Η αλήθεια είναι πως τα free to play shooters σαν το Rogue Company των First Watch Games και Hi-Rez Studios αφθονούν στην αγορά. Από την εκκωφαντική επιτυχία τίτλων όπως το Overwatch και το Apex Legends, μέχρι τo πρόσφατο και πιο ώριμο παράδειγμα του Call of Duty: Warzone, οι επιλογές που υπάρχουν, κάνουν αρκετά δύσκολη τη ζωή των παικτών. Σε αυτήν την αγορά, τέτοιοι τίτλοι χρειάζονται να προσφέρουν κάτι ξεχωριστό για να πετύχουν.
Εκ πρώτης όψεως, το Rogue Company δείχνει να έχει στοιχεία που μπορούν να δείξουν το κάτι παραπάνω. Η δράση ξεκινάει κατευθείαν, με το αρχικό κι άκρως επεξηγηματικό tutorial, ενώ η ατμόσφαιρα είναι αισθητά διαφορετική, εμπλουτισμένη από τις δυνατότητες που έχουν οι κονσόλες της νέας γενιάς. Μπορεί οι χρόνοι φόρτωσης να μην είναι ελάχιστοι, καθώς μιλάμε για έναν τίτλο που είναι αποκλειστικά multiplayer, όμως όταν μέσα σε ενάμιση λεπτό από το launch έχεις ολοκληρώσει την πρώτη μάχη, κάτι έχει πάει πολύ καλά. Οι κανόνες είναι πολύ απλοί. Ο κάθε παίκτης αποτελεί μέλος μίας ομάδας τεσσάρων ατόμων, με στόχο απλώς να κερδίσουν την άλλη ομάδα σε μία σειρά δοκιμασιών. Αυτές οι δοκιμασίες χωρίζονται σε 3 κατηγορίες με την καθεμία να είναι πρακτικά από ένα διαφορετικό mode. Το πρώτο είναι το Demolition, στο οποίο στόχος είναι ανάλογα με την ομάδα, η εξουδετέρωση των αντιπάλων και η τοποθέτηση βόμβας σε συγκεκριμένες περιοχές ή αντίθετα η προστασία αυτών των περιοχών.
Το δεύτερο είναι το Extraction, το οποίο μοιάζει αρκετά με το πρώτο, όμως κι οι δύο ομάδες διεκδικούν την ίδια περιοχή, στην οποία πρέπει να ενεργοποιήσουν ένα terminal και να το προστατεύσουν από τους αντιπάλους. Το τρίτο και τελευταίο είναι το Strikeout, όπου οι παίκτες χρειάζεται να αποκλείσουν ολόκληρη την αντίπαλη ομάδα. Σε αντίθεση με τα 2 άλλα modes, σε αυτό υπάρχει κι η δυνατότητα για περιορισμένα respawn, η οποία ακυρώνεται εάν η αντίπαλη ομάδα ελέγξει την προβλεπόμενη περιοχή. Ανάμεσα στα τρία, το τελευταίο είναι το πιο διασκεδαστικό και συνάμα το πιο δύσκολο, καθώς θα χρειαστεί να συνδυαστεί η ανάγκη για όσο το δυνατόν περισσότερα kills, με την αμυντική τακτική και την στρατηγική. Όχι πως τα άλλα δύο πάσχουν σημαντικά στο κομμάτι της διασκέδασης, αλλά είναι πολύ πιο σύντομα και μοιάζουν αρκετά σε modes άλλων παρόμοιων τίτλων. Πάντως τα πιο πολλά θέματα καταδεικνύουν ότι μάλλον θα χρειαζόταν ένα ακόμη mode ή τουλάχιστον επιλογές για περισσότερους παίκτες ανά ομάδα, καθώς δεν είναι λίγες οι φορές που οι μάχες διαρκούν λίγα λεπτά.
Από εκεί και πέρα, ο παίκτης έχει να διαλέξει από 14 διαφορετικούς χαρακτήρες, εκ των οποίων όμως μόνο οι έξι είναι δωρεάν. Ευτυχώς όμως, αυτοί οι έξι είναι και οι πιο χρήσιμοι του παιχνιδιού, καθώς τα loadouts τους είναι πληρέστατα και το στυλ τους θα καλύψει όλες τις ανάγκες των παικτών. Ο καθένας από αυτούς είναι δημιουργημένος με ξεχωριστά προτερήματα (κι ελαττώματα) και η ενασχόληση με το παιχνίδι θα οδηγήσει αναπόφευκτα και σε πολλές διαφορετικές επιλογές, ανάλογα με την ομάδα και το mode, χωρίς κανείς να μείνει ουσιαστικά απογοητευμένος. Όπως, προείπαμε κάθε χαρακτήρας έχει και το δικό του loadout, κάτι το οποίο σημαίνει ότι υπάρχει σημαντική ποικιλία στα διαθέσιμα όπλα που έχει ο παίκτης. Κάθε χαρακτήρας έχει 2 βασικά όπλα για μακρινή και κοντινή βολή, ένα δευτερεύον πιστόλι, ένα όπλο για επιθέσεις melee και διάφορα πυρομαχικά. Κάπως έτσι, ανάλογα με την επιλογή του καθενός, περνάμε από ημιαυτόματα πολυβόλα και machine guns, σε σπαθιά και μπαστούνια του μπέιζμπολ, ενώ δεν λείπουν κάθε είδους μαχαίρια, χειροβομβίδες και gadgets. Στο τέλος του κάθε γύρου ο παίκτης, ανάλογα με τις επιδόσεις του, έχει τη δυνατότητα να αναβαθμίσει τα διαθέσιμα όπλα αλλά και να προσθέσει διάφορες επιπλέον δυνατότητες, σχετικά με την επιβίωσή του ή την εξουδετέρωση των αντιπάλων του.
Όμως, παρά την ποικιλία, η αίσθηση των όπλων μέσα στις αρένες είναι κάπως περίεργη και σίγουρα όχι η επιθυμητή. Μερικά είναι αρκετά ρεαλιστικά, κάποια άλλα όμως ενώ μπορούν να είναι αποδοτικά, σίγουρα όμως δεν αισθάνονται ως τέτοια. Τα περισσότερα εξ αυτών έχουν ελάχιστες σφαίρες, χωρίς τη δυνατότητα να αποκτήσεις νέες μέσα στη μάχη, ενώ οι ήχοι τους είναι μπερδεμένοι κι αλλοπρόσαλλοι, σε ένα αποτέλεσμα που μάλλον ξενίζει. Το χειρότερο όμως όλων είναι πως οι διαθέσιμοι χάρτες είναι στη συντριπτική τους πλειοψηφία πολύ μικροί και σχετικά παρόμοιοι μεταξύ τους. Πέραν της ομοιότητας που μετά από ένα σημείο θα κουράσει τους παίκτες με την διαρκή επανάληψη του ίδιου περιβάλλοντος, το μέγεθος των χαρτών είναι από μόνο του ένα πραγματικό dealbreaker. Οι παίκτες συναντώνται μετά από λίγα δευτερόλεπτα και ειδικά στα modes που δεν υπάρχει respawn, το αποτέλεσμα είναι δραματικά μικρό. Μπορεί η δράση να είναι όντως ασταμάτητη, αλλά εδώ είμαστε πολύ πάνω από τα όρια, ειδικά εάν συνυπολογιστεί κι η πλήρης απουσία ενός συστήματος κάλυψης μέσα στις μάχες.
Στο τεχνικό κομμάτι, δεν υπάρχουν πολλά προβλήματα για να ψέξουν τον τίτλο. Όντας ούτως ή άλλως ένα μικρό και μη απαιτητικό παιχνίδι, τα συστήματα της νέας γενιάς δεν θα αντιμετωπίσουν την παραμικρή δυσκολία στο να απεικονίσουν τη δράση, ενώ με μία αξιοπρεπή σύνδεση στο ίντερνετ θα αποφευχθούν και τα όποια προβλήματα υπάρχουν, καθώς κατά τη διάρκεια της δοκιμής, οι αρκετοί servers του παιχνιδιού έδειχναν σε καλή κατάσταση. Από εκεί και πέρα, αρκεί να είστε τυχεροί και να πέσετε σε αξιόπιστους συμπαίκτες, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Συνοπτικά, το Rogue Company είναι μία προσπάθεια που αξίζει της προσοχής παρά τα εμφανή ελαττώματά του. Η φρενήρης δράση αρχικά είναι εντυπωσιακή, ενώ το γεγονός ότι είναι ειδικά φτιαγμένο για τις νέες κονσόλες και η μηδενική τιμή του θα προσελκύσουν δικαίως αρκετό κόσμο, όσο δεν υπάρχει η μεγάλη ποικιλία σε τίτλους. Όμως, παρότι συνδυάζει αρκετά κομμάτια από άλλα, πιο διάσημα παιχνίδια της κατηγορίας, τελικά δεν δείχνει ότι έχει κάτι το εντυπωσιακά διαφορετικό.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity