Το Greedfall λοιπόν πραγματεύεται την ιστορία του De Sardet, απεσταλμένου της Ομοσπονδίας των Εμπόρων (κάτι που δεν χάνει την ευκαιρία να λέει με την παραμικρή αφορμή κάθε, μα κάθε, φορά), στο νησί του Teer Fradee. Το εν λόγω νησί είναι τυλιγμένο σε ένα πέπλο μυστηρίου, αφού οι πρώτες προσπάθειες αποίκισης κάνουν λόγο για έναν τόπο πλούσιο σε κάθε είδους φυσικό πόρο, ενώ ταυτόχρονα αποτελεί και την τελευταία ελπίδα για την ασθένεια που πλήττει την έδρα της Ομοσπονδίας, αφού κάθε άλλη προσπάθεια εύρεσης θεραπείας έχει αποδειχθεί άκαρπη. Η Ομοσπονδία των Εμπόρων βέβαια δεν είναι η μόνη ξένη παρουσία στο νησί, αφού εκεί βρίσκονται δύο ακόμα κράτη, σε πόλεμο μεταξύ τους μάλιστα, η Theleme και η Bridge Alliance, με την πρώτη να κυβερνάται από ένα θεοκρατικό καθεστώς και τη δεύτερη να είναι αφοσιωμένη στην επιστήμη και την πρόοδο αυτής. Ως εκπρόσωπος της Ομοσπονδίας, ο/η De Sardet πρέπει να κρατήσει μια ισορροπία ανάμεσα στις απαιτήσεις των αντιπάλων κρατών, να εξυπηρετήσει τον ίδιο του τον ξάδερφο, που είναι ο νέος κυβερνήτης του νησιού, αλλά και να κερδίσει την εύνοια των ιθαγενών, που πιθανότατα γνωρίζουν το μυστικό για τη θεραπεία ενός ολόκληρου λαού. Όπως αποδεικνύεται κάτι τέτοιο μόνο εύκολο δεν είναι, αφού η κάθε πλευρά έχει τη δική της ατζέντα και πολλές φορές τα κίνητρα κάθε φατρίας είναι αντίθετα με την ιδεολογία της άλλης. Επιπρόσθετα, κατά τη διάρκεια της περιπέτειας του De Sardet στην Teer Fradee, τα μέλη της ομάδας του θα απαρτίζονται από αυτές τις ομάδες, κάτι που πάει να πει ότι ο πρωταγωνιστής πρέπει να προσέχει όχι μόνο ποιον φέρνει μαζί του σε ποιο μέρος, αλλά ακόμα και το συνδυασμό του party του.
Οι σχέσεις με κάθε μέλος της ομάδας αλλά και κάθε φατρία είναι κάτι που όχι απλά υπάρχει, αλλά παίζει και ενεργό ρόλο στην ίδια την πορεία της περιπέτειάς μας στο νησί, καθορίζοντας ολόκληρα objectives αλλά και την έκβασή της, χωρίς να είναι απλά κάτι διακοσμητικό που θα προσφέρει δυο-τρεις διαφορετικές γραμμές διαλόγου ή ένα cut-scene. Και κάτι τέτοιο δεν μπορεί παρά να εντυπωσιάζει, δεδομένου ότι μιλάμε για έναν τίτλο που είναι φανερό σε κάθε ευκαιρία ότι δεν ευνοήθηκε ιδιαίτερα από το budget που είχε στη διάθεσή του. Από τα περιβάλλοντα που ανακυκλώνονται πολύ συχνότερα απ’όσο θα έπρεπε, μέχρι τα animations και τα πρόσωπα των NPC, το πόνημα της Spiders δεν μπορεί με τίποτα να κρύψει την «πτωχή» του καταγωγή. Αλλά για κάθε bug και πανομοιότυπο σπίτι έχει μια λεπτομέρεια που θα κάνει όποιον αποφασίσει να ασχοληθεί μαζί του να το παραβλέψει. Για παράδειγμα, μιλήσαμε πριν λίγο για τα objectives. Στις 50 περίπου ώρες που θα χρειαστούν για ένα «γεμάτο» playthrough, τα fetch quests δεν απουσιάζουν, αλλά η ποικιλία στα objectives είναι αξιοθαύμαστη. Από παρακολούθηση και εξιχνίαση φόνων και εξαφανίσεων, μέχρι τη μεσολάβηση και την αποκάλυψη των πραγματικών κινήτρων πίσω από μια συγκεκριμένη κατάσταση, κάθε άλλο παρά βαρετή είναι η παραμονή μας στο νησί. Υπάρχουν μάλιστα και περιπτώσεις που η επιτυχής εκπλήρωση ενός quest/side quest θα μας αποκαλύψει ότι πέσαμε θύματα εξαπάτησης από τους NPC που μας έδωσαν το quest, για να πετύχουμε κάτι εντελώς διαφορετικό από αυτό που πιστεύαμε. Με την πρόοδο της ιστορίας ο κόσμος και η δυναμική του νησιού αλλάζει και η άποψή μας για συγκεκριμένους χαρακτήρες και φατρίες αλλάζει μαζί τους, καθώς ανακαλύπτουμε περισσότερες λεπτομέρειες για αυτούς. Μακάρι βέβαια το ίδιο να μπορούσε να ειπωθεί για τους κεντρικούς χαρακτήρες του Greedfall, δηλαδή τον πρωταγωνιστή και τους περισσότερους από τους συνεργάτες του, οι οποίοι, αν και παίρνουν ζωή από ιδιαίτερα καλές ερμηνείες, δεν έχουν το βάθος που θα περίμενε κανείς, μένοντας μονοδιάστατοι και «χάρτινοι», ελάχιστα διαφορετικοί από τα αρχέτυπα των κλάσεων που αντιπροσωπεύουν.
Και μιλώντας για αρχέτυπα κλάσεων, πρέπει να πούμε ότι η μάχη, που είναι αν μη τι άλλο ο πρωταγωνιστής του τίτλου, είναι βγαλμένη από μια άλλη δεκαετία, με απλές εντολές για επίθεση και άμυνα/αποφυγή, τη δυνατότητα χρήσης spells, αντικειμένων, παύσης… και αυτά. Όποιος ψάχνει combos, ομαλές επιθέσεις που συνδυάζονται με μάγια και animations με φυσικότητα που θα τον συνέπαιρνε, πρέπει να κοιτάξει αλλού. Το pause χρησιμεύει κυρίως (αν όχι αποκλειστικά) για ευκολότερη χρήση potions και παγίδων, ενώ πολύ σπάνια θα εφαρμοστεί κάτι διαφορετικό από το button mashing. Α, και τη χρήση των πιστολιών γιατί κάνουν πολύ, μα πολύ (μα ΠΟΛΥ) μεγάλο damage και είναι ικανά να αλλάξουν τελείως το «πρόσωπο» μιας αναμέτρησης. Κατά τα άλλα, ενώ στην αρχή καλούμαστε να διαλέξουμε ένα skill tree, στην πορεία ο τίτλος δεν μας περιορίζει σε κανένα σημείο να ακολουθήσουμε την πορεία που θέλουμε όσον αφορά στον τύπο όπλων που θα αποφασίσουμε να χρησιμοποιήσουμε, ενώ το νησί χωρίζεται σε μια σειρά από μικρότερους χάρτες οι οποίοι εν τέλει λειτουργούν καλύτερα από έναν τεράστιο, ανοιχτό κόσμο. Κάθε φορά που φτάνουμε σε ένα μέρος ανακαλύπτουμε ένα μικρό κομμάτι του νησιού και σταδιακά εξοικειωνόμαστε με το χώρο, γνωρίζοντας κάθε άκρη και γωνιά, αφού τα -ομολογουμένως πολλά- quests και side-quests εκμεταλλεύονται κάθε διαθέσιμο τετραγωνικό γης στο νησί.
Εν τέλει το Greedfall είναι ένας από αυτούς τους τίτλους που συναντάμε πιο σπάνια από όσο θα θέλαμε όσο περνάνε τα χρόνια. Ένας τίτλος που σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να φτάσει στα στάνταρ των παραγωγών “AAA”, με άφθονα bugs και με budget που κάθε άλλο παρά να κρυφτεί μπορεί. Αλλά είναι και ένας τίτλος με ψυχή, που για κάθε πρόβλημα που θα συναντήσουμε βρίσκεται και μια πτυχή του που θα μας κάνει να το συγχωρέσουμε. Δεν είναι η αποκάλυψη, σε καμία περίπτωση, δεν είναι καινοτόμο – το αντίθετο μάλιστα, φαίνεται πως έχει μείνει δύο γενιές πίσω όσον αφορά στους πυλώνες του gameplay του (όχι πως ο τεχνικός τομέας του είναι κάποια διαφήμιση για την τρέχουσα γενιά, που πλέον φτάνει και στο τέλος της), αλλά είναι αυτό που λέμε «τίμιο». Κάνει τον παίκτη να θέλει να δει τι θα γίνει μετά, πώς θα εξελιχθεί η ιστορία και τι άλλο μυστικό μπορεί να κρύβεται σε αυτό το νησί. Ακόμα και αν από ένα σημείο και μετά αρνείται πεισματικά να… τελειώσει, αφού θα μπορούσε πολύ εύκολα να είναι 5 με 10 ώρες μικρότερο. Ένα πραγματικό βήμα μπροστά για την Spiders, λοιπόν, και μια υπόσχεση από την ομάδα ανάπτυξης για το μέλλον. Ο γράφων είναι αισιόδοξος, πάντως.
Και τα 7αρια έχουν ψυχή...είναι στα υπόψιν σε κάποιο price drop