Η Πτολεμαϊκή δυναστεία, άρα και το ελληνιστικό βασίλειο της Αιγύπτου είναι στο χείλος του γκρεμού. Η εξάρτηση από τη Ρώμη είναι τεράστια, αν και δεν αποδίδεται έτσι στο παιχνίδι, όχι στην καθημερινότητα της Αιγύπτου τουλάχιστον, και το αποτέλεσμα αναπόφευκτο. Επί των Πτολεμαίων φυσικά και οι Έλληνες έχουν τον έλεγχο της Αιγύπτου, τα υψηλά αξιώματα μένουν στα χέρια τους αλλά η ζωή κυλά. Οι εξεγέρσεις, οι διαμάχες περί διαδοχής και λοιπά ήταν στο πρόγραμμα βέβαια. Και πώς να μην ήταν από τη στιγμή που αποφασίστηκε να έρθει η δυναστεία λίγο πιο κοντά στον αιγυπτιακό λαό, υιοθετώντας μια φαραωνική παράδοση: την αιμομιξία. Ασφαλώς δεν γίνεται λόγος για αιμομιξία στο παιχνίδι. Κι εδώ που τα λέμε, όλα αυτά τα ενδιαφέροντα μένουν στο παρασκήνιο. Στο προσκήνιο βρίσκεται η ένταση μεταξύ Ελλήνων και Αιγυπτίων, αν και η απόδοσή της είναι γενικά ρεαλιστική, μεταξύ ιδιωτών δηλαδή, παρότι για κάποιο άγνωστο λόγο κάθε στρατιώτης και φυλακίτης παρουσιάζεται να είναι Έλληνας και κάθαρμα. Και εννοείται ότι οι Έλληνες έχουμε πείρα στο να είμαστε καθάρματα, το πρόβλημα είναι πως οι απλοί στρατιώτες σπάνια ήταν Έλληνες στην Πτολεμαϊκή Αίγυπτο. Η διατήρηση δυο πλευρών κάνει τα πράγματα πιο εύκολα για το Assassin’s Creed βέβαια, που πάντα θέλει δυο αντιμαχόμενες παρατάξεις για να λειτουργήσει.
Οι ιστορικές ανακρίβειες δεν είναι τόσο πρόβλημα ωστόσο, η ιδιαίτερη ακρίβεια δεν ήταν και ποτέ στόχος εδώ που τα λέμε. Αυτό που μπορεί να χρεώσει κάποιος την Ubisoft όμως είναι ότι εξακολουθεί να τη χρησιμοποιεί ως διάκοσμο. Ακόμη και σημαντικά σημεία καμπής, απλά μένουν αναξιοποίητα αφηγηματικά στο παιχνίδι, με τη φιλοδοξία τους να φτάνει μέχρι τα επίπεδα της απλής αφορμής. Ειδικά φέτος περιμέναμε κάτι παραπάνω ως προς αυτό. Τίποτα δεν ξεπλένει το ότι Γάλλοι και Γαλλοκαναδοί καταφέραν να μας κάνουν να πλήξουμε με τη Γαλλική Επανάσταση, αλλά το Assassin’s Creed Origins ετοιμάζεται να αποκτήσει και Tour Mode, με παρουσιάσεις από πραγματικούς ιστορικούς. Όπως φαίνεται αυτό δεν σημαίνει και πολλά για το σκεπτικό της αφήγησης. Ακόμη και με εξελίξεις στον πραγματικό κόσμο, τα πράγματα πραγματικά δεν κινούνται ποτέ προς ουσιώδη κατάληξη, ούτε και προσπαθούν στα αλήθεια να φτάσουν κάπου. Αν η Ubisoft αποτυγχάνει (ξανά) σε επίπεδο macro, τα πηγαίνει πολύ καλύτερα σε micro. Το platforming λειτουργεί λίγο καλύτερα ακόμη, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν θα σας τύχουν και μερικά ατυχήματα, μερικά σημεία στα οποία το σύστημα πεισμώνει και αποφασίζει ότι δεν είναι ανάγκη να βουτήξετε στο πηγάδι που το ίδιο σας λέει ότι πρέπει να εξερευνήσετε. Τέτοιες περιπτώσεις είναι σπάνιες όμως.
Η μεγάλη αλλαγή εντοπίζεται στο σύστημα μάχης φυσικά. Είναι πιο αργό, απαιτεί την προσοχή του παίκτη, βασίζεται σε μερικά απλά combos που αφήνουν συγκεκριμένα ανοίγματα, ειδικά με την ολοκλήρωσή τους, τα οποία πρέπει να συνυπολογίζει αναλόγως ο παίκτης. Διαφορετικές κατηγορίες όπλων προσφέρονται για διαφορετικά σενάρια και αντιπάλους, ενώ το ίδιο ισχύει και για τις πολλαπλές κατηγορίες που βρίσκουμε στα τόξα. Αν σε λεπίδες, τσεκούρια κ.λπ. η βασική διαφορά είναι το βάρος, άρα η ταχύτητα στη μάχη, και η ζημιά που κάνουν και ο διαχωρισμός γίνεται πιο απλοϊκά, στα τόξα τα πράγματα θέλουν λίγη σκέψη παραπάνω. Κάποια είναι ό,τι πρέπει για κυνήγι ζώων, άρα για συγκέντρωση απαραίτητων για την αναβάθμιση του βασικού εξοπλισμού πρώτων υλών. Άλλα είναι το ανάλογο ενός…πολυβόλου, άρα προσφέρουν μειωμένη ακρίβεια και ζημιά, αλλά γεμίζουν τα πάντα με βέλη. Κάποια ακόμη απαιτούν στόχευση με το μάτι, χωρίς βοηθητικό UI αλλά δεν αστειεύονται κ.ο.κ. Το κατά πόσο εμβαθύνει κανείς εδώ βέβαια εξαρτάται και από το στιλ με το οποίοι επιλέγει να παίξει.
Η ευθεία οδός, σε συνδυασμό με το νέο σύστημα μάχης, δεν είναι συνταγή επιτυχίας για τον παίκτη. Η ήρεμη, ύπουλη προσέγγιση βοηθά περισσότερο, αν και αναδεικνύει τη συγκριτική αστειότητα της τεχνητής νοημοσύνης (δύο φύλακες αριστερά και δεξιά της πύλης, stealth kill στον έναν και για τον άλλον απλά συνεχίζεται η βάρδια) προσφέρει άλλο είδος ευχαρίστησης και σας βοηθά να αποφύγετε και την πραγματικότητα ότι σε μάχη με πολλούς στόχους, η κάμερα και το σύστημα lock δεν υπόσχονται αγόγγυστη συνεργασία. Είμαστε που είμαστε στο ζήτημα της μάχης, ώρα να μιλήσουμε για looting. Το loot είναι ασταμάτητο. Και με το κατάλληλο skill είναι, υπό προϋποθέσεις, και αυτόματη η συλλογή του. Το νέο loot συμβαδίζει με το στάδιο στο οποίο βρίσκεται ο χαρακτήρας και ποτέ δεν θα βρεθείτε με όπλα, ασπίδες κ.λπ. που να είναι κατώτερα των περιστάσεων. Αυτό το άγχος υποκαθίσταται από εκείνο της άστοχης διάλυσης ή πώλησης αχρείαστου εξοπλισμού. Διότι, όπως θα μάθετε σε επίσκεψη σε σιδηρουργό, μπορείτε να πάρετε ένα αντικείμενο με ιδιότητες που σας εξυπηρετούν, να δώσετε το κατιτίς και να το φέρετε στο επίπεδο του χαρακτήρα. Δεν πρόκειται να γίνουν πολύτιμα τα common items, αλλά και τα χαμηλά επιπέδου Legendary δεν είναι αυτόματα για πέταμα.
Πέρα από όπλα βέβαια υπάρχει και το skill tree που η αλήθεια είναι ότι δεν γεμίζει μέχρι το level cap στο 40ό επίπεδο, αλλά και να γέμιζε, το τελευταίο master skill σε κάθε μια από τις τρεις θεματικές των διαθέσιμων ικανοτήτων μπορεί να πάρει skill point πολλαπλές φορές, με κέρδος 1% damage σε κάθε γενική κατηγορία όπλου, και η επένδυση εδώ αποδίδει σωρευτικά. Η μάχη βέβαια είναι ο κρίκος μιας αλυσίδας. Και η μεταφορά αυτή λειτουργεί πάνω από όλα στη δομή των quests. Όλα τα quests πλέον, main και side, παύουν να είναι απλή μεταφορά από ένα σημείο σε άλλο και η ολοκλήρωση κάποιας υποχρέωσης στο τέλος. Ακόμη και αν η θεματική τους είναι καμιά φορά αμφίβολης ποιότητας, κάθε quest είναι ένα μικρό ταξίδι με πολλαπλές υποχρεώσεις, ενίοτε και ανατροπές. Μπορεί όλα να ξεκινήσουν για τον εντοπισμό ενός εμπόρου και να αποκαλυφθούν τελείως νέα πράγματα που αλλάζουν τελικά και το χαρακτήρα του quest. Βέβαια, με το Assassin’s Creed Origins να είναι πραγματικά τεράστιο, με υπερδιπλάσια φυσική διάρκεια σε σχέση με το τυπικό εικοσάωρο του παρελθόντος, η επανάληψη είναι δεδομένη. Θα περάσετε από πολλά κρησφύγετα ληστών, θα κουβαλήσετε στην πλάτη και στο άλογο (ή καμήλα) πολύ κόσμο, θα αδειάσετε ακόμη περισσότερα στρατόπεδα και θα κάνετε και τους αστυνόμους στον τόπο του εγκλήματος μερικές φορές. Το σατανικό βέβαια είναι πως τα quests είναι έτσι δομημένα ώστε να σας περάσουν, αργά ή γρήγορα, από απόσταση βολής κάθε σημείου ενδιαφέροντος στο χάρτη. Είναι δύσκολο να το υποθέσει κανείς, να δείξει την απαραίτητα εμπιστοσύνη στην ιδέα, κάντε όμως το πείραμα στην πράξη και θα μας θυμηθείτε.
Πάντως δεν είναι ανάγκη να φτάσει κάποιος στο level cap για να τελειώσει το παιχνίδι (μπορεί να το κάνει και με μερικά επίπεδα λιγότερα). Ωστόσο, ακόμη και στο τέλος του main quest, μένουν κάποιες περιοχές με υψηλότερη απαίτηση από το endgame. Βλέπετε, ο κόσμος του παιχνιδιού είναι μεν διαθέσιμος, αλλά όχι πραγματικά ανοιχτός. Κάθε νομός έχει ένδειξη για το εύρος των levels που θεωρούνται λογικά πριν ασχοληθεί κανείς με την περιοχή. Όλες οι περιοχές όμως έχουν τρόπους να μοιράζουν XP. Σκεφτείτε πως όχι μόνο η ανακάλυψη μιας γειτονιάς προσφέρει μια ιδέα από XP, αλλά κάθε μεμονωμένη τοποθεσία έχει συμπληρωματικά ζητούμενα και προκλήσεις, η ολοκλήρωση των οποίων προσθέτει ακόμη περισσότερο XP στην μπάρα σας. Η Ubisoft έχει φροντίσει ώστε κάθε δραστηριότητα να έχει τέτοια συνεισφορά, έστω και αν είναι μικρή. Το αποτέλεσμα είναι ότι η μπάρα δεν μένει ποτέ τελείως ακίνητη, ακόμη και αν πέφτει η ταχύτητα της ανόδου της με την πάροδο του χρόνου.
Και τα objectives που συνδέονται με τοποθεσίες μπορεί να ακούγονται βαρετά, το αντιλαμβανόμαστε. Στην πράξη δεν θα προλάβετε να το σκεφτείτε. Όχι μόνο χάρη στα όμορφα γραφικά, που είναι καλύτερα σε σχέση με Unity και Syndicate, ακόμη και στις βασικές εκδόσεις κονσολών, κι ας χάνονται πιο εύκολα καρέ, κι ας είναι περισσότερο το pop in, αλλά, ξεκάθαρα, στον πραγματικό θρίαμβο του παιχνιδιού: η απόδοση της Ελληνιστικής Αιγύπτου.
Είναι εγκληματικό να υποτιμηθεί η μελέτη και η ικανότητα που χρειάζεται για να αποδοθεί ένας μεικτός πολιτισμός που σπάνια εμφανίζεται με τέτοια πιστότητα οπουδήποτε, σε αντίθεση με κάθε άλλο προορισμό του franchise, για τον οποίο υπήρχαν και πολλές περισσότερες πληροφορίες. Είναι μια πολύ καλή ευκαιρία για να δει κανείς όχι μόνο αιγυπτιακή τέχνη αλλά και ελληνική όχι άχρωμη και ταλαιπωρημένη όπως την έχουμε στο μυαλό μας, αλλά πολύ πιο ζωντανή. Από την εμπειρία μας είναι απολύτως λογική η σκέψη της Ubisoft να ετοιμάσει το Tour Mode. Τόσο καλή δουλειά έχει κάνει. Αν αφήσετε εαυτόν να απορροφηθεί από το αποτέλεσμα, όποιο επίπεδο δυσκολίας και αν σας τράβηξε (έχουμε και από αυτά πλέον), κανείς δεν ξέρει πόσο χρόνο θα καταλήξετε να αφιερώσετε στο μεγαλείο αυτό. Θα σας κερδίσει παρά τις ελληνικές επιγραφές στα αλαμπουρνέζικα, την κωμωδία που λέγεται «voice overs σε τάχα μου ελληνιστική διάλεκτο» και μερικούς πραγματικά κουφούς αναχρονισμούς. Επιπλέον, οι πρωταγωνιστές είναι πολύ συμπαθείς, πιο γήινοι, ακόμη και με τα στραβά τους. Περισσότερο ακόμη πιάνουν τόπο οι αλληλεπιδράσεις τους με τους NPCs. Αυτές δίνουν το πραγματικό στίγμα, τον παλμό του κόσμου και μεταφέρουν με όσο stealth λείπει από άλλες πτυχές της εμπειρίας νοοτροπίες μιας εποχής που στην παρακμή της φαντάζει σε πολλά σημεία ωριμότερη από τη δική μας. Δεν συμβαίνει κάθε μέρα.
Έτσι κι αλλιώς, τίτλος Ubisoft είναι, και αυτά να μην υπήρχαν, είναι ποτέ δυνατό να λείπουν bugs; Ο αυτόματος πιλότος στο mount τις μισές φορές αποφασίζει ότι προτιμά να πάει οπουδήποτε αλλού εκτός από εκεί που του είπατε, είδαμε freezes, σε μερικά εξ αυτών κατέρρευσε πλήρως το παιχνίδι (ευτυχώς χωρίς πραγματική απώλεια σε κάτι πάντως) και, περιέργως, τα cut-scenes είναι ό,τι λιγότερο προσεγμένο στο παιχνίδι. Δεν λείπουν παράλογα όπως να κάνετε stealth kill, να το βλέπετε να πετυχαίνει σε πραγματικό χρόνο και το παιχνίδι να δείχνει cut-scene στο οποίο φαίνεται ότι αποτύχατε και ζορίζεστε. Και τελικά επικρατείτε με το ίδιο όπλο που δεν…λειτούργησε πριν. Και μιλάμε για το cut-scene που εξηγεί πώς προέκυψε η παράδοση του κομμένου δακτύλου. Όχι κάτι ασήμαντο δηλαδή.
Βέβαια σχεδόν τα πάντα διορθώνονται. Κι ένας τύμβος με γρίφους που οδηγεί πάντα σε skill point βοηθά τον παίκτη να τα ξεχάσει. Ένα πράγμα δεν διορθώνεται. Το Assassin’s Creed Origins δεν είναι τίτλος Assassin’s Creed. Είναι κάτι άλλο. Καλό; Ναι. Καλύτερο από τους προηγούμενους δύο τίτλους; Ναι. Δεν πειράζει που η αναρρίχηση στο επόμενο πύργο για συγχρονισμός (ο οποίος βελτιώνει την αντίληψη του αετού Senu και βρίσκει περισσότερες πληροφορίες σε κάθε σάρωση) έπαψε να είναι και λίγο γρίφος. Πειράζει όμως που όλες οι δολοφονίες σημαντικών προσώπων δεν απαιτούν σκέψη, δεν απαιτούν σχέδιο, δεν συνοδεύονται από κίνδυνο που να ξεφεύγει από τα όρια της μεγαλύτερης μπάρας και, σε κάποιες περιπτώσεις, τα καλύτερα όπλα. Όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά διότι μιλάμε για ασσασσίνους. Σε κάποιο σημείο ο τίτλος προσπαθεί να το αιτιολογήσει όλο αυτό. Τι μετράει περισσότερο όμως; Μια ατάκα σε διάλογο ή η τάση όλης της αγοράς σε ένα είδος open world game με όσα περισσότερα στοιχεία RPG γίνεται;
Στο Duat βρίσκεται λοιπόν και η σειρά Assassin’s Creed. Είναι στη στιγμή που μπορεί και να συνειδητοποιήσει ότι όλα είναι γκρίζα τελικά, αλλά πρέπει να διαλέξει το δικό του τόνο. Μπορεί το Assassin’s Creed Origins να σηματοδοτεί το φύτεμα της σημαίας της γαλλικής εταιρείας στο πεδίο των The Witcher, Horizon: Zero Dawn και λοιπών. Μπαίνει λίγο στραβά στο χώμα αλλά στέκεται με στιλ. Στην κορυφή της σημαίας γυαλίζει η κρυφή λεπίδα των Ασσασσίνων όμως. Κανείς δεν ξέρει προς τα που προσπαθεί να δείξει. Από την άλλη δύσκολα διαφωνεί κανείς ότι είναι εκεί ως κυρίως διακοσμητικό στοιχείο αυτήν τη φορά. Με το σύγχρονο open world design στη μια πλευρά της ζυγαριάς και την ιδέα επί της οποίας χτίστηκε όλο το franchise στην άλλη, ποιος είναι η ψυχή και ποιος το φτερό;
ε οχι και 7αρι το επος...
Δεν θεωρείς ότι πάσχει στα σημεία που τονίζει ο Μάνος; Που διαφωνείς; (για να γίνει κουβέντα το λέω και να το δεί και ο Μάνος να σου απαντήσει σχετικά) :)
Δεν μπορεί ρε παίδες το Cuphead από το ίδιο site να βαθμολογείται με 8 και το καλύτερο ίσως Assasins Creed να βαθμολογείται με 7 επειδή το story δεν ακολουθεί το ιστορικό τοπίο.
Δε νομίζω πάντως να έβαλε ο Μάνος 7 μόνο για τα της ιστορίας, αλλά μόλις δει τα σχόλια θα απαντήσει ο ίδιος για να γίνει κουβέντα.
Πραγματικά, τι σχέση έχει το Cuphead με το Assassin's; Τι νόημα έχει να συζητάμε τι βαθμολογία παίρνει μια τσουγκράνα σε σχέση με μια πένσα; Είναι άλλα πράγματα.
Δεν λέω πουθενά ότι δεν ακολουθεί το ιστορικό τοπίο. Λέω ότι δεν το αξιοποιεί. Τελείως διαφορετικό πράγμα και ούτε καν πρωτότυπο για Assassin's Creed. Παρά ταύτα έχω αφιερώσει αρκετό χρόνο σε εξηγήσεις στο κείμενο.
Καλά δεν το συζητώ, πολύ ποιητική η γραφή του Μάνου, ταιριάζει με το όλο κλίμα του παιχνιδιού! Συμφωνώ πολύ με την κριτική και τα σημεία που θίγει, γιατί νομίζω όλοι κάναμε τις σκέψεις του Μάνου λίγο-πολύ - ειδικά όσοι έχουμε παίξει witcher και horizon. Αυτό δεν παύει να σημαίνει ότι ο τίτλος έχει ένα μαγικό κόσμο που ειδικά στο xbox1x φαίνεται όνειρο. Κάποια στιγμή στα μέσα του παιχνιδιού πήρα το άλογο και άρχισα να καλπάζω για να φωτίσω όλο τον χάρτη. Χάζευα με τις ώρες σαν τον τουρίστα (και άκουγα από γύρω γύρω τα ελληνικά του Τζάρτζανου λολ). Να προσθέσω ότι το μεταφυσικό στοιχείο που έδωσαν παρπάνω βάση αυτή τη φορά - ένεκα και της μυστηριακής Αιγύπτου- έδωσε και ίσως final fantasy πινελιές στο παιχνίδι. Απολαυστικός τίτλος, για μένα μετά τον Ezio και τον Altair είναι ο Bayek, άλλα δυστυχώς με κρίση ταυτότητας. Γιατί όλα τα παιχνίδια πρέπει να γίνουν witcher ή dark souls;
PS: For Saganaki re gamoto!
Πολύ μπροστά το Saganaki.
Συμφωνώ επίσης για τη θέση που παίρνει ο Bayek στην «ιεραρχία» των πρωταγωνιστών της σειράς.
Είμαι επίσης πολύ περίεργος για το history tour mode που ετοιμάζεται.
αντε και το επομενο AC (που μακαρι να μην ειναι του χρονου) να ειναι πιο πολυ RPG απο οσο ειναι τωρα...αυτο το μονοπατι που διαλεξε η ubisoft μπορει να της κανει καλο αν το παιξει σωστα και να την βγαλει εκτος κινδυνου απο την Viventi
Δηλαδή σου άρεσε το AC έγινε RPG; Το combat system κατ' εμέ ήταν άθλιο.
Ξέρω τι εννοείτε, αλλά επειδή είμαι σαν τους γέρους του Muppet Show σε τέτοιες αναφορές, θα πω (και θα λέω μέχρι να ψοφήσω) ότι μηχανισμοί που έχουμε συνηθίσει σε RPG do not an RPG make.
Από τη στιγμή που δεν υπάρχει RP ούτε για δείγμα, μόνο για δάνεια σε μηχανικό επίπεδο μιλάμε πάντα.
@Sdragon
Ναι προσωπικα εγω ηθελα να γινει RPG απο τοτε που βγηκε το Revelations..το ειχα βαρεθει..εχω βαρεθει τον Assassin που ειναι ο μαμαο και δερνω ΣΕ ΟΛΑ,,,αυτο που εγινε στο Origins το θεωρω μια καλη αλλαγη..οσο αναφορα το συστημα μαχης το να μπορεις να σκοτωσεις εναν ολοκληρο στρατο με ενα κουμπι ειχε γινει γελιο απο το Brotherhood (ποσο μαλλον αν κλεγονταν ο ηρωας καθ ολη την διαρκεια της ιστοριας για το οτι με τις ικανοτητες που εχει μονο μπατηρης μπορει να ειναι (αλα Black Flag)
@yaponvezos
Ναι ναι...δεν ειναι RPG..και ουτε RPG μπορει να θεωρειτε αν εχει skill tree (οσο επιτυχημενα/αποτυχημενα και ας ειναι αυτα)...απλα δεν εβρησκα την σωστη λεξη
Βρε ναι, no worries, κατάλαβα. Απλά έχω τα ψυχολογικά μου κι εγώ.
To καλύτερο AC από εποχής Black Flag. Έπος.
Πολύ καλό το Review και θα συμφωνήσω για την εμφανή έλλειψη "Creed Vibe" μιας που η ίδια ομάδα που ανέπτυξε το Origins ήταν αυτή που μας έδωσε το Black Flag, και οι δύο περιπτώσεις είναι ταυτόσημες, πολύ καλά παιχνίδια μεν, όχι Assassin's Creed δε.
Ένα ακόμα μείον κατ’εμε είναι τα microtransactions. Ειλικρινά, δεν μου λέει κάτι ο τεράστιος χάρτης. Από το πρώτο assassins creed (του οποίου ατμόσφαιρα θεωρώ αξεπέραστη ακόμα και τώρα)έχουμε τεράστιους χάρτες που μένουν αναξιοποίητοι. Ελπίζω να το σώσουν με το tour mode που ετοιμάζου γιατί ειλικρινά δεν λέει καθόλου να γεμίζει ένας χάρτης με σκουπιδαριό από επαναλαμβανόμενες αποστολές και και κρυμμένα Διαμαντακια να μαζέψεις.
Ούτε μαρεσει που γίνεται action rpg σαν πολλά παιχνίδια. Έπρεπε να ενισχύσουν ο,τι. Χαρακτηρίζει ένα Assassin, να θυμίσει δόξες assassins creed 1&2.
Τα microtransactions δεν τα χρέωσα διότι το παιχνίδι, ευτυχώς, δεν είναι στημένο ώστε να πιέζει τον παίκτη προς τέτοια έξοδα. Μπορεί να loot boxes, ως έννοια, να είναι κατάπτυστα, ειδικά την περίοδο αυτήν, αλλά η ύπαρξή του δεν σημαίνει αυτόματα και ανάρμοστε πρακτικές. Και η ίδια η Ubisoft έχει κάνει χειρότερα στο παρελθόν. Όσο μπορεί να αγνοεί κανείς τέτοιους μηχανισμούς και διαπιστώνει ότι δεν του χαλάνε την εμπειρία, τι υπάρχουν, τι δεν υπάρχουν, ένα και το αυτό. Όταν όμως επηρεάζουν συνολικά το design, τότε ασφαλώς ακονίζουμε μαχαίρες..
Το παιχνίδι δεν το έχω παίξει αλλά κάθισα και είδα 6 ώρες όλα τα cutscenes και θα ήθελα να καταθέσω κάποιες από τις σκέψεις μου επειδή με ενδιαφέρει η περίοδος που διαδραματίζεται.SPOILER ALERT:Τα γεγονότα της ιστορίας είναι συνδεδεμένα πολύ όμορφα με τα αληθινά ιστορικά γεγονότα όπως η άνοδος της Κλεοπάτρας στον θρόνο και η δολοφονία του Ιουλίου Καίσαρα και οι κεντρικοί χαρακτήρες συμβάλουν σε μεγάλο βαθμό σ'αυτά.Χωρίς να έχω παίξει τα προηγούμενα Assassin's Creeds η ιστορία είναι απογοητευτική.Στην ουσία οι δύο κεντρικοί χαρακτήρες(Bayek,Aya) αφού δολοφονούν όλα τα μέλη του order of the Ancients για να πάρουν εκδίκηση για την δολοφονία του γιου τους,αποφασίζουν έτσι απότομα χωρίς καμία ενδιαφέρουσα εξήγηση να φτιάξουν μια ομάδα (όχι και τόσο)"δολοφόνων" μαζί με κοντινά τους άτομα.Κατά την άποψή μου το παιχνίδι πολύ φτωχικά μας δίνει το origin της αδελφότητας.Αυτό που παρατήρησα και μ'άρεσε είναι κάποια hints που δίνει το παιχνίδι για ένα μελλοντικό Assassin's Creed Greece.Αναφέρεται η μάχη της Σαλαμίνας και ο Θεμιστοκλής από Έλληνες ναύτες,η Aya δίνει στον Bayek τα χαρακτηριστικά γάντια των assassins λέγοντας του πως μ'αυτά δολοφονήθηκε ο τύραννος Ξέρξης,ο τάφος του Μεγάλου Αλέξανδρου είχε ένα σκήπτρο που το παίρνει το order of the Ancients για να αφαιρέσουν την ελεύθερη βούληση από τους ανθρώπους και πιθανότατα να το είχαν στη κατοχή τους οι Πέρσες.Οπότε ίσως να δούμε και ένα Assassin's Creed βασισμένο στους Περσικούς Πολέμους ή την κατάκτηση της Περσικής αυτοκρατορίας.Τέλος γέλασα πολύ όταν μέσα στο παιχνίδι οι Έλληνες ανέφεραν άλλους χαρακτήρες ως malakia.
Εδώ θα διαφωνήσω. Απογοητευτικό δεν είναι, αμα το δεις ιστορικά, στη ναυμαχία της Σαλαμίνας επικρατούσε μεγάλη σύγχυση και αβεβαιότητα στο στρατόπεδο των ελλήνων και η τρομερή προσωπικότητα του Θεμιστοκλή ήταν καθοριστική για την νικη. Ο θάνατος του Ξέρξη συνδέεται με ραδιουργίες και συνωμοσίες. Η νίκη των ελλήνων κατα των Περσών "ντύθηκε" με μύθους και θρύλους. Βάλε και ότι οι Αθηναίοι είχαν συνεργαστεί με Αιγυπτίους εναντίων των Περσών. Οπότε η ιστορία ταιρίαζει με την γενικότερη αφήγηση και μυθολογία του παιχνιδιού για κάτι κομμάτια και τεχνολογίες της εδέμ. Ιστορικά είναι μυστήριο και ο θάνατος της κλεοπάτρας, την βρήκαν δηλητηριασμένη. οπότε βρήκαν καλό πάτημα να ενσωματώσουν τους assassins. Γιατί σου λέει ότι οι assassins λειτουργούν διακριτικά, απο το παρασκήνιο, στο "σκοτάδι".
Δεν το έπαιξα ούτε εγώ αλλά όπως καταλαβαίνω απο αυτά που γράφεις, ήθελε παραπάνω δουλειά στο να συνδέσουν τα ιστορικά γεγονότα που αναφέρθηκαν παραπάνω, αλλά και πάλι μπορείς να το δεις σαν easter egg και να το ψάξεις μόνος σου για παραπάνω λεπτομέρειες. Είναι τόσο πολλά τα ιστορικά γεγονότα, που είναι πάρα πολύ δύσκολο να τα μεταφέρεις καλλιτεχνικά σε ένα βίντεο και παιχνίδι.
Απο την άλλη όπως τα περιγράφεις, ναι ίσως να θέλει περισσότερες πληροφορίες για το πως δημιουργήθηκε το τάγμα γιατί στο assassins 1 είναι οργανωμένοι με αρχές και δόγματα. Αλλά σκέψου και την χρονολογική απόσταση μεταξύ origin - και assassins 1. Υπάρχει μεγάλη ευελιξία χρονολογικά να περιγράψουν καλύτερα τους λόγους και πως ωρίμασε η αδελφότητα στο επόμενο assassins.
Πιθανολογώ αλλά αφού το origins λαμβάνει χώρα στην πτώση της τελευταίας ελληνιστικής πόλης (που σημαίνει και το τέλος της αρχαίας ελληνικής πολιτικής ιστορίας) και αφού η αδελφότητα κάνει τα πρώτα της βήματα σε αυτήτην περίοδο, το πιθανότερο είναι ότι το επόμενο assassins δεν θα λάβει χώρα σε αρχαία Ελλάδα αλλά αργότερα. Απλά περάσανε στα γρήγορα κάποια μεγάλα γεγονότα που συνδέονται με αρχαία Ελλάδα αναπόφευκτα αφού υπήρχαν πολλές επαφες Ελλήνων - Αιγυπτίων.
και αμα ψάξεις στο wiki, http://assassinscreed.wikia.com/wiki/Timeline, θα δεις οτι τους έλληνες τους έχουν ότι ιδρύσανε τα πρώτα κέντρα των templar . ότι ο Μ. Αλέγανδορς συνεργάστηκε με proto-templar και δολοφονηθηκε απο proto-assasin. Μην περιμένεις και πολλή αρχαία Ελλάδα λοιπόν.
Δεν χρειαζεται παντως να παει στην Αρχαια Ελλαδα το παιχνιδι! Μπορει καλλιστα να παει στην περιοδο των ιπποτων και να συνδεσει περιοχες ολης της Μεσογειου, οπου δρουσαν ιπποτες εκεινη την εποχη και πιστευω ειναι ταμαμ για σεναριο στα Creed οπως και χρονικη περιοδος! Πχ να ενωσει Μαροκο/Τυνισια/Αιγυπτο με περιοχες που περασαν, οπως Μαλτα/Κρητη/Ροδο/Αιγαιο/Κυπρο μεχρι Λιβανο/Ισραηλ/Συρια!
πολύ καλή ιδέα alessan, αφού βλέπουμε στο Revelations να μπορούμε να στέλνουμε recruits σε αποστολές γύρω σε όλη την μεσόγειο. Οπότε κάτι παίζει. Μένει οι της Ubisoft να βρουν κάποιον "ιμπεριαλιστή" στο μεσοδιάστημα του origins- assassins 1 για να τοποθετήσουν τα επομενα βηματα της αδελφοτητας. Μήπως να στείλουμε e-mail στη ubisoft να τους βάλουμε ιδέες;
Ενοψει black friday προτεινετε να αγορασω AC Origins ή Shadow of war???
Assassins creed μιας και είναι παιχνίδαρος. Το Shaodow Of War θα πέσει πολύ νωρίτερα.. Και έχει και microtranscations
Σεναριακά νομίζω φτάνω στο τέλος και είμαι στις 30 ώρες. Αρχικά θέλω να πω πως βρήκα δύο bugs στην έκδοση του PS4. Το ένα ήταν στην εισαγωγική σκηνή όπου αφού έχεις πέσει στη σπηλιά με τον εχθρό, το ρόπαλο του έκανε στροφές γύρω από αυτόν και ένα ακόμα όπου ο Bayek κόλλησε ανάμεσα σε ένα πανί και την άκρη της σκεπής που είχε πιαστεί αλλά ευτυχώς ξεκόλλησε. Παιδιά αισθάνομαι σαν να πάιζω Witcher 3. Και αυτό για εμένα λέει πολλά. Ο κόσμος του με έχει ρουφήξει και συνεχώς βρίσκω κάτι να κάνω. Είχα να περάσω τόσο καλά με Open Wall από το Blood and wine. Το σενάριο δεν είναι κάτι το τρομερό αλλά δεν είναι και κακό και σε συνεργασία με τα side quests τα οποία ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ έχουν κάποια ουσιαστική σημασία, έχει δέσει τέλεια το γλυκό. Το σύστημα μάχης αν και ήθελε λίγο παραπάνω δουλειά, δίνει μια φρεσκάδα στη σειρά και βαδίζει σε χαλαρά Dark Souls μονοπάτια. Το σύστημα looting επιτέλους έχει κάποιο ενδιαφέρον και τα όποια RPG στοιχεία που υπάρχουν είναι καλοδεχούμενα. Η αλήθεια είναι πως είχα μια φοβία λόγω Αιγύπτιακού setting αλλά ευτυχώς η ubi μου έβαλε τα γυαλιά. Πάντως Μάνο μιας και το αναφέρεις, δεν περίμενα τόσο assassins feeling μιας και δείχνει τα πολύ αρχικά στάδια του brotherhood οπότε το δικαιολογώ. Το 7ρι μέχρι στιγμής μου φαίνεται τίμιο αλλά θα είμαι σίγουρος αφού δω τους τίτλους τέλους. Το μόνο σίγουρο είναι πως μόνο να ανέβει μπορεί. Θα μπορούσε κάλλιστα να ήταν το GOTY μου αν δεν υπήρχαν τα P5 και Nier Automata.
Υ.Γ Ο Bayek ενώ τη μία για κάποιο λόγω μου ξενίζει, την άλλη τον θεωρώ ως συμπαθητικό χαρακτήρα. Τι να πω...
Η αίσθηση Assassin's που λέω, δεν έχει να κάνει, από ένα σημείο κι έπειτα, με την ίδια τη σειρά, όσο με τη λογική ενός ασσασσίνου. Όλες οι αναμετρήσεις σημαίνοντες χαρακτήρες, είτε είναι μάχες σώμα με σώμα, είτε προλογίζονται από απλές μάχες πριν πας και τους αστράψεις μία με τη λεπίδα ή με ό,τι έχεις πρόχειρο. Αυτό υποβαθμίζει την αναμέτρηση, υποβαθμίζει αυτόν που έχεις απέναντί σου και σίγουρα υποβαθμίζει την έννοια του assassination. Μπορεί να είμαστε σε φάση του lore που η γνωστή οργάνωση δεν υφίσταται ακόμη, αλλά δεν είμαστε στη φάση της λογικής (και της ιστορίας) που ακόμη αναρωτιόμαστε πώς στήνεται μια δολοφονία.
Ας το πάμε και αλλιώς. Τα towers έχουν φτάσει να είναι σε σκαλωσιές και κατάρτια. Ναι, υπάρχουν και σε κτίσματα της προκοπής, αλλά πάρα πολλά είναι σε σχετικά αδιάφορα σημεία. Αυτό δεν επιτρέπει τη μετατροπή της ανάβασης σε platforming puzzle όπως ήταν παλιά. Εξαιρείται ο Φάρος. Αν η Ubi είχε κάνει τον κόπο για κάτι τέτοιο, δεν θα άλλαζε ο χαρακτήρας και η νέα κατεύθυνση του design. Θα έκανε όμως 58 towers να μοιάζουν λιγότερο με υπεύθυνη δήλωση. Και στην τελική μιλάμε για πράγματα που η ίδια έχει κάνει στο παρελθόν. Κι αν δεν θέλει, για κάποιο λόγο, να ξαναμπλέκει με towers, κανένα πρόβλημα δεν έχω, καλύτερα να βγει ο μηχανισμός τότε κι ας κάνει κάτι άλλο στη θέση του.
Σε κάτι τέτοια πιάνομαι και λέω για τη διαφορά στην αίσθηση.
Η ubisoft είναι στην Γαλλία, την χώρα που ανακάλυψε το Parkour. Απο αυτό και μόνο έπρεπε να πάρουν έμπνευση και να το κάνουν πιο puzzle και στρατηγική το παιχνίδι, στον τομέα της κίνησης δλδ, να βάλουν τον παίχτη να σκεφτεί πως θα πάει με την μεγαλύτερη ταχύτητα, ροή και ασφάλεια απο ένα σημείο Α σε ενα σημείο Β, και αν κάτι δεν βγει με το σχέδιο να προσαρμοστούν και να βρουν εναλλακτικές οδούς (να μπει στη λογική του Traceur), όχι να τα κάνουν όλα τόσο αυτοματοποιημένα. Να τιμωρεί το "τρέχω όπου να'ναι και όπως να'ναι". Αυτό είναι το βασικό μου παράπονο. και το σενάριο (τι να κανω έχω καλομάθει και θέλω και σενάριο).
Όλα τα υπόλοιπα κομπλέ.
Μιας και το έθεσες έτσι, να θυμίσω ότι η Ubisoft, που εδρεύει στη Γαλλία, κατάφερε να πιάσει τη χειρότερη επίδοση στη σειρά με τίτλο που βασιζόταν στη Γαλλική Επανάσταση. Ε φαντάσου ότι αυτό που ζητάς, από άποψη design είναι πιο δύσκολο να το πετύχει κάποιος σε σχέση με τα της Γαλλικής Επανάστασης.
Αρκετά διαφορετικό ασσασσινς απο τα προηγούμενα, είμαι γύρο στης 20 ώρες και το βρίσκω πολύ συμπαθητικό.
Παιδες τρεχατε τωρα μολις στο you.gr το origins για xbox 34,89
Θεωρώ ειναι απο τα καλύτερα Παιχνίδια της σειράς..