Στο Blasters -στο εξής θα αναφερόμαστε στο spin-off και όχι το minigame- διακρίνεται ευθύς αμέσως η παντελής απουσία ανθρώπων. Μεταφερόμαστε σε έναν κόσμο γεμισμένο αποκλειστικά με τα εκατοντάδες εκκεντρικά πλασματάκια, όπου κακόβουλα Yo-Kai κάνουν τους καμπόσους στους δρόμους. Οι Blasters είναι μια μικρή ομάδα που διαχειρίζεται ο παίκτης, η οποία στοχεύει στο να αποτελέσει την αντίσταση σε αυτό το…τυραννικό καθεστώς και να επαναφέρει την τάξη. Η ομάδα μεγαλώνει κάνοντας φίλους άλλα Yo-Kai που θα βρεθούν στο δρόμο της, ένα σύστημα που είναι γνώριμο στους ακόλουθους της σειράς μέχρι τώρα. Με όποια και από τις δύο εκδόσεις του παιχνιδιού (όπου εμφανίζονται διαφορές στις ομάδες) αποφασίσει ο παίκτης να παίξει, θα έχει ως βασικό (και μοναδικό) project το μεγάλωμα της ομάδας του, στη συνέχεια τη νίκη επί όλο και δυνατότερων Yo-Kai και bosses, με απώτερο τελικά σκοπό την κυριαρχία σε όλες τις περιοχές.
Η ιστορία χωρίζεται σε κεφάλαια με λίγες αποστολές για το καθένα. Η πλοκή και όλα όσα τη συνθέτουν είναι κατά κύριο λόγο ανέμπνευστα (κι άλλο déjà vu αλά Yo-Kai Watch 2) και δείχνουν ότι απευθύνονται σε παιδιά και, μάλιστα, με άσχημο τρόπο καθώς υπάρχει κάτι σαν σύστημα κατά της…χαζομάρας. Η Level-5 εξηγεί τα πάντα, μέσω συζητήσεων των χαρακτήρων φυσικά, σαν να απευθύνεται σε άτομα που δεν έχουν έρθει σε επαφή με videogame στη ζωή τους. Τα πρώτα 75 περίπου λεπτά του παιχνιδιού υποδεικνύει ποιο πλήκτρο πρέπει να πατηθεί, ποια κατεύθυνση πρέπει να πάρει ο παίκτης, σε ποιον πρέπει να μιλάει ώστε να μη χρειάζεται να κάνει τίποτα από μόνος του όταν βρίσκεται εκτός αποστολής. Όταν, δε, βρίσκεται εντός αποστολής, το παιχνίδι τον διακόπτει ουκ ολίγες φορές, ακόμα και κατά τη διάρκεια μάχης, ώστε να του θυμίσει κάτι που του έχει αναφέρει πολλάκις, να του μάθει κάτι καινούριο ή ακόμα και για comic relief. Τι ειρωνεία.
Το σύστημα μάχης δεν ανεβάζει την αδρεναλίνη, μόνο η πίεση ανεβαίνει. Ο παίκτης χειρίζεται ένα Yo-Kai και μαζί του έρχονται ακόμα τρία, τα οποία τα έχει κάνει φίλους, αφού τα έχει ξυλοφορτώσει μέχρι λιποθυμίας. Μόλις εμφανιστεί κάποιο κακό Yo-Kai ξεκινά το button mashing μέχρι, το πολύ δύο δευτερόλεπτα μετά, να νικήσει. Εκτός κι αν μιλάμε για boss. Για αυτή την περίπτωση υπάρχει ένα είδους συλλογικής επίθεσης ονόματι soultimate, κάτι που μπορεί να χρησιμοποιηθεί μόλις γεμίσει η σχετική μπάρα. Συμπερασματικά, το παιχνίδι αδυνατεί να φανεί δύσκολο, ιδιαίτερα αν αναλογιστούμε ότι δίνει τη δυνατότητα co-op. Όσον αφορά όμως στο multiplayer, μπορεί να αποδειχθεί δύσκολη η σωστή σύνδεση με τον άλλο παίκτη, η ακεραιότητα του frame rate (αν είναι δυνατόν) καθώς και η απόδραση από το χάος που δείχνει πως η δουλειά που έχει γίνει για το εν λόγω παιχνίδι δεν σηκώνει πολλά πολλά τέτοιου είδους. Οι αποστολές είναι αστεία πανομοιότυπες. Ο παίκτης θα βρει τον εαυτό του να επαναλαμβάνει τα ίδια πράγματα σε διαφορετικές περιοχές, με άλλα Yo-Kai στην τετράδα του και κόντρα σε διαφορετικούς αντιπάλους. Το αίσθημα θα είναι πάντα το ίδιο και θα είναι κυρίως μονότονο και υποτονικό. Αυτό που θα μπορούσε να το κάνει ενδιαφέρον, οι μηχανισμοί του upgrade και του forge, είναι που το καταδικάζει: ο παίκτης χρησιμοποιεί τα Oni Orbs είτε θέλει να δημιουργήσει ένα όπλο (το οποίο θα κάνει ακόμα πιο εύκολα τα πράγματα), είτε θέλει να κάνει level-up στα Yo-Kai του. Από πότε τα Experience Points χρησιμοποιούνται για να φτιάξουμε ένα ρόπαλο;
Σαν…κερασάκι έχουμε τους κάκιστους διαλόγους που τρέχουν καθόλη σχεδόν τη διάρκεια της πλοκής, αλλά και το απαράδεκτο voice over. Εδώ θα χρειαστεί ένα παράδειγμα που συναντάται υπερβολικά πολλές φορές: ένα Yo-Kai, καθώς ξεκινάει να μιλήσει, αναφωνεί “oh, no!” ενώ το κουτάκι διαλόγου ξεκινά με “yes, we did it!”. Oh no, you didn’t. Από τη μια, μπορεί κανείς να επιλέξει να κάνει skip κάποιο “event”, Yo-kai δηλαδή που συνομιλούν με το 10% όσων πουν να θεωρούνται σημαντικά για τη συνέχεια. Από την άλλη, ακόμα κι αν δεν θεωρήσουμε αρνητικό αυτό το 10% χρήσιμης πληροφορίας που θα χαθεί, ποιο ακριβώς είναι το νόημα του παιχνιδιού όταν ξεμείνουμε με τις βαρετές και αιωνίως επαναλαμβανόμενες αποστολές του;
Θα μπορούσαμε και με λιγότερα Yo-Kai, το ότι υπάρχουν πάρα πολλά δεν μας κάνει να εντυπωσιαζόμαστε. Θα μπορούσαμε επίσης και με λιγότερες επεξηγήσεις. Χάθηκε το αίσθημα της ανακάλυψης; Ή το μυστήριο; Στο κάτω κάτω, μιλάμε για RPG και όχι για κάποιο strategy game για αρχάριους. Το χειρότερο όλων είναι πως η Level-5 αποφάσισε να φτιάξει ένα spin-off βασισμένο σε ένα minigame, αλλά δεν έφτιαξε ένα ολοκληρωμένο παιχνίδι. Αντί αυτού προσπάθησε να δώσει όγκο στο minigame προσθέτοντας ένα σωρό καρυκεύματα που κάθονται βαριά. Η ανανέωση για την οποία ελπίζαμε μετά το Yo-Kai Watch 2 γίνεται άπιαστο όνειρο. Αν αυτό είναι και το τελευταίο παιχνίδι της σειράς στο Nintendo 3DS, μιλάμε για επικήδειο.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity