Η Naughty Dog μελέτησε την αυτοκρατορία των Χοϊσαλά, ένα πραγματικό βασίλειο της ινδικής χερσονήσου από τον 11ο αιώνα μέχρι τον 15ο περίπου. Πηγή πλούσια για τη φοβερή, ως συνήθως, καλλιτεχνική διεύθυνση του παιχνιδιού, η οποία παίρνει τον πρώτο λόγο μετά το πρώτο και μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής που ρίχνει το βάρος της σε εξωτερικούς χώρους. Όλα γίνονται αρχικά για την εξασφάλιση θησαυρού αλλά, όπως συμβαίνει πάντα σε Uncharted, η κατάσταση αλλάζει, το ίδιο και οι στόχοι, αφού ο Asav, ένας γλυκομίλητος αλλά επικίνδυνος οπαδός της εθνοκάθαρσης θέλει να πιάσει στα χέρια του το σημαντικότερο κειμήλιο των Χοϊσαλά, και με αυτό να χρηματοδοτήσει άλλα, σκοτεινότερα (μη μεταφυσικά και πάλι) σχέδια. Το πρωταγωνιστικό δίδυμο είναι στο επίκεντρο όμως, όχι τα γεγονότα στα οποία μπλέκουν. Με τον Nathan εκτός, Chloe και Nadine κερδίζουν χρόνο επί της οθόνης για να αναπτυχθούν, ίσως με βλέψεις για το μέλλον. Στην πορεία η Chloe είναι εκείνη που ξεφεύγει περισσότερο από τη δική της πεπατημένη, καταλήγοντας να λειτουργεί σε κάποιο βαθμό ως ανάλογο του Nate. Η Nadine είναι εσκεμμένα πιο ξύλινη, όχι όμως αδιάφορη παρουσία. Απλά η απόσταση που διανύει ως χαρακτήρας είναι μικρότερη και σίγουρα δεν διαλύεται και τόσο το μυστήριο που ακόμη την περιβάλλει. Σε αντίθεση με άλλους τίτλους της σειράς, η παρουσία δεύτερου χαρακτήρα είναι κανόνας, από την αρχή μέχρι το τέλος, με αμελητέες εξαιρέσεις. Δεν το δοκιμάζει πρώτη φορά αυτό η Naughty Dog, υπάρχει το προηγούμενο του The Last Of Us. Εδώ πάντως δεν βγαίνει πάντα σε καλό, ίσως επειδή η συνεισφορά του δεύτερου παίκτη δεν είναι αρκετά προκαθορισμένη, ειδικά στη μάχη αλλά ακόμη και στην εξερεύνηση. Η Nadine μάς στάθηκε εμπόδιο περισσότερες φορές από όσες περιμέναμε. Όχι για πολύ αλλά αρκετές ώστε να δούμε τα ραδίκια ανάποδα επειδή μας στρίμωξε σε μια θέση η ίδια η Nadine. Σε άλλες περιπτώσεις μάς έκοψε μανούβρες που γίνονταν με την ελπίδα να γλιτώσουμε από sniper.
Σημαντικότερο ζήτημα είναι η συμπεριφορά των εχθρών βέβαια, κάτι που κάθε άλλο παρά έκπληξη αποτελεί για το franchise. Αυτό που είναι έκπληξη είναι ότι σημειώνουν διαφορετική, προς το χειρότερο, συμπεριφορά. Δεν πειράζει που έχουν μάτι «γερακίσιο» όπως λένε. Κάθε άλλο. Έτσι δίνεται μια κάποια βαρύτητα επιπλέον στο stealth. Αυτό που είναι παράξενο έως αστείο είναι τα εκπληκτικά ποσοστά ευστοχίας των εχθρών και από αδιανόητες αποστάσεις, ακόμη και με όπλα που δεν είναι οι ιδανικές επιλογές για τις εν λόγω αποστάσεις. Και όταν διαπιστώσετε μέσα από τις χαραμάδες καταφέρνει και σας πετυχαίνει το «λεπτεπίλεπτο» μυδραλιοβόλο ενός ελικοπτέρου, θα καταλάβετε ακριβώς τι εννοούμε.
Η διαδρομή γενικότερα είναι σύνθεση αναμνήσεων από όλο το franchise, με την τεχνική ικανότητα του Uncharted 4. Το πρώτο μέρος του παιχνιδιού είναι ανάλογο του τμήματος με τον ανοιχτό χάρτη και το τζιπ που πετύχαμε στο Uncharted 4. Συναντάμε ανάλογο κυνηγητό και πολλούς ακόμη παραλληλισμούς που καλό είναι να μην αναφέρουμε στην παρούσα. Στην πράξη πάντως κάθε μέρος του παιχνιδιού παραπέμπει ουσιαστικά και σε κάποια ανάλογη εμπειρία που θυμόμαστε από την εποχή του Nathan. Η ανακύκλωση αυτή πατά τόσο στη νοσταλγία για μια εποχή που τελειώνει όσο και στην πραγματικότητα ότι δεν γίνεται σε ένα χρόνο να γίνει κι άλλο άλμα σε επίπεδο design. Η βάση πάντως, αυτονόητα, είναι τόσο καλή ώστε να μην ανησυχεί κανείς έτσι κι αλλιώς. Ακόμη λογικότερη είναι η εμφανής ανακύκλωση των assets, χωρίς την οποία θα ήταν αδύνατη η παραγωγή του τίτλου σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Το αποτέλεσμα είναι και πάλι τόσο όμορφο βέβαια που το τελευταίο πράγμα στο οποίο σταθήκαμε ήταν η σκέψη ότι το τάδε μέρος βασίζεται στα δείνα assets του Uncharted 4 και πάει λέγοντας.
Όσο για τη δομή της εμπειρίας, η αλήθεια είναι ότι μετά το αρχικό πέρα-δώθε στη λάσπη με το τζιπ, σημαντικό μέρος του οποίου είναι προαιρετικό και συνδέεται με side quest που αποφέρει πολύ χρήσιμο αντικείμενο για όσους θέλουν να βρουν κάθε πιθανό θησαυρό, ο τίτλος κρατά καλή ισορροπία μεταξύ μαχών, γρίφων και platforming, με τη διαδοχή τους να εξασφαλίζει ευχάριστη ροή των πάντων για τον παίκτη. Το αποτέλεσμα είναι όντως τίτλος που έχει διάρκεια παρόμοια με του πρώτου μέλους της σειράς, με τη σημείωση ότι η ψυχαναγκαστική εξερεύνηση και το μοναδικό αλλά τροφαντό side quest μπορούν να αλλάξουν σημαντικά τη συνολική διάρκεια. Στο δεύτερο, από άποψης στιλ, μέρος του παιχνιδιού, οι γρίφοι αναβαθμίζονται και το platforming αρχίζει να κινείται στα γνωστά επίπεδα ατυχίας του Nate (προφανώς την κληροδοτεί κι από πάνω). Οι γρίφοι είναι πάντα στο πλαίσιο της λογικής και της απαραίτητης παρατηρητικότητας, οπότε καταλήγουν το απολαυστικότερο κομμάτι του συνόλου. Σε εκείνο το τμήμα σημειώνεται και ο κύριος όγκος της ανάπτυξης των χαρακτήρων, καθώς υπάρχει ο απαραίτητος αέρας αλλά και εμπειρίες που μπορούν να χτίσουν ή να τροποποιήσουμε δεσμούς.
Το Uncharted: The Lost Legacy δεν είναι το Uncharted: Golden Abyss. Από άποψη φιλοδοξίας είναι σαν το πρώτο Uncharted αλλά με τα ρούχα του Uncharted 4 και τη νοοτροπία του Uncharted 3. Ως κάτι που εμφανίζεται τόσο σύντομα μετά το Uncharted 4 βέβαια, είναι αυτόματα εντυπωσιακό, κυρίως επειδή ξέρουμε ποια είναι η κατάληξη σε ανάλογες προσπάθειες από μικρούς και μεγάλους developers ή publishers με πολλαπλές ομάδες στα πόδια ενός franchise. Από τη μία ελπίζουμε να μη γίνει σύστημα διότι η κόπωση δεν λυπάται κανέναν. Από την άλλη παραμένει εντυπωσιακό που τα «δεύτερα» της Naughty Dog εξακολουθούν να κινούνται σε τέτοιο επίπεδο. Από την άλλη βέβαια, τα παλιά «δεύτερα» της Naughty Dog μάς οδήγησαν στο The Last Of Us και σε νέα τάξη πραγμάτων στο εσωτερικό της ομάδας. Όλοι δικαιούνται κι ένα πιο ανάλαφρο βήμα. Και πίτσα. Την καλύτερη σε όλη την Ινδία.
Υ.Γ.: Η αλήθεια είναι ότι έχουμε κάποιες διαφωνίες με τη μετάφραση στα ελληνικά, ευτυχώς μικρές. Π.χ. η απόδοση του τίτλου ξεφεύγει από το αρχικό νόημα, ωστόσο η πιο τυπική μετάφραση θα είχε χειρότερο αισθητικό αποτέλεσμα, οπότε κατανοούμε την απόκλιση. Μικρά παραπτώματα βρήκαμε και στη διαδρομή, συχνά σε περιπτώσεις που φαίνεται ότι ο μεταφραστής είχε μπροστά του μια ατάκα χωρίς τα απαραίτητα συμφραζόμενα για να κινηθεί με σιγουριά. Συνολικά όμως η προσπάθεια είναι ανάλογα καλή με εκείνες που έχουμε δει σε προηγούμενες παραγωγές της Sony, οπότε δηλώνουμε ευχαριστημένοι.
Επιπλέον, αφήσαμε το multiplayer στην άκρη αφού το Uncharted: The Lost Legacy περιλαμβάνει το multiplayer του Uncharted 4, με τη διαφορά ότι προσθέτει το Survival Arena, δηλαδή Horde Mode με wave modifiers, siege zones, μαζί με κάποια skins και νέους εχθρούς μοιρασμένους στα 100 κύματα. Ωστόσο τα ίδια ακριβώς προστίθενται και στο Uncharted 4, οπότε το multiplayer για Uncharted 4 και Uncharted: The Lost Legacy είναι ένα και το αυτό.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity