Θα έλεγε κανείς πως τα τελευταία χρόνια διανύουμε τη “χρυσή εποχή” μιας παλινδρόμησης στον χώρο των video games και παρόλο που οι παραγωγές έχουν αναπτυχθεί, με τα τεχνολογικά άλματα να είναι εμφανή, παρατηρείται μια τάση για “επιστροφή στις ρίζες”. Για παράδειγμα, τα remakes ορισμένων τίτλων της σειράς Resident Evil και οι εκδόσεις remastered της Naughty Dog, μπορεί να έχουνε διαφορετικό κίνητρο – και για να προλάβουμε ορισμένους, δεν είναι μόνο οικονομικό – αλλά και οι δύο εταιρείες στοχεύουν στις νεότερες γενιές, σε αυτές που ενδεχομένως έχουν ασχοληθεί με παιχνίδια με zombies αλλά δεν είχαν τη δυνατότητα να απολαύσουν το Resident Evil 4 στο Nintendo GameCube. Κατ’ αυτό τον τρόπο, η Pieces Interactive επέλεξε να αναβιώσει ένα από τα κλασσικότερα παιχνίδια τρόμου, το Alone in the Dark που κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 1992 για PC από την Infogrames και κατάφερε να εδραιώσει τον όρο “survival horror”. Μετά από μερικές αναβολές που προγραμματίστηκαν με αρκετά μεθοδικό τρόπο, ώστε η κυκλοφορία να μην συμπέσει δίπλα σε μεγαθήρια, όπως το Alan Wake 2 και το Marvel’ s Spider-Man 2, το λανσάρισμα του τίτλου μπήκε επιτέλους στην τελική ευθεία. Άραγε, βρισκόμαστε μπροστά στο reboot της θρυλικής σειράς ή πρόκειται απλώς για φόρο τιμής στον “βασιλιά” του είδους.
Η Emily Hartwood (Jodie Comer) πληροφορείται πως ο θείος της Jeremy Hartwood που νοσηλεύεται στην έπαυλη Derceto - χώρο ευημερίας για τους ψυχικά ασθενείς - έχει εξαφανιστεί. Λίγες ώρες αργότερα, μαζί με τον ντετέκτιβ Edward Carnby (David Harbour), βρίσκεται καθ’ οδόν προς την έπαυλη διασχίζοντας γραφικές τοποθεσίες της Λουιζιάνα του 1920. Κατά τη διάρκεια της διαδρομής γίνονται διαθέσιμες οι πρώτες πληροφορίες της πλοκής και οι χαρακτήρες συστήνονται, δίνοντας την ευκαιρία να αποφασίσετε ποιος από τους δύο θα σας κρατά συντροφιά στο παρανοϊκό ταξίδι που πρόκειται να ακολουθήσει. Ανάλογα με τον χαρακτήρα που θα επιλέξετε για το playthrough, θα παρακολουθήσετε διαφορετικά cutscenes καθώς η πλοκή της ιστορίας ξετυλίγεται με διαφορετικό τρόπο στην κάθε περίπτωση. Αυτό θα εξαλείψει αμέσως το παράπονο ορισμένων παικτών που δεν αρέσκονται σε σύντομους τίτλους ενώ όσοι αποφασίσουν να πραγματοποιήσουν και δεύτερο playthrough θα απασχοληθούν για 16 ώρες.
Η Emily, μια αρκετά συνεσταλμένη φιγούρα με το συντηρητικό ντύσιμο και τη διαπαιδαγώγηση που της προσέφερε μια καθολική οικογένεια εκείνης της εποχής, είναι νευρική και ιδιαίτερα θορυβημένη για το τραγικό γεγονός, σε αντίθεση με τον Edward που δεν είναι άλλος από τον David Harbour (!) και παρουσιάζεται όπως ακριβώς τον έχετε συνηθίσει μέσα από το Stranger Things. Σίγουρα, στην περίπτωση της Emily έχουμε να κάνουμε με πρόσωπο που εμπλέκεται άμεσα στην υπόθεση, οπότε η συναισθηματική βαρύτητα είναι διαφορετική σε σχέση με τον Edward, που καλείτε απλώς να εκτελέσει τα καθήκοντά του. Με το δρόμο που χάραξε ο πρωτότυπος τίτλος του 1992, έτσι και εδώ, καλό είναι να ψάχνετε τα πάντα και να μην προσπερνάτε τίποτα στο διάβα σας. Σε αντίθεση με αυτό, η αναζήτηση πυρομαχικών που δεν θα σας απασχολήσει ιδιαίτερα, κάτι που θα συναντήσετε ακόμη και στα υψηλότερα επίπεδα δυσκολίας. Για τους hardcore fans, δίνεται η δυνατότητα της ρύθμισης old school, στην οποία θα πρέπει να τα βγάλουν πέρα μόνοι τους καθώς δεν θα υπάρχουν hints και το παιχνίδι δεν σκοπεύει να τους πιάσει από το χέρι. Σε κάθε περίπτωση, οι αργές κινήσεις των παικτών, η κόπωση που παρουσιάζουν αλλά και η δυσκολία να γεμίσουν φυσίγγια στην καραμπίνα τους την κρίσιμη στιγμή, προσδίδουν θετικά στην ατμόσφαιρα και δημιουργούν ένα μόνιμο άγχος. Όσοι από εσάς είστε ατρόμητοι και απολαμβάνετε την εξερεύνηση σε στοιχειωμένα σπίτια, θα σας εξιτάρει η ιδέα να ανακαλύψετε τα μυστικά της έπαυλης. Για τον σκοπό αυτό, θα χρειαστεί να συλλέξετε κάποια αντικείμενα λαμβάνοντας έτσι χρήσιμες πληροφορίες για το lore του παιχνιδιού. Επίσης, οι επιστολές που βρίσκονται διάσπαρτες στους χώρους της γοτθικής έπαυλης παρέχουν πληροφορίες για το background της πλοκής και σε ορισμένα σημεία - εκεί που δεν το περιμένετε - τις λύσεις σε γρίφους, εκτός και αν θέλετε να σπαταλήσατε όλη σας την ενέργεια. Με χαρά θα διαπιστώσετε πως δεν χρειάζεται να διαβάσετε τις επιστολές καθώς υπάρχει voice actor που παίρνει τον ρόλο του γράφοντα και η αφήγηση γίνεται ιδιαίτερα γλαφυρή.
Στην αρχή, η διαρρύθμιση της έπαυλης θα σας φανεί ιδιαίτερα περίπλοκη και θα ανακαλύπτετε συνεχώς νέα δωμάτια ή θα χρειαστεί να επιστρέψετε πίσω σε αυτά, εφόσον μπορείτε πλέον να αποκτήσετε πρόσβαση. To level design είναι ιδιαίτερα προσεγμένο και σπάνια θα δείτε ίδια σκηνικά, τόσο στο εσωτερικό της έπαυλης όσο και στις γύρω περιοχές. Από ένα σημείο και μετά θα μάθετε απ’ έξω τους χώρους της έπαυλης που αποτελεί την κύρια περιοχή του παιχνιδιού, πράγμα που σημαίνει πως η οργάνωση των επιπέδων λειτουργεί θετικά και δεν προκαλεί σύγχυση, ούτε σας κάνει να χάνετε τον προορισμό σας. Ο χάρτης είναι ιδιαίτερα περιγραφικός και σας κατευθύνει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο δίνοντας tips για το ποια δωμάτια θα χρειαστεί να εξερευνήσετε και σε ποιόν όροφο πρέπει να κατευθυνθείτε. Αυτό όμως που υπερέχει στο Alone in the Dark είναι οι γρίφοι. Κάποιοι από αυτούς αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της πλοκής και πέρα από πρόσβαση σε αντικείμενα, προσφέρουν ικανοποίηση και περαιτέρω κίνητρο για εξερεύνηση. Με ορισμένους γρίφους θα χρειαστεί να ακονίσετε τη σκέψη σας, σε τέτοιο βαθμό που ίσως “κολλήσετε” για αρκετά λεπτά σε ένα σημείο, ειδικά όσοι δεν είστε εξοικειωμένοι με το συγκεκριμένο είδος. Στον αντίποδα, υπάρχουν περιπτώσεις που όχι μόνο δεν θα σας δυσκολέψουν αλλά θα φτάσετε σε σημείο να ανοίγεται χρηματοκιβώτια κατά τύχη. Αυτό είναι κάτι που μας συνέβη παραπάνω από μια φόρα και στα δύο playthroughs, χωρίς δείγμα υπερβολής. Σε άλλες περιπτώσεις υπάρχουν ολόκληρα chapters που βασίζονται κυρίως σε περιβαλλοντικά puzzles που λειτουργούν με εξαίρετο τρόπο, εμπλουτίζουν το περιεχόμενο και δεν παρουσιάζουν επαναληψιμότητα.
Παρόλο που η ατμόσφαιρα του παιχνιδιού είναι ξεκάθαρα επηρεασμένη από τον ψυχολογικό τρόμο των βιβλίων του Lovecraft, στην πορεία θα εντυπωσιαστείτε με την αλλαγή στον τρόπο της αφήγησης που μεταλλάζεται σε αστυνομικό θρίλερ. Οι χαρακτήρες που θα συναντήσετε στην πορεία του παιχνιδιού έχουν τοποθετηθεί στρατηγικά, ο κάθε ένας έχει τον δικό του ρόλο και οφείλουμε να πούμε πως έχουν μεταφερθεί αυτούσιοι από το πρωτότυπο παιχνίδι και ο σχεδιασμός τους είναι εντυπωσιακός. Δυστυχώς δεν μπορούμε να εντρυφήσουμε και να “δεθούμε” περαιτέρω μαζί τους καθώς η εκφραστικότητά τους είναι περιορισμένη, τα animations δεν έχουν μεγάλη ζωντάνια με αποτέλεσμα η ερμηνεία τους να γίνεται ξύλινη, όσο και αν θέλουνε να κρύψουν τα ελαττώματα τους κάτω από το χαλί. Η παραπάνω αναφορά θίγει εμμέσως το ελλιπές σύστημα μάχης με την κλασσική μορφή του third-person shooting που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε εδώ και πολλά χρόνια, με μεγαλύτερη επιτυχία, από προηγούμενους τίτλους του ίδιου είδους. Επίσης, για να απωθήσετε τους εχθρούς σας μπορείτε να χρησιμοποιήσετε σφυριά, σωλήνες ακόμη και φτυάρια, κάτι που δεν καταφέρνει να τραβήξει την προσοχή και δεν λειτουργεί σωστά καθώς πολλές φορές θα βρεθείτε να χτυπάτε το κενό, με αποτέλεσμα το remastered combat system να γίνεται ιδιαίτερα ανιαρό. Αν το σκεφτούμε καλύτερα, το παραπάνω φαινόμενο θα μπορούσε να γίνει πιο υποφερτό, αν υπήρχε μεγαλύτερη ποικιλία εχθρών. Η γκάμα τους είναι ιδιαίτερα περιορισμένη, επαναλαμβάνονται συνεχώς οι ίδιες φιγούρες και παρόλο που η AI κινείται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, όλως παραδόξως σώζει κάπως την κατάσταση. Η απόδοση του τίτλου εμφανίζει ορισμένα frame drops όπως και κάποια glitches, ιδιαίτερα από ένα σημείο και μετά. Η αλήθεια είναι πως με λίγη προσοχή θα μπορούσε να αποφευχθεί αυτό, καθώς μετά τη μέση του παιχνιδιού είναι λες και τοποθετούνται επίτηδες το ένα πίσω από το άλλο, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν παραμερίζονται στη συνέχεια.
Η jazz αισθητική του soundtrack με τη fixed camera - σε ορισμένα σημεία - θα σας θυμίσουν σκηνές από αγαπημένες ταινίες, όπως το Lost Highway του David Lynch. Ο Árni Bergur Zoëga κάνει εξαιρετική δουλειά στη μουσική επένδυση και αποδίδει την παράνοια που επικρατεί στο σενάριο με στιβαρές δόσεις από τη μουσική σκηνή της doom jazz του 1990. Οι έντονες και ζωηρές αποχρώσεις στο εικαστικό κομμάτι δίνουν μια φρεσκάδα και "ξεφεύγουν" από τις κλασσική και συνάμα σκοτεινή παλέτα που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε σε horror games. Όσοι από εσάς επενδύετε στο τεχνικό κομμάτι μην περιμένετε να δείτε τον φωτισμό, που αναπαράγεται μέσω του Lumen System της Unreal Engine 5 και τα νέα πολυγωνικά συστήματα που αποδίδονται άριστα στις νεότερες μηχανές γραφικών. Παρόλα αυτά, η Unreal Engine 4 κρατιέται σε καλά επίπεδα και δεν έχει κάτι να ζηλέψει, μιας και η προσπάθεια της Pieces Interactive στο τεχνικό κομμάτι φαίνεται να επιτυγχάνει.
Ας είμαστε ειλικρινείς, το Alone in the Dark δεν έδειξε ποτέ επιθυμία να συγκριθεί με παρόμοια franchises. Για παράδειγμα, το Resident Evil και το Silent Hill είναι τίτλοι που επηρεάστηκαν από την αισθητική του Alone in the Dark αλλά διαφοροποιήθηκαν νωρίς και κατάφεραν σε σύντομο διάστημα να αποκτήσουν την προσωπική τους σφραγίδα και το δικό τους κοινό. Αναμφίβολα οι fans του πρωτότυπου παιχνιδιού θα νιώσουν νοσταλγία αλλά αν κοιτάξουνε κατάματα τα άλματα που έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια σε επίπεδο development, η ζέση τους θα καταλαγιάσει γρήγορα. Η Pieces Interactive έχει αυτογνωσία, θέτει εξαρχής τα όρια της και η αλήθεια είναι πως δεν απογοητεύει. Με σεβασμό στο πρωτότυπο υλικό καταφέρνει να εξιστορήσει τα γεγονότα της θρυλικής έπαυλης, πραγματοποιεί ολική αναδόμηση στον σχεδιασμό αλλά και στους μηχανισμούς του gameplay με στόχο να θέσει στερεές βάσεις για την αναβίωση του franchise.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity