Είναι πιθανότατα η ίδια η συνταγή των Battle Royale, είδος παιχνιδιού που δανείζεται εύστοχα το όνομά του από την ομώνυμη νουβέλα του 1999 του Kōshun Takami. Βλέπετε, η επιβίωση σε ένα χάρτη με άλλους 99 παίκτες, ενώ δεν είναι εύκολη, απαιτεί συνδυασμό τακτικής σκέψης και μετρημένης δράσης, αν θέλετε να φτάνετε ψηλά κάθε φορά και αυτό ωθεί τον παίκτη στην επόμενη προσπάθειά του να είναι ακόμα πιο προσεκτικός. Η προσέγγιση “all guns blazing” εδώ πέρα δεν πιάνει, ούτε προτείνεται σε καμία περίπτωση, δεδομένου ότι η πιθανότητα να βρεθείτε εκτός παιχνιδιού απλά δεν δικαιολογεί το αντίστοιχο ρίσκο ενώ respawn —προφανώς— δεν υπάρχει. Ταυτόχρονα, η αναζήτηση για καλύτερο εξοπλισμό γίνεται αυτοσκοπός, περισσότερο και από την εκμάθηση του μηχανισμού shooting, το οποίο, ειδικά στους δύο μεγαλύτερους χάρτες, Erangel και Miramar, αποτελεί περισσότερο συνοδευτικό παρά το κυρίως πιάτο. Το μοίρασμα του εξοπλισμού που μπορείτε να σηκώσετε γίνεται τυχαία μέσα στους χάρτες του παιχνιδιού, ενώ ο αλγόριθμος στο παρασκήνιο λειτουργεί καλά, βεβαιώνοντας, στα μέτρα του δυνατού, ότι σε κάθε γωνιά θα υπάρχει κάτι για οποιονδήποτε. Φυσικά όποιος ψάξει περισσότερο θα ανταμειφθεί και καλύτερα, ενώ να είστε σίγουροι ότι σε μια εγκαταλελειμμένη στρατιωτική βάση θα βρείτε σίγουρα δυνατότερο εξοπλισμό και δεν θα καταλήξετε να τις παίζετε με τον αντίπαλο με…τηγανιές.
Προηγουμένως αναφερθήκαμε στο shooting περισσότερο ως δευτεραγωνιστή και δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς, αν πραγματικός στόχος σας είναι η επιβίωση. Εξαίρεση -και ευχάριστο διάλειμμα- αποτελεί ο τρίτος χάρτης, Sanhok, ο οποίος όντας μισός σε μέγεθος ενθαρρύνει τη δράση από πολύ νωρίτερα. Συνεχίζοντας, η επιτυχία του PUBG βρίσκεται και στη δράση που προσφέρει σε δύο ή, ιδανικά, τέσσερις παίκτες. Εκεί ο ένας προσέχει τα νώτα του άλλου, αφού η ελπίδα είναι να επιβιώσουν όλοι. Επιπλέον, σε αυτήν την περίπτωση τα κενά της δράσης συμπληρώνονται από το party chat, ενώ τα ευτράπελα σε χαοτικές σκηνές δράσης αποκτούν ακόμα περισσότερο νόημα και μπορούν να δημιουργήσουν ιστορίες που θα συζητάτε με τους υπόλοιπους της παρέας για καιρό. Ο συνδυασμός των παραπάνω χαρακτηριστικών κάνουν το PUBG δύσκολο στη προσέγγιση του από νέους παίκτες. Χωρίς παρέα δεν θα βρείτε και πολύ νόημα στο να κρύβεστε στα 25 από τα 30 λεπτά ενός ματς και ενώ το συναίσθημα της αγωνίας για την επιβίωση είναι το ίδιο έντονο, μετά από λίγο απλά δεν είναι αρκετό για να κάνει το παιχνίδι πιο ενδιαφέρον. Το τυχαίο δε μοίρασμα του εξοπλισμού αλλά και το γεγονός ότι, πέραν των κοσμητικών διαφορών που εξασφαλίζονται στην πορεία, όλοι οι παίκτες ξεκινούν από την ίδια βάση, δίνουν λίγο νόημα στο παιχνίδι χωρίς την παρέα σας, αφού δεν θα κερδίσετε κάτι ή δεν θα γίνετε με κάποιον τρόπο καλύτεροι. Μόνο λίγο διαφορετικοί.
Και ο απαρχαιωμένος τεχνικός τομέας δεν βοηθά. Το PUBG, από όποια γωνία και αν το εξετάσουμε, τεχνικά δεν στέκεται για τίτλος του 2018 (ή έστω του 2017). Και αν η κατάσταση σώζεται λίγο στους υπολογιστές λόγω της ωμής δύναμης που προσφέρει -συνήθως- υψηλότερα frame rates και καλύτερη ποιότητα απεικόνισης, η έκδοση του Xbox One φέρει assets που θυμίζουν shooter που παίξαμε στη προηγούμενη γενιά. Τουλάχιστον με την κυκλοφορία της έκδοσης 1.0, μειώθηκαν οι χρόνοι φόρτωσης και σταθεροποιήθηκε το frame rate που ακόμα και στο απλό Xbox One μένει σταθερό στα 30 FPS, με πτώσεις μόνο κατά το πρώτο άλμα στο νησί αλλά και σε περιπτώσεις που γίνεται ο χαμός από πιστολίδι μεταξύ πολλών παικτών. Επίσης το μοντέλο οδήγησης των οχημάτων του PUBG ώρες ώρες δεν διέπεται από καμία απολύτως λογική, χαρακτηριστικό που είναι εμφανέστερο στην οδήγηση των μοτοσικλετών, αφού μπορείτε να πέσετε χωρίς καμία λογική εξήγηση ή να συνεχίσετε να πηγαίνετε απτόητοι ενώ έχετε ανεβοκατέβει λόφους με τέρμα ανοιχτό το γκάζι. Από την άλλη το μοντέλο του gunplay είναι φυσικό όσο ακριβώς πρέπει, χωρίς να διεκδικεί δάφνες υπέρτατου ρεαλισμού αλλά και δίχως να χαλάει την, τρόπον τινά, στρατιωτική ατμόσφαιρα που προσφέρει η παραμετροποίηση των διαφόρων όπλων και η σωστή αίσθηση του βάρους που αυτά φέρουν.
Εν τέλει, το μυστικό της επιτυχίας του PUBG βρίσκεται στο συνδυασμό της αγωνίας της επιβίωσης και του καλού και σταθερού multiplayer με άλλους παίκτες. Ακόμα και οι πειραματισμοί της ίδιας της ομάδας ανάπτυξης, η προσθήκη δηλαδή ενός πιο «γρήγορου» χάρτη, φαίνεται να επηρεάζουν αρνητικά τη σωστή μίξη επιβίωσης, στρατηγικής, υπομονής και δράσης που προσέφεραν οι χάρτες Erangel και Miramar. Το μεγάλο στοίχημα όμως του PUBG δεν είναι η συνεχής του βελτίωση μέσω patches και προσθήκης περιεχομένου, που, μεταξύ μας είναι και σίγουρο ότι θα συνεχίσει να συμβαίνει. Το μεγάλο στοίχημα είναι τι θα απογίνει και ποιο θα είναι το attachment rate των παικτών του, όταν τα βαριά χαρτιά της βιομηχανίας καβαλήσουν το τρένο των Battle Royale, όπως και θα γίνει σε λίγες μέρες με το νέο και φανταχτερό Call Of Duty.
Ακόμα χειρότερα, πως θα εξελιχθεί το νέο αυτό είδος multiplayer, που αν και για την ώρα αποτελεί νούμερο ένα στα trends, είναι θέμα χρόνου να εκθρονιστεί από κάποιο άλλο. Μιλάμε δε για ένα παιχνίδι που κατάφερε να χάσει για πολλούς τα σκήπτρα του κορυφαίου Battle Royale, του είδους που το ίδιο έφερε στην επιφάνεια το 2017 κερδίζοντας και αρκετά βραβεία για αυτό, από ένα free to play game που απλά κυκλοφόρησε αρκετούς μήνες αργότερα. Οψόμεθα. Εμείς πάντως σίγουρα διασκεδάσαμε με το PUBG όταν μας συνόδευαν δύο-τρεις φίλοι, ενώ, δυστυχώς για το ίδιο, δεν βρήκαμε τον παραμικρό λόγο να το ξεκινήσουμε στην κονσόλα μας όταν ξέραμε ότι θα παίξουμε χωρίς συγκεκριμένη παρέα.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity