Αν μη τι άλλο χαιρόμαστε όταν publishers και developers λαμβάνουν υπόψη τους το feedback του κοινού για τις δημιουργίες τους. Όταν τους πρώτους μήνες του 2016 κυκλοφόρησε το The Division, δεν ήταν δυνατόν να παραβλέψουμε το προβληματική dark zone, με το ελάχιστο loot που δεν έδινε σωστές ανταμοιβές στους παίκτες για την αφοσίωσή τους. Επιπλέον οι συγκρίσεις που γίνονταν με το trailer ανακοίνωσης του franchise μόνο ντροπή έφερναν, αφού ούτε δυνατότητα να παίξουμε multiplayer μέσω tablet είχαμε, ούτε και την απίθανη τεχνική αρτιότητα που φαινόταν ότι θα είχε να επιδείξει ο τίτλος της Ubisoft. Λάθη που το The Division 2 απέφυγε εξ αρχής. Η ανακοίνωσή του ήρθε χωρίς τυμπανοκρουσίες, χωρίς βαρύγδουπα και εντυπωσιακά trailer που ουδεμία σχέση θα είχαν με το τελικό προϊόν. Αντί αυτού είχαμε μια ξεκάθαρη πολιτική στην προώθηση του παιχνιδιού με gameplay trailers (κατά κύριο λόγο) που θα θέλαμε να γίνει συνηθέστερη στη βιομηχανία. Μόνο η κυκλοφορία του demo θόλωσε λιγάκι τα νερά, αφού το είχαμε διαθέσιμο για μόλις 72 ώρες, από τις οποίες τρεις ώρες κάθε πρωί ήταν πρακτικά downtimes. Τότε, κυρίως λόγω περιορισμένου χρόνου ενασχόλησης, είχαμε εκφράσει τον προβληματισμό μας στο αν και κατά πόσο το τελικό περιεχόμενο του νέου παιχνιδιού θα μπορούσε να κρατήσει το ενδιαφέρον των παικτών, παγίδα στην οποία έπεσε και το πρόσφατο Anthem της BioWare.
Σχεδιαστικά, η ψηφιακή μεταφορά της Washington είναι εκπληκτικά λεπτομερής, κάτι που θα μπορούσε να σας επιβεβαιώσει και ο διευθυντής σύνταξης μας που πρόσφατα βρέθηκε εκεί. Είναι πλέον αποδεκτό άλλωστε πως άμα υψηλόβαθμα στελέχη της Ubisoft έπαιρναν την απόφαση, άνετα θα μπορούσαν να κυκλοφορήσουν ψηφιακούς τουριστικούς οδηγούς για πολλές πόλεις ανά τον κόσμο και το ίδιο ισχύει και εδώ. Θα βρείτε το Λευκό Οικό, ο οποίος λειτουργεί και ως κέντρο επιχειρήσεων, το Καπιτώλιο, τη βιβλιοθήκη του Κονγκρέσου με την Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας σε παρόμοια ρυμοτομία με τις πραγματικές τοποθεσίες και, σε ορισμένες περιπτώσεις, σχεδιασμένες με λεπτομέρεια που εντυπωσιάζει. Το σενάριο συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε ο πρώτος τίτλος, με δεύτερο θανατηφόρο ιό να εξαπλώνεται και να σκορπά τρόμο στους κατοίκους των Ηνωμένων Πολιτειών. Η δήλωση της Ubisoft πως το παιχνίδι δεν έχει καμία πρόθεση να κάνει οποιοδήποτε πολιτικό σχόλιο κρίνεται μάλλον άστοχη, ειδικότερα λαμβάνοντας υπόψη μας ότι η βάση επιχειρήσεων είναι ο Λευκός Οίκος, οι αντίπαλοί μας αποτελούνται από αναρχικές παρατάξεις που σκοπό έχουν να δημιουργήσουν μια νέα τάξη πραγμάτων, την ίδια στιγμή που από το εισαγωγικό βίντεο κιόλας ξεκαθαρίζεται ότι από τον πανικό επιβίωσαν όσοι είχαν κάποιο όπλο στην κατοχή τους. Μικρό το κακό βέβαια, εφόσον η ατολμία της Ubisoft να καυτηριάσει το οτιδήποτε θα τη φέρει σε δύσκολη θέση είναι γνωστή, ενώ είχε αποφύγει εξίσου «επικίνδυνες» τοποθετήσεις και στο παρελθόν τόσο στο Ghost Recon Wildlands, όσο και στο πιο πρόσφατο Far Cry 5.
Ξεπερνώντας το παραπάνω, το σεναριακό υπόβαθρο του παιχνιδιού δίνει χώρο για αρκετό χαμό στους δρόμους της Ουάσιγκτον, στην οποία σχηματίζονται μικρές κοινωνίες από ανθρώπους που προσπαθούν να εξασφαλίσουν τα απαραίτητα προς το ζην αγαθά. Φυσικό επόμενο η ποικιλία που βιώσαμε, στις κύριες μα ειδικότερα στις δευτερεύουσες αποστολές. Μπορεί τα objectives να μην ξεφεύγουν από τις κοινοτοπίες που βασανίζουν τη κατηγορία, οπότε και καλούμαστε να υπερασπιστούμε ένα σημείο από κύματα εχθρών, να ανιχνεύσουμε συγκεκριμένα αντικείμενα στο χώρο ή να καθαρίσουμε μια περιοχή από εχθρούς, όμως σε αυτήν εδώ την υλοποίηση είναι σίγουρο ότι κάποιες αποστολές θα μείνουν στη μνήμη μας. Δεν συναντάμε άλλωστε συχνά την ευκαιρία να «διασώσουμε» τη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας και μάλιστα σε δευτερεύουσα αποστολή. Αν κάτι μένει ανεκμετάλλευτο, αυτό είναι η παρουσία του ιού. Αποτελεί αφορμή για να χτιστεί το χάος που συναντάμε, τόσο στον πρώτο όσο και στο δεύτερο τίτλο, όμως σεναριακά μένει εκεί, δεν μαθαίνουμε ποτέ περισσότερα όπως την προέλευσή του, τα κίνητρα με τα οποία εξαπολύθηκε ή πώς αντέδρασαν οι άλλες χώρες στην παρουσία του. Ίσως σε κάποιο sequel να μάθουμε περισσότερα, είναι όμως κρίμα που η Ubisoft Massive δεν εκμεταλλεύεται ήδη την παρουσία του ιού σε μεγαλύτερο βαθμό.
Μέσα σε όλα αυτά, το σύστημα του looting του εξοπλισμού λειτουργεί ικανοποιητικά μέχρι να φτάσουμε στο endgame. Σε αυτόν τον τομέα επιδρά πολύ θετικά το γεγονός ότι ο τίτλος της Ubisoft δεν παίρνει ποτέ τον εαυτό του στα σοβαρά και μας επιτρέπει, κατά το briefing οποιασδήποτε αποστολής, να γνωρίζουμε ακριβώς τι τύπου εξοπλισμό θα συγκεντρώσουμε. Σημειώνουμε δε πως, κατά τη διάρκεια του campaign, σε κάθε level up παίρνουμε επιπλέον πόντους εμπειρίας για να αναβαθμίσουμε τις ικανότητές του avatar μας. Ως αποτέλεσμα, με ελάχιστη παρέκκλιση από τις κύριες αποστολές του παιχνιδιού φτάνουμε σε πολύ ικανοποιητικά επίπεδα σε ότι αφορά τη διαμόρφωση του χαρακτήρα μας, ενώ μας περισσεύουν και πόντοι για το endgame όπου έχουμε την επιλογή να δοκιμάσουμε εντελώς διαφορετικά builds ανάλογα με το που θέλουμε να κινηθούμε.
Μετά το πέρας του βασικού σεναρίου, το επίπεδο του παίκτη σταματά να έχει νόημα και τα πάντα μετράνε με βάση το score του εξοπλισμού. Διαφορετικές αποστολές ξεκλειδώνονται σε ολόκληρη την Ουάσιγκτον, τα περισσότερα τμήματά της βρίσκονται υπό κατάληψη και περιμένουν εμάς να τα απελευθερώσουμε, αλλά και φυσικά είναι διαθέσιμα τα dark zones. Πληθυντικός μιας και αυτήν τη φορά η Ubisoft Massive προσφέρει διαφορετικές επιλογές, για να καλύψει περισσότερη μερίδα του κοινού. Για να αποκτήσουμε πρόσβαση σε κάθε ένα πρέπει να ολοκληρώσουμε μια απλή -και σχετικά σύντομη- αποστολή, η οποία ουσιαστικά λειτουργεί ως tutorial για τον τρόπο παιχνιδιού που πρέπει να ακολουθήσουμε. Παρότι η λογική του παιχνιδιού και στις τρεις ζώνες ακολουθεί τις αντίστοιχες από πρώτο παιχνίδι, υπάρχουν διαφορές κυρίως στον τρόπο παιχνιδιού που οφείλουμε να ακολουθήσουμε εντός αυτών. Χαρακτηριστικά, το πρώτο dark zone που ξεκλειδώνεται είναι πιο ανοιχτό και επιτρέπει πιο τακτικό, υπομονετικό παιχνίδι που προάγει τη χρήση όπλων μεγάλου βεληνεκούς, ενώ το δεύτερο είναι αρκετά πιο κλειστό κάνοντας τη χρήση όπλων μικρής εμβέλειας προτιμότερη. Το τρίτο είναι μια μίξη των δύο οπότε σίγουρα θα βρείτε αυτό που ταιριάζει στο χαρακτήρα σας και στο στιλ παιχνιδιού σας.
Στα dark zones ενεργοποιείται και ξεχωριστός δείκτης επιπέδου ο οποίος δεν σχετίζεται με το campaign, ενώ και ο εξοπλισμός έχει διαφορετικά στατιστικά, που κάνουν προσβάσιμο το dark zone σε όποιον το επιθυμεί ασχέτως του επιπέδου που έχει φτάσει στο campaign. Βέβαια τα skills παραμένουν, οπότε ο παίκτης πρέπει να έχει αποκτήσει πρόσβαση τουλάχιστον και στα δύο slots αλλά και να έχει κατασταλάξει σε έναν τρόπο παιχνιδιού που να τον βολεύει. Τέτοιες περιοχές άλλωστε δεν προσφέρονται για πειραματισμούς. Όπως και στον προηγούμενο τίτλο, αυτοσκοπός για την είσοδο στο dark zone είναι το high-end loot. Συγκεντρώνουμε λοιπόν ό,τι αντικείμενο πιστεύουμε ότι θα μας φανεί χρήσιμο, είτε σκοτώνοντας NPCs είτε rogue players και έπειτα προσεγγίζουμε ένα extraction point για να το εξάγουμε. Εκεί είναι και που γίνεται ο πραγματικός χαμός, αφού με το που καλέσουμε το ελικόπτερο εμφανίζονται τόσο ισχυροί NPCs όσο και άλλοι παίκτες που έλαβαν σήμα για τι ενέργειές μας και θέλουν να πάρουν μερίδιο από τον εξοπλισμό που συγκεντρώσαμε. Σε αυτά τα σημεία ξεχωρίζει η στρατηγική σκέψη και προσεκτική προσέγγιση που απαιτεί το The Division 2, μιας και πολλές φορές είναι καλύτερο να περιμένουμε ή ακόμα και να αφήσουμε το επερχόμενο ελικόπτερο να φύγει αν το πεδίο είναι γεμάτο εχθρούς, παρά να βγούμε στα ανοικτά και να ρισκάρουμε τον εξοπλισμό που θέλαμε να αποκομίσουμε.
Ως διαφοροποίηση σε σχέση με το πρώτο μέρος, βρίσκουμε κάθε φορά ένα dark zone εκ των τριών το οποίο είναι κατειλημμένο από το Black Tusk Special Unit. Εδώ χρειάζεται διαφορετική προσέγγιση, αφού όλοι οι agents παίζουν για τον εαυτό τους και το κόστος σε περίπτωση θανάτου, είτε από παίκτη είτε από τους NPCs, δεν περιορίζεται στον εξοπλισμό που είχαμε συγκεντρώσει αλλά εκτείνεται και σε μεγάλο ποσοστό από experience points. Φυσικά με μεγαλύτερο ρίσκο έρχεται και μεγαλύτερη ανταμοιβή οπότε έρχεται και ακόμα σπανιότερος εξοπλισμός. Σημαντικό στοιχείο που διαφοροποιεί το occupied dark zone είναι το γεγονός πως επίπεδο του εξοπλισμού δεν εξισώνεται, συνεπώς κάθε παίκτης έχει στατιστικά αναλόγως του εξοπλισμού του, ενώ ακόμα και το friendly fire είναι ενεργοποιημένο. Γενικότερα η Ubisoft έχει βρει τις ισορροπίες στο The Division 2, μαζί με το περιεχόμενο που σίγουρα έλειπε την προηγούμενη φορά. Ακόμα και ένα μήνα μετά την κυκλοφορία του υπάρχει υλικό για όλους τους παίκτες, είτε θέλουν να παίξουν PvE είτε PvP, με Strongholds προς κατάκτηση, τρία dark zones διαθέσιμα ανά πάσα στιγμή, ακόμα και matchmaking mode για όποιον επιθυμεί ένα γρήγορο deathmatch με φίλους χωρίς περισσότερες σκοτούρες.
Τεχνικώς, το παιχνίδι κρίνεται άρτιο, με εκπληκτική σταθερότητα στα fps ακόμα και σε στιγμές αρκετών εκρήξεων επί της οθόνης, επίτευγμα ακόμα πιο εντυπωσιακό αν αναλογιστούμε ότι (τουλάχιστον στην έκδοση του Xbox One X) δεν πήρε το μάτι μας κάποια πτώση σε ανάλυση χαμηλότερη της 2160p. Μοναδικό πρόβλημα που αντιμετωπίσαμε είναι το matchmaking κατά τη διάρκεια των κυρίως αποστολών, το οποίο πολλές φορές δεν έβρισκε αντίπαλο και έπρεπε να το σταματήσουμε και να το ξεκινήσουμε εκ νέου. Ακόμα και προς το τέλος της δοκιμής μας, και ενώ το παιχνίδι έχει λάβει σημαντικά updates, δεν φαίνεται να έχει διορθωθεί τουλάχιστον μέχρι την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές. Όπως και στον πρώτο τίτλο, αλλά και σε άλλους παρόμοιας λογικής της γαλλικής εταιρείας, τουλάχιστον το instancing μεταξύ των παικτών του party λειτουργεί απροβλημάτιστα, οπότε και αν το δοκιμάσαμε με άμεση μετάβαση του ενός παίκτη στον κόσμο του άλλου.
Τελικά το The Division 2 ικανοποιεί και με το παραπάνω. Αποτελεί υπόδειγμα sequel, με σχεδόν όλους τους τομείς που χώλαιναν στο πρώτο παιχνίδι να έχουν βελτιωθεί εδώ. Έχουμε πολλές δραστηριότητες, οι οποίες αποφέρουν πολύ loot, οποιαδήποτε κατεύθυνση και αν αποφασίσουν να πάρουν οι παίκτες και σταθερό τεχνικό τομέα με εξαίρεση το matchmaking. Κατά τις πρώτες ώρες της δοκιμής μας θεωρήσαμε ότι παίζαμε περισσότερο ένα The Division 1.5 παρά ένα πλήρες, ολοκληρωμένο sequel. Πρόκειται για αίσθηση που αφήνουν οι μικρές -σχεδόν αόρατες- βελτιώσεις της Snowdrop Engine, σε συνδυασμό με την πολύ καλή τεχνική εικόνα που είχε το πρώτο The Division, ακόμα και αν ήταν σημαντικά υποβαθμισμένο σε σχέση με τα trailers. Όμως η ουσία, που σε τέτοιου είδους παιχνίδια δεν είναι άλλη από το περιεχόμενο, κάνει αυτήν εδώ την κυκλοφορία σημαντικά πιο ολοκληρωμένη και την ενασχόλησή μας μαζί του σημαντικά πιο ευχάριστη διαδικασία.
Εγώ είμαι αυτός στην προτελευτάια εικόνα! :P
Συμφωνάς εσύ με το κείμενο νεαρέ (λέμε τώρα); :P
Ο συντάκτης γνωρίζει ήδη την άποψή μου επάνω στο κείμενο, κύριε! :P