Η Alfre “Frey” Holland, είναι η πρωταγωνίστρια της ιστορίας. Την εμφάνιση, τις κινήσεις και την φωνή προσφέρει η ηθοποιός Ella Balinska. Ορφανή και μεγαλωμένη σε πολλά διαφορετικά σπίτια και ορφανοτροφεία, η Frey έχει βρεθεί στη… σκοτεινή πλευρά του νόμου και προσπαθεί να αποφύγει τη σύλληψη στους δρόμους της Νεας Υόρκης, έχοντας αγκαλιά τη γάτα της. Μια ημέρα, ανακαλύπτει ένα χρυσό βραχιόλι - προστατευτικό καρπού, το οποίο φοράει και τηλεμεταφέρεται σε μια μαγική χώρα, την Athia. Εξερευνεί τον τόπο προσπαθώντας απελπισμένα να γυρίσει στο σπίτι της και ανακαλύπτει πως ο κόσμος στον οποίο βρίσκεται έχει καταστραφεί από κάποιο αποκαλυπτικό γεγονός το οποίο προκάλεσαν οι τέσσερις βασίλισσες – θεότητες που τον κυβερνούσαν. Η Frey ανακαλύπτει πως το βραχιόλι της μπορεί να της μιλήσει, ενώ ταυτόχρονα της προσφέρει μαγικές δυνάμεις και ανοσία στο μίασμα που φαίνεται να καταστρέφει τον κόσμο της Athia και να μετατρέπει τους ανθρώπους σε τέρατα. Μετά από μια σειρά γεγονότων στα πρώτα κεφάλαια του παιχνιδιού, αποφασίζει να βοηθήσει τους ανθρώπους της Athia, πολεμώντας τις τέσσερις θεότητες που ονομάζονται Tantas.
Η ιστορία, όπως καταλαβαίνετε, δεν είναι πρωτότυπη. Είναι κάτι που υπάρχει για να προσφέρει ένα ενδιαφέρον στον παίκτη. Ένα χιλιοπαιγμένο σενάριο, το οποίο προσπαθεί να παρουσιάσει τη Frey ως σύγχρονη εκδοχή της Αλίκης στην χώρα των θαυμάτων (ένα άλλο χιλιοπαιγμένο σενάριο). Αν και καθόλου πρωτότυπο, το σενάριο είναι αρκετά ενδιαφέρον για να μας καλωσορίσει στον κόσμο του Forspoken. Δυστυχώς, στην πορεία, καταντάει αρκετά βαρετό, καθώς την καλή ερμηνεία της Frey από την Ella Balinska συνοδεύουν πάρα πολλοί αδιάφοροι χαρακτήρες, η οποίοι στέλνουν τον παίκτη να κάνει πολλές υπερβολικά πληκτικές δραστηριότητες, όπως να ταΐσει 5 πρόβατα, να ακούσει ένα τραγούδι (ο Θεός να το κάνει τραγούδι), να χορέψει και να πιει μπύρες σε ένα μπαρ της πόλης. Χωρίς καμία υπερβολή, τα περισσότερα side quests του παιχνιδιού έχουν να κάνουν με τέτοιες δραστηριότητες. Ο κάκιστος σχεδιασμός των χαρακτήρων δεν βοηθά καθόλου. Αντιθέτως, τους καθιστά άψυχες μαριονέττες, με άψυχα μάτια τα οποία σε κάθε σκηνή κοιτάνε μια τη δύση και μια την ανατολή, μη εστιάζοντας στον χαρακτήρα που μιλάνε. Οι περισσότερες αλληλεπιδράσεις της Frey με τους NPCs θα σας κάνουν να μετανιώσετε την ώρα και την στιγμή που αποφασίσατε να τους μιλήσετε.
Η Athia είναι ένας κόσμος με αρκετά ενδιαφέρουσα ιστορία και προϊστορία, η οποία όμως γίνεται γνωστή στην Frey μόνο μέσω βιβλίων τα οποία μπορεί να βρεί ή να μην βρεί στον κόσμο καθώς εξερευνεί. Προφανώς, ήταν πιο σημαντικό για την ομάδα ανάπτυξης να δαπανηθούν πόροι για να κυνηγάει η Frey γάτες στην πόλη και όχι για να δωθεί ένα υπόβαθρο στην ιστορία της Athia. Το Forspoken είναι ένα παιχνίδι που δοκιμάζει πόση ώρα μπορείτε να παίξετε συνεχόμενα πριν αγανακτήσετε εντελώς και το κλείσετε. Ένας σημαντικός παράγοντας για αυτή την αγανάκτηση είναι ο τεχνικός τομέας. Τουλάχιστον απαράδεκτος για τα δεδομένα του 2023 και μάλιστα για τίτλο που διαφημίστηκε και κυκλοφόρησε μόνο σε PlayStation 5 και σε PC. Στο PlayStation 5, υπάρχουν τρείς επιλογές γραφικών:
• Quality Mode – 4Κ ανάλυση με στόχο τα 30fps
• Ray Tracing mode – δυναμική ανάλυση με στόχο 4Κ, στόχο τα 30fps και στοιχεία Ray Tracing
• Performance mode – 1080p ανάλυση (ναι, 1080p) με στόχο τα 60fps
Η προφανής επιλογή για τον γράφοντα, πάντα είναι το Performance mode. Παρόλα αυτά η συγκεκριμένη ρύθμιση στο Forspoken αποτυγχάνει πλήρως στον στόχο των 60fps, κρατώντας σταθερό framerate μόνο σε κλειστά δωμάτια, ή όταν δεν συμβαίνει απολύτως τίποτα στην οθόνη. Το σύστημα μετακίνησης του Forspoken, βασίζεται σε γρήγορες κινήσεις parkour, με λάμψεις και πολλά χρώματα. Οι μάχες είναι επίσης πολύ γρήγορες. Σε τέτοια σημεία, ο τίτλος έφτανε με το ζόρι τα 45- 50fps στην καλύτερη, σε μόνιμη βάση. Συνεπώς, δοκιμάσαμε τα Quality και Ray Tracing modes με την ελπίδα οτι θα βελτιωθεί η κατάσταση. Τελικά όμως έγινε χειρότερη. Κανένα από τα δύο modes δεν μπορεί να κρατήσει σταθερά τα 30fps και υπάρχουν συνεχόμενα drops. Απο πλευράς γραφικών, δεν υπάρχει “η καλύτερη” ρύθμιση για να απολαύσετε το παιχνίδι, καθώς κάθε μια έχει τα μειονεκτήματά της.
Τα γραφικά κάνουν την παραπάνω παράγραφο ακόμη πιο μυστήρια. Το μοναδικό στοιχείο στον τίτλο που είναι πραγματικά εντυπωσιακό για τα σημερινά δεδομένα, είναι τα μαλλιά της Frey, τα οποία είναι πολύ ρεαλιστικά και κινούνται ολόσωστα, ανάλογα με το τι συμβαίνει στην οθόνη. Οτιδήποτε άλλο, έχει ιδιαίτερα χαμηλή ανάλυση. Τα μοντέλα της Frey και των άλλων χαρακτήρων δεν είναι ωραία, ούτε έχουν λεπτομέρειες στο δέρμα, το περιβάλλον είναι επαναλαμβανόμενο και δεν υπάρχει τίποτα σε υψηλή ευκρίνεια. Αντιθέτως, το παιχνίδι φαίνεται σαν να έχει μονίμως ένα φίλτρο θολούρας, γυρνώντας μας πίσω στις εποχές του PlayStation 3. Μάλιστα, το motion blur που συνηθίζεται να υπάρχει στα παιχνίδια για να θολώνει το background πίσω απο τους χαρακτήρες στα cutscenes, δεν λειτουργεί σωστά. Τις περισσότερες φορές θολώνουν η Frey και οι χαρακτήρες που συμμετέχουν στην εκάστοτε σκηνή, κάνοντας το αποτέλεσμα ακόμη πιο άσχημο. Επιπλέον, όσο πιο μακριά βρίσκεται ο χαρακτήρας από ένα αντικείμενο, σε τόσο χαμηλότερα frames “τρέχει” η κίνησή του, είτε είναι κάτι που κουνιέται απο τον αέρα, είτε κόσμος που περπατάει. Την συγκεκριμένη τακτική την έχουμε δεί τόσο έντονα μόνο σε ports και τίτλους του Nintendo Switch.
Αφήνουμε τον πραγματικά αποκαρδιωτικό τεχνικό τομέα, για να μιλήσουμε για τις ικανότητες parkour της Frey. Η πρωταγωνίστρια είναι πολύ αθλητική και σε συνδυασμό με τις δυνάμεις που της δίνει το μαγικό βραχιόλι της, το οποίο έχει ονομάσει “Cuff”, μπορεί να μετακινηθεί με μεγάλη άνεση και πολύ γρήγορα στον τεράστιο χάρτη. Το parkour είναι απο τα “θετικά” στοιχεία του τίτλου, καθώς είναι εντυπωσιακό και προσφέρει έναν πρωτότυπο και πολύ γρήγορο τρόπο μετάβασης απο ένα σημείο σε ένα άλλο. Μάλιστα, όσο προχωράει η ιστορία και η Frey αποκτά νέα μαγικά και δυνάμεις, μπορεί να χρησιμοποιήσει το περιβάλλον με περισσότερες κινήσεις και συνδυασμούς, κάνοντας το ταξίδι του παίκτη ένα παιχνίδι απο μόνο του. Παρόλα αυτά, έχει βάλει φωτιά στα φρένα και της έμεινε το γκάζι. Σε κλειστούς χώρους, είναι πρακτικά αδύνατον να επιχειρήσετε parkour καθώς θα αρχίσει να πηδάει απο τοίχο σε τοίχο, στριφογυρνώντας ακατάπαυστα την κάμερα σε σημεία που χαλούν την οπτική. Μάλιστα, ακόμη και αν αφήσετε το χειριστήριο απο τα χέρια σας, η Frey πρέπει να ολοκληρώσει πρώτα όλα τα animations που συνοδεύουν το parkour σε τοίχους, ράφια, καρέκλες, τραπέζια και οτιδήποτε άλλο υπάρχει εκεί μέσα, που σημαίνει οτι για λίγα δευτερόλεπτα χάνετε πλήρως τον έλεγχο του χαρακτήρα. Δεν θα υπήρχε κανένα πρόβλημα με την μη χρήση parkour σε κλειστούς χώρους, παρόλα αυτά οι κινήσεις αυτές είναι κομμάτι της μάχης και θα χρειαστεί να πολεμήσετε πολλές φορές σε τέτοιους χώρους, Αυτό καταστρέφει πλήρως την εμπειρία. Εκτός της μάχης και σε ανοιχτό περιβάλλον, το parkour δουλεύει ικανοποιητικά καλά. Ο κόσμος, ενώ δεν είναι τόσο εντυπωσιακός, προσφέρει ένα ενδιαφέρον και ειναι εξερευνήσιμος χάρη στο σύστημα μετακίνησης. Η μετάβαση απ’ το ένα σημείο στο άλλο είναι εντυπωσιακή και διασκεδαστική. Κάθε περιοχή της Athia έχει το δικό της θέμα και χρωματισμό, οπότε υπάρχει μια βασική εναλλαγή για να μην βαρεθεί ο παίκτης.
Ο χάρτης από την άλλη, έρχεται να μπει εμπόδιο στην εξερεύνηση. Ανοίγοντάς τον, σχεδόν όλα τα σημεία που μπορείτε να επισκεφθείτε είναι σημειωμένα, ακόμη και στα τμήματα που είναι ακόμη ανεξερεύνητα. Σα να μην έφτανε αυτό, κάθε σημείο γράφει ακριβώς τι βρίσκεται εκεί και τι κέρδος έχει η Frey αν πάει να το εξερευνήσει. Το όλο σύστημα μετατρέπει την εξερεύνηση σε click and go, αφού μπορείτε απλά να ανοίξετε τον χάρτη, να ψάξετε που υπάρχει αυτό που θέλετε, να προσθέσετε waypoint και να μεταβείτε εκεί. Τα λίγα ανεξερεύνητα σημεία που δεν εμφανίζονται μπορείτε να τα ξεκλειδώσετε σκαρφαλώνοντας σε ψηλούς πύργους που υπάρχουν σε περιοχές της Athia για να δείτε το γύρω περιβάλλον. Μόλις το κάνετε αυτό, όλα τα εικονίδια τοποθεσιών, το τι περιέχουν, μέχρι και αν υπάρχουν εχθροί εκεί, εμφανίζονται. Οι ψηλοί αυτοί πύργοι λειτουργούν και ως fast travel points.
Φτάνουμε αισίως στο σύστημα μάχης το οποίο πέφτει στην κατηγορία “θα μπορούσε, αλλά…” Η Frey χρησιμοποιεί έναν συνδυασμό μαγικών και parkour για να πολεμήσει. Στο επιθετικό κομμάτι, μπορεί να χρησιμοποιήσει τριών ειδών μαγικά: Τα purple magics που είναι οι άμεσες επιθέσεις της, τα support magics που την υποστηρίζουν με παγίδες, healing και μείωση ζημιάς και τα surge magics, τα οποία φορτώνουν όσο χρησιμοποιείτε τα άλλα δύο είδη και όταν γεμίσει η μπάρα τους, μπορείτε να εξαπολύσετε ένα δυνατότερο μαγικό. Όλα τα μαγικά αναβαθμίζονται από ένα talent tree, χρησιμοποιώντας mana, τα οποία η ηρωίδα βρίσκει στον κόσμο, ή τα αποκτάει από experience που μαζεύει πολεμώντας και ταϊζοντας πρόβατα (δεν το έχουμε ξεπεράσει αυτό το side quest). Μάλιστα τα μαγικά μπορούν να αναβαθμιστούν ακόμη περισσότερο, μέσω βιβλίων και αποστολών που απαιτούν τη χρήση του εκάστοτε μαγικού με έναν συγκεκριμένο τρόπο.
Οι μάχες στα πρώτα κεφάλαι ήτα διασκεδαστικές, παρά τα προφανή προβλήματα με την κάμερα, το parkour και τα διάφορα αντικείμενα στα οποία κοπανούσε η Frey και έκανε τυχαία animations. Παρόλα αυτά, όσο προχωράει το παιχνίδι, η πρωταγωνίστρια αποκτά και άλλα talent trees, κάθε φορά που σκοτώνει μια Tanta. Αν αλλάξετε talent tree, τότε μπορείτε να χρησιμοποιείτε τα purple, support και surge magics του είδους που έχετε διαλέξει. Δεν μπορείτε να συνδυάσετε μαγικά μεταξύ δύο ή περισσότερων talent trees. Όσο αυξάνονται τα μαγικά, τόσο πιο πολύ γίνεται προφανές το πρόβλημα του χειρισμού. Τα πλήκτρα που πρέπει να πατήσετε για να κάνετε απλά πράγματα, μετατρέπουν το χειριστήριο σε φυσαρμόνικα για άτομα που επιθυμούν να πάθουν τενοντίτιδα. Επιπλέον, ο τρόπος με τον οποίο είναι στημένα τα talent trees σημαίνει πως η Frey δεν μπορεί να έχει ταυτόχρονα melee και ranged magics, άρα ανάλογα με την απόσταση που έχετε από τον αντίπαλο, αναγκάζεστε να πατάτε δύο πλήκτρα συν το analog stick απλά και μόνο για να διαλέξετε ένα άλλο μαγικό ή talent tree και να κάνετε ακριβώς το ίδιο πράγμα ένα δευτερόλεπτο αργότερα που χρειάζεστε ένα διαφορετικό τρόπο προσέγγισης. Κατά την μάχη, ακόμη και σε ανοιχτό χώρο, αν η Frey κάνει parkour, αλλάξει στόχο, η κάμερα γυρνάει ακατάπαυστα και δεν μπορείτε να εστιάσετε στον εχθρό που θέλετε να χτυπάτε την κάθε στιγμή. Η κατάσταση γίνεται ακόμη χειρότερη αν αποφασίσετε να κλειδώσετε τον στόχο σε έναν αντίπαλο. Ταυτόχρονα, το parkour στην μάχη είναι μονόδρομος, καθώς είναι ο τρόπος με τον οποίο πολεμά η Frey. Τα δύο συστήματα, parkour και μάχης, θα έπρεπε να βοηθούν το ένα το άλλο. Αντιθέτως, το ένα “παλεύει” με το άλλο, χαλώντας τις καλές εμπειρίες που θα μπορούσε να προσφέρει η μάχη.
Δημιουργείται χάος χωρίς να υπάρχει κάποιος λόγος. Το parkour χρησιμοποιείται, είτε για αποφυγή των μαζικών επιθέσεων που δέχεται η Frey, είτε για να απομακρυνθεί γρήγορα από κάποια επίθεση που δεν αποφεύγεται. Για άμυνα δεν υπάρχει δυνατότητα block. Μάλιστα το να αποφευχθεί ένα χτύπημα είναι πάρα πολυ εύκολο. Βλέπετε το τέρας που πολεμάτε να κάνει οποιαδήποτε κίνηση προς το μέρος σας; Κρατάτε πατημένο το πλήκτρο του parkour. Αν το τέρας βγάλει μια μπλε λάμψη όταν κάνει την επίθεση, τότε μπορείτε να την αποφύγετε. Αν βγάλει κόκκινη λάμψη, πρέπει να τρέξετε μακριά για να σωθείτε. Αυτό βασικά, μετατρέπει οποιονδήποτε εχθρό, ανεξαρτήτως είδους, σε μια κινούμενη πινιάτα, η οποία είναι αδύνατον να σας πετύχει αφού κινείστε σαν κουνούπι πέρα δώθε, οπότε απλά κάθεται και περιμένει να διαλέξετε το μαγικό σας από τις 8 διαφορετικές ροδέλες talent trees για να χτυπήσετε, μέχρι να το σκοτώσετε. Το Cuff θα σας ενημερώσει σε ποιο είδος μαγικού είναι ευαίσθητο το τέρας που πολεμάτε. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για τα boss fights. Τα bosses δεν έχουν κάτι ιδιαίτερο να προσφέρουν πέρα από επαναλαμβανόμενες ατάκες και μεγαλύτερο health bar από τα υπόλοιπα τέρατα. Η κεντρική ιδέα παραμένει ίδια. Μπλε λαμπάκι αποφεύγω, κόκκινο λαμπάκι τρέχω, παίζω φυσαρμόνικα με το DualSense και βαράω. Φαίνεται εντυπωσιακό στα trailer, αλλά πιστέψτε μας, δεν είναι. Το μόνο εντυπωσιακό είναι πόση δουλειά έπεσε για να μετατραπεί κάτι απλό σε κάτι ιδιαίτερα δύσχρηστο.
Αυτό μας οδηγεί στην χρήση των δυνατοτήτων του DualSense. Κατά την μάχη, τα triggers απαιτούν γρήγορα πατήματα, σχεδόν σε επίπεδο button mashing. Ταυτόχρονα, μπορεί ανα πάσα στιγμή να χρειαστεί να κρατήσετε πατημένο κάποιο trigger για να εξαπολύσετε ένα πιο δυνατό μαγικό. Η προγραμματισμένη αντίστασή τους είναι πάντα η ίδια, ανεξαρτήτως του εκάστοτε spell. Σε συνδυασμό με το button mashing, προκαλείται πόνος στον καρπό (τουλάχιστον σε εμάς που είμαστε και ολίγον μεγαλύτεροι σε ηλικία). Είναι η πρώτη φορά σε τίτλο, που ο γράφων έσπευσε να απενεργοποιήσει τα adaptive triggers από τις ρυθμίσεις του παιχνιδιού. Το haptic feedback από την άλλη, λειτουργεί απλά σαν εναλλασόμενη δόνηση αριστερά δεξιά, η οποία μάλιστα κατά την μάχη είναι και ασταμάτητη, δημιουργώντας ενά συνεχόμενο βουητό στα χέρια. Το μικρό ηχειάκι χρησιμοποιείται μόνο για να αναπαράγεται η φωνή του Cuff, η οποία έτσι κι αλλιώς ακούγεται και από την κεντρική πηγή ήχου, κάνοντας το ηχειάκι να ακούγεται σαν ηχώ. Η χρήση των δυνατοτήτων του χειριστηρίου όπως υλοποιήθηκε είναι κάκιστη και απλά ενοχλεί τον παίκτη. Το 3D Audio υπάρχει, αλλά δεν κάνει αισθητή την παρουσία του, χωρίς όμως να χαλάει την εμπειρία.
Κατά την διάρκεια του ταξιδιού σας, η Frey και το Cuff δεν σκοπεύουν να σας αφήσουν σε ησυχία. Το Cuff πετάγεται συνεχώς, ακόμη και κατά την διάρκεια της μάχης και λέει ατάκες οι οποίες μάλλον θεωρούνται αστείες, αλλά δεν είναι. Η Frey από την άλλη, απαντάει προσπαθώντας απεγνωσμένα να κολλήσει κάπου την λέξη “F**k”, για την οποία μάλιστα δεν έχει δώσει εξήγηση στο Cuff, που ρωτά συνέχεια “τι σημαίνει αυτό”. Ένας στους δέκα διαλόγους είναι πετυχημένος, με τους υπόλοιπους να υπάρχουν για να διακόπτουν την αφήγηση ή να αποσπούν την προσοχή σας όταν προσπαθείτε να βγάλετε άκρη με τις ροδέλες και τη θέση των μαγικών σε αυτές.
Η κατάσταση του Forspoken στο λανσάρισμα είναι εξαιρετικά στενάχωρη. Υπάρχουν πολλά στοιχεία στην ιστορία τα οποία θα μπορούσαν να είναι πολύ ενδιαφέροντα. Παρόλα αυτά, ο τίτλος δεν παίρνει σοβαρά τον κόσμο του και δεν δίνει αρκετές πληροφορίες στον παίκτη. H Frey, ενώ φαίνεται ενδιαφέρουσα σαν χαρακτήρας και συμπαθητική, άλλοτε συμπεριφέρεται σαν να μην την νοιάζει τίποτα πέρα από το να επιστρέψει στην Νεα Υόρκη, άλλοτε ξαφνικά συμπεριφέρεται σαν να θέλει να σώσει την Athia. Δεν γίνεται αρκετά προφανές τι είναι αυτό που της άλλαξε τη γνώμη. Τα γεγονότα θα μπορούσαν κάλλιστα να την αφήσουν παγερά αδιάφορη και να συνεχίσει την αποστολή της να γυρίσει σπίτι. Η εναλλασόμενη συμπεριφορά της δεν μας έπεισε για να την θαυμάσουμε ως ηρωίδα ενός κόσμου και ως πρωταγωνίστρια του παιχνιδιού. Οι χαρακτήρες που συνοδεύουν την Frey δεν έχουν κανένα απολύτως συναίσθημα και δεν φαίνεται να αντιλαμβάνονται την σοβαρή κατάσταση στην οποία βρίσκονται, ούτε συμπεριφέρονται σαν άνθρωποι που απο στιγμή σε στιγμή μπορεί να πεθάνουν. Τα διαφορετικά στοιχεία του gameplay, όπως είναι η μάχη, η εξερεύνηση, η μετακίνηση και ο χάρτης, πολεμούν συνεχώς το ένα με το άλλο, σχηματίζοντας το αποτέλεσμα μιας μέτριας και προχειροφτιαγμένης σαλάτας. Το Forspoken έχει τις στιγμές του, αλλά αυτές δεν είναι αρκετές για να σας προτείνουμε να ασχοληθείτε μαζί του.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity