Αρχικά θα ήθελα να ευχηθώ σε όλους χρόνια πολλά και καλή χρονιά. Ελπίζω η φετινή χρονιά να είναι καλύτερη από την περσινή (όχι ότι χρειάζεται να προσπαθήσει και πολύ) και να φέρει υγεία, ευτυχία και νέα IP για τις αγαπημένες μας κονσόλες.
Θα ξεκινήσω τη νέα χρονιά χαλαρά, σαν μαθητής του δημοτικού: «Πώς πέρασες τις γιορτές Λεωνίδα;»
Αφού δεν είχαμε τη δυνατότητα για πολλά πολλά, βρήκα την ευκαιρία να ασχοληθώ λίγο παραπάνω με το αγαπημένο μας άθλημα. Για την ακρίβεια θυμήθηκα το Assassin’s Creed Origins που το είχα παρατήσει στη μέση πάρα πολύ καιρό και μιας και το θυμήθηκα είπα να το τελειώσω επιτέλους. Αφιέρωσα πάρα πολλές ώρες και παρόλα αυτά δεν ασχολήθηκα με όλα όσα πρόσφερε. Αυτό μπορεί να ακούγεται θετικό για τον τίτλο, μιας και δείχνει τον όγκο του περιεχομένου του, όμως στην περίπτωσή μου ήταν κάπως αρνητικό, κυρίως γιατί έπιασα τον εαυτό μου από ένα σημείο και μετά να νιώθει τα side quests και τα διάφορα άλλα ως αγγαρεία και όχι ως διασκέδαση. Λίγο ο επαναλαμβανόμενος χαρακτήρας τους και περισσότερο το ότι κάποια πράγματα απλά δεν υπήρχε περίπτωση να τελειώσουν ποτέ γιατί ήταν άπειρα, με έκαναν να τα παρατήσω και μάλιστα χωρίς ιδιαίτερες τύψεις. Ε, ίσως να έχω μία, αφού ήθελα πραγματικά να ασχοληθώ με τους πάπυρους που είχα βρει, αλλά η κούραση που ένιωθα από το παιχνίδι ήταν μεγαλύτερη. Και φανταστείτε ότι παρά την γκρίνια μου, το παιχνίδι μου άρεσε (μα πόσο όμορφος είναι ο κόσμος του;).
Εννοείται ότι όταν αποφάσισα ότι είδα όλα όσα ήθελα να δω από το Origins, δημιουργήθηκε ένα κενό. Είχα χρόνο και δεν είχα παιχνίδι να ασχοληθώ. Δηλαδή είχα (καταραμένο backlog), αλλά όχι κάτι που να ήθελα αυτήν την περίοδο. Μέσα στην… απόγνωσή μου θυμήθηκα έναν άλλο τίτλο που λατρεύω, αλλά ποτέ δεν ασχολήθηκα. Μιλάω για το Ori and the Will of the Wisps, το sequel του πολυαγαπημένου Ori and the Blind Forest. Η σχέση μου με τη συγκεκριμένη σειρά ξεκίνησε τυχαία. Όταν κυκλοφόρησε το πρώτο Ori δεν είχα ιδέα τι ακριβώς ήταν. Ή μάλλον ήξερα τα βασικά και τίποτα παραπάνω. Σε μία σπάνια στιγμή αυθορμητισμού αποφάσισα τότε να το αγοράσω και μάλιστα στο PC (πράγμα ακόμη πιο σπάνιο για εμένα) που το είχε σε καλή τιμή. Το σοκ που ένιωσα παίζοντας εκείνον τον τίτλο ήταν τόσο μεγάλο, που όταν άκουσα ότι θα κυκλοφορήσει sequel, ένιωσα τεράστια χαρά.
Το «πρόβλημα» είναι ότι η σειρά είναι αποκλειστικότητα της Microsoft (αν και κυκλοφόρησε πρόσφατα το δεύτερο και στο Switch) και εγώ δυστυχώς έχω στη διάθεσή μου ένα ταπεινό Xbox One (το πρώτο, το απλό και πάναργο) και δεν ήθελα να επενδύσω άλλο πάνω του αγοράζοντας παιχνίδια. Αλλά η Microsoft είχε άλλα σχέδια, αφού αποφάσισε να δώσει 3 μήνες Game Pass με 1 € και φυσικά λύγισα αυτόματα.
Το Ori and the Will of the Wisps κατάφερε σχεδόν άμεσα να μου θυμίσει γιατί λάτρεψα τον πρώτο τίτλο. Υπέροχο soundtrack, εντυπωσιακός κόσμος (και μιλάμε για δισδιάστατο platform) και gameplay κομμένο και ραμμένο στα μέτρα και τα γούστα μου. Αλλά και δύσκολο. Τόσο που μετά από λίγη ώρα ενασχόλησης πόναγαν τα χέρια μου από το σφίξιμο του χειριστηρίου καθώς προσπαθούσα να εκτελέσω τις άπειρες κινήσεις που απαιτούνταν για την περιήγηση στον κόσμο και την ανακάλυψη των μυστικών, στο σωστό χρόνο και πατώντας άπειρα κουμπιά ταυτόχρονα ή μάλλον με τη σωστή σειρά. Πραγματικά είχα πολύ καιρό να νιώσω αυτού του είδους την κούραση και η αδυναμία μου να τα παρατήσω μάλλον δείχνει πόσο καλά φτιαγμένος είναι ο τίτλος. Δεν τον έχω ολοκληρώσει ακόμη, αλλά πού θα πάει, θα τον καταφέρω. Εκτός και αν διαλυθεί το χέρι μου στην πορεία ή το χειριστήριο από κάποια ξαφνική πτήση εντός του σαλονιού (είπαμε είναι δύσκολο).
Κάπου εδώ σας αφήνω και σας εύχομαι και πάλι καλή χρονιά.…
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity