Οι τρεις τίτλοι της Naughty Dog είναι έτσι όπως τους θυμάστε. Όμως πολύ πιο όμορφοι, πιο “καθαροί”, πιο πλούσιοι. Είναι το ίδιο απαίσια δύσκολοι ώρες ώρες, αναγκάζοντας τον παίκτη να ξεβολευτεί από τις ευκολίες του σύγχρονου gaming και να κοιτάζει μία το directional pad (ω ναι) και μία τη σκιά του πρωταγωνιστή με την ελπίδα ότι θα εμφανιστεί στην επόμενη πλατφόρμα, υποδεικνύοντας ένα σωστά μετρημένο άλμα. Αλλά ακόμα και τότε, η υποχώρηση της πλατφόρμας είναι ικανή για επιστροφή στο προηγούμενο checkpoint ή και για πλήρη επανάληψη του επιπέδου. Τα Crash εξακολουθούν να είναι στρυφνά όπως και τότε, να υιοθετούν ένα επίπεδο δυσκολίας που κάθε άλλο παρά επίπεδο είναι, να εκνευρίζουν τον παίκτη όπως και τότε, αλλά να τον πεισμώνουν κιόλας για το επόμενο καταραμένο διαμάντι. Θα μπορούσαμε πάλι να γκρινιάξουμε για τη διαφορετική αίσθηση του άλματος, το οποίο φαίνεται πιο “κοφτό” από το αυθεντικό ή για την τάση του πρωταγωνιστή να γλιστράει από την άκρη της πλατφόρμας, ίσως πιο εύκολα από όσο θα θέλαμε. Αλλά δεν υπάρχει λόγος. Η δουλειά της ομάδας ανάπτυξης παραμένει εξαιρετική, με το στόχο αναβίωσης ενός τόσο κλασικού τίτλου να επιτυγχάνεται σχεδόν απόλυτα. Και εκεί που η αναβάθμιση στα γραφικά δεν επιτρέπει σε κάποιον να διαπιστώσει την εξέλιξη που είχαν οι αρχικοί τίτλοι σε αυτόν τον τομέα τότε, καθώς η Vicarious Visions κατάφερε να τους ενοποιήσει αισθητικά, η εξέλιξη στη σχεδίαση και τη φιλοσοφία του gameplay γίνεται άμεσα φανερή.
Η πρώτη επαφή δεν είναι και η καλύτερη. Άλλωστε, όπως είπαμε, το πρώτο Crash ήταν ένα πείραμα, μια δοκιμή. Δεν συγχωρεί τα λάθη, ακόμα και όταν η ομάδα ανάπτυξης βοηθάει με μικρές, ανεπαίσθητες αλλαγές, και έχει επίπεδα που αποτελούν ακόμα και σήμερα απειλή για τα νεύρα, το χειριστήριο, την τηλεόραση και ό,τι άλλο υπάρχει ανάμεσά τους. Εμφανίζεται κάπως “ξερό” ή μάλλον λιτό και απέριττο, χωρίς βλέψεις για μεγάλη ποικιλία ή βάθος στους μηχανισμούς. Είναι μια έκθεση των βασικών μηχανισμών που τροφοδότησαν ολόκληρη την αρχική τριλογία και, παρόλα αυτά, δεν χάνει τη γοητεία του.
Οι τρεις τίτλοι της Naughty Dog είναι έτσι όπως τους θυμάστε. Όμως πολύ πιο όμορφοι, πιο “καθαροί”, πιο πλούσιοι.
Ναι δεν συγκρίνεται με τα άλλα δύο, αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Άλλωστε, οι επόμενοι δύο τίτλοι είχαν κερδίσει την εύνοια του κοινού και το budget της Sony, οπότε ήταν πιο ελεύθεροι να επεκταθούν. Και το έκαναν. Το δεύτερο ήταν -κατά προσωπική άποψη- το πιο ισορροπημένο σε επίπεδο μηχανισμών και ποικιλίας gameplay. Το τρίτο ήταν εξίσου καλό, αν και τα επίπεδα με την οδήγηση εξακολουθούν να μη συναρπάζουν (τουλάχιστον μας έδωσαν το αξιόλογο Crash Team Racing) και προσπάθησε να προσφέρει ακόμη μεγαλύτερη ποικιλία. O Crash έχει πλέον περισσότερες κινήσεις, αποκτά ικανότητες, υπάρχει πιο κατανοητή ιστορία (όσο γίνεται δηλαδή), οι δύο τελευταίοι τίτλοι είναι σίγουρα πιο ολοκληρωμένες παραγωγές.
Και ναι θα μπορούσαμε να γκρινιάξουμε ότι δεν είναι και τα μεγαλύτερα παιχνίδια σε διάρκεια, αλλά η προσπάθεια να συλλέξει κανείς όλα τα διαμάντια και τα υπόλοιπα collectibles την αυξάνει σημαντικά, όχι γιατί πρέπει, αλλά γιατί η πρόκληση που πηγάζει από την προσπάθεια αυτής της συλλογής αναδεικνύει ουσιαστικά τους μηχανισμούς και τη δυσκολία τους. Θα μπορούσαμε σίγουρα να τοποθετήσουμε την αρχική σειρά ανάμεσα σε θρύλους της εποχής, προσπαθώντας να αναδείξουμε τη σύγχρονη εκδοχή της. Αλλά Δεν υπάρχει λόγος. Η Vicarious Visions δείχνει να καταλαβαίνει τι σημαίνει ουσιαστικό remaster και όχι αρπαχτή και φυσικά βοηθάει σε αυτό και το μαγικό άγγιγμα της Naughty Dog.
Ναι δεν είναι ένας σύγχρονος τίτλος. Ναι έχει εξαιρετικά γραφικά, αλλά το gameplay παραμένει δισ-διάστατο σε τρεις διαστάσεις, ό,τι και αν σημαίνει αυτό. Ναι θα μετράτε την κίνηση κάθε πλατφόρμας σαν να μην υπάρχει αύριο, θα σφίγγετε το στομάχι σε κάθε άλμα και θα βρίζετε ασύστολα όταν ο χειρισμός δεν σας ευνοεί, κυρίως γιατί έχετε ξεμάθει. Και θα μπορούσατε σε τέτοιες στιγμές να απορρίψετε το κλασικό και ξεχασμένο (;) gameplay, αλλά δεν υπάρχει λόγος. Και θα ήσασταν και εξαιρετικά άδικοι.
Αυτο το οτι η "δυσκολια που μπορει να αποτρεψει πολλους" για εμενα προσωπικα ειναι εντελως ακυρο.
Η δυσκολια το να παρεις ομως ολα τα διαμαντια και να τα κανεις ολα 100% που μπορει να αποτρεψει πολλους...τοτε ναι.Και μονο με το νεο συστημα save respect στην επιστροφη του Bandicoot.
Νομίζω ο @lonas θα μπορέσει να σου απαντήσει σχετικά :)
@evergrey μαζί σου. Αυτό εννοώ, απλώς είπα να είμαι συνοπτικός (αν και για πολλούς θα φανεί δύσκολο και το απλό playthrough).
Σορρυ για την λεξη ακυρο.Δεν το εγραψα για να μειωσω την γνωμη σας.Γιατι τωρα που το ξανα διαβασα φαινεται λιγο "επιθετικο".
PS4 δεν εχω,αλλα ζηλεψα και ξανα παιζω και τα 3 Crash στο βητακι.Ειδικα το πρωτο το τερματιζεις σχετικα σε νορμαλ επιπεδα.Φυσικα ουτε λογος για 100%.Το θελω ακομα το βητακι!
Τα μειονεκτήματα είναι πλεονεκτήματα!!! nice!! :)
Καλή επιτυχία σε όλους!
Σίγουρη αγορά το Σεπτέμβριο.
Νομιζω εχουμε γινει καπως υπερευαισθητοι με το θεμα δυσκολια. Απο τοτε που κυκλοφορησαν τα πρωτα crash στο ps1 μεχρι και πολυ προσφατα τα εχω παιξει πολλες φορες και το θεμα της δυσκολιας δεν με απασχολησε ποτε. Ας τα επαιξα και σε διαφορες περιοδους της ζωης μου και σε διαφορετικες ηλικιες.
Προσωπικα το οτι ειναι μια τριλογια για ολες της ηλικιες και με ενα σεβαστο βαθμο δυσκολιας μονο θετικο μου φαινεται.
Τι νοημα εχει να παιζεις κατι που σου κανει παντα την ζωη πιο ευκολη;
Το 1ο crash αν και δεν ειναι φυσικα σαν τα αλλα 2, το αγαπω!
Μακάρι να είχα ps4 να το παίξω. Μεγάλωσα με crash. Η δυσκολία δεν πειράζει, θα προσαρμοστούμε και θα το ξεπεράσουμε όπως τόσα άλλα games. Εξάλλου σύγχρονοι τίτλοι που φαίνονται παιχνιδάρες, είναι τόσο εύκολοι που λες τα φτιάξανε για παιδάκια.
http://www.eurogamer.net/articles/2017-07-18-dev-confirms-crash-bandicoot-is-harder-you-arent-imagining-it
Μα λέω και εγώ τα θυμάμαι λάθος:)