Με τα πολλά το 1-2-Switch αναδεικνύεται σε αρκετά καλό “κράχτη” των λειτουργιών του Switch και δη των Joy-Cons.
Αυτή, ομολογουμένως, δεν είναι η καλύτερη δυνατή γνωριμία με τον τίτλο. Ο καθένας ξέρει ότι έχει στα χέρια του μια συλλογή από mini games και τι πιο λογικό από το να θέλει να δει σε πρώτη φάση το σύνολο των επιλογών του; Η πρώτη γνωριμία με κάθε mini game ακολουθεί συγκεκριμένη συνταγή πάντως. Προβάλλεται σύντομο video με τους κανόνες τους παιχνιδιού, που την πρώτη φορά δεν παραλείπεται. Οπότε μην πανικοβληθείτε άμεσα. Δεν υπάρχει πραγματικός λόγος. Άλλωστε τα συγκεκριμένα video είναι παράξενα καλαίσθητα, με αισθητική που απομακρύνεται κάπως από τα κλισέ της Nintendo όπως και ο σχεδιασμός του System Software του Switch σε σχέση με το παράδειγμα των Wii και Wii U. Ως προς τα ίδια τα παιχνίδια, όπως φαντάζεστε, κάποια είναι του ύψους, κάποια του βάθους. Όλα όμως προσπαθούν να αναδείξουν όσα έχει να προσφέρει το Nintendo Switch ως σύστημα. Α, ναι. Και πώς να γίνετε ρεντίκολο. Βέβαια, αν είστε σαν εμάς, την κρυάδα την πήρατε πριν χρόνια, παίζοντας Singstar μετά τον τελικό της Eurovision.
Εν πάση περιπτώσει, επιστροφή στα mini games. Υπάρχει “κράχτης” για οτιδήποτε. Το Quick Draw βάζει τους παίκτες να κοιτιούνται στα μάτια, αγνοώντας την οθόνη, και κερδίζει το πιο γρήγορο πιστόλι. Το Fake Draw έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον αφού ο “κριτής” που δίνει το σήμα για πυρ στο Quick Draw, λέει ό,τι του κατέβει στο Fake Draw πριν καταλήξει στο “Fire”. Όποιος πυροβολήσει πριν ακουστεί όντως το τελευταίο, χάνει. Στο Eating Contest το δεξί Joy-Con, αυτό με τον πομποδέκτη υπερύθρων γίνεται hot dog και κερδίζει εκείνος που θα φάει τα περισσότερα σε δεδομένο χρονικό διάστημα, εννοείται ευθυγραμμίζοντας το χειριστήριο με το ανοιχτό του στόμα και κινώντας το μπρος και πίσω με κάθε ολοκληρωμένη κίνηση να ισοδυναμεί με μια μπουκιά (ναι, δοκιμάστηκε και αυτό σε καφετέρια).
Η πρώτη γνωριμία με κάθε mini game ακολουθεί συγκεκριμένη συνταγή. Προβάλλεται σύντομο video με τους κανόνες τους παιχνιδιού, που την πρώτη φορά δεν παραλείπεται.
Στο Ball Counting αναλαμβάνει δράση το HD Rumble, με κάθε Joy-Con να λειτουργεί σαν κουτί με μπίλιες. Οι παίκτες το κινούν και προσπαθούν να καταλάβουν πόσες είναι οι μπίλιες, και πώς αυτές “κυλούν” από τη μια μεριά του χειριστηρίου στην άλλη. Αν δεν εντυπωσιαστείτε από το HD Rumble εδώ, υπάρχουν και εναλλακτικές, όπως το Safe Crack. Στο εικονικό χρηματοκιβώτιο ο καθένας προσπαθεί να βρει τρία νούμερα, άρα το συνδυασμό, στρέφοντας το Joy-Con στον αέρα. Εκεί που θα καταλάβει διαφορετικής έντασης κλικ είναι και το σωστό νούμερο. Το τρίτο νούμερο στη σειρά μάλιστα είναι πάντα ύπουλο, με τη διαφορά στον κραδασμό αλλά και το αποδεκτό τόξο κατά την κίνηση να είναι μικρή, άρα και πιο δύσκολο να επιτευχθεί. Στο Table Tennis αλλάζει η λογική και παίζουμε ping pong χωρίς μπαλάκι, στον αέρα, υπολογίζοντας με βάση τον ήχο κατά το χτύπημα της μπάλας με ποιον τρόπο έχει νόημα να την αποδεχτούμε. Το ίδιο συμβαίνει και στο Baseball, ενώ στο Sword Fight βασιζόμαστε στις κινήσεις του άλλου παίκτη, που στέκεται μπροστά μας, για να καταφέρουμε να υπολογίσουμε τη σωστή άμυνα και κατάλληλη επίθεση.Υπάρχουν περιπτώσεις παιχνιδιών που καταλήγουν πολύ ύπουλα στις προτιμήσεις μια παρέας. Όπως το γρηγορότερο σήκωμα τηλεφώνου, αφού μείνει πάνω στο τραπέζι το “ακουστικό” Joy-Con, αλλά εφόσον ακουστεί και ο κατάλληλος χτύπος, όχι οποιοδήποτε κουδούνισμα. Αλλού το HD Rumble “δείχνει” τη ζαριά του αντιπάλου, αφού ο καθένας κουνήσει το Joy-Con του. Η μεγαλύτερη ζαριά κερδίζει αλλά κανείς δεν ξέρει τη δική του. Οπλισμένος με τη γνώση της ζαριάς του αντιπάλου, ο παίκτης επιχειρεί, αν θέλει, να μπλοφάρει, να κάνει τον αντίπαλο να αναρωτηθεί. Χωράνε τρεις ζαριές στο σύνολο και στο τέλος όλα πρέπει να αποκαλυφθούν και να αποκαλυφθεί ο νικητής.
Φυσικά δεν λείπουν και mini games που είναι ακόμη και εγγενώς αδιάφορα, ασχέτως παρέας. Στο Zen παίρνουμε μια πόζα και προσπαθούμε να κρατήσουμε το Joy-Con σταθερό για ορισμένο χρονικό διάστημα. Θεωρητικά ενδιαφέρον σε μια παρέα που την κυνηγάει τη σκανδαλιά, αλλά τόσο εύκολο να θεωρηθεί κάποιος ασταθής που αν γίνεται χαμός δεν πρόκειται να βγει κανείς νικητής. Στο Gorilla οι παίκτες χτυπιούνται αναλόγως, πρώτα με συγκεκριμένο ρυθμό και ύστερα σαν μανιασμένοι, κάτι που φαίνεται από την αρχή ανούσιο. Στο Dance Off πραγματικά μπορεί και να μην έχει κανένα απολύτως νόημα να ακολουθήσει κανείς το ρυθμό. Μπορεί να κερδίσει και με τυχαίες κινήσεις. Δεν είναι πρακτικό να αναφέρουμε κάθε mini game ξεχωριστά στο πλαίσιο του review, αυτό που μπορούμε να πούμε είναι πως καλύπτεται όλο το εύρος των δυνατοτήτων του Switch, σε επίπεδο χρήσης, όχι επιδόσεων προφανώς, ξεφυτρώνουν όμως κάποιες ιδιαιτερότητες που σε άλλες παρέες δεν θα δημιουργήσουν πρόβλημα ενώ σε άλλες θα εμποδίσουν την ενασχόληση με συγκεκριμένα mini games. Όσα βασίζονται στον ήχο για παράδειγμα, δυσκολεύουν αν γίνεται μονίμως φασαρία. Και η παρέα είναι σίγουρη, μικρή ή μεγάλη, αφού δεν παίζεται αλλιώς το 1-2-Switch.
Θα ήταν βολικό τα δυο εναλλακτικά modes να επέτρεπαν τον αποκλεισμό ορισμένων mini games όταν είναι ξεκάθαρο ότι δεν τα προτιμά κανείς. Και πάλι θα έμεναν αρκετά από τα 28 ώστε να μην υπάρχει ζήτημα ποικιλίας. Με τα πολλά το 1-2-Switch αναδεικνύεται σε αρκετά καλό “κράχτη” των λειτουργιών του Switch και δη των Joy-Cons. Ναι, κάποια από τα mini games είναι αδιάφορα, αλλά ο συνολικός αριθμός τους είναι υπερδιπλάσιος από εκείνον του Nintendo Land και εδώ είναι σίγουρα πιο παρεΐστικη η ιδιοσυγκρασία τους. Ταυτόχρονα εκείνα που βασίζονται στον ήχο δεν προσφέρονται για κάθε είδος παρέας ή για κάθε είδος στησίματος (άλλο να περιμένουμε να βγει άκρη με τα ηχεία της κονσόλας και άλλο με εκείνα της τηλεόρασης ή του ηχοσυστήματος). Η εισαγωγή στο όλο θα μπορούσε να είναι καλύτερη και σίγουρα χρειαζόταν μια κάποια ευελιξία σε επιλογή και αποκλεισμό ορισμένων δραστηριοτήτων. Δικαίως υφίσταται γκρίνια για την τιμή του τίτλου, δικαίως αναφέρεται ότι έπρεπε να πηγαίνει πακέτο με την κονσόλα, ακριβώς επειδή είναι “κράχτης”. Μπορεί να μην είναι το Wii Sports, με το οποίο η σύγκριση είναι ανούσια αφού εκεί τα παιχνίδια ήταν πέντε και εκ φύσεως πιο τεχνικά και ανταγωνιστικά, απλά κατά βάση γνώριμα. Εδώ έχουμε κάτι που θυμίζει περισσότερο το WarioWare που πάντα συνδύασε πάρα πολύ σύντομες δραστηριότητες, το χιούμορ και η εναλλαγή των οποίων δημιουργούσε τη θετική τελική αίσθηση, όχι απλά το ποιόν της καθεμιάς. Η τιμολόγηση βέβαια, η εμπορική πολιτική γενικότερα, δεν είναι το αντικείμενό μας εδώ. Αν συνόδευε το παιχνίδι κάθε κονσόλα Switch, θα έπιανε υψηλότερο metascore, αλλά θα ήταν και το ίδιο ακριβώς παιχνίδι στην ουσία.
Στο τέλος ένα απλό γεγονός παραμένει: το 1-2-Switch δεν πρόκειται να αφήσει καμιά παρέα αδιάφορη, ακόμη και με τα τερτίπια του. Είναι κάτι σαν το παιχνίδι Baby που περιλαμβάνει. Όπως παίρνετε αγκαλιά το Switch που “μεταμφιέζεται” σε βρέφος που καλείστε να νανουρίσετε, άρα να τα βάλετε με τους αισθητήρες του συστήματος, δεν υπάρχει άνθρωπος που θα σας πάρει στα σοβαρά ή που δεν θα ξεκινήσει την καζούρα. Αυτή η γελοιότητα είναι που σώζει σε κάποιο βαθμό το 1-2-Switch.
Απορώ με τι θράσος πωλείται αυτό το παιχνίδι στην τιμή που πωλείται... το 6 και πολύ του είναι για την τιμή.
To θέμα είναι ότι όσο περνάει ο καιρός βλέπουμε ότι είναι το μοναδικό game που αξιοποίησε το HD RUMBLE (παγάκια, βυζιά αγελάδας) ... τι γελοίο....