Σε μια γενιά κονσολών όπου τα shooters κυριάρχησαν και η χρωματική παλέτα σπάνια περιείχε κάτι διαφορετικό από άπειρες αποχρώσεις των καφέ και γκρι, ένα παιχνίδι τράβηξε την προσοχή, ερχόμενο από το πουθενά. Μια σειρά που πολλοί πίστευαν πως είχε αφήσει την τελευταία της πνοή πριν κάμποσα χρόνια, ήταν αυτή που θα σημάδευε το έτος 2012 με ένα από τα πιο αξιομνημόνευτα παιχνίδια της χρονιάς κι όχι μόνο.
Επιστροφή από τους νεκρούς
Δημιουργημένη από τη Zombie Studios, η σειρά Spec Ops «γεννήθηκε» το 1998 με την πρώτη κυκλοφορία να διατίθεται αποκλειστικά στα PC διά χειρός Ripcord Games και Take-Two Interactive – η μητρική εταιρεία της 2K Games. Εμπνευσμένοι από την αθάνατη ιδέα του πολέμου, οι δημιουργοί δεν εστίαζαν στην πλοκή αλλά στο gameplay, έχοντας καταλήξει σε μια (πλέον κλασική) δομή: πρόκειται για tactical shooters με αποστολές σε διάφορα σημεία του κόσμου, με τον παίκτη να προσεγγίζει τους στόχους του όπως έκρινε ο ίδιος. Μάλιστα, μετέπειτα παιχνίδια προσέθεσαν στοιχεία παιχνιδιών στρατηγικής στο μίγμα, όπως και τη δυνατότητα δύο παίκτες να παίζουν παρέα, δίνοντας έτσι βάθος στην τακτική που μπορούσαν να αναπτύξουν.
Μετά από κάποιες εντυπωσιακές πρώτες κυκλοφορίες, η σειρά απέτυχε να εξελιχθεί κι ως συνέπεια ήρθαν ολοένα και χαμηλότερες πωλήσεις. Πρακτικά, είχαν μετατραπεί σε budget τίτλους που απευθύνονταν σε πολύ συγκεκριμένο κοινό. Επιπλέον, μέσα σε μόλις τέσσερα χρόνια κυκλοφόρησαν επτά παιχνίδια και τρία expansions, κατά βάση όλα ανεπτυγμένα από τη Zombie Studios, προδίδοντας έτσι πόσο μικρό χρόνο ανάπτυξης είχε στη διάθεσή της η εταιρεία – κάτι που είναι βέβαιο πως (σε ένα βαθμό) ευθυνόταν για τη στασιμότητα της σειράς.
Κάποια στιγμή μέσα στο 2003, αναφέρθηκε σε μια επίσημη συνάντηση της Take-Two πως η Rockstar Vancouver ανέπτυσσε ένα νέο τίτλο Spec Ops, ο οποίος μέσα σε περίπου ένα χρόνο είχε ήδη ακυρωθεί – οι χαμηλές συνολικές πωλήσεις της σειράς δεν έπεισαν την Take-Two, όπως φαίνεται, και η ανάπτυξη διακόπηκε απότομα. Ο πόλεμος είχε γίνει ρουτίνα, προϊόν εργοστασίου που κυκλοφορούσε με αδιάκοπους ρυθμούς έως ότου σταματήσει να είναι «στη μόδα», και η «μπογιά» του Spec Ops είχε ξεφτίσει.
Για τα επόμενα δύο χρόνια, η σειρά βρισκόταν εντελώς στην αφάνεια. Το 2007, η γερμανική Yager Development πρότεινε μια συνεργασία στην 2K Games, με σκοπό την παραγωγή και κυκλοφορία ενός third-person shooter. Ύστερα από συζητήσεις, αποφασίστηκε πως θα δημιουργούσαν ένα νέο παιχνίδι στη σειρά Spec Ops, αγνοώντας παρόλα αυτά πολλά παραδοσιακά στοιχεία προηγούμενων τίτλων – ένα πλήρες reboot.
Άλλο ένα βαρετό πολεμικό παιχνίδι
Λαμβάνοντας χώρα στο Ντουμπάι, το νέο Spec Ops θα προσπαθούσε να χρησιμοποιήσει ευφάνταστα το περιβάλλον, με την άμμο να αποτελεί μέρος του βασικού gameplay. Οι παίκτες θα μπορούσαν να εκμεταλλευτούν τις αμμοθύελλες για να κρύβονται από τους εχθρούς, να σηκώνουν άμμο με τη χρήση εκρηκτικών ή να διαλύουν σημεία του περιβάλλοντος για να αλλάξουν τη μορφή του τοπίου. Πολύ καφέ, είναι η αλήθεια, ένα χρώμα που αγάπησαν τα shooters της εποχής πιθανότατα εμπνευσμένοι από τον αιματηρό πόλεμο στο Αφγανιστάν κι όχι μόνο.
Σε μια προσπάθεια να δοθεί λίγη χρωματική ποικιλία στον κόσμο, η Yager πρόσθεσε στοιχεία που μπορεί να μην μετέτρεπαν ολοκληρωτικά μια εικόνα όμως έβαζαν τη δική τους πινελιά σε μια, κατά τα άλλα, μουντή τοποθεσία. Γυάλινα κτήρια, επίχρυσα αντικείμενα διάσπαρτα στην πόλη, γκραφίτι από τους τοπικούς επαναστάτες – το Ντουμπάι έδειχνε ζωντανό, όμως η πραγματικότητα δε θα μπορούσε να ήταν πιο διαφορετική.
Κατά το σενάριο του παιχνιδιού, η πόλη μαστιζόταν από τις πιο βίαιες, έντονες αμμοθύελλες των τελευταίων πολλών ετών, κάτι που σχεδόν κατέστρεψε την -άλλοτε- πόλη-στολίδι. Κι αυτή, δυστυχώς, ήταν μονάχα η αρχή.
Βλέπετε, τα προβλήματα των κατοίκων του Ντουμπάι δεν είχαν καν ξεκινήσει. Επιστρέφοντας από το Αφγανιστάν, το τάγμα “Damned 33rd” βρέθηκε εγκλωβισμένο στο Ντουμπάι όταν μια αμμοθύελλα κατέρριψε το ελικόπτερό τους. Με τα ισχυρά φαινόμενα να απαγορεύουν την οποιαδήποτε επικοινωνία με τον έξω κόσμο, οι Αμερικανοί στρατιώτες βρέθηκαν σε άγνωστο τόπο, μακριά από την ασφάλεια της χώρας τους και ανήμποροι να κάνουν κάτι παραπάνω – πώς μπορείς να ελέγξεις ένα φυσικό φαινόμενο; Η ομάδα του John Konrad έπρεπε να προσαρμοστεί στα νέα, δύσκολα δεδομένα.
Ακόμη και η κυβέρνηση των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων είχε αφήσει την τεράστια πόλη στο έλεος της άμμου, αρνούμενη να στείλει οποιουδήποτε είδους βοήθεια προς εκείνους. Οι κάτοικοι είχαν πανικοβληθεί και η τάξη έπαψε να υπάρχει, με τη Damned 33rd να πασχίζει να επιβιώσει. Αψηφώντας τις οδηγίες των ΗΠΑ για εγκατάλειψη της περιοχής, η ομάδα του Konrad έμεινε στο Ντουμπάι για να βοηθήσει με τις διαδικασίες εκκένωσης της πόλης, κάτι που οδήγησε τους ανθρώπους της πατρίδας του να τους χαρακτηρίσουν ως προδότες.
Κάπου εκεί έρχεται η Delta Team, με τον Martin Walker να ηγείται της ομάδας, η οποία μετά από μια μυστηριώδη ραδιοφωνική επικοινωνία του Konrad καλούνται να εξερευνήσουν την πόλη, να αναφέρουν τα ευρήματά τους (πιθανούς επιζώντες) και να αποχωρήσουν. Όσα συνέβησαν στο Ντουμπάι, δεν ήταν δικό τους πρόβλημα.
Το Spec Ops: The Line -όπως ονομάστηκε- ανακοινώθηκε επίσημα το 2009, ως ένα third-person cover shooter με τον παίκτη να έχει στη διάθεσή του μια μικρή ομάδα την οποία θα διεύθυνε. Παρότι δοκίμασε κάποια νέα πράγματα, όπως οι δυναμικές ανεμοθύελλες που εμφανίζονταν από το πουθενά και η δυνατότητα εύκολης μετακίνησης από τα ψηλά στα χαμηλά, το gameplay του δε φαινόταν πρωτοποριακό. Όταν κυκλοφόρησε τρία χρόνια αργότερα, τον Ιούνιο του 2012, πολλοί κριτικοί εστίασαν στον συγκεκριμένο τομέα, αναφέροντας πως δεν προσέφερε κάτι που το διαφοροποιούσε από τον ανταγωνισμό.
Κάπου στη μέση βρίσκεται η αλήθεια: από τη μία, οι προωθητικές καμπάνιες του παιχνιδιού ήταν αναιμικές και εστίαζαν στα λάθος πράγματα. Από την άλλη, το gameplay ήταν απλώς «μια χαρά» – ούτε εντυπωσιακό ούτε επαναστατικό. Όμως, αν αποκάλυπταν το πραγματικό «αστέρι» του παιχνιδιού στις καμπάνιες μάρκετινγκ, η ουσία θα χανόταν.
Δυστυχώς ή ευτυχώς, το Spec Ops: The Line έμοιαζε σαν ένα ακόμη βαρετό πολεμικό παιχνίδι.
Όταν έρχονται τα πάνω-κάτω, σε ποια μεριά θα βρίσκεσαι;
Εμπνευσμένο από το εξαιρετικό βιβλίο “Heart of Darkness” του Joseph Conrad (το επώνυμο του οποίου χρησιμοποιήθηκε για τον ομώνυμο αρχηγό της Damned 33rd) και την ταινία “Apocalypse Now” του Francis Ford Coppola (όπου τον αντίστοιχο ρόλο του Konrad έπαιζε ο Marlon Brando), το σενάριο του Spec Ops: The Line δοκίμασε κάτι εξαιρετικά θαρραλέο. Όσοι έχουν παρακολουθήσει το “Apocalypse Now” μπορούν να μαντέψουν τη συσχέτιση, κι όσοι δεν το έχουν δει, πρέπει να το πράξουν σύντομα.
Προσπάθησε να αναδείξει την παντελή έλλειψη ευαισθητοποίησης όταν αντικρύζουμε -ή πραγματοποιούμε- μαζικούς φόνους στα παιχνίδια μας. Πόσο πιστεύουμε ότι είμαστε οι ήρωες στην ιστορία μας, αλλά πραγματικά, ζούμε στον δικό μας φανταστικό κόσμο, αποκομμένοι από την πραγματικότητα. Έδειξε πόσο μακριά θα φτάσει κάποιος για να δικαιολογήσει τα λάθη του, αντί να παραδεχτεί πως ξεπέρασε τα όρια. Θα ήταν τεράστια αμαρτία να αποκαλυφθούν λεπτομέρειες της πλοκής, καθώς αυτή αποτελεί το δυνατό σημείο του Spec Ops: The Line.
Κυκλοφόρησε σε μια γενιά συστημάτων όπου παιχνίδια σαν το Call of Duty: Modern Warfare 2 δέχθηκε σφοδρή κριτική για την διαβόητη αποστολή “No Russian”, όμως πούλησε δεκάδες εκατομμύρια αντίτυπα. Οι παίκτες απολάμβαναν τη μάχη, εφόσον το παιχνίδι τους διαβεβαίωνε πως ήταν στη μεριά των καλών, απαλλάσσοντάς τους έτσι από το βάρος της οποιασδήποτε σκέψης ή αντίρρησης για τις πράξεις τους.
Όμως το Spec Ops: The Line, όταν κόπασαν οι θύελλες, έφερε τους παίκτες αντιμέτωπους με τη σκληρή πραγματικότητα: πάντοτε υπάρχει επιλογή. Ακόμη κι όταν το παιχνίδι, η ταινία ή το βιβλίο σε φέρνουν σε δύσκολη θέση, πάντοτε έχεις την επιλογή να τα ακουμπήσεις κάτω και να απομακρυνθείς, χωρίς να δεις ποτέ το τέλος. Ορισμένες σκηνές, πολύ φρικιαστικές αν αναλογιστεί κανείς τι πραγματικά συνέβη, είναι εφικτές μόνο όταν ο παίκτης δώσει την εντολή. Γιατί το ταξίδι ενός ήρωα μπορεί να μοιάζει φανταστικό, όμως ο προορισμός ίσως χαλάσει τη φαντασία.
“There’s a line men like us have to cross...”
Είναι μεγάλη αδικία που το Spec Ops: The Line δεν απόλαυσε τις πωλήσεις που του άξιζαν. Ένα απίθανα άσχετο multiplayer mode, για τη συμπερίληψη του οποίου η 2K προσέλαβε διαφορετικό στούντιο κι έπειτα ενημέρωσε τη Yager, ενίσχυσε την πεποίθηση πως επρόκειτο για ένα ακόμη shooter. Το εντελώς τετριμμένο εξώφυλλο, με τον γαλανομάτη Walker και τις άπειρες αποχρώσεις του καφέ, έπαιζε με τα στερεότυπα που το ίδιο παιχνίδι προσπαθούσε να κατακρίνει – ίσως ήταν μια ιδιοφυής σκέψη από τους σχεδιαστές, όμως δεν τράβηξε τα βλέμματα των παικτών όταν έφτασε στα ράφια των καταστημάτων. Από την πλοκή του ως την παρουσίαση και το φανταστικό soundtrack (που περιείχε τραγούδια των Jimi Hendrix, Deep Purple, Alice in Chains και άλλων), το παιχνίδι δεν υστερούσε πραγματικά σε κάποιο κομμάτι. Θα μπορούσε κανείς να το παρομοιάσει με το Metal Gear Solid 2: Sons of Liberty, ένα παιχνίδι που κυκλοφόρησε πάνω από μια δεκαετία πριν το Spec Ops: The Line και τα «κόλπα» του πέρασαν, παραμένοντας ένα από τα σημαντικότερα παιχνίδια της βιομηχανίας μια εικοσαετία μετά την κυκλοφορία του.
Όπως σημειώνει σε ένα σημείο του παιχνιδιού ο Konrad, “There’s a line men like us have to cross”. Το Spec Ops: The Line πέρασε τη γραμμή και, σχεδόν μια δεκαετία αργότερα, παραμένει ένα από τα πλέον αξέχαστα παιχνίδια που μπορεί να παίξει κανείς. Το σενάριο, η ροή του και το αναπάντεχο τέλος θα στοιχειώσουν τους παίκτες και δη τους λάτρεις των πολεμικών παιχνιδιών – θα τους δώσει μια εντελώς άλλη οπτική για το είδος που αγαπούν, βάζοντάς τους στη διαδικασία να σκεφτούν. Παιχνίδια που ακονίζουν το μυαλό σπανίζουν στις μέρες μας, με την “billion dollar industry” των βιντεοπαιχνιδιών να «ψοφάει» για πανομοιότυπα παιχνίδια που πουλούν σταθερά καλά και να «φτύνει» προσπάθειες σαν το Spec Ops: The Line. Με την τιμή του να βρίσκεται στα τάρταρα, αντί για ένα ζευγάρι σουβλάκια, η επόμενη αγορά θα μπορούσε να είναι το συγκεκριμένο «διαμάντι».
Με τα single-player games να βρίσκονται σταθερά στο επίκεντρο για τα τελευταία χρόνια, μια ολοκαίνουρια περιπέτεια στο σύμπαν του Spec Ops εμπνευσμένη από το The Line ίσως είναι πιο κοντά από όσο ξέρουμε – το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να ελπίζουμε. Ότι κάποια στιγμή, η Take-Two των δισεκατομμυρίων (Grand Theft Auto, Red Dead Redemption, NBA 2K κλπ) θα αποφασίσει να ξεσκονίσει ένα ράφι γεμάτο με σκόνη από το Ντουμπάι και να επισκεφτεί ξανά ένα από τα πιο αξιομνημόνευτα παιχνίδια της περασμένης δεκαετίας.
Ωραίο κείμενο συμφωνώ με την ουσία αλλά η λέξη καφέ ή γράφτηκε 20 φορές ή μου έδωσε την εντύπωση ότι γράφτηκε 20 φορές.
Σε ευχαριστώ:) Η αλήθεια είναι επιτηδευμένα γράφτηκε τόσο, γιατί θεωρώ πολλοί εστίασαν στην όχι και τόσο φρέσκια εικόνα του και το πέρασαν για άλλο ένα shooter της σειράς. Στο μυαλό τους (λόγω του μάρκετινγκ) έτσι είχε μείνει. Αντί για Αφγανιστάν, Ντουμπάι κι αντί για πρώτου προσώπου, τρίτου. Δεκτό όμως, ίσως υπερβολή :)
(Για την ιστορία, χαμηλός μονοψήφιος το «καφέ» :P )