Τα πράγματα είναι απλά. Η Ubisoft θέλει να έχει όλη τη σειρά Assassin’s Creed διαθέσιμη σε νέα συστήματα και τα συστήματα που θα τα διαδεχτούν, ώστε κόπος από τα παλιά να στηρίζει οικονομικά τα νεότερα πονήματα, να δημιουργεί ένα μαξιλαράκι για την εταιρεία. Απολύτως λογική επιδίωξη, δεν τίθεται θέμα. Και η αλήθεια είναι πως σε κάθε τέτοια απόπειρα η Ubisoft προσπαθεί και περισσότερο. Είδαμε το The Ezio Collection, που περιλαμβάνει μερικούς από τους σημαντικότερους -μάλλον και τους πιο αγαπητούς- τίτλους της σειράς, που, ως remaster, δεν έφερε και τα πάνω κάτω. Ανάλογα άχαρα ήταν τα πράγματα στο Assassin’s Creed Rogue Remastered, με βελτιώσεις που δεν κοίταζαν και πολύ μακριά, παρότι το τελικό αποτέλεσμα ήταν τεχνικά καλύτερο από εκείνο στο The Ezio Collection. Και ήρθε η ώρα για το Assassin’s Creed III, έναν τίτλο που κατάφερνε, στην εποχή του, να δείχνει τα πρώτα δείγματα της στροφής που έγινε, τελικά, με τα Assassin’s Creed Origins και Assassin’s Creed Odyssey, όλη την κόπωση του σχεδιασμού της σειράς μέχρι εκείνο το χρονικό σημείο μαζί με ματιά στην τελεσίδικη υποβάθμιση της αφήγησης που, δεν μπορεί, στο μυαλό της Ubisoft πρέπει να είναι κάποια ειδική θεότητα που δικαιούται λατρείας.
Ακόμη κι έτσι το Assassin’s Creed III Remastered είναι μια καλή προσπάθεια εκσυγχρονισμού, κυρίως στον τεχνικό τομέα αλλά και σε διάφορα άλλα σημεία του παιχνιδιού. Κι έτσι, μονομιάς, κερδίζει μια κάποια συμπάθεια από τον παίκτη. Όπως και ο Haytham Kenway, με τον οποίο ξεκινά το παιχνίδι, ο οποίος επιδεικνύει μια φινέτσα που λείπει συχνά πλέον από τη σειρά. Ο παίκτης περνά αρκετή ώρα στη θέση του πριν έρθει η ώρα του Connor, του «πραγματικού» πρωταγωνιστή, υιού του Haytham και κλασικού παραδείγματος ενοχλητικής γραφής που εξισώνει την επανάσταση με την ατελείωτη αυθάδεια. Όλα αυτά είναι, αναμενόμενα, όπως ενδεχομένως τα θυμάται κανείς από τότε. Εδώ τελειώνει και η περιπέτεια του Desmond Miles, αφού στο Assassin’s Creed III είναι και η τελευταία φορά που έγινε μια κάποια προσπάθεια, κι αυτή αποτυχημένη, για τμήματα στο σύγχρονο κόσμο. Πάντως οι πρώτες ώρες του παιχνιδιού έχουν μια ιδιάζουσα γοητεία, αφού ενσωματώνουν διακριτικά υποσχέσεις που έχουν πια εξαλειφθεί τελείως. Χρόνια μετά και προλαβαίνουμε να θυμηθούμε πώς ήταν να νοιαζόμαστε για τη διαμάχη μεταξύ Templars και Assassins, πιστεύοντας κιόλας, άκουσον άκουσον, ότι όλη αυτή η ιστορία θα μας βγάλει κάπου στο τέλος. Υπάρχει μυστήριο, υπάρχει ρυθμός, έστω κι αν δεν είναι ιδανικός χάρη στις πολλές αποστολές που στην πραγματικότητα είναι μεταμφιεσμένα tutorials.
Όλες αυτές οι σκέψεις έρχονται δεύτερες βέβαια. Το πολύ καλό soundtrack του Chris Tilton λειτουργεί όπως και τότε, ενώ η προσπάθεια της ομάδας ανάπτυξης να φέρει τον τεχνικό τομέα στο σήμερα, στα μέτρα του δυνατού βέβαια, ήταν σημαντική και το αποτέλεσμά της έκδηλο. Αντί για κατάλοιπο μιας άλλης εποχής το συγκεκριμένο remaster μοιάζει περισσότερο με σύγχρονη και φιλόδοξη παραγωγή μετρίου βεληνεκούς, με όλες εκείνες τις εκπτώσεις που περιμένεις κανείς σε τέτοιες παραγωγές, αλλά και όλα τα buzzwords από τα οποία θα γαντζωνόταν για να γίνει θέμα συζήτησης. 4K, HDR, βελτιώσεις σε μοντέλα (που και πάλι δεν εντυπωσιάζουν βέβαια - ειδικά στα πρόσωπα) και όλα τα κλασικά φροντίζουν η πρώτη γνωριμία να είναι ευχάριστη. Ωστόσο η Ubisoft πήγε και κάμποσο παραπέρα με βελτιώσεις στο user interface, τη βελτίωση του σφυρίγματος, τη δυνατότητα για διπλό stealth kill και διάφορα άλλα που πείθουν ότι έγινε συνειδητή προσπάθεια. Κοινώς τα πράγματα βελτιώνονται εδώ κι εκεί, όσο επιτρέπει βέβαια το design, το οποίο δεν αλλάζει, ούτε και γίνεται να αλλάξει χωρίς να ξεφύγουμε από την έννοια του remaster και να κινηθούμε προς remake. Όπως τότε, έτσι και τώρα, το The Tyranny Of King Washington, το DLC που εδώ βρίσκουμε «πακέτο» με το remaster, τα πηγαίνει καλύτερα μιας και δεν προσπαθεί να κάνει χίλια πράγματα ταυτόχρονα και στην έκταση του βασικού παιχνιδιού. Όπως και να ΄χει βέβαια το σύστημα μάχης της εποχής θέλει συνήθεια ενώ δεν είναι καν στην καλύτερη εκδοχή του, ακόμη και για τότε.
Εκεί που δεν τα πήγε και πολύ καλά η Ubisoft είναι στην εξαφάνιση γνωστών bugs. Αν τα θυμάστε από τότε, μάλλον ξέρετε τι σας περιμένει και σε αυτήν την έκδοση. Όσο φοβερή κι αν είναι η προσπάθεια που έγινε στον τεχνικό τομέα και σε κάποιες τροποποιήσεις μηχανισμών και UI, τόσο ανεξήγητη είναι η μηδενική ενασχόληση με ζητήματα που είναι γνωστά εδώ και χρόνια. Πέραν του DLC περιλαμβάνεται και ένας τίτλος ακόμη, το Assassin’s Creed III: Liberation (ή, απλά, Assassin’s Creed LIberation). Με ταπεινότερες ρίζες μιας και επιχειρούσε να φέρει στο PS Vita ό,τι χωρούσε τότε από τη συνταγή των μεγάλων του αδελφών, ο τίτλος αυτός δεν χαίρει της ίδιας προσοχής σε αυτό το remaster, ούτε βέβαια και θα μπορούσε να εντυπωσιάσει αναλόγως χωρίς ακόμη περισσότερη δουλειά. Η πρωταγωνίστρια, η Aveline, είναι ενδιαφέρουσα ως σύλληψη, όχι και τόσο στην πράξη όμως, εντύπωση που εκτείνεται και στο soundtrack ακόμη, που, πραγματικά, είναι απορίας άξιο που βραβεύθηκε έστω και για ένα του κομμάτι. Η μουσική επένδυση ήταν τότε και εξακολουθεί να είναι σήμερα από τις πιο φτωχές και ταυτόχρονα πιο αδιάφορες συνθέσεις που μας έχουν τύχει στη σειρά ολόκληρη. Θετικό πάντως το ότι φαίνεται να το αντιλαμβάνεται αυτό και η εταιρεία, οπότε διαθέτει έναν τέτοιο τίτλο ως συμπλήρωμα στο μεγαλύτερο και σημαντικότερο remaster του Assassin’s Creed III.
Συν τοις άλλοις, όλα τα παραπάνω περιλαμβάνονται στο season pass του Assassin’s Creed Odyssey, οπότε οι πιο φανατικοί της σειράς που έχουν ήδη επενδύσει σε αυτό, δεν έχουν να κάνουν ξεχωριστή αγορά. Οι υπόλοιποι μπορούν να διαλέξουν αν θα αγοράσουν ξεχωριστά ή θα επενδύσουν και οι ίδιοι στο season pass. Και στις δυο περιπτώσεις οι αναμνήσεις και η θέληση για πληρότητα μιας συλλογής θα παίξουν σημαντικότερο ρόλο από τους ίδιους τους τίτλους που, μαζί με τα θετικά τους, μας θυμίζουν και γιατί έμειναν στο παρελθόν όπου και ανήκουν.
Το έχω δωρεάν με το season pass , δεν το έχω κατεβάσει ακόμα . Το έχω ξανά παίξει βέβαια, κάποια κομμάτια ήταν καλά δεν ήταν τόσο χάλια το παιχνίδι
Ε ναι, δεν είναι χάλια.
Είναι καλή τζούρα από το παρελθόν της σειράς.