Σε αντίθεση με τα περισσότερα κορυφαία σπορ, η πρόοδος των παιχνιδιών για το τένις είναι εδώ και μερικά χρόνια, είναι καθηλωμένη στην ανυπαρξία. Από τις αρχές τις δεκαετίας, όταν και κυκλοφόρησαν οι τελευταίοι τίτλοι των σειρών Top Spin και Virtua Tennis, αλλά και το ικανοποιητικό Grand Slam Tennis της ΕΑ, η αγορά έμεινε στάσιμη και οι κυκλοφορίες μηδαμινές. Η Bigben Interactive θέλησε να εκμεταλλευτεί αυτήν την έλλειψη στην αγορά και με τη συνεργασία της νεοσύστατης Breakpoint Studio προώθησε την κυκλοφορία του Tennis World Tour, που σύμφωνα με την πρώτη, θα ήταν ό,τι πιο κοντινό υπάρχει στην αγορά σε προσομοιωτή ενός από τα πιο δημοφιλή σπορ στον κόσμο. Πράγματι, με τις πρώτες επαφές στην είσοδο του κόσμου του παιχνιδιού, φαίνεται ότι οι εργασίες έχουν εστιάσει προς αυτήν την κατεύθυνση. Ο παίκτης περνάει από ένα άκρως κατατοπιστικό tutorial όπου του δίνεται κάθε πληροφορία για το νέο τίτλο. Βασικό κομμάτι του αποτελεί, ως είθισται, το career mode, το οποίο έχει χωριστεί σε 3 παραλλαγές ώστε να δώσουν στον παίκτη την απόλυτη ευχέρεια στον τρόπο παιχνιδιού του. Είτε διαλέξει το απλό arcade, όπου θα παίζει σε κάθε τουρνουά με άνεση, παίρνοντας αρκετά skill points, είτε το απόλυτο simulation όπου θα πρέπει να μοχθήσει αρκετά για να ανέβει στην κορυφή, είτε μια επιλογή ανάμεσα στις 2, η διαμόρφωση που έχει γίνει σε αυτό το κομμάτι είναι εξαιρετική και δίνει αρκετούς πόντους στο ξεκίνημα του παιχνιδιού.
Αυτό που κάνει το Tennis World Tour να ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους τίτλους είναι η δυνατότητα που δίνει στον παίκτη να διαλέγει τους αγώνες και τα τουρνουά στα οποία θα λαμβάνει μέρος κατά τη διάρκεια ενός ημερολογιακού έτους. Έτσι μπορεί να επιλέξει την ξεκούρασή του ή την αναβάθμιση των επιμέρους στοιχείων του παιχνιδιού του, θυσιάζοντας την άμεση επιτυχία του. Σαν ιδέες και μέχρι ο παίκτης να πατήσει στα ψηφιακά τερέν του παιχνιδιού, όλα δείχνουν να λειτουργούν σωστά, όμως όταν έρθει η ώρα του παιχνιδιού, τα πράγματα αλλάζουν ριζικά. Προσπερνώντας τον απαράδεκτο τεχνικό τομέα, που κάνει τον τίτλο να μοιάζει με κακή κυκλοφορία και μάλιστα της περασμένης γενιάς, ειδικά στα animation και στην απεικόνιση των προσώπων των παικτών, οι ιδέες των ανθρώπων στο Βreakpoint Studio δεν πέρασαν ποτέ στο πραγματικό παιχνίδι. Η λεγόμενη κούραση δεν εμφανίζεται ποτέ, ακόμη και μετά από 12 μήνες ασταμάτητων παιχνιδιών, οι βελτιώσεις στο παιχνίδι του παίκτη είναι αόρατες και το όφελος της ξεκούρασης είναι τόσο ελάχιστο που πραγματικά δεν έχει νόημα για τον παίκτη να κάνει οτιδήποτε άλλο από το να παίζει συνεχείς αγώνες. Όχι πως το gameplay του παιχνιδιού είναι τόσο ξεχωριστό ούτως ή άλλως βέβαια. Κάθε άλλο, μετά από 2 ή 3 μόλις αγώνες γίνεται αντιληπτό ότι δεν έχει νόημα να χρησιμοποιηθούν τα όσα μαθεύτηκαν στο tutorial του παιχνιδιού και μόνος στόχος είναι, εάν βοηθήσει η τύχη, να περάσει η μπάλα στην αντίπαλη περιοχή. Κάθε χτύπημα, όσο καλά προετοιμασμένο κι αν είναι, δεν προσφέρει καμία διαφορά στο παιχνίδι του αντιπάλου, ενώ δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που ο παίκτης, παρότι θα έρθει σε τέλεια θέση για να «τελειώσει» τον αντίπαλο, θα δει την μπάλα να τον προσπερνάει, παίρνοντας έναν εύκολο πόντο, από τον παίκτη, χωρίς κανέναν απολύτως λόγο.
Αφήνοντας στην άκρη το career mode, ο παίκτης μπορεί να επιλέξει απλούς αγώνες, αν και ο αριθμός των πραγματικών τενιστών είναι πάρα πολύ μικρός, διαθέτει μόνο σύγχρονους αθλητές και δεν είναι σε καμία περίπτωση αρκετά ικανοποιητικός. Πιο συγκεκριμένα είναι διαθέσιμοι 24 τενίστες και 5 τενίστριες, με τους Ρότζερ Φέντερερ, Αντζελίκ Κέρμπερ, Σταν Βαβρίνκα, Νικ Κύργιο, αλλά και τον πολλά υποσχόμενο Έλληνα, Στέφανο Τσιτσιπά, να είναι μεταξύ αυτών των λίγων. Επίσης κακή είναι η κατάσταση και με τα επιμέρους τουρνουά που υπάρχουν. Με δεδομένο ότι η εταιρεία δεν μπόρεσε να πάρει κανένα από τα δικαιώματα για τα 4 μεγάλα Grand Slam, μένουμε με εναλλακτικές, οι οποίες δεν μπορούμε να πούμε ότι είναι πετυχημένες. Κορυφαίες επιλογές, ανάμεσα σε πολλές περίεργες, είναι η διεξαγωγή του μεγαλύτερου τουρνουά σε χορτάρι στο Ντουμπάι, αλλά και η διεξαγωγή τουρνουά στο Παρίσι, με το χώμα που υπάρχει παραδοσιακά, να έχει αντικατασταθεί με παρκέ.
Πέραν των όσων αναφέρθηκαν παραπάνω για τον τεχνικό τομέα, πολύ κακή δουλειά έχει γίνει και στο κομμάτι του ήχου. Τόσο στη μουσική επένδυση του τίτλου, που αποτελείται από βαρετά μπιτάκια που εναλλάσσονται μεταξύ τους, όσο και στην προσπάθεια για ένταξη περιγραφής στον αγώνα. Παρότι, λόγω χορηγίας από μεγάλο τηλεοπτικό κανάλι, υπάρχει περιγραφή από παλαιούς αστέρες όπως ο Mats Wilander, οι φράσεις που ακούγονται μετά από κάθε πόντο είναι συγκεκριμένες, επαναλαμβανόμενες και, μετά από ένα εύλογο χρονικό διάστημα, γελοίες.
Αξίζει να σημειωθεί ότι έχει ανακοινωθεί η προσθήκη και ενός online mode, που θα επέτρεπε στους παίκτες να αναμετρηθούν μεταξύ τους, όμως κάτι τέτοιο δεν πραγματοποιήθηκε κατά τη διάρκεια των εβδομάδων που έγινε η δοκιμή του τίτλου. Συμπερασματικά, το Tennis World Tour είναι μια προσπάθεια που δεν ικανοποιεί στα περισσότερα, αν όχι όλα, τα βασικά κομμάτια του τίτλου. Όπως φαίνεται από το παράδοξο gameplay, το λειψό τεχνικό κομμάτι και την προχειροδουλειά σε αρκετά άλλα σημεία, οι δημιουργοί του περισσότερο έβγαλαν έναν τίτλο για να καλύψουν ένα σημαντικό κενό σε αυτή την αγορά, παρά για να ικανοποιήσουν τις ανάγκες των παικτών, αλλά ακόμη κυριότερα και των φίλων του τένις.
Αν και άλλες φορές ένας βαθμός όπως το 2 σε ένα review θα κρινόταν υπερβολικός ή ότι ο συντάκτης έχει προηγούμενα με τον Creative Director, δυστυχώς θα διαφωνήσω απόλυτα. Πήρα και τα 2 τένις , αυτό και το ΑΟ για να τα δοκιμάσω και να καταλήξω σε κάποιο καθώς μου είχε λείψει ένα τέτοιο παιχνίδι. Δυστυχώς και τα δύο είναι καταστροφή. Εδώ μπορεί να ανοίξει και μία ατελείωτη συζήτηση περί παραγωγών κόστους παιχνιδιών κτλ. Για παράδειγμα, ζητάμε τα ρέστα κάθε χρόνο από την 2Κ και την ΕΑ για τα microtransactions όταν για ένα παιχνίδι έχεις πληρώσει 70 ευρώ. Αναφέρομαι σε ΝΒΑ2κ18 και FIFA. Κατά τη γνώμη μου κακώς. Οι εταιρείες σου παραδίδουν ένα πλήρες κατά τεράστιο ποσοστό παιχνίδι και σου λένε πως αν θες να παίξεις οτιδήποτε έχει να κάνει με multi να πληρώσεις, βέβαια αν θες, αλλά η αλήθεια είναι πως κόβεις πολύ δρόμο. Από την άλλη έχεις το tennis world tour το οποίο σου ζητάει 70 ευρώ, έχει και gold παναθέμά τους, για να σου δώσει τι ακριβώς; Δεν είναι τυχαίο πως ήδη στο psstore είναι σε έκπτωση. Δεν έχει παίχτες, δεν έχει εξαιρετικά γραφικά, δεν έχει ωραίο gameplay. Δεν έχει τίποτα που να αξίζει να πληρώσεις full price. Εύχομαι τα όποια χρήματα που θα πάρουν , αν βγάλουν ένα ποσό της παραγωγής να επενδύσουν πάνω στη συνέχεια. Κλείνοντας τα περί τιμής να δώσω και το παράδειγμα του PRO, το οποίο λόγω λιγότερων δικαιωμάτων και ανταγωνισμού έρχεται στο ράφι στα 55 ευρώ, κάτι που το θεωρώ πολύ τίμιο. Δε μπορεί να υπάρχει ταρίφα στα videogames. Αν ο κόσμος έχει αποδεχτεί πλέον πως ένα παιχνίδι κάνει 70 ευρώ όταν βγαίνει, θα τα δώσει στο GOD OF WAR ή στο Tennis World Tour; Ξαναλέω πως η σύγκριση δε γίνεται με βάση τι αρέσει στον καθένα αλλά με βάση τι πληρώνεις και τι παίρνεις.
Ελπίζουμε σε νέο virtua!!