Όταν έκανε ντεμπούτο το 2018, το Judgment ήταν μια άκρως ευχάριστη έκπληξη από τη Ryu Ga Gotoku Studio, την εταιρεία ανάπτυξης πίσω από τη φημισμένη σειρά Yakuza. Παίρνοντας ένα διάλλειμα μακριά από τον Kazuma Kiryu, οι δημιουργοί σύστησαν νέο πρωταγωνιστή με άλλες ιδιαιτερότητες, στο ίδιο σύμπαν μεν αλλά με τελείως διαφορετική προσέγγιση και κυρίως, ολόδική του spinoff σειρά. Με το πρώτο παιχνίδι, οι παίκτες ήρθαν κοντά στον Takayuki Yagami, πρώην δικηγόρο που παραιτήθηκε και ξεκίνησε να δουλεύει ως ιδιωτικός ντετέκτιβ σε δικό του γραφείο.
Έχοντας αυτό κατά νου, το Lost Judgment συνεχίζει στο ίδιο πλαίσιο, με τον Yagami πρωταγωνιστή ο οποίος λαμβάνει να διαχειριστεί μια μικρή υπόθεση προτού βρεθεί μπλεγμένος σε κάτι απείρως μεγαλύτερο. Από το πρώτο Judgment κιόλας, φαινόταν πως η σειρά στόχευε σε κάτι σκοτεινότερο, πιο «βαρύ» ως θέμα συγκριτικά με τα παιχνίδια Yakuza (τα οποία, προς αποφυγή παρεξηγήσεων, καθετί παρά «ελαφριά» είναι) κι έτσι το Lost Judgment γρήγορα δείχνει πως δεν άλλαξε στον τομέα αυτό. Αποφεύγοντας τα spoilers για προφανείς λόγους, το βασικό στοιχείο από όπου ξεκινάει κι έπειτα αναπτύσσεται η πλοκή αφορά έναν άνδρα που βρίσκεται μπλεγμένος σε ένα σκάνδαλο σεξουαλικής παρενόχλησης ενώ την ίδια μέρα ανακαλύπτεται το πτώμα ενός άνδρα με βεβαρημένο παρελθόν – πώς συνδέονται οι δυο τους; Και μέσα σε όλα, ο Yagami αναλαμβάνει μια υπόθεση εκτεταμένου bullying σε ένα σχολείο της Yokohama, το οποίο φαίνεται να συνδέεται με όλα τα παραπάνω. Ολοκληρώνοντας την ιστορία, ο παίκτης σίγουρα θα έχει επιλέξει «πλευρά» στο όλο ζήτημα όμως οι κακοί της υπόθεσης έχουν ανθρώπινη πλευρά κι είναι απίθανο να μην υπάρξει κατανόηση για την οπτική τους, έστω σε ένα μικρό βαθμό. Όπως σημειώθηκε παραπάνω, τα θέματα που αγγίζει το σενάριο είναι τουλάχιστον βαριά και σίγουρα επίκαιρα, καταφέρνοντας να κρατήσουν το ενδιαφέρον του χρήστη παρότι το παιχνίδι διαρκεί περίπου 25 (γεμάτες) ώρες.
Ωστόσο, μια «παγίδα» σε παιχνίδια που διαρκούν τόσο και προσφέρουν πιο συγκεντρωμένες ιστορίες, είναι το ενδεχόμενο να υπάρξει «κοιλιά» δεδομένης της μεγάλης διάρκειας. Δυστυχώς, υπάρχουν αρκετές στιγμές όπου ο ρυθμός πέφτει, τα γεγονότα εκείνη τη στιγμή δεν είναι τα πλέον ενδιαφέροντα και η ιστορία φαίνεται να μένει στάσιμη, ίσως σε μια προσπάθεια ο παίκτης να γνωρίζει καλύτερα τους χαρακτήρες. Η αλήθεια είναι πως το καστ χαρακτήρων είναι πλούσιο και δεν υπάρχει κάποιος που μοιάζει με άλλον, ενώ οι σημαντικότεροι έχουν αρκετές στιγμές να δείξουν στοιχεία της προσωπικότητάς τους και τι τους κάνει ξεχωριστούς. Λίγοι χαρακτήρες είναι «φτωχοί» σε προσωπικότητα και κυρίως, αυτοί που δεν παίζουν σημαντικό ρόλο στην ιστορία. Γενικώς, όποιος έχει λίγη υπομονή και δεν απογοητευτεί από τα σκαμπανεβάσματα του ρυθμού, θα απολαύσει την ιστορία από την αρχή έως το τέλος.
Κι αν η ιστορία έχει τα «στραβά» της, τότε το gameplay φροντίζει να ανεβάζει το ρυθμό σε κάθε ευκαιρία. Το βασικότερο ίσως στοιχείο του είναι η μάχη, η οποία αποτελείται πλέον από τρία στυλ (Crane, Tiger, Snake) που εστιάζουν σε διαφορετικά πράγματα: το Crane σε μάχη ενός με πολλούς, το Tiger σε μάχη ένας με έναν και το Snake σε αντεπιθέσεις (πολύ χρήσιμο για οπλισμένους εχθρούς). Με ένα κουμπί ο χρήστης μπορεί να αλλάξει στυλ ακόμη και στη μέση της μάχης, οπότε πρέπει να προσαρμόζεται στις συνθήκες για να κουμαντάρει τους εχθρούς, η ποικιλία των οποίων δικαιολογεί την επένδυση πόντων σε κάθε τομέα των σχετικών skill trees – από νέες ικανότητες έως ενίσχυση στατιστικών, παρέχεται μεγάλη ποικιλία που πραγματικά μεταμορφώνει τον τρόπο που προσεγγίζει ο παίκτης τις μάχες κι όχι μόνο. Κι αν δε φτάνει αυτό, τα animations και η γενικότερη παρουσίαση είναι εκπληκτικά, με άριστες κινήσεις και φαντασμαγορικά finishers, την κατάλληλη ισορροπία μεταξύ υπερβολής και ρεαλισμού, κουνγκ φου που ρέει ασταμάτητο και σχεδόν «πιέζει» τον παίκτη να μπλέκεται διαρκώς σε μάχες. Αν η Ryu Ga Gotoku Studio ξέρει να κάνει ένα πράγμα πολύ καλά (που δεν είναι ένα, αλλά ας υποθέσουμε) τότε είναι οι μάχες που συναρπάζουν από τα παραδοσιακά Yakuza έως το δραματικά διαφορετικό Yakuza: Like a Dragon και τα Judgment.
Πέρα από τις μάχες, υπάρχουν αποστολές παρακολούθησης, όπου ο παίκτης ακολουθεί στόχους παράλληλα φωτογραφίζοντάς τους σε στιγμές-κλειδιά για να συλλέξει στοιχεία και καθ’ όλη τη διάρκεια θα πρέπει να παραμένει κρυμμένος. Ακούγεται μονότονο και όντως, δεν είναι το πιο διασκεδαστικό πράγμα, αλλά ευτυχώς συμβαίνει μια φορά ανά λίγα κεφάλαια οπότε τουλάχιστον δεν κουράζει. Από την άλλη, οι μάχες εμφανίζονται σχεδόν παντού καθώς όντας παιχνίδι ανοιχτού κόσμου, ο Yagami μπορεί να εξερευνά τη Yokohama ελεύθερα (με εξαίρεση κάποιες αποστολές που κρατούν τον παίκτη σε συγκεκριμένες περιοχές) και να πολεμά με τυχαίους κακοποιούς στο δρόμο, να καβαλάει το skateboard του για βόλτες και κόλπα, να συμμετέχει σε αγώνες μποξ ή λέσχη ρομποτικής… γενικά, σε πολλές δραστηριότητες που δίνουν πιο «γεμάτο» χαρακτήρα στο παιχνίδι. Από τις δραστηριότητες που πολλοί θα αγαπήσουν είναι τα arcades στα ουφάδικα, τα οποία περιλαμβάνουν πλήρη κλασικά παιχνίδια της SEGA: Fantasy Zone, Fighting Vipers, Motor Raid, Sonic The Fighters, Space Harrier και Super Hang-On, αλλά και το πλήρες Virtua Fighter 5 Final Showdown που είδαμε σε οικιακές κονσόλες δύο γενιές πριν – στην παρούσα κυκλοφορία, αναδημιουργημένο στη Dragon Engine στην οποία επίσης δημιουργήθηκε το Lost Judgment. Στο σπίτι του, ο 38χρονος Yagami δείχνει το γούστο του, φιλοξενώντας ένα SEGA Master System με άλλα τόσα παιχνίδια που ο παίκτης πρέπει να συλλέξει προτού παίξει: Alex Kidd in Miracle World, Alien Syndrome, Enduro Racer, Fantasy Zone, Fantasy Zone II: The Tears of Opa-Opa, Global Defense, Maze Hunter 3-D, Penguin Land, Quartet, Darius 2, Secret Command και Woody Pop. Ορισμένα από όλα αυτά τα παιχνίδια διατίθενται κι από το κεντρικό μενού του παιχνιδιού, μάλιστα για δύο παίκτες στην ίδια κονσόλα, κάνοντάς τα κάτι μεγαλύτερο από ένα απλό mini-game για σύντομη απασχόληση εντός παιχνιδιού – μπορεί κάλλιστα κάποιος να παίζει Virtua Fighter 5 με τις ώρες, για παράδειγμα.
Είναι τόσες οι επιπλέον δραστηριότητες που, εν μέρει, ευθύνονται για την «κοιλιά» που κάνει ο ρυθμός ανά διαστήματα όμως είναι δύσκολο να κατηγορήσει κανείς τους δημιουργούς για αυτό. Εξάλλου, βρίσκονται εκεί ανά πάσα στιγμή για να δώσουν μια ανάσα στον παίκτη και δεν είναι απαραίτητες, αλλά γίνεται να μην κολλήσει κανείς με το Space Harrier ή το Alex Kidd; Τα μοντέλα χαρακτήρων, και δη του πρωταγωνιστή (τον οποίο υποδύεται ο Takuya Kimura), είναι πολύ υψηλής ποιότητας και οι εκφράσεις τους εξίσου λεπτομερείς. Για παράδειγμα, αρκετά νωρίς στο παιχνίδι υπάρχει μια σκηνή μέσα σε δικαστική αίθουσα και βλέποντας τον κατηγορούμενο να μιλάει θα πίστευε κανείς πως παρακολουθεί ταινία. Σε κοντινά πλάνα, τα ρούχα έχουν καθαρές υφές, φυσική κίνηση (π.χ. στο τζάκετ του Yagami) και το δέρμα είναι επίσης λεπτομερές. Τα cutscenes έχουν άψογη σκηνοθεσία και η κάμερα επίσης δουλεύει άριστα εντός κι εκτός μάχης, χωρίς να δημιουργούνται προβλήματα ακόμη και με πολλούς εχθρούς σε κάθε κατεύθυνση (που συμβαίνει συχνά). Πέρα από τους χαρακτήρες, η Yokohama έχει επίσης φτιαχτεί με μεγάλη προσοχή στη λεπτομέρεια, οπότε δε θα είναι παράξενο οι παίκτες να εξερευνούν παντού μόνο και μόνο για να θαυμάσουν τα τοπία, γεμάτα πεζούς, αυτοκίνητα και καταστήματα που δίνουν χαρακτήρα στο μέρος.
Σε κονσόλες τελευταίας γενιάς, υποστηρίζει δύο ρυθμίσεις γραφικών: Standard και Resolution Priority. Το Standard «τρέχει» σε 1440p/60fps ενώ το Resolution Priority σε 4K/30fps (σε Xbox Series S, 900p/60fps και 1440p/30fps, αντίστοιχα) και η αλλαγή γίνεται ανά πάσα στιγμή μέσα από το σχετικό μενού. Το “Resolution Priority” προσφέρει σαφέστατα ευκρινέστερη εικόνα αλλά άπαξ και δοκιμάσει κανείς μάχες στα 60fps, δύσκολα θα επιλέξει τα 30fps του σχετικού mode. Χωρίς υπερβολές, αλλάζει εντελώς η εμπειρία και λόγω των γρήγορων κινήσεων που απαιτούνται, το πλεονέκτημα των 60fps είναι μεγάλο. Σε κονσόλες προηγούμενης γενιάς, φτάνει τα 900p/30fps (PS4, Xbox One) και 1080p/30fps (PS4 Pro, Xbox One X), χωρίς να παρέχεται επιλογή με 60fps. Γενικώς, παρότι δεν είναι κυκλοφορία αμιγώς τελευταίας γενιάς, η συνολική ποιότητα είναι υψίστου επιπέδου.
Σε παρόμοια ποιοτικά επίπεδα κινείται κι ο ήχος, είτε πρόκειται για διαλόγους είτε για εφέ και μουσική. Τραγούδια όπως το “Viper” και το “Unwavering Belief” αναμιγνύουν ορχήστρα με ηλεκτρονική μουσική, δημιουργώντας φανταστικές μελωδίες που συνοδεύουν τέλεια μια μάχη, ενώ το “Final Destination” δανείζεται και στοιχεία από το “Destination” του πρώτου τίτλου δημιουργώντας κάτι νέο και ξεχωριστό. Η ομάδα συνθετών τής Ryu Ga Gotoku Studio έχει αδιαμφισβήτητο ταλέντο στη μουσική κι αυτό φαίνεται σε κάθε κυκλοφορία της εταιρείας. Επιπλέον, οι ερμηνείες είναι άψογες είτε με τις αγγλικές είτε με τις ιαπωνικές φωνές, έχοντας τη σοβαρότητα που αρμόζει στην κατάσταση αλλά και τη δυνατότητα για χιούμορ ή συναίσθημα.
Ανακεφαλαιώνοντας, λοιπόν, το Lost Judgment είναι ένα άψογο sequel που επιτυγχάνει σχεδόν σε όσα επιχειρεί: από την ιστορία έως τις μάχες κι από την παρουσίαση έως τη μουσική και τις ερμηνείες. Τα λιγοστά «παραπατήματά» του αφορούν κυρίως μερικές στιγμές που παγώνουν το ρυθμό και τη ροή της ιστορίας, με κίνδυνο να χάσει το ενδιαφέρον του ο παίκτης – κάτι παρόμοιο συμβαίνει με μερικούς μηχανισμούς αλλά σε μικρότερη κλίμακα. Βλέποντάς το συνολικά, το Lost Judgment είναι ένα ποιοτικό παιχνίδι από κάθε άποψη και κάθε λάτρης του είδους action-adventure (και των ταινιών κουνγκ φου ή ιστοριών με ντετέκτιβ) οφείλει να του ρίξει μια ματιά.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity