Πρωταγωνιστής του τίτλου είναι ο Warren, που έχει ίσως τη χειρότερη πρώτη μέρα στη δουλειά, ever...
The Surge, λοιπόν, και από τη μεσαιωνική φαντασία μεταφερόμαστε στην επιστημονική, και μάλιστα σε ένα σκηνικό αρκετά γνώριμο σε πολλούς. Οι πόροι του πλανήτη έχουν τελειώσει και την εξουσία έχουν αναλάβει οι μεγάλες πολυεθνικές. Μια από αυτές -και μάλιστα η μεγαλύτερη- είναι η CRYO, στην οποία πηγαίνει να δουλέψει ο Warren, πρωταγωνιστής της περιπέτειάς μας. Καθηλωμένος σε ένα αναπηρικό καροτσάκι με όνειρο να περπατήσει ξανά, ο Warren ελπίζει να το πραγματοποιήσει δουλεύοντας για την CRYO και εκμεταλλευόμενος την τεχνολογία των εξωσκελετών που χρησιμοποιούν οι εργαζόμενοί της.
Το δυνατό χαρτί του The Surge είναι το σύστημα μάχης.
Όπως είναι αναμενόμενο, την πρώτη μέρα στη δουλειά όλα πηγαίνουν στραβά και ο Warren βρίσκεται εγκαταλελειμμένος ως «ελλαττωματικό προϊόν», με τους πάντες γύρω του να φαίνεται πως έχουν χάσει τα λογικά τους. Ο πρωταγωνιστής θα προσπαθήσει να καταλάβει τι έχει γίνει και να βρει την άκρη πίσω από όλα. Όπως και στα Souls έτσι και εδώ ο τίτλος είναι αρκετά φειδωλός όσον αφορά στο lore και το τι αποκαλύπτεται στον παίκτη, αν και στην προκειμένη περίπτωση η δουλειά που έχει γίνει δεν είναι με την ίδια μαεστρία. 
Τα ελάχιστα bosses θα μπορούσαν να έχουν δουλευτεί πολύ καλύτερα.
Και αυτό μπορεί να ειπωθεί για πολλούς λόγους και πολλές διαφορετικές πτυχές του τίτλου. Αφ’ ενός έχουμε την ιστορία, την οποία θα έπρεπε να την αφηγείται το ίδιο το περιβάλλον, καθοδηγώντας τους παίκτες σχεδόν διαισθητικά. Στο The Surge κάτι τέτοιο δεν ισχύει, αφού το περιβάλλον είναι, στην καλύτερη περίπτωση, αδιάφορο, ενώ πολλές φορές το να πάμε από το σημείο Α στο σημείο Β περιλαμβάνει πλοήγηση σε στενούς διαδρόμους -τους ίδιους στενούς διαδρόμους που νομίζουμε πως επαναλαμβάνονται καθ’ όλη τη διάρκεια της περιπέτειας. Ο τίτλος δεν κάνει καθόλου καλή δουλειά στο να καθοδηγήσει τους παίκτες ως προς τον επόμενο λογικό προορισμό τους, κάτι που κάνει το «τι ακριβώς πρέπει να κάνω τώρα;» μια από τις πιο συνηθισμένες ερωτήσεις κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού.
Από την άλλη έχουμε τους ίδιους τους εχθρούς, που σε έναν τίτλο όπως το The Surge θα έπρεπε να έχουν όχι μόνο ποικιλία, αλλά και να δίνουν τα απαραίτητα «σήματα» ούτως ώστε να ξέρoυμε (μετά από αρκετή εξάσκηση) και να αναγνωρίζουμε τι ακριβώς θα αντιμετωπίσουμε. Το ίδιο απογοητευτικά είναι και τα μόλις 5 bosses, τα οποία συνήθως απαιτούν ένα συγκεκριμένο τρόπο δράσης, που δε γίνεται όμως γνωστός στους παίκτες. Επιπρόσθετα, κάποια από αυτά (και ιδίως το τελευταίο) έχουν πολύ «φτηνές» επιθέσεις και τρόπους για να σε κάνουν να χάσεις, απλά γιατί «πρέπει». Ναι, είναι ωραίο να αντιμετωπίζουμε μια πρόκληση στα boss fights, αλλά το να πέφτουμε με one shot στο πρώτο δευτερόλεπτο του boss fight, 5 στις 10 φορές, το λέμε και εκνευριστικό.
Το σύστημα μάχης είναι πολύ έξυπνο και προσφέρει ικανοποιητικά executions.
Είναι όμως γεμάτο ατοπήματα σε όλες τις πτυχές του; Ευτυχώς όχι. Το δυνατό χαρτί του The Surge είναι το σύστημα μάχης, το οποίο μπορεί να μη διαθέτει αξιοζήλευτο ρεπερτόριο κινήσεων, επιτρέπει όμως στους παίκτες να σημαδεύουν συγκεκριμένα σημεία του σώματος των αντιπάλων. Με αρκετά χτυπήματα σε κάποιο σημείο, ο παίκτης μπορεί να προχωρήσει σε execution move, σκοτώνοντας των εχθρό και τις περισσότερες φορές παίρνοντας το κατεστραμμένο κομμάτι για να το «αντιγράψει», ώστε να μπορέσει να το δημιουργήσει μέσα από το προσιτό και εύκολο σύστημα crafting. Τα πράγματα, βέβαια, θα ήταν πολύ καλύτερα αν το σύστημα lock-on δούλευε καλύτερα και η κίνηση ήταν πιο άμεση. Σκεφτείτε πως ο χαρακτήρας κινείται με μια μικρή καθυστέρηση και κάπως πιο «χαλαρά», ενώ αρκετές επιθέσεις έχουν δύο και τρεις κινήσεις, χωρίς να μπορούμε να διακόψουμε την επίθεση για να αλλάξουμε θέση ή να εκτελέσουμε κίνηση αποφυγής. Επιπλέον, όταν κλειδώνετε σε κάποιον στόχο, για κάποιο λόγο το «κλείδωμα» δε θέλει με τίποτα να φύγει, όσες φορές και αν πιέζουμε τον μοχλό, για να μπορέσουμε να κινηθούμε με μεγαλύτερη ευκολία. Δεν είναι λίγες οι φορές που προσπαθώντας μανιωδώς να «ξεκλειδώσουμε» από τον στόχο και να αποφύγουμε μια επίθεση, κινούμαστε προς τα πίσω χωρίς να έχουμε ορατότητα και πέφτουμε ένα εμπόδιο. Το αποτέλεσμα…μπορείτε να το φανταστείτε.
Τουλάχιστον από τεχνικής άποψης τα πάει αρκετά καλά. Στο Xbox One, η έκδοση του οποίου χρησιμοποιήθηκε για τις ανάγκες του review, το frame rate ήταν σταθερό και τα γραφικά ικανοποιητικά. Ο ηχητικός τομέας από την άλλη θα μπορούσε να είναι αρκετά καλύτερος, με περισσότερες συνθέσεις, και καλύτερο voice over.
Το The Surge είναι ένα από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα τίτλων που οι δημιουργοί τους είχαν καλές ιδέες, αλλά «έχασαν» πολύ στην υλοποίηση. Το σύστημα μάχης χάνει από την ίδια την κίνηση του χαρακτήρα και το σύστημα στόχευσης. Η αφήγηση της ιστορίας χάνει από τα αδιάφορα επίπεδα και τον κακό σχεδιασμό. Για κάθε τι καλό υπάρχει αντίστοιχα κάτι που το κάνει να χάνεται. Το τελευταίο επίπεδο είναι ένα πολύ καλό παράδειγμα του πώς η ομάδα ανάπτυξης φαίνεται πως απλά προσπαθούσε να βγάλει τον τίτλο, με το κακό pacing, τα αδιέξοδα, και το κακοσχεδιασμένο τελικό boss. Με ένα μεγαλύτερο budget και έναν καλύτερο director, το The Surge θα μπορούσε να είναι το sleeper hit της χρονιάς. Στην τρέχουσα κατάσταση, είναι απλά ένας τίτλος που «θα μπορούσε», και εν τέλει θα προσπαθήσει καλύψει το fix που ζητούν οι fans των Souls.
το περιμενα δεν φαινεται κατι ιδιαιετερο δεν εχει κατι καινουργιο να δειξει