Σε αντίθεση με το Star Wars: Battlefront, το Battlefield 1 διαθέτει single-player campaign, το οποίο μάλιστα είναι και αρκετά ενδιαφέρον, τουλάχιστον αν πάρουμε σαν γνώμονα τους προηγούμενους τίτλους της σειράς.
Θέμα που έχει παρουσιαστεί ελάχιστες φορές στα βιντεοπαιχνίδια και έχει αποτελέσει πηγή έμπνευσης για ακόμα λιγότερους τίτλους που γνώρισαν εμπορική επιτυχία, ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος αποτελεί ουσιαστικά "παρθένο έδαφος" για την DICE. Αν σκεφτεί κανείς και τη σχετικά χλιαρή μετάβαση της σειράς στα συστήματα οικιακής ψυχαγωγίας της τρέχουσας γενιάς (τουλάχιστον όσον αφορά στους πρώτους μήνες της κυκλοφορίας του Battlefield 4), το Battlefield 1 αποτελεί μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία για τους Σουηδούς να αποδείξουν ότι ακόμα "το 'χουν". Σε αντίθεση με το Star Wars: Battlefront, το Battlefield 1 διαθέτει single-player campaign (αν και θα έβγαζε περισσότερο νόημα αν συνέβαινε το αντίστροφο), το οποίο μάλιστα είναι και αρκετά ενδιαφέρον, τουλάχιστον αν πάρουμε σαν γνώμονα τους προηγούμενους τίτλους της σειράς. Σε αντίθεση λοιπόν με την περιπέτεια ενός και μόνο πρωταγωνιστή, το Battlefield 1 αφηγείται μία σειρά από μικρές, φανταστικές, ιστορίες διαφορετικών ατόμων που έζησαν τον πόλεμο μέσα από το δικό τους πρίσμα. Δεν είναι ιστορίες που θα θυμούνται οι παίκτες για χρόνια, αλλά δίνουν μια διαφορετική εικόνα του πολέμου, κάτι όχι πολύ συχνό, τουλάχιστον στις ετήσιες κυκλοφορίες των shooters που επικεντρώνονται περισσότερο στο multiplayer.
Ακόμα θετικότερο είναι το γεγονός ότι στις περίπου 5-6 ώρες που θα διαρκέσει το single-player, δε γίνεται κουραστικό. Αντιθέτως, λειτουργεί περισσότερο σαν ένα πιάτο δοκιμών για όλες τις πτυχές του τίτλου. Από το stealth και τη σωστή χρήση της κάλυψης μέχρι τα άρματα και τα αεροπλάνα, στο single-player campaign οι παίκτες θα εξοικειωθούν με όλα τα οχήματα και θα έχουν και μια πρώτη επαφή με τις βασικές αρχές των multiplayer modes. Κατά τα άλλα, στην πλειοψηφία τους, τα επίπεδα είναι ανοιχτά και ενθαρρύνουν τη δοκιμή διαφορετικών προσεγγίσεων, το ΑΙ είναι κατά κύριο λόγο απογοητευτικό, και, για όσους δεν ενδιαφέρονται στο ελάχιστο για αυτό το κομμάτι, υπάρχει και το δέλεαρ των ανταμοιβών στο multiplayer. Εκεί, προφανώς, χτυπάει η "καρδιά" του Battlefield 1, και εκεί οι περισσότεροι παίκτες θα περάσουν σχεδόν αποκλειστικά ολόκληρο τον υπόλοιπο χρόνο ενασχόλησής τους με τον τίτλο. Αν μη τι άλλο, η εποχή που ακολουθεί το Battlefield 1 επιτάσσει διαφορετική προσέγγιση ως προς την υλοποίηση κεντρικών ιδεών του gameplay, και το θετικό είναι ότι η DICE τα πηγαίνει πολύ καλά ως προς αυτό. Η απουσία των σύγχρονων, αυτόματων όπλων και της σύγχρονης τεχνολογίας επιτάσσουν την ανάμιξη της φόρμουλας, και αυτή ξεκινάει από τις κλάσεις.
Ο γνωστός συνδυασμός Assault/Medic/Support/Scout επανέρχεται, και οι ρόλοι τους είναι λίγο πολύ αυτονόητοι, αν και υπάρχουν ορισμένες ενδιαφέρουσες αλλαγές. Όπως για παράδειγμα το ότι ο Support είναι υπεύθυνος για την τροφοδοσία πυρομαχικών αλλά και τις επισκευές των οχημάτων (όταν δεν τις κάνει μόνος του ο οδηγός), ή ότι ο Assault έχει άμεση πρόσβαση σε αντιαρματικά όπλα. Όσο περισσότερο ασχολείται κανείς με τον τίτλο, τόσο περισσότερο αντιλαμβάνεται τη μεγαλύτερη εικόνα, η οποία είναι επηρεασμένη σε μεγάλο βαθμό από την εποχή στην οποία εντάσσεται η δράση. Τα αεροπλάνα, για παράδειγμα, είναι ευάλωτα σε σφαίρες από συμβατικά όπλα, και ένας ικανός sniper μπορεί να γίνει πονοκέφαλος για τους επίδοξους "Κόκκινους Βαρόνους".
Θετικό είναι το γεγονός ότι στις περίπου 5-6 ώρες που θα διαρκέσει το single-player, δε γίνεται κουραστικό.
Το Conquest και το Rush, οι συνήθεις ύποπτοι του Battlefield, επιστρέφουν, ενώ κεντρικό ρόλο αναμένεται να αναλάβει από εδώ και στο εξής το Operations, ένα mode που ουσιαστικά συνδυάζει τα δύο παραπάνω με έναν έξυπνο τρόπο. Δουλεύει ως εξής: Οι μάχες του Operations αποτελούν αναπαραστάσεις μαχών που έλαβαν χώρα κατά τη διάρκεια του Α' ΠΠ. Οι επιτιθέμενοι καλούνται να καταλάβουν δύο ή τρεις χάρτες, με τον καθέναν από αυτούς να χωρίζεται σε τομείς. Η κυριαρχία σε κάθε τομέα επιτυγχάνεται την κατάληψη σημείων (σημαίες), και όταν οι επιτιθέμενοι έχουν στην κατοχή τους όλα τα σημεία μιας περιοχής, τότε προχωράνε στην επόμενη. Οι ευκαιρίες που δίνονται στους επιτιθέμενους είναι τρεις, με τις δύο πρώτες ήττες να φέρνουν ενισχύσεις. Αυτές έχουν τη μορφή behemoths ή, αλλιώς, μεγάλων οχημάτων που κάνουν τη ζωή των αμυνόμενων κάτι παραπάνω από δύσκολη. Είναι ένα mode που μπορεί εκ πρώτης όψεως να φαντάζει απλό, κρύβει πολύ βάθος και φαίνεται πως είναι φτιαγμένο για συναρπαστικές αναμετρήσεις, για ομάδες παικτών που συνεννοούνται μεταξύ τους και μπορούν να εκτελέσουν πολυεπίπεδες στρατηγικές.Το Rush, από την άλλη, αγαπημένο mode πολλών, δεν κρίνεται ιδιαίτερα επιτυχημένο σε αυτήν του την υλοποίηση. Λίγο η επιλογή των χαρτών, λίγο ο μικρότερος αριθμός παικτών, η διασκέδαση που προσφέρει το Rush του Battlefield 1 δεν είναι η ίδια με αυτή των προηγούμενων τίτλων. Το Domination είναι πρακτικά το Conquest χωρίς οχήματα, ενώ το War Pigeons είναι η ευχάριστη έκπληξη του πακέτου. Θυμίζοντας αρκετά το Drop Zone του Star Wars: Battlefront, δύο ομάδες πολεμούν για την κατοχή ενός...περιστεριού. Το κατά τα άλλα συμπαθέστατο πτηνό θα κρίνει τη μάχη, αφού όποιος το αποκτήσει θα πρέπει να παραμείνει ακίνητος για μερικά δευτερόλεπτα μέχρι να συμπληρωθεί η ανάλογη μπάρα και να μεταφέρει το περιστέρι τις συντεταγμένες στο πυροβολικό. Η ομάδα που θα συγκεντρώσει πρώτη τρεις πόντους (περιστέρια), κερδίζει. Το twist εδώ, πέραν του ευρηματικού τρόπου με τον οποίο αποκτώνται οι πόντοι, είναι ότι οι αντίπαλοι μπορούν να σκοτώσουν το περιστέρι καθώς αυτό φεύγει από τα χέρια του παίκτη, στερώντας έτσι τον πόντο από την ομάδα.
Στον πυρήνα του, βέβαια, ο τίτλος παραμένει "Battlefield", με όλα τα θετικά, αρνητικά, και όλες τις ιδιοτροπίες του. Η έκταση των επιπέδων σημαίνει ότι οι παίκτες πρέπει να μάθουν όχι μόνο πώς να μένουν ζωντανοί, αλλά και το γρηγορότερο τρόπο για να μεταφερθούν από το σημείο Α στο σημείο Β, αφού δεν είναι λίγες οι φορές που το spawn διαδέχεται μια πεζοπορία που φαντάζει αιώνια μέχρι να φτάσουμε ξανά στη δράση. Αν, φυσικά, δεν καταλήξουμε θύμα ενός sniper στη διαδρομή. Και δεδομένου του πόσο δυνατά είναι τα sniper rifles (προς το παρόν, τουλάχιστον), κάτι τέτοιο είναι αρκετά πιθανό. Κατά τα άλλα, τα οχήματα είναι μάλλον λιγότερα (σε αριθμό) και έχουν μεγαλύτερο αντίκτυπο στο πεδίο της μάχης, δεδομένου ότι οι παίκτες πρέπει να προσαρμοστούν στη νέα πραγματικότητα και ακόμα βρίσκουν τα πατήματά τους στους χάρτες.
Το Rush, αγαπημένο mode πολλών, δεν κρίνεται ιδιαίτερα επιτυχημένο σε αυτήν του την υλοποίηση.
Τα gun emplacements έχουν επίσης πολύ μεγάλη βαρύτητα, ορισμένες φορές καθορίζοντας ακόμα και την έκβαση της μάχης αν χρησιμοποιηθούν σωστά, ενώ το άλογο αποδεικνύεται μια πολύ ευχάριστη έκπληξη και προσφέρει τη δυνατότητα καλύτερων ελιγμών αλλά και one-hit kills με το σπαθί. Ιδιαίτερα διασκεδαστικά είναι και τα power-up kits που εμφανίζονται (με πολύ μικρή συχνότητα) στο πεδίο της μάχης και μετατρέπουν όποιον προλάβει να τα αποκτήσει πρώτος σε juggernaut που απορροφά -και "χαρίζει"- damage με ευκολία. Το progression, τέλος, συνοδεύεται από τη δυνατότητα ξεκλειδώματος νέου εξοπλισμού, για τη δημιουργία του ιδανικού class, ενώ δεν απουσιάζουν και τα battlepacks, τα οποία -ευτυχώς- είναι (και) random drops μετά το τέλος κάθε αγώνα.
Τεχνικά μιλώντας, η Frostbite τα καταφέρνει, παρουσιάζοντας πολύ όμορφο αποτέλεσμα, το οποίο -στο Xbox One, τουλάχιστον, του οποίου η έκδοση χρησιμοποιήθηκε για τις ανάγκες του review- φανερώνει το υψηλό επίπεδο της δουλειάς που έχει γίνει από πλευράς DICE. Ορισμένα textures χαμηλής ανάλυσης κάνουν την εμφάνισή τους εδώ κι εκεί, αλλά ο οπτικός τομέας του Battlefield 1 είναι αδιαμφισβήτητα εντυπωσιακός. Ηχητικά, η πιστότητα των εφέ θα σας "βυθίσει" στην ατμόσφαιρα της μάχης, ενώ πολύ ευχάριστη έκπληξη αποτελεί και η επιλογή των συνθέσεων που συνοδεύουν τις περιπέτειές σας. Το εμβληματικό theme του Battlefield είναι εδώ, σε μια ακόμα παραλλαγή, παραμένοντας όμως το ίδιο εντυπωσιακό.
Σε γενικές γραμμές, το Battlefield 1 εκπλήσσει ευχάριστα. Κυρίως λόγω του ότι αρχικά δεν μπορούσε να πείσει τους fans της σειράς ότι είναι ένας άξιος συνεχιστής της. Από την άλλη, βέβαια, δεν είναι η πρώτη φορά που η DICE καταφέρνει να διασκεδάσει τις εντυπώσεις. Το μεγαλύτερο επίτευγμα του Battlefield 1 είναι ότι κατάφερε να απελευθερωθεί και να δώσει μια εμπειρία που οι fans είχαν να αισθανθούν καιρό, ουσιαστικά κάνοντας ένα μεγάλο βήμα προς τα πίσω (μεταφορικά αλλά και κυριολεκτικά) και προσπαθώντας να βρει ξανά το δικό του χαρακτήρα. Είναι γρήγορο, απαιτεί τακτική, επιτρέπει την ολοκληρωτική σχεδόν καταστροφή του περιβάλλοντος (ευτυχώς, ξανά), έχει όλα αυτά τα σκηνικά που μας κάνουν να λέμε “μόνο στο Battlefield συμβαίνουν αυτά" - ιδίως όταν λαμβάνουν χώρα τα νέα, καιρικά εφέ που αλλάζουν εντελώς το πεδίο της μάχης- αλλά κυρίως δείχνει ότι η DICE βρήκε (ξανά) τη σωστή κατεύθυνση.
Ως τίτλος που επικεντρώνεται στο multiplayer και δεδομένης της εμπειρίας μας με τις προηγούμενες υλοποιήσεις, είναι λογικό να υπάρχουν κάποιοι ενδοιασμοί. Το σημαντικό όμως είναι ότι το Battlefield 1 δείχνει πως δε θα υποφέρει από τις "παιδικές ασθένειες" των προκατόχων του. See you on the battlefield, λοιπόν.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity