Το The Surge ήταν μια εξαιρετική ιδέα, που όμως υστερούσε σε πολλούς τομείς. Η αλήθεια είναι πως η ανακοίνωση του sequel προκάλεσε μια σχετική έκπληξη στο γράφοντα, αλλά εν τέλει ευχάριστη, όπως αποδεικνύεται μετά από ενασχόληση με τον τίτλο. Η Deck 13 επέμεινε στο όραμά της και μας παρουσιάζει το -καθόλου πρωτότυπο σε τίτλο- The Surge 2, το οποίο αποτελεί ένα εξαιρετικό παράδειγμα του πώς, όταν η ομάδα ανάπτυξης ακούει το feedback που λαμβάνει, μπορεί να διορθώσει τα κακώς κείμενα και να παρουσιάσει ένα sequel βελτιωμένο σε όλους τους τομείς. Ή σχεδόν τέλος πάντων.
Ο πρωταγωνιστής μπορεί να αλλάζει, η ιστορία όμως ξεκινάει από εκεί ακριβώς που τελείωσε ο πρώτος τίτλος της (πλέον) σειράς, με τα nanites να εκτοξεύονται μέσω ενός πυραύλου από τα κεντρικά της CREO. Όπου «nanites» ουσιαστικά μιλάμε για την προσπάθεια της CREO να αλλάξει το πρόσωπο του πλανήτη και την επερχόμενη καταστροφή του, τα οποία nanites στην πορεία απέκτησαν συνείδηση και φυσικά στράφηκαν εναντίον των δημιουργών τους. Ο προαναφερθείς πύραυλος συγκρούεται με αεροπλάνο, το οποίο προσγειώνεται αναγκαστικά στην Jericho City και μοναδικός επιζών είναι ο πρωταγωνιστής. Ξεκινώντας λοιπόν από το νοσοκομείο και με την πολύ βολική δικαιολογία της αμνησίας και το γεγονός ότι σχεδόν όλοι έχουν χάσει τα λογικά τους από τα nanites, έχουμε ένα πολύ καλά δομημένο tutorial, που φροντίζει να μας εξοικειώσει με όλους τους θεμελιώδεις μηχανισμούς του τίτλου. Από τα πρώτα κιόλας λεπτά καταλαβαίνουμε τι θα αντιμετωπίσουμε, έχουμε μια πρώτη επαφή με boss fights, ενώ δεν αργεί και το πρώτο δείγμα της όλης φιλοσοφίας που έχει η ομάδα ανάπτυξης γύρω από το σχεδιασμό των επιπέδων, με το ξεκλείδωμα συντομεύσεων που μπορούν να φέρουν τους παίκτες σε ένα αρχικό σημείο και να διευκολύνουν την μετέπειτα προσπέλαση των επιπέδων. Για την ακρίβεια, η Jericho City έχει σχεδιαστεί με τέτοιο τρόπο, αφού ακόμα και μετά τα μισά του τίτλου ξεκλειδώνονται shortcuts που φέρνουν τους παίκτες πίσω στο πρώτο med bay μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα.
Όπου «med bay», φυσικά εννοούμε το αντίστοιχο των bonfires των Dark Souls, γιατί, ας μην ξεχνιόμαστε, οι επιρροές από τον τίτλο της From Software είναι κάτι παραπάνω από σαφείς, από τον πρώτο τίτλο ακόμα. Τα πάντα, από τα προαναφερθέντα med bays, το tech scrap που λειτουργεί ως νόμισμα κυριολεκτικά για τα πάντα, ακόμα και για το levelling, μέχρι ο τρόπος με τον οποίο αυτό μένει στο χώρο όταν ο χαρακτήρας πεθαίνει μέχρι να επιστρέψει και να το ανακτήσει και πολλά ακόμα, τα οποία πλέον δεν υπάρχει καν νόημα να αναφερθούν. Έχοντας λοιπόν στο μυαλό ότι το The Surge 2 είναι ένας τίτλος σαφώς επηρεασμένος από τα Souls, έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον να δούμε τί έχει γίνει για να αποκτήσει δικό του χαρακτήρα. Σε πρώτη φάση έχουμε το όλο σύστημα απώλειας και ανάκτησης των tech scraps, που, όπως και στα Souls, χάνονται σε περίπτωση θανάτου, μέχρι να ανακτηθούν στο respawn, εκτός και αν μεσολαβήσει κι άλλος θάνατος, οπότε και χάνονται οριστικά. Μόνο που τα tech scraps που έχουν μείνει πίσω δεν μένει για πάντα στη διακριτική ευχέρεια του παίκτη το πότε θα τα μαζέψει. Μία αντίστροφη μέτρηση προσδίδει επιπλέον πίεση, αφού αν το ρολόι φτάσει στο μηδέν τότε -και πάλι- χάνονται για πάντα. Ο τρόπος να προστεθούν δευτερόλεπτα στο μετρητή είναι η εξόντωση εχθρών, αλλά ξέρουμε ποιο είναι το ρίσκο στη συγκεκριμένη περίπτωση. Επιπρόσθετα, όταν κυκλοφορούμε με πολλά scraps, μπορούμε να τα κάνουμε bank σε μια επίσκεψη σε med bay, με το αναμενόμενο «αντάλλαγμα» του να γίνουν respawn όλοι οι εχθροί. Αν δεν κάνουμε όμως banking, τα scraps που παίρνουμε γίνονται ολοένα και περισσότερα, αφού όσους περισσότερους εχθρούς σκοτώνουμε, τόσο αυξάνεται ο πολλαπλασιαστής μας και κερδίζουμε περισσότερα. Με αυτόν τον τρόπο δημιουργείται μια ωραία ισορροπία ανάμεσα στο ρίσκο και την ανταμοιβή, κάνοντας τους παίκτες να ρισκάρουν περισσότερα και πρακτικά, δίνοντας εναλλακτικές στο grind, για όσους «καίγονται» για scraps.
Μιλώντας για grind, κατά τη διάρκεια ενός ολόκληρου playthrough η ανάγκη για grind εμφανίστηκε λίγο πριν το τελικό boss και αυτό περισσότερο για την αναβάθμιση του εξοπλισμού, αν και εν τέλει ίσως και να μην ήταν απαραίτητο, αφού το επίπεδο της πρόκλησης ήταν μικρότερο από το αναμενόμενο. Κάτι που γενικότερα ισχύει για αρκετά από τα boss fights του The Surge 2. Φαίνεται πως είναι ένα σημείο όπου η ομάδα ανάπτυξης δεν μπορεί να βρει ισορροπία. Όσοι ασχολήθηκαν με τον πρώτο τίτλο θα θυμούνται πως τα boss fights ήταν ένα από τα αδύναμα σημεία του. Εδώ έχουμε σαφή βελτίωση και πιο στρωτές αναμετρήσεις, αλλά με αυξομείωση στο επίπεδο της πρόκλησης, με ορισμένα bosses να είναι θέμα μίας με δύο προσπαθειών, και άλλα να προκαλούν πραγματικό «τοίχο» στην πρόοδο των παικτών. Πρέπει να σημειωθεί βέβαια ότι όσοι είναι εξοικειωμένοι με τα Souls και τους τίτλους που ακολουθούν το συγκεκριμένο μοτίβο θα έχουν σαφώς ευκολότερη δουλειά, κυρίως λόγω εμπειρίας.
Αυτό που πρέπει σε κάθε περίπτωση να αναφερθεί και να υπογραμμιστεί είναι ότι η μάχη είναι το σημείο στο οποίο το The Surge 2 πραγματικά λάμπει. Η κίνηση είναι σαφώς πιο άμεση σε σύγκριση με τον προκάτοχό του (αν και υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης) και τα combos που μπορούν να επιτευχθούν, αν και εύκολα στην εκτέλεση, είναι πέρα για πέρα ικανοποιητικά. Ίσως θα έπρεπε να υπάρχει μεγαλύτερη ποικιλία και να έχει γίνει καλύτερη δουλειά στην τεχνητή νοημοσύνη, αφού από ένα σημείο και μετά η επανάληψη 2 combos είναι αρκετή να σας φτάσει μέχρι το τελικό boss και οι αντίπαλοι δεν δείχνουν ιδιαίτερη ικανότητα να τα ξεπεράσουν και να απαντήσουν με κάτι διαφορετικό. Για ακόμα μια φορά το σύστημα στόχευσης κάνει την εμφάνισή του, με τα ίδια θέματα που προκύπτουν στην επιλογή του επιθυμητού μέλους/άκρου (πολλές φορές το σύστημα αρνείται πεισματικά να καταλάβει ποιο ακριβώς μέλος θέλουμε να ακρωτηριάσουμε) όπως και το άκρως ικανοποιητικό slow motion με την επιτυχή εκτέλεση των αντιπάλων και τον ακρωτηριασμό τους. Όπως και πριν, έτσι και τώρα, από τα μέλη των εχθρών συλλέγουμε blueprints και όπλα, δημιουργώντας το δικό μας συνδυασμό, με το απαραίτητο mix & matching (ή και καθόλου mixing, αν θέλουμε να φτιάξουμε ολόκληρα sets).
Σε γενικές γραμμές το The Surge 2 είναι ένα πραγματικά βελτιωμένο sequel, σχεδόν σε όλους τους τομείς. Η μάχη είναι ακόμα πιο συναρπαστική, ο χειρισμός έχει δεχθεί τις απαραίτητες διορθώσεις και ενώ δεν είναι στο επίπεδο που θα μπορούσε, είναι σίγουρα στο σωστό δρόμο και γενικότερα έχουν γίνει παντού μικρές παρεμβάσεις που του δίνουν άλλον αέρα. Βέβαια, στο χαρτί όλα είναι βελτιωμένα και πράγματι αυτό είναι λόγος για πανηγυρισμούς, στην πράξη όμως εκείνο που καταλαβαίνει όποιος ασχοληθεί σε βάθος με τον τίτλο, είναι ότι του λείπει η ψυχή. Δεν μιλάμε για έναν κακό τίτλο, κάθε άλλο. Απλά για έναν τίτλο που φρόντισε να τσεκάρει όλα τα κουτάκια —και το έκανε καλά— αλλά ξέχασε να σταθεί στην πραγματική ουσία. Στην ατμόσφαιρα του, κατά τα άλλα καλοσχεδιασμένου, κόσμου. Σε εκείνη τη στιγμή που από το σχέδιο στο χαρτί τα πάντα παίρνουν ζωή και ο κόσμος όλος «μιλάει». Και παρά τις αναμφισβήτητα έντιμες προσπάθειες που κάνει για να ξεχωρίσει, πάντα βρίσκεται αυτό το κάτι που δεν θα το βάλει στην κορυφή του είδους του. Έχοντας αναφέρει αυτό βέβαια, να πούμε ότι όποιος ζητάει εντυπωσιακές μάχες και άφθονη δράση, με σεβαστό επίπεδο δυσκολίας, εδώ θα νιώσει σαν στο σπίτι του. Απλά να μην περιμένει κάποια ενδιαφέρουσα ιστορία ή έναν τίτλο-σταθμό.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity