Το Borderlands προσπαθεί από την αρχή να γίνει για τα shooters ό,τι και το Diablo για... τα action RPGs. Και μπορούμε να πούμε πως, κατά μία έννοια, πέτυχε το σκοπό του από την αρχή. Οπότε το Borderlands 3, που έρχεται 7 χρόνια μετά το Borderlands 2, τι είδους Diablo είναι για το Borderlands; Πρωτοποριακό; Αξιόπιστο; Κάτι ενδιάμεσο; Τίποτα από τα παραπάνω; Και, τελικά, είναι τεχνική ή δημιουργική άσκηση;
Πρωτίστως το Borderlands 3 είναι ο τίτλος που σώζει την Gearbox Software και ο τίτλος της χρονιάς για την 2K Games. Από τη μία υπόσχεται μεγάλες αλλαγές, όπως την επίσκεψη σε διαφορετικούς πλανήτες, πολλές βελτιώσεις σε θέματα «quality of life», καλύτερα οχήματα, νέους χαρακτήρες, άρα νέες κλάσεις, τρία skill trees ανά class και πολλά ακόμη. Και οι υποσχέσεις αυτές αποδεικνύονται ειλικρινείς στην πράξη. Η δράση ξεφεύγει από τα στενά όρια του πλανήτη Pandora, τα τοπία αλλάζουν, έστω και αν η πολυπλοκότητα και δημιουργικότητα στη διάταξή τους εξακολουθεί να ανήκει σε άλλη εποχή, κι έχουν τους αόρατους τοίχους για να το αποδείξουν. Η προσθήκη των διαφορετικών πλανητών δεν είναι αδιάφορη βέβαια, αφού, παρότι δεν δείχνουν πραγματική φαντασία με σχεδιασμό που να επιβάλλει σημαντικά διαφορετικές τακτικές, λειτουργούν ως modifiers στη χρησιμότητα συγκεκριμένων οπλών. Οπότε διαφορετικοί πλανήτες ευνοούν διαφορετικά loadouts κι ενίοτε διαφορετικούς κατασκευαστές όπλων. Και μιας και ήρθε η ώρα για τα όπλα, εννοείται ότι η ποικιλία τους είναι τεράστια και μια από τις βασικές επιτυχίες της σειράς. Η οποία διευρύνεται. Οι παραλλαγές των όπλων είναι κατ’ ουσίαν ατελείωτες, αλλά αυτό θα μπορούσαν να το ισχυριστούν και άλλοι. Η διαφορά είναι ότι στο Borderlands η χρήση αλγορίθμου δεν ακυρώνει τη μοναδικότητα ενός όπλου -γνωστό- το οποίο όμως αποδίδεται και στην αίσθηση κατά τη χρήση και από τα συνοδευτικά ηχητικά εφέ. Αυτήν τη φορά όμως όλα τα όπλα έχουν και τη σφραγίδα του κατασκευαστή τους. Κάθε κατασκευαστής συνηθίζει να διαθέτει κάποιο συγκεκριμένο γενικό χαρακτηριστικό στα όπλα του, οπότε ο παίκτης μπορεί εύκολα να καταλήξει με προτίμηση σε εταιρεία πριν καταλήξει σε προτίμηση σε όπλα. Του ενός δεν ξεχωρίζουν για την ισχύ αλλά για elemental damage, του άλλου πηγαίνουν πακέτο με «ασπίδα» κ.ο.κ. Από και πέρα βέβαια η τρέλα πάει και στα βουνά και στα όπλα, χάρη και στα νέα secondary fire modes. Είναι η μόνη λογική εξήγηση σε ένα παιχνίδι όπου βρίσκουμε sniper rifle που λειτουργεί και ως shotgun ή όπλα που εκτοξεύουν κι άλλα όπλα που ύστερα πυροβολούν.
Όλα γίνονται βέβαια για το ρυθμό της μάχης. Όσο το Borderlands 3 ρίχνει στον παίκτη ορδές «βαρβάρων» τα πράγματα πηγαίνουν αρκετά καλά. Η τεχνητή νοημοσύνη δεν είναι για βραβείο, συχνά ξέρει να χρησιμοποιεί κάλυψη και να εκτελεί βασικές μανούβρες ώστε να κρατά τον παίκτη σε εγρήγορση. Ο ίδιος ο παίκτης είναι λίγο πιο ευέλικτος ως προς την κίνησή του στο χώρο, πράγμα που πιάνει περισσότερο τόπο ακριβώς στις τυπικές, απλές, «καθημερινές» μάχες του παιχνιδιού. Ατυχέστερη είναι η κατάσταση στα boss fights, αφού οι αναμετρήσεις είναι απλές ως σύλληψη και βασίζονται συστηματικά στην ιδέα ότι ο αντίπαλος έχει εκνευριστικά μεγάλη αντοχή, εκεί που έπρεπε να προκαλεί πρωτίστως τη σκέψη του παίκτη σε επίπεδο τακτικής. Ως έχουν τα boss fights είναι κυρίως προτροπή για co-op. Έτσι κι αλλιώς καθόλου κρυφό δεν είναι πως τα Borderlands λάμπουν περισσότερο με παρέα, παρά χωρίς. Βέβαια αυτό είναι σχεδόν νόμος του gaming εδώ που τα λέμε, όχι κάποιου είδους έκπληξη. Ωστόσο και στο co-op βρίσκουμε βελτιώσεις. Οι παίκτες μπορούν να διαλέξουν, για παράδειγμα, αν θα βλέπει κάθε συμμετέχων το δικό του loot ύστερα από kill ή θα βλέπουν το ίδιο όλοι κι όπως προλάβει. Ακόμη και αν οι έως 4 παίκτες δεν είναι στο ίδιο επίπεδο, το σύστημα φροντίζει να μην μεταφράζεται η ανισορροπία αυτή περισσότερο βάρος για εκείνους με τους πιο ανεπτυγμένους χαρακτήρες. Σε κάθε περίπτωση, βέβαια, όλα είναι εφικτά και για μεμονωμένους παίκτες, με τη συμμετοχή σε κάθε παράπλευρη δραστηριότητα, όπως το Proving Grounds mode, που προσφέρει περίπου τριάντα λεπτά δράσης τη φορά και κύματα εχθρών πριν το τελικό (περίπου) boss, να εξασφαλίζουν βελτιώσεις και στο main game, με καλύτερο loot κ.ά. Γενικότερα, τη ροή διευκολύνουν επίσης και διάφορες βελτιώσεις, όπως η αυτόματη συλλογή μόνο των πυρομαχικών που είναι όντως χρήσιμα για τον τρέχοντα οπλισμό του παίκτη, χωρίς να χρειάζεται να σταματά κανείς κάθε τρεις και λίγο για να κάνει διαχείριση. Όχι ότι γλιτώνει το βάσανο τελείως βέβαια. Αν κάτι δεν έμαθε να κάνει καλά η Gearbox μεταξύ κυκλοφοριών Borderlands είναι μηχανισμούς inventory, διαπίστωση που πονά διπλά σε τίτλο που βασίζεται στο loot και μάλιστα loot που εκτοξεύεται προς τον παίκτη με ρυθμό πολυβόλου. Το inventory είναι εξ αρχής μικρότερο από το λογικό. Θα ενοχλούσε λιγότερο το μέγεθός του αν είχε γίνει δουλειά προκειμένου ο παίκτης να ξεχωρίζει εύκολα και γρήγορα πλεονεκτήματα και προτερήματα νέου loot σε σχέση με τον υπάρχοντα οπλισμό κ.λπ. Ως έχουν τα πράγματα, όση χαρά δίνει το παιχνίδι με τη συλλογή loot, σχεδόν άλλη τόση παίρνει με το σύστημα διαχείρισης. Όχι ό,τι καλύτερο σε τίτλο που δηλώνει με υπερηφάνεια ότι είναι «looter shooter».
Οι νέοι χαρακτήρες αντιστοιχούν σε νέες συνταγές, με γνώριμα όμως υλικά, αφού δείχνουν να συνδυάζουν ιδιότητες των παλαιότερων χαρακτήρων για να πετύχουν νέους συνδυασμούς. Το αποτέλεσμα είναι μια ευχάριστη τετράδα που εξ ορισμού πηγαίνει πακέτο με διαφορετικές προσεγγίσεις, ενώ το σύστημα με τρία skill trees, οι επιλογές στα οποία καθορίζουν και το action skill κάθε χαρακτήρα, εξασφαλίζει ακόμη περισσότερους πιθανούς συνδυασμούς, με τις ανάλογες θυσίες ασφαλώς. Ο Zane, για παράδειγμα, μπορεί να καταλήξει με δυο action skills, αλλά για αυτό του το προνόμιο χάνει τη δυνατότητα να χρησιμοποιεί χειροβομβίδες. Ακόμη και τα action skills είναι πιο ευέλικτα αυτήν τη δόση, αφού συνδυάζονται με perks για να τροποποιηθούν και να εξυπηρετήσουν διαφορετικές τακτικές προσεγγίσεις. Οι χαρακτήρες δεν εκφράζονται μόνο με action skills βέβαια. Το Borderlands 3, όσο περίεργο κι αν ακούγεται, φροντίζει να κλείσει την ευρύτερη ιστορία της σειράς και, για να το πετύχει αυτό, βασίζεται σε χαρακτήρες προηγούμενων τίτλων, όχι δηλαδή σε εκείνους που ελέγχει ο παίκτης. Κάπως έτσι προκύπτουν μερικά περίεργα συμπεράσματα, θετικά κι αρνητικά, για το χειρισμό ιστορίας και χαρακτήρων. Οι κύκλοι κλείνουν ικανοποιητικά, οι παλιοί χαρακτήρες αναπτύσσονται όντως, σε αντίθεση με όποιον περνά από τα χέρια του παίκτη, κυρίως σε ανάπαυλες και με συζητήσεις μεταξύ αποστολών κ.λπ. Όλα βασίζονται όμως σε σπίθες που μπήκαν άλλοτε, παλαιότερα. Η σπίθα χάνεται από τα νεότερα πρόσωπα και δη από τα δίδυμα στο ρόλο των κακών της υπόθεσης. Βασίζονται σε ενδιαφέρουσα ιδέα, αφού παρουσιάζονται, ας πούμε, influencers με personality cults που σε καλό δεν βγαίνουν για κανέναν, αλλά δεν καταφέρνουν ποτέ να κερδίσουν ούτε καν την περιφρόνηση του παίκτη, πόσω δε μάλλον το μίσος που προλάβαινε να εξασφαλίσει ο Handsome Jack. Κάπως έτσι είναι τα πράγματα και με το χιούμορ γενικότερα. Δεν ξεφεύγει από την πεπατημένη της σειράς, ταυτόχρονα το παρακάνει και κουράζει συχνά πυκνά, υποσκάπτοντας τον εαυτό του πολλές φορές. Τις φορές που λειτουργεί όμως, λειτουργεί.
Το ίδιο ακριβώς σχόλιο χωρά στα του τεχνικού τομέα. Η βελτίωσή του είναι σαφής, παρότι η καλλιτεχνική διεύθυνση ξεγελά το πιο απαίδευτο μάτι που θα νομίσει πως τα πράγματα είναι απλούστερα και πιο αδιάφορα από όσο όντως είναι. Η απόδοση βέβαια είναι ασταθής, πολλές φορές χωρίς λογική, πότε σε σημεία που μπορεί να υποθέσει κανείς (όταν γίνεται κακός χαμός με οχήματα) και άλλοτε σε σημεία που η αστάθεια φαίνεται αδιανόητη. Ασχέτως ισχύος και συστήματος, το παιχνίδι δεν βρίσκει ποτέ ιδανική ισορροπία. Στο PC βρίσκουμε αστάθεια, το ίδιο και σε κάθε έκδοση κονσόλας, κι αυτό παρά τις διαφορετικές διαθέσιμες ρυθμίσεις. Σε κονσόλες ο παίκτης μπορεί να διαλέξει ανάμεσα σε υψηλότερη ανάλυση και 30fps ή χαμηλότερη και 60fps. Αρκετή σταθερότητα δεν επιτυγχάνεται ποτέ, ό,τι κι αν διαλέξει κανείς, οπότε το μόνο που μπορεί να προτείνει κάποιος είναι να διαλέξει καθείς τη θυσία που προτιμά.
Μπορούμε να πούμε πολλά ακόμη για το Borderlands 3, χωρίς ποτέ η συζήτηση να έχει νόημα. Όχι επειδή ο τίτλος είναι αδιάφορος -οι φόβοι αυτοί διαψεύδονται0 αλλά για τους λόγους που δεν είναι αδιάφορος. Η Gearbox Software πέτυχε την ιδανική στρατηγική κίνηση για συμφέρον της, η οποία, παραδόξως, λειτουργεί ακόμη καλύτερα ακριβώς επειδή πέρασαν τόσα χρόνια από το αμέσως προηγούμενο Borderlands, ακόμη και αν μετρήσει κάποιος από το Borderlands: The Pre-Sequel. Πολύ απλά, στο μεσοδιάστημα κανείς δεν έχει προσπαθήσει ιδιαίτερα, ή απλά δεν έχει καταφέρει, να θέσει και να πετύχει τους στόχους που εξ αρχής είχε κάθε Borderlands. Είδαμε τη βιομηχανία να ελπίζει σε μια νέα εποχή με τίτλους όπως Destiny, The Division και Anthem, αλλά το Borderlands 3 όχι μόνο επέμεινε σε όσα το ξεχώρισαν, κατάφερε να κυκλοφορήσει αφού η συνομοταξία των shared world shooters έχει ήδη ξεφουσκώσει, μαζί με τις ελπίδες της βιομηχανίας για αυτήν. Σαν το Diablo III, λοιπόν, το Borderlands 3 δεν φέρνει πραγματική εξέλιξη, μόνο βελτιώσεις στα σημεία. Όπως και το Diablo III, όμως, άπαξ και πιάσει κανείς στα χέρια του το Diablo III, είναι δύσκολο να το παρατήσει. Κι αν το πιάσει για co-op από την αρχή, πιο πιθανό είναι να τον παρατήσει η παρέα του. Αν είναι να εξελιχθεί ποτέ, μάλλον θα κάνουμε χρόνια να το μάθουμε. Όπως και με το Diablo.
Λόγο μεγάλου backlog, καποια στιγμή θα παιχτεί. Συγγνώμη για την ερώτηση σε αυτό το άρθρο, για το Jedi the fallen order, θα κάνετε review; Με ενδιαφέρει η άποψη σας!
Ναι, εννοείται θα κάνουμε. Απλά επειδή η ΕΑ μας έχει γραμμένους εκεί που δεν πιάνει μελάνι, το παιχνίδι μας ήρθε με το λανσάρισμα. Οπότε θα χρειαστούμε μερικές μέρες μέχρι να ανέβει το σχετικό κείμενο
Έχετε αναφερθεί σε αυτό το πρόβλημα αλλά δυστυχώς δεν λύνεται. Μπορώ να ρωτήσω και ποίος θα το κάνει;