Η Deck13 Interactive έχει μια αν μη τι άλλο ενδιαφέρουσα κυκλοφορία. Πριν από 9 χρόνια κυκλοφόρησε το Lords of the Fallen, έναν από τους πρώτους τίτλους που προσπάθησαν να δώσουν μια δική τους εκδοχή στα Soulslikes, και στη συνέχεια αποφάσισαν να βρουν τον δικό τους χαρακτήρα με το The Surge 1 & 2. Το πρώτο δεν τα πήγε και ιδιαίτερα καλά, γι’ αυτό και το reboot που κυκλοφορεί σε λίγες εβδομάδες με διαφορετική ομάδα ανάπτυξης, ενώ τα δύο τελευταία έδειξαν ότι παρά τα προβλήματά τους, η Deck13 άρχισε τελικά να βρίσκει τον δρόμο της με αργά βήματα. Ως εκ τούτου, η κυκλοφορία του Atlas Fallen ήταν στα ραντάρ αρκετών, με τη Focus Entertainment να βάζει κι’ αυτό το λιθαράκι της με ωραίες παρουσιάσεις και videos που αν μη τι άλλο τραβούν το ενδιαφέρον.
Το Atlas Fallen, λοιπόν, παρά τις όποιες ομοιότητες μπορεί να υπάρχουν στους μηχανισμούς με το The Surge, στη πράξη είναι ένας τίτλος πολύ διαφορετικός από το «καλούπι» των Soulslikes. Για την ακρίβεια, αν έπρεπε να οπωσδήποτε να το χαρακτηρίσουμε, θα λέγαμε ότι είναι ένα action adventure τρίτου προσώπου, με εξερεύνηση και έμφαση στη melee μάχη. Με αυτόν τον χαρακτηρισμό θα μπορούσαμε να περιγράψουμε μια ευρεία γκάμα τίτλων, και ταιριάζει πάρα πολύ, αφού το ίδιο το Atlas Fallen δυσκολεύεται να βρει την ταυτότητά του μέχρι το τέλος. Παίρνοντας τα πράγματα από την αρχή, δημιουργούμε έναν χαρακτήρα και ερχόμαστε σε επαφή με την ατμόσφαιρα και την κεντρική ιστορία, η οποία ενώ στην αρχή μπορεί να μη βγάζει ιδιαίτερο νόημα, σύντομα όμως το τοπίο ξεκαθαρίζει. Πολύ δυστυχώς η όλη ιστορία είναι παντελώς ανέμπνευστη και χωρίς κανένα ενδιαφέρον, ενώ δε βοηθάει το γεγονός ότι οι ερμηνείες είναι εξίσου ανέμπνευστες ως κακές.
Βέβαια, το σενάριο θα μπορούσε να μην έχει (σχεδόν) καμία σημασία αν το gameplay «λάμπει», μόνο που εν προκειμένω κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Όπως προαναφέρθηκε, η δράση είναι σε τρίτο πρόσωπο και υπάρχει εξερεύνηση, αλλά η μάχη έχει τον κύριο λόγο, με τον τίτλο πρακτικά να περιστρέφεται γύρω από αυτήν. Ο πρωταγωνιστής μας έχει στη διάθεσή του μια σειρά από κινήσεις που μπορεί να χρησιμοποιήσει και να συνδυάσει ανάλογα με τα όπλα που έχει σαν βασικό και δευτερεύον, αν και η ίδια η κίνηση και το register των εντολών έχει μια χαρακτηριστική… έλλειψη αμεσότητας, προς έλλειψη καλύτερου χαρακτηρισμού. Δυστυχώς η παράδοση συνεχίζεται αν και αυτή τη φορά είναι σε καλύτερα επίπεδα απ’ ότι στο The Surge, αλλά είναι εκεί. Ο χαρακτήρας μας έχει στη διάθεσή του ένα μαγικό gauntlet ή «γάντι», το οποίο και του χαρίζει υπεράνθρωπες ικανότητες και δυνάμεις. Αυτό αναβαθμίζεται και προσφέρει ακόμα περισσότερες ή καλύτερες ικανότητες και μέσα από μια σειρά slots μπορεί να αναβαθμιστεί περεταίρω και να προσφέρει επιπλέον passive και active skills.
Έχοντας αναφέρει αυτό, είναι σημαντικό να σημειώσουμε ότι σε καμία περίπτωση δε θα πρέπει να περιμένουμε δράση τύπου God of War, ή κάτι αντίστοιχο, αφού ακόμα και μετά από 15 περίπου ώρες που χρειάζεται για να πέσουν οι τίτλοι σε ένα μέσο playthrough, η μάχη ποτέ δεν καταφέρνει να κερδίσει τις εντυπώσεις. Αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι το σύστημα momentum που χρησιμοποιείται και βάσει του οποίου οι παίκτες κάνουν αυξανόμενο damage όσο περισσότερο επιτίθενται επιτυχώς, παίρνοντας όμως ταυτόχρονα περισσότερο damage. Ανά πάσα στιγμή ο χαρακτήρας μας μπορεί να χρησιμοποιήσει το momentum που έχει μαζέψει (πρακτικά μία μπάρα που χωρίζεται σε τρία κομμάτια) για να εξαπολύσει μια ισχυρή επίθεση που ταυτόχρονα παγώνει για κάποια δευτερόλεπτα τον εχθρό. Έτσι τουλάχιστον υπάρχει ένα κάποιο ενδιαφέρον όταν αναμετράται κανείς με τους ίδιους, λίγους τύπους εχθρών. Το concept των διαφορετικών σημείων του σώματος υπάρχει και εδώ, με τη διαφορά ότι αυτό ισχύει στα mini-bosses και bosses και όχι στους «απλούς» εχθρούς, κάτι που σαν ιδέα είναι καλή, αλλά εν προκειμένω υλοποιείται πολύ φτωχά.
Αυτό που γίνεται σαφές εν τέλει είναι ότι το Atlas Fallen χαρακτηρίζεται από μια γενικότερη έλλειψη έμπνευσης. Όσο παίζει κάποιος, αναγνωρίζει στοιχεία από God of War, Darksiders, Surge και μια δόση Zelda. Δεν είναι ότι είναι άσχημο οπτικά, αν και δεν είναι κάποια τεχνολογική αποκάλυψη, ιδίως στο performance mode, ούτε ότι είναι «κακό». Απλά προσπαθεί να μιμηθεί τόσους πολλούς τίτλους και να πάρει κάτι από τον καθένα σε κάθε μια από τις πτυχές του, που στο τέλος καταλήγει αδιάφορο, αφού το έργο το έχουμε ξαναδεί πολλές φορές, και με πολύ καλύτερες ερμηνείες. Είναι πραγματικά κρίμα γιατί από τις πρώτες πληροφορίες είχε δημιουργηθεί η εικόνα μιας προσπάθειας πραγματικά ενδιαφέρουσας. Αντί αυτού, η Deck13 φάνηκε να έχει μια κρίση ταυτότητας, ή πλήρη έλλειψη αυτοπεποίθησης να παρουσιάσει κάτι αυθεντικά δικό της.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity