και θεαματικό. Το να χαθεί ο αντίπαλος από το οπτικό σας πεδίο είναι απλά ζήτημα χρόνου, οπότε το lock on σώζει από το μπάχαλο και σας επιτρέπει να εστιάσετε τις επιθέσεις σας ακριβώς εκεί που θέλετε.
Αφού καταφέρετε να νιώσετε άνετα με το σύνολο των μηχανισμών, θα αντιληφθείτε πως το ίδιο το fighting system είναι στην πραγματικότητα βατό. Δεν υπάρχουν περίπλοκα combos και τρελοί συνδυασμοί πλήκτρων να θυμάστε, παρά μόνο μια αράδα επιθέσεων, άμυνα, dodge και μερικά συμπληρωματικά spells και skills. Το βάρος πέφτει στα αστραπιαία αντανακλαστικά, τη συνεχή παρατήρηση του γύρω χώρου και την προσπάθεια για HP attack την κατάλληλη στιγμή. Το κύριο χαρακτηριστικό της σειράς Dissidia δίνει και πάλι το «παρών» με τα Bravery και HP attacks. Για αρχή πρέπει να επιτεθείτε στον αντίπαλο με Bravery attacks. Όσο πετυχαίνετε στόχο αυξάνει ο δικός σας μετρητής Bravery, μειώνοντας αυτόν του αντιπάλου αντίστοιχα. Όταν αποφασίσετε να χτυπήσετε τον αντίπαλο με HP attack, ο αριθμός που γράφεται στο Bravery bar σας, μετατρέπεται στη ζημιά σε HP που κάνετε στον αντίπαλο. Είναι έτσι εφικτό είτε να σερβίρετε ζημιά σε μικρές δόσεις, είτε να τον πήξετε στα Bravery attacks, έως ότου το νούμερο αυτής της μπάρας γίνει από λευκό μοβ. Εκεί σημαίνει πως αν πετύχει το HP attack που θα εξαπολύσετε, καταφέρνετε one hit kill.
Η θέση του αντιπάλου στο χώρο, το αν βρίσκεστε στον αέρα ή στο έδαφος (μπορείτε να πετάτε με σχεδόν απόλυτη ελευθερία, κάτι που δίνει μεγάλη ταχύτητα στη μάχη και μειώνει τις αποστάσεις στις πολύ μεγάλες αρένες), το σε ποια κατεύθυνση είναι στραμμένος ο αναλογικός μοχλός κ.λπ., έχουν σημασία για το τι τύπου Bravery/HP attack θα καταλήξετε (με τέτοια απλά τερτίπια η Square Enix αυξάνει το moveset χωρίς να υπάρχει απαίτηση από τον παίκτη για φροντιστήριο εκμάθησης κινήσεων). Με δεδομένο πως μπορείτε να ξεκλειδώσετε διαφορετικά HP attacks κατά τη διάρκεια του τίτλου, αλλά και με το ιδιαίτερα μεγάλο εύρος διαφορετικών επιθέσεων στους χαρακτήρες, οι δυνατότητες είναι πραγματικά πάρα πολλές και ο καημός για όσους δεν ελέγχουν συχνά τι συμβαίνει γύρω τους, αβάσταχτος. Είναι απλό σενάριο, ειδικά ενάντια στο AI, και οι τρεις της ομάδας να στοχεύουν μόνο σε έναν από την αντίπαλη ομάδα (υπάρχει αντίστοιχη ένδειξη για αυτό, για να ξέρετε αν είστε στο στόχαστρο κάποιου) και, ω τι έκπληξη, το AI τα βάζει πολλές φορές μόνο με εσάς, αφήνοντας πιο ήσυχα τα άλλα δυο μέλη της ομάδας σας. Εκεί δεν υπάρχει πραγματική ελπίδα για τον παίκτη που καταλήγει απλός σάκος του μποξ, και μόνο η ομαδική προσπάθεια θα φέρει θετικά αποτελέσματα. Υπάρχουν τρόποι συμμαχητής σας να διακόψει ένα combo του αντιπάλου για να σας σώσει, και σε τέτοιες περιπτώσεις η επικοινωνία με κανονικούς παίκτες είναι που θα κάνει τη διαφορά και όχι η συνεργασία με την τεχνητή νοημοσύνη.
Και κάπως έτσι ολοκληρώνονται οι μηχανισμοί του Dissidia Final Fantasy NT. Η προηγούμενη πρόταση είναι ένα τεράστιο ψέμα, ειδικά σε αυτό το σημείο του κειμένου. Γιατί δεν έχουμε αναφέρει ακόμα καν τα συμπληρωματικά spells που μπορεί να κουβαλά ο κάθε παίκτης, τα EX Skills, το πόσο μεγάλο βάρος έχει πέσει στην προτεραιότητα επιθέσεων και τον τύπο επιθέσεων αυτών, αλλά και τα summons. Πιάνοντας για αρχή τις προτεραιότητες επιθέσεων και δη των projectiles, κάθε επίθεση εξ αποστάσεως που βασίζεται σε αυτά, νικά κάποιες και ηττάται από κάποιες ακόμα. Κατά κανόνα τα projectiles από HP attacks νικούν αυτά των Bravery attacks, ενώ ακόμα και το μέγεθος καθενός εξ αυτών μπορεί να παίξει ρόλο. Εξαιρέσεις πάντα υπάρχουν, κάτι που δεν είναι τόσο συχνό στην προτεραιότητα επιθέσεων με βάση την κλάση των χαρακτήρων. Οι κλάσεις είναι Vanguard, Assassin, Marksman και Specialist, με κάθε μια να φέρει διαφορετικό play style. Η συγκεκριμένη σειρά αναφοράς έχει σημασία αφού μια επίθεση του πρώτου μπορεί να διακόψει και να υπερνικήσει την επίθεση του επόμενου (Vanguard > Assassin > Marksman). Οι Specialist δεν πέφτουν τόσο αυστηρά σε αυτόν τον κανόνα μιας και κάθε ένας εξ αυτών έχει διαφορετικά κέρδη και ζημίες.
Από την άλλη το σύστημα των Summons είναι πιο απλό στο να το διαχειριστείτε εγκεφαλικά, αλλά όχι οπτικά. Τεράστιοι κρύσταλλοι εμφανίζονται εντός της αρένας. Όποια ομάδα καταφέρει να τους καταστρέψει πρώτη, μπορεί να καλέσει ένα από τα 7 μυθικά πλάσματα που προσφέρουν τεράστιο θέαμα, μεγάλη καταστροφή στον αντίπαλο, buffs στον παίκτη, αλλά και επικά μπερδέματα. Τα εφέ των επιθέσεών τους πραγματικά κυριαρχούν στην οθόνη. Και σε έναν τίτλο που έχει έτσι κι αλλιώς ένα αδικαιολόγητα πολύπλοκο HUD συνέχεια σε πρώτο πλάνο, πολύ μεγάλες ταχύτητες, συμβατικές επιθέσεις σχεδιασμένες να εντυπωσιάζουν με τις λάμψεις και τα εφέ τους, όταν ένα summon μπει στη μάχη, είναι πραγματικά πανεύκολο να μην καταλαβαίνετε τι συμβαίνει ούτε από λάθος. Δεν υπερβάλλουμε. Υπάρχουν στιγμές που το μόνο που σας κρατά συνδεδεμένους με την πραγματικότητα είναι ο στόχος που είναι μόνιμα κολλημένος στον αντίπαλό σας. Αν μπορείτε να τον ξεχωρίσετε ανάμεσα στις καταπράσινες ριπές του Bahamut με διάμετρο Πελοποννήσου και ένα σκασμό ακόμα εφέ, χρώματα, νούμερα και κραυγές. Σε τέτοιες καταστάσεις είναι που τα frames πέφτουν κάτω από τον αριθμό 60, σε ένα σύνολο που γενικά χαρακτηρίζεται αρκετά σταθερό όσον άφορα στο ρυθμό ανανέωσης.
Αντιλαμβανόμαστε την αντίφαση όταν αναφέρουμε πως το battle system του Dissidia Final Fantasy NT είναι βατό και στη συνέχεια ξοδεύουμε σχεδόν 5 παραγράφους για να αναφέρουμε απλά τα βασικά. Όμως αυτό ακριβώς είναι που συμβαίνει στον παίκτη. Βρίσκεται μπροστά σε ένα σύνολο με πάρα πολλές πληροφορίες και λεπτομέρειες, το οποίο απαιτεί αρκετές ώρες και πραγματική αφοσίωση για να μπορέσει να το κάνει κτήμα του. Και μόλις αυτό συμβεί, δεν χρειάζεται περγαμηνές για να μπορέσει να παίξει. Κάτι το καλό button mapping, κάτι το συνολικά εύκολο moveset, ακόμα και η απλή διαπίστωση πως όσο πολύπλοκα και αν φαίνονται τα μενού, είναι τελικά απλό να κάνετε σωστό customization σε κάθε χαρακτήρα με τα HP attacks που επιθυμείτε και τα spells που σας ταιριάζουν. Το Dissidia Final Fantasy NT είναι ακόμα όσο ξεχωριστό ήταν και στην αρχή του ως fighting game. Τα λάθη δεν λείπουν, όπως π.χ. οι τεράστιες αρένες που κατά βάση είναι τεράστιοι άδειοι χώροι, με μικρό περιθώριο για να εκμεταλλευθείτε στρατηγικά τη μορφολογία. Αλλά αυτό δεν είναι τίποτα μπροστά σε όλα τα υπόλοιπα που αμαυρώνουν τις καλές εντυπώσεις. Και, όσο περίεργο και αν σας φανεί αυτό, όλα ξεκινούν από το Story Mode. Μιλάμε για νέα προσθήκη σε σχέση με το arcade game του 2015 και η Square Enix επιμένει να προσπαθεί να δώσει βάρος και σοβαρότητα στην ιστορία. Η απλή πραγματικότητα είναι πως η ιστορία δεν ξεπερνά ποτέ τα όρια του τετριμμένου, με κακή γραφή και έντονα προβλήματα στον όλο ρυθμό, κάτι που δεν μας έκανε ιδιαίτερη εντύπωση με βάση το παρελθόν της σειράς. Εκεί όπως που τα πράγματα δεν περνούν απαρατήρητα είναι στο πως η Square Enix αντιμετωπίζει το Story Mode και στο πόσο κουραστικό καταλήγει.
Όλο το mode αποτελείται από πάρα πολλά cutscenes και μια χούφτα μάχες. Τα cutscenes δεν ξεπερνούν τα 2 λεπτά σε διάρκεια έκαστο, και πρέπει να τα ξεκλειδώσετε με in-game currency, το οποίο κερδίζετε πολύ αραιά για να αποφύγετε το grind στα (ουσιαστικά 2) υπόλοιπα modes του τίτλου. Το να παλεύετε ώρες για να ξεκλειδώσετε μια χούφτα cutscenes που μπορεί να μην έχουν καμία πραγματική ουσία, προσπαθώντας να φτάσετε σε μια από τις μάχες του Story Mode, είναι μια θλιβερή πραγματικότητα. Σκεφτείτε όμως πως σε σημεία η ιστορία προχωρά σε παράλληλα μονοπάτια, κάτι που σημαίνει ακόμα περισσότερο grind για να καταφέρετε να δείτε τα πάντα.
Έστω όμως ότι καταφέρνετε να φτάσετε σε μάχη. Οι κλασικές αναμετρήσεις 3v3 δίνουν το «παρών» αν και δεν θα σας δυσκολέψουν ιδιαίτερα. Εδώ θα δείτε όμως μια από τις πολύ καλές ιδέες του Dissidia Final Fantasy NT. Παίζοντας σε οποιοδήποτε mode, οι χαρακτήρες που επιλέγετε για party σας ανεβαίνουν επίπεδα, με την τεχνητή νοημοσύνη να τους χειρίζεται όλο και καλύτερα όσο τα νούμερά τους ανεβαίνουν. Αυτό το levelling system έχει επίπτωση στο Story Mode μιας και, στις μάχες αυτού, οι χαρακτήρες σας διατηρούν τα levels που έχουν ήδη κερδίσει σε όλον τον τίτλο. Οι αναμετρήσεις του Story Mode δεν σας επιτρέπουν να διαλέξετε ποιους χαρακτήρες θα έχετε στην ομάδα σας, κάτι που σας αναγκάζει να πειραματιστείτε με όλους τους στα υπόλοιπα modes, μιας και όλοι θα περάσουν από το team σας κάποια στιγμή στο Story Mode, οπότε καλό θα είναι να καταλήξουν όσο δυνατότεροι γίνεται.
Η ιδέα είναι εξαιρετική. Όμως με τις απλές αναμετρήσεις 3v3 δεν πιάνει και τόσο τόπο μιας και η πρόκληση δεν είναι έτσι κι αλλιώς μεγάλη. Δεν καταφέρνει όμως να έχει νόημα ούτε και στα boss battles για τον ακριβώς αντίθετο λόγο. Σε αυτά η δική σας τριάδα χαρακτήρων έρχεται αντιμέτωπη με ένα από τα summons του τίτλου. Μιλάμε στην ουσία για 3v1, αλλά η δυσκολία τους είναι σατανική. Πολύπλοκα μοτίβα που πρέπει να απομνημονεύσετε με απόλυτη ακρίβεια, επιθέσεις από τον αντίπαλο με τεράστιο εύρος που μπορούν να σας σκοτώσουν ακόμα και με ένα χτύπημα, ελάχιστα ανοίγματα από τον αντίπαλο για Bravery και HP attacks, που κάνουν αυτές τις αναμετρήσεις πραγματικούς μπελάδες. Όσο ψηλά και να έχετε ανεβάσει τους συμμάχους που ελέγχει το AI, το έργο σας είναι πολύ δύσκολο. Η επικοινωνία με πραγματικούς παίκτες θα μπορούσε να φέρει μεγάλη αλλαγή στο όλο. Όμως δεν μπορείτε να φέρετε άλλον παίκτη στο story mode. Έτσι με ένα σύνολο συμβατικών μαχών που δεν είναι αρκετές για να σας κρατήσουν το ενδιαφέρον, με boss battles που ανεβάζουν τη δυσκολία στο ζενίθ και απαιτούν από εσάς να παίξετε με τρόπο για τον οποίο ο τίτλος δεν σας προετοιμάζει ποτέ και σύστημα ξεκλειδώματος της ιστορίας που απλά κουράζει για να κουράσει, το Story Mode είναι πραγματική ωδή στο κακό design. Ταυτόχρονα είναι μια μικρή κατά λάθος ομολογία για την περίεργη καμπύλη εκμάθησης που ακολουθεί ο τίτλος, κάτι που θα συναντήσετε και στα υπόλοιπα single player modes. Από εκεί θα ξεκινήσετε, θέλετε δεν θέλετε, μιας και, ειδικά στην αρχή, είναι ο κύριος πόλος έλξης προκειμένου να ξεκλειδώσετε περιεχόμενο, αναβαθμίσεις και να μάθετε σωστά τους μηχανισμούς (υπάρχει tutorial mode που κάνει πολύ καλή δουλειά για τα βασικά, αλλά από ένα σημείο και μετά ο τίτλος απαιτεί αφοσίωση από εσάς για να βελτιωθείτε), όμως η ψυχή βρίσκεται στο online play.
Εκεί τα πράγματα βρίσκονται τελικά στην καλύτερη ισορροπία και το Dissidia δείχνει το καλύτερό του πρόσωπο. Όχι μόνο από την αυτονόητη διαφορετική συμπεριφορά των ανθρώπινων παικτών, αλλά από τα lobbies που προσφέρουν πολύ μεγάλο επίπεδο παραμετροποίησης και το ίδιο το matchmaking που καταφέρνει σχεδόν κάθε φορά να σας ταιριάξει με αντιπάλους κατάλληλου επιπέδου. Εδώ είναι η καλύτερη στιγμή για να δοκιμάσετε αν θέλετε και 1v1 ή 2v2. Συνολικά το να βρείτε match δεν είναι δύσκολο αν και τις περισσότερες φορές θα χρειαστεί να περιμένετε αρκετά λεπτά μέχρι να μπείτε στην αρένα. Αυτή η καθυστέρηση συμβαίνει με τέτοιο τρόπο που δεν δείχνει να φταίει η έλλειψη παικτών στους servers, αλλά περισσότερο κάποιο κομμάτι στον κώδικα του τίτλου που καθυστερεί το «ταίριασμα» περισσότερο απ' όσο πρέπει. Εντός της αρένας πάντως δεν συναντήσαμε κανένα σημαντικό πρόβλημα με lag ή οποιαδήποτε άλλη καθυστέρηση. Τις λίγες φορές που συνέβη πάντως, ήταν αρκετή για να αποδείξει πόσο σημαντικά είναι δυο στοιχεία που προαναφέραμε: αψογα αντανακλαστικά και παρατήρηση του τι συμβαίνει γύρω σας.
Το Dissidia Final Fantasy NT θα μπορούσε να είναι το εναλλακτικό Super Smash Bros. της Square Enix. Ίσως αυτό να προσπαθεί εξ αρχής να πετύχει αλλά όχι με τον απόλυτα σωστό τρόπο. Η έμφαση στον πειραματισμό και η πίστη στον πυρήνα ενός τόσο αλλοπρόσαλλου αλλά γοητευτικού συστήματος μάχης, είναι σίγουρα παράσημα για τον τίτλο. Είναι όμως πέραν κάθε λογικής ένας τίτλος που παρά το τι δείχνει, να είναι αρκετά προσβάσιμος και ταυτόχρονα να καταλήγει με Story Mode τόσο εκκωφαντικά κακοσχεδιασμένο που αναρωτιόμαστε αν οποιοσδήποτε σε Team Ninja και Square Enix σκέφτηκε τον Γολγοθά του παίκτη πέρα από την ανάγκη για περισσότερη διάρκεια. Το υπόλοιπο του offline content δεν προσφέρει αρκετά για να κρατήσει το ενδιαφέρον του παίκτη ζωντανό για πολύ και μόνο το online mode δείχνει να στέκεται στο ύψος των περιστάσεων. Αν είστε διατεθειμένοι να επενδύσετε τον απαραίτητο χρόνο για να γίνετε φίλοι με όλους τους μηχανισμούς του Dissidia Final Fantasy NT, θα τα πάτε σίγουρα καλά. Αν ήρθατε όμως εδώ για την ιστορία, καλύτερα παίξτε μια ακόμα φορά το Final Fantasy XIII. Ακόμα και εκεί θα βρείτε κάτι καλύτερο.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity