Το γεγονός ότι μέσα στα πρώτα δέκα δευτερόλεπτα ο πρωταγωνιστής λιώνει το κρανίο ενός δαιμονισμένου και ήδη έχει αρχίσει να πυροβολεί, λέει πολλά για τον χαρακτήρα του τίτλου.
Από πλευράς σεναρίου ο τίτλος ακολουθεί τα χνάρια των προκατόχων του, με μια ιστορία που αν κανείς ασχοληθεί και ψάξει θα μπορέσει να ακολουθήσει, ωστόσο πολύ εύκολα μπορεί να αγνοήσει, κρατώντας μόνο τα απολύτως απαραίτητα: «Δαίμονες από την κόλαση (γιατί, από πού αλλού άλλωστε;) εισβάλλουν στην βάση της UAC στον πλανήτη Άρη, και ο μόνος που στέκεται εμπόδιο στο δρόμο τους είναι ο σιωπηλός και χωρίς όνομα πρωταγωνιστής». Το ότι η ιστορία κρίνεται ως αδύναμη στην καλύτερη (ή έστω μπορεί πολύ εύκολα να παραλειφθεί παντελώς) δεν είναι καθόλου κακό αφού το DOOM «λάμπει» εκεί που μετράει. Στο gameplay. Και για την ακρίβεια, το γρήγορο, διασκεδαστικό, και βίαιο gameplay.
Από πλευράς σεναρίου ο τίτλος ακολουθεί τα χνάρια των προκατόχων του, με μια ιστορία που αν κανείς ασχοληθεί και ψάξει θα μπορέσει να ακολουθήσει, ωστόσο πολύ εύκολα μπορεί να αγνοήσει.
Το γεγονός ότι μέσα στα πρώτα δέκα δευτερόλεπτα ο πρωταγωνιστής λιώνει το κρανίο ενός δαιμονισμένου και ήδη έχει αρχίσει να πυροβολεί, λέει πολλά για το χαρακτήρα του τίτλου. Ακούγεται υπερβολικά απλό, και τις περισσότερες φορές είναι, ωστόσο δεν μπορεί να ειπωθεί αρκετά το πόσο καλή είναι η υλοποίηση αυτής της ιδέας. Το DOOM καταφέρνει να υφάνει το παλιό με το νέο με τέτοιον τρόπο που να κάνει το concept ενός τίτλου 20 και πλέον ετών να μοιάζει φρέσκο και να μην κουράζει. Σε αυτό βοηθάνε πολλά πράγματα. Από τη μία είναι οι εξαιρετικοί μηχανισμοί shooting, τους οποίους γνωρίσαμε και λατρέψαμε μέσα από τους τίτλους της id. Στη συνέχεια έχουμε τον πολύ καλό ρυθμό που ακολουθεί η δράση, με τους διαδρόμους να δίνουν τη θέση τους στις ανοιχτές αρένες και την έξοδο να μην είναι διαθέσιμη μέχρι γνωριστεί και ο τελευταίος δαίμονας με την κάννη ενός εκ των πολλών διαθέσιμων όπλων.
Σε αντίθεση με τη συντριπτική πλειοψηφία των σύγχρονων shooters, εδώ δεν υπάρχουν covers και regeneration.
Στο ρυθμό της δράσης συμβάλλει τα μέγιστα και το νέο σύστημα melee, ένα χαρακτηριστικό που η Bethesda αναμφισβήτητα δανείζεται από την modding κοινότητα, η οποία και κράτησε το DOOM ζωντανό εδώ και πάνω από είκοσι χρόνια. Αρχικά, η ιδέα και μόνο του melee μπορεί να ξενίζει, ωστόσο η ομάδα της id κατορθώνει να την ενσωματώσει με τέτοιο τρόπο που εν τέλει συμπληρώνει με τον καλύτερο τρόπο το gunplay. Ο τρόπος που δουλεύει είναι απλός: Μετά από κάποια χτυπήματα, ο εχθρός μπορεί να μείνει αναίσθητος για κάποια δευτερόλεπτα, κάτι που τον καθιστά ευάλωτο σε επιθέσεις melee. Αν ο παίκτης πλησιάσει αρκετά, τότε μπορεί να επιτεθεί εκ του συστάδην (με εξαιρετικά βίαιο τρόπο, ανάλογα με τη γωνία από την οποία πλησιάζει). Κατά τη διάρκεια της επίθεσης αυτής καθίσταται άτρωτος και μπορεί να αναπληρώσει την ενέργειά του κατά ένα μικρό ποσοστό. Το όλο concept του melee δένει απόλυτα με την γενικότερη φιλοσοφία του DOOM, αφού σε αντίθεση με τη συντριπτική πλειοψηφία των σύγχρονων shooters, εδώ δεν υπάρχουν covers και regeneration. Για να αναπληρωθούν ενέργεια και πυρομαχικά χρειάζεται επίθεση ή αλλιώς τρέξιμο πως τα διαθέσιμα medpacks/ammo caches, αν και εφόσον αυτά υπάρχουν στον χώρο. Για να μείνετε ζωντανοί πρέπει να κινείστε συνεχώς και η στάση ακόμα και για ελάχιστα δευτερόλεπτα ισοδυναμεί με θάνατο. Το δάχτυλο σπάνια ξεκολλάει από τη σκανδάλη και η μοναδική πηγή -ηπιότατου- προβληματισμού η απορία για το πού πέφτει η έξοδος.
Από την άλλη, βέβαια, όσοι αποφασίσουν να εξερευνήσουν κάθε επίπεδο θα συναντήσουν σίγουρα ακόμα περισσότερους εχθρούς, αλλά και όπλα, πυρομαχικά, medpacks και φυσικά…μυστικά.
Από την άλλη, βέβαια, όσοι αποφασίσουν να εξερευνήσουν το κάθε επίπεδο θα συναντήσουν σίγουρα ακόμα περισσότερους εχθρούς, αλλά και όπλα, πυρομαχικά, medpacks και φυσικά…μυστικά. Ο τίτλος καταφέρνει να «δέσει» τα μυστικά δωμάτια και την εξερεύνηση με το gameplay με έξυπνο τρόπο, αφού έτσι εξασφαλίζονται τα απαραίτητα κομμάτια που επιτρέπουν αναβάθμιση της πανοπλία, αλλά και πόντοι που είναι απαραίτητη για την αναβάθμιση και τον εμπλουτισμό του…ρεπερτορίου των όπλων. Θα μπορούσε η καραμπίνα να είναι πιο διασκεδαστική; Κάντε 4 τις κάννες και μάθετε.
Οι «παλιοί γνωστοί» δεν απουσιάζουν, έτσι το BFG και το αλυσοπρίονο επανέρχονται, αυτήν τη φορά ως “bonus”, αφού δεν συγκαταλέγονται στο «συμβατικό» οπλισμό, διαθέτουν ξεχωριστό πλήκτρο γρήγορης πρόσβασης και πυρομαχικά που απαντώνται σπάνια, καθιστώντας τα λύσεις ανάγκης/ευκαιρίας. Οι βασικές αρχές ισχύουν και εδώ, δηλαδή ο χρυσός κανόνας του «Κοντά; Καραμπίνα. Όχι και τόσο κοντά; Οτιδήποτε άλλο». Το κάθε όπλο έχει τη δική του στιγμή, αν και τις περισσότερες φορές η επιλογή εξαρτάται λίγο πολύ από την προσωπική προτίμηση του καθενός. Το multiplayer, από την άλλη, παρουσιάζει μια διαφορετική εικόνα. Εδώ η id δεν κατάφερε να συνδυάσει με την ίδια επιτυχία το παλιό με το νέο, με το αποτέλεσμα να είναι διασκεδαστικό, αν και πολλές φορές αφήνει τους παίκτες να ζητάνε κάτι παραπάνω. Θεωρητικά θα έπρεπε να δουλεύει, αφού μιλάμε για τα γνωστά modes, οπλισμό εμπνευσμένο από το single-player, χάρτες με καλή χρήση των υψομετρικών διαφορών, power ups, power weapons και φυσικά τα demon runes, τα οποία μετατρέπουν όποιον προλάβει να τα αποκτήσει σε πανίσχυρο δαίμονα.
Το κάθε όπλο έχει τη δική του στιγμή, αν και τις περισσότερες φορές η επιλογή εξαρτάται λίγο πολύ από την προσωπική προτίμηση του καθενός.
Το πρόβλημα είναι πως όλα τα παραπάνω δε δένουν με τον τρόπο που θα περίμενε κανείς. Η επιλογή των loadouts και του progression/unlocking δε ζημιώνει τον τίτλο, ωστόσο είναι ενδεικτικό του πως η ομάδα ανάπτυξης προσπάθησε να τικάρει κουτάκια και όχι να ενσωματώσει ουσιωδώς όλες αυτές τις ιδέες που θα έκαναν το multiplayer ένα αναπόσπαστο κομμάτι της συνολικής εμπειρίας και όχι κάτι συμπληρωματικό. Αν κανείς προσθέσει και το μικρό αριθμό χαρτών, τότε οι ελπίδες για διατήρηση υψηλού αριθμού παικτών στα lobbies του DOOM μετά από λίγες εβδομάδες σβήνουν -δυστυχώς- πολύ γρήγορα. Και είναι κρίμα, γιατί όλα τα χαρακτηριστικά είναι εκεί. Όπως και το Snap Map, το εργαλείο που προσφέρεται με τον τίτλο και επιτρέπει στους παίκτες να δημιουργήσουν τις δικές τους αρένες και τα δικά τους επίπεδα, γρήγορα και εύκολα.
Για να μείνετε ζωντανοί πρέπει να κινείστε συνεχώς και η στάση ακόμα και για ελάχιστα δευτερόλεπτα ισοδυναμεί με θάνατο.
Μετά από δύο γρήγορα και κατανοητά tutorials, ο editor είναι στη διάθεση των παικτών για να δημιουργήσουν ό,τι μπορούν να φανταστούν. Μπορεί να μην έχει τις ίδιες δυνατότητες με τους editors τίτλων όπως το LittleBigPlanet, ωστόσο είναι εξαιρετικά εύχρηστος και διαθέτει πληθώρα εργαλείων. Στις ήδη πολλές δημιουργίες των χρηστών βρίσκονται ήδη επίπεδα εμπνευσμένα από τα πρώτα DOOM, επίπεδα τύπου “Horde” με waves εχθρών και συνεργατική δράση, μέχρι και μουσικά (!) mini-games. Η id Software έχει υποσχεθεί να εμπλουτίσει ακόμα περισσότερο το Snap Map, και είναι σίγουρο πως όσο οι παίκτες εξοικειώνονται με τον editor θα συναντούμε και πιο εντυπωσιακές δημιουργίες.
Δαίμονες από την κόλαση εισβάλλουν στη βάση της UAC στον πλανήτη Άρη, και ο μόνος που στέκεται εμπόδιο στο δρόμο τους είναι ο σιωπηλός και χωρίς όνομα πρωταγωνιστής.
Όλα τα παραπάνω αναλαμβάνει να τα αποτυπώσει στην οθόνη η id Tech 6, η τελευταία μηχανή γραφικών της id Software, η οποία εντυπωσιάζει με τις επιδόσεις και τις δυνατότητες παραμετροποίησης. Για έναν τίτλο αναμφισβήτητα εντυπωσιακό, είναι αξιοσημείωτο το πόσο εύκολα πιάνει τα πολυπόθητα 60 καρέ το δευτερόλεπτο, ακόμα και σε συστήματα «μέτριας» δυναμικότητας. Τα frame drops είναι εξαιρετικά σπάνια, ενώ ακόμα και όταν συμβαίνουν, το motion blur φροντίζει να τα κρύψει. Από ηχητικής πλευράς η δουλειά που έχει γίνει είναι εξίσου καλή, με πολύ καλά εφέ, δυνατό soundtrack και καλές ερμηνείες. Για έναν τίτλο που από τα πρώτα κιόλας δευτερόλεπτα διακρίνεται για τη βιαιότητα και την απλότητα με την οποία προσεγγίζει ένα είδος που, καλώς ή κακώς, έχει κορεστεί τα τελευταία (αρκετά) χρόνια, το DOOM εκπλήσσει. Όπως απέδειξε και το Wolfenstein, δεν αρκούν μια απλή αντιγραφή και ένα όνομα για να δοθεί ξανά ζωή σε ένα τόσο παλιό όνομα. Το μυστικό είναι η έξυπνη αφομοίωση του καινούριου και η ενσωμάτωσή του στις φόρμες και τις επιταγές του παλιού. Και όπως τα κατάφερε η Machine Games, έτσι τα καταφέρνει και η id Software. Πολλές φορές και καλύτερα, αφού το DOOM βάζει στην άκρη την ιστορία για να δώσει ακόμα περισσότερο χώρο στο gameplay και τη δράση.
Λείπουν τα ατοπήματα; Σε καμία περίπτωση. Το σημαντικότερο από αυτά είναι το multiplayer, το οποίο δεν καταφέρνει να αιχμαλωτίσει το πνεύμα και την αίσθηση του DOOM, έτσι όπως το θυμούνται οι βετεράνοι, ή ακόμα και έτσι όπως θα την ήθελαν οι νεότεροι. Είναι απλά κάπου στη μέση. Από την άλλη, βέβαια, το single player και το Snap Map καλύπτουν το κενό που αφήνει το multiplayer. Το μόνο σίγουρο, πάντως, είναι ότι το DOOM είναι πολύ ξεκάθαρο ως προς το σε ποιους παίκτες απευθύνεται.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity