Tο ζουμ της κάμερας που είναι πολύ κοντά στην πλάτη του χαρακτήρα.
Τα προαναφερθέντα επίπεδα δεν είναι πολλά σε αριθμό αλλά είναι παρμένα από τοποθεσίες που θα αναγνωρίσουν οι fans της σειράς, όπως για παράδειγμα το αστυνομικό τμήμα της Raccoon City ή τα κεντρικά της TriCell. Αυτός είναι και ο ισχυρότερος δεσμός που το Umbrella Corps φέρει με τη σειρά Resident Evil, γιατί σε όλα τα υπόλοιπα η σύνδεση είναι στην καλύτερη των περιπτώσεων ελάχιστη. Και επειδή το μεταμφιεσμένο tutorial που προσπαθεί να πείσει για single-player campaign δεν καταφέρνει να κρατήσει το ενδιαφέρον για περισσότερο από κάποια λεπτά, όλο το βάρος πέφτει στο online multiplayer. Εκεί τα πράγματα είναι απλά. Ίσως περισσότερο από απλά. Ο τίτλος διαθέτει δύο modes 3v3, τα οποία ουσιαστικά διαφέρουν ως προς τον αριθμό των respawns.
Το Umbrella Corps θα μπορούσε να είναι πολλά περισσότερα, αν είχε δοθεί -πολλή- περισσότερη προσοχή στην υλοποίησή του.
Το πρώτο είναι πρακτικά deathmatch όπου οι παίκτες δεν κάνουν respawn και πρέπει να εξοντώσουν την αντίπαλη ομάδα, με την ομάδα που φτάνει τους 3 πόντους (ή αλλιώς 3 νίκες) να κερδίζει. Στο δεύτερο υπάρχουν respawns και το objective του κάθε γύρου αλλάζει, από το κλασικό deathmatch και το αντίστοιχο του “Kill Confirmed” μέχρι το “Domination”. Είναι modes που έχουμε ξαναδεί αμέτρητες φορές, σε τίτλους που τα καταφέρνουν πολύ (μα πολύ) καλύτερα. Είναι πολύ κρίμα, γιατί η κεντρική ιδέα είναι αρκετά ενδιαφέρουσα. Δύο ομάδες πρακτόρων της Umbrella προσπαθούν να αποδείξουν την ανωτερότητά τους έναντι του αντιπάλου, σε επίπεδα βγαλμένα από τους προηγούμενους τίτλους της σειράς. Οι ευκαιρίες για flanking και πολυεπίπεδες τακτικές είναι άφθονες, ενώ σε κάθε επίπεδο το “παρών” δίνουν και τα zombies/infected, από τα οποία όμως οι παίκτες είναι -αρχικά- ασφαλείς, αφού το jammer που έχουν στην πλάτη τους τους καθιστά πρακτικά «αόρατους» στα zombies. Η εκτέλεση; Η εκτέλεση είναι μια εντελώς διαφορετική υπόθεση.
Ο τίτλος διαθέτει δύο modes 3v3, τα οποία ουσιαστικά διαφέρουν ως προς τον αριθμό των respawns.
Αν ρωτήσει κανείς γιατί, είναι δύσκολο να ξεκινήσουμε από κάπου συγκεκριμένα. Σε πρώτη φάση, έχουμε το ζουμ της κάμερας που είναι πολύ κοντά στην πλάτη του χαρακτήρα και την εναλλαγή σε προοπτική πρώτου προσώπου όταν προσπαθούμε να σημαδέψουμε, η οποία δεν είναι και η πιο ομαλή. Κατά δεύτερον έχουμε τη μηδενική διαφορά ανάμεσα στα διαφορετικά είδη οπλισμού. Ή έστω ουσιαστική διαφορά, γιατί η ποιότητα της σύνδεσης είναι τόσο κακή που είναι πρακτικά αδύνατο για κάποιον να καταλάβει διαφορές. Αν προσθέσουμε σε αυτό και το frame rate που πηγαίνει περίπατο χωρίς κανέναν απολύτως λόγο, τότε έχουμε τη συνταγή της καταστροφής. Που μας αφήνει, όσον αφορά στο βασικό κομμάτι ενός online shooter, δηλαδή το πώς σκοτώνει κάποιος τους αντιπάλους, με το melee.
Επειδή το μεταμφιεσμένο tutorial που προσπαθεί να πείσει για single-player campaign δεν καταφέρνει να κρατήσει το ενδιαφέρον για περισσότερο από κάποια λεπτά, όλο το βάρος πέφτει στο online multiplayer.
Εδώ τα πράγματα ακροβατούν ανάμεσα στο «άσχημα» και το «αστεία». Αρχικά έχουμε το χτύπημα με το πιστόλι (ή αλλιώς pistol whip, ελληνιστί), που σκοτώνει τα zombies με ένα…χτύπημα. Στη συνέχεια έχουμε το brainer, ένα melee όπλο που θυμίζει εργαλείο ορειβάτη και επίσης σκοτώνει με ένα χτύπημα, ενώ έχει τη δυνατότητα charging. Στο τελευταίο είναι που η κατάσταση γίνεται αστεία, αφού τα περισσότερα multiplayer games καταλήγουν σαν σκηνές βγαλμένες από φαρσοκωμωδία, με 6 άτομα να τρέχουν πανικόβλητα και να προσπαθούν να χτυπήσουν τον αντίπαλο, με τον καθένα να περιμένει να τελειώσει το animation όταν κάποιος επιτυγχάνει kill, για να πέσει κι αυτός με τη σειρά του στα χέρια των υπολοίπων.
Tα περισσότερα multiplayer games καταλήγουν σαν σκηνές βγαλμένες από φαρσοκωμωδία, με 6 άτομα να τρέχουν πανικόβλητα και να προσπαθούν να χτυπήσουν τον αντίπαλο με το brainer.
Τουλάχιστον η κίνηση του χαρακτήρα είναι γρήγορη. Ίσως υπερβολικά γρήγορη, αν σκεφτεί κανείς ότι σε στάση prοne κινείται περίπου το ίδιο γρήγορα με το απλό «τρέξιμο». Η υπερπήδηση εμποδίων γίνεται εύκολα και γρήγορα, ενώ μακάρι το ίδιο εύκολα και γρήγορα να γινόταν η χρήση κάλυψης, όταν και όπου αυτή επιτρέπεται. Η τελευταία παρατήρηση οφείλεται στο γεγονός ότι ενώ υπάρχουν άφθονες ευκαιρίες κάλυψης, το παιχνίδι αρνείται πεισματικά να επιτρέψει την αξιοποίησή τους με εξαίρεση όταν υπάρχει ειδική σήμανση. Όταν κανείς τελικά καλυφθεί, καλύτερα να ξεχάσει τη γρήγορη απεμπλοκή από το cover, σε περίπτωση που δεχθεί flanking από αντίπαλο. Και τα ειδικά jammers που αναφέρθηκαν παραπάνω; Τα hitboxes τους είναι κάτι παραπάνω από προβληματικά, αφού δεν είναι λίγες οι φορές που πυροβολήσαμε αντίπαλο στο κέντρο μάζας του από μπροστά και είδαμε την ειδική ένδειξη ότι καταστρέψαμε το jammer του – και φυσικά το αντίστροφο.
Το Umbrella Corps θα μπορούσε να είναι πολλά περισσότερα, αν είχε δοθεί -πολλή- περισσότερη προσοχή στην υλοποίησή του. Αυτό που κατάφερε να παρουσιάσει η Capcom είναι έναν κακό shooter με προβληματικούς μηχανισμούς, σαν ένα κακέκτυπο της πλειοψηφίας των online shooters που κυκλοφορούν. Δε θα ήταν υπερβολή να πει κανείς ότι ακόμα και το Mercenaries mode των προηγούμενων Resident Evil ή το RAID mode του Revelations 2 είναι καλύτερα – γιατί πράγματι είναι, με διαφορά.
Καλκάνης = ήρωας
Περαστικά Κώστα.
Ουτε καν 8...:)
Καλκάνη φάε ένα snickers...
Γιατι γίνεσαι Φραγκούλης όταν πεινάς.
Tsampa lefta to game!!!
Αλλη μια σπιν οφ ρεζιντεντ ιβιλ παιχνιδαρα...σαν το ρακουν σιτυ οπερεισον...
Από τα σχόλια σας καταλαβαίνω ότι έχουμε να κάνουμε με ένα παιχνίδι MUST! Τυχεροί όσοι είχαν βίωσαν τέτοια εμπειρία.
Είναι σίγουρα...εμπειρία. Τώρα, το τι εμπειρία, αυτό είναι μια άλλη υπόθεση. :P
Οπότε τι είναι χειρότερο; Αυτό ή το Operation Raccoon City;
@billbig
Είναι μάχη στήθος με στήθος. Πιστεύω πως το Operation Raccoon City κερδίζει στα σημεία. Δηλαδή, είναι ελάχιστα πιο υποφερτό. Το Umbrella Corps είναι απλά αλλού. Αλλού αλλού αλλού όμως.
Πιο υποφερτο το Raccoon City;
Μεγάλη μαγεία κάνανε.
Συμφωνώ και πολύ είναι....
ΣΥΓΝΩΜΗ ΑΛΛΑ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ RESIDENT EVIL.ΟΥΤΕ ΤΟ 6 ΗΤΑΝΕ.ΔΕ ΜΑΘΑΙΝΕΙ ΠΟΤΕ Η CAPCOM.ΚΑΙ ΤΟ 7 ΔΕ ΘΑ ΝΑΙ ΣΑΝ ΤΑ ΠΑΛΙΑ.ΑΚΟΥ ΕΚΕΙ 1ου ΠΡΟΣΩΠΟΥ.ΑΠΟ ΠΟΥ ΚΑΙ ΩΣ ΠΟΥ ???ΤΟ ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΑΝΕ
Χαρά στο κουράγιο σας αγαπητέ! Η υπομονή είναι αρετή...