Το συναίσθημα που προκύπτει από την επιστροφή στον κόσμο του Monster Hunter World είναι από εκείνα τα σπάνια που κάνουν τον παίκτη να νιώθει πως γίνεται μέρος κάτι μεγαλύτερου από ένα απλό video game (κλασική περίπτωση «larger than life»).
Το Iceborne ξεκινά ως άμεση συνέχεια της ιστορίας του Monster Hunter World, όταν και παρατηρείται παράξενη συμπεριφορά από μια ομάδα Legiana, τα οποία κατευθύνονται προς άγνωστη κατεύθυνση. Αμέσως ξεκινά αποστολή για να ανακαλύψουμε για πού το έβαλαν και έτσι ανακαλύπτουμε το Hoarfrost Reach, έναν καινούριο κόσμο με πολύ διαφορετικό κλίμα και οικοσύστημα. Πολύ χαμηλές θερμοκρασίες δηλαδή -τα πάντα είναι καλυμμένα με χιόνι ή με πάγο- καθώς και νέας μορφής χλωρίδα και πανίδα. Άγνωστα προηγουμένως φυτά, λουλούδια και δέντρα, καινούρια είδη ζώων και τεράτων, παγωμένους υδροβιότοπους. Στοιχεία που απαιτούν πράγματα και κινήσεις για αναπροσαρμογή του group των χαρακτήρων του Monster Hunter World στην ανεξερεύνητη περιοχή που οδηγήθηκαν, με τα πρώτα από αυτά να είναι το νέο armour που αποκτάμε αμέσως με την άφιξή μας, το οποίο μας προστατεύει από το πολικό ψύχος, και η χρήση των hot drinks που ευτυχώς βρίσκονται άφθονα στο περιβάλλον (ως hot peppers, διότι είμαστε του πικάντικου) και τονώνουν το stamina του χαρακτήρα μας, το πρώτο πράγμα δηλαδή στο οποίο εντοπίζουμε τις επιπτώσεις του κρύου. Φτάνοντας στον ανεξερεύνητο λοιπόν τόπο του Iceborne, χάρη στον οποίο θα ξοδέψουμε τουλάχιστον 40 ώρες για να δούμε όλην του την ιστορία (στην οποία εμπλέκονται και οι «δεύτεροι» χαρακτήρες του παιχνιδιού με περισσότερο νόημα από το βασικό παιχνίδι), ερχόμαστε άμεσα σε επαφή με το πρώτο… ντόπιο τέρας, το οποίο ακούει στο εύηχο όνομα «Beotodus». Το κυνήγι του Beotodus είναι το πρώτο quest στην κατηγορία Master Rank, η οποία μάς έβαλε σε ζόρια σε πολλές περιπτώσεις, όμως στην προκειμένη περίπτωση μιλάμε για γνωριμία με ένα από τα πιο νευρόσπαστα τέρατα, που μεγάλη μας χαρά θα ήταν να μην υπάρχουν, όμως μπορούμε να αντιπαρέλθουμε την αδιάφορη αυτή συνάντηση. Αμέσως μετά εγκαθιστάμεθα στη νέα μας βάση, την οποία ονομάζουμε Seliana. Βρισκόμαστε λοιπόν σε ένα χωριουδάκι που δείχνει να του λείπει μόνο το χιονοδρομικό κέντρο (σ.α.: Να το πούμε Αχάρωβα αντί για Αράχωβα;). Χωρίς υπερβολή. Σε αυτό βρίσκουμε ακόμα και θερμά λουτρά στα οποία κάνουμε συγχρονισμένες κωλοτούμπες με το Palico μας. Το μέρος είναι πανέμορφο και η τοποθέτηση των σημαντικών σημείων όπου μπορούμε να δημιουργήσουμε ή να αναβαθμίσουμε τον εξοπλισμό και τα όπλα μας -το κέντρο μελέτης, το αρχηγείο, το μεγαλύτερο από πριν Gathering Hub ή το οτιδήποτε άλλο- είναι πολύ καλύτερη απ’ ότι στην Astera. Και αυτό γιατί τα περισσότερα είναι το ένα δίπλα στο άλλο.
Το δωμάτιό του χαρακτήρα μας είναι πλέον πλήρως customisable και αυτό μας ανάγκασε (στην πραγματικότητα εμείς μας αναγκάσαμε) να κάνουμε επιπλέον πράγματα (κυρίως bounties) για να ξεκλειδώσουμε αντικείμενα. Από το πάτωμα μέχρι και τους τοίχους, από τα έπιπλα μέχρι το πάπλωμα του κρεβατιού μας, ακόμα και τα φυτά που βρίσκονται στη βεράντα, που διαθέτει τα δικά της θερμά λουτρά με θέα το Hoarfrost Reach, μπορούν να αλλαχθούν με πληθώρα διαφορετικών σχεδίων και εμφανίσεων. Επιπλέον μπορούμε πραγματικά να γεμίσουμε το δωμάτιό μας με πιγκουίνους. Πλέον υπάρχει χώρος για όσα κατοικίδια θέλουμε ή όσα νομίζουμε πως χρειάζονται για να δημιουργηθεί zoo party. Η έμπνευση της ομάδας ανάπτυξης στα όσα μας διαθέτει για να νιώσουμε διακοσμητές μάς εμπνέει με τη σειρά της και εμάς να σπαταλήσουμε έως και παράλογα πολύ χρόνο στο να δοκιμάζουμε διαφορετικούς συνδυασμούς διακόσμησης. Ποιος είπε ότι οι κυνηγοί τεράτων θα έπρεπε οπωσδήποτε να είναι οι στερεοτυπικοί βάρβαροι τύποι χαρακτήρα; Ύστερα από την εγκατάστασή στο νέο μας σπίτι, ξεκινά να ανεβάζει στροφές η ιστορία. Και εδώ επιστρέφουμε στο αγαπημένο μας στοιχείο: τον εντοπισμό τεράτων, το κυνήγι τους και το απεριόριστο loot. Με τα αντικείμενα που βρίσκουμε εξερευνώντας τον κόσμο -στον οποίο περιηγούμαστε καβαλώντας φιλικά τέρατα, πράγμα που κάνει τη διαδικασία ακόμα πιο ευχάριστη- αλλά και αυτά που πέφτουν από τα τέρατα που αντιμετωπίζουμε, πειραματιζόμαστε με τη σύνθεση και την αναβάθμιση εξοπλισμού και όπλων. Όλα τα όπλα και οι πανοπλίες έχουν πλέον μεγαλύτερες αναβαθμίσεις (φτάνουν rarity 12). Κάποια από αυτά δείχνουν ελαχίστως διαφορετικά από εκείνα του βασικού παιχνιδιού, τα περισσότερα όμως δίνουν κάτι το πραγματικά καινούριο ως προς την εμφάνιση. Όλα τους όμως μας κάνουν αμέσως να ξεχάσουμε ό,τι ξέραμε μέχρι και πριν να ξεκινήσουμε το expansion. Ακόμα και το χειρότερο όπλο που θα βρούμε εδώ είναι κατά πολύ καλύτερο από όλα τα όπλα που είχαμε χρησιμοποιήσει μέχρι τώρα. Δυστυχώς, όμως, θα βρεθούμε προ δυσάρεστης εκπλήξεως ουκ ολίγες φορές, μιας και η κατασκευή ορισμένων νέων αντικειμένων απαιτεί να επιστρέψουμε σε κάποια από τις περιοχές του βασικού παιχνιδιού, κάτι που πολύ γρήγορα μας κάνει να νιώθουμε ότι κάνουμε αγγαρεία.
Ύστερα από αρκετές επιστροφές, η διαδικασία γίνεται ιδιαίτερα ανιαρή. Αν κάποιος όμως κάνει τον -πολύ- κόπο να επιστρέψει για να σφάξει 5 Odogarons, θα ανταμειφθεί με το δικαίωμα να καυχιέται για το special gear που έφτιαξε. Ανεξαρτήτως όπλου, έχουμε στη διάθεσή μας και το Clutch Claw, το οποίο μπορεί να αποδειχτεί δύσκολο στο χειρισμό του στην αρχή, όμως στη συνέχεια γίνεται αναπόσπαστο κομμάτι των μαχών. Το γεγονός ότι, πέραν του grappling, μπορούμε να το χρησιμοποιήσουμε για να μπερδέψουμε ένα τέρας και να το οδηγήσουμε με φόρα πάνω σε τείχη, κοστίζοντάς του μεγάλο μέρος του HP του (ακόμα και 1000 με τη μία), μας κάνει να αγκιστρωνόμαστε πάνω στα τέρατα με το που βρεθεί άνοιγμα. Με το Clutch Claw μπορούμε επίσης να κάνουμε χρήση flinch attack, δημιουργώντας άλλο ένα άνοιγμα για μερικές επιθέσεις χωρίς να δεχτούμε αντίσταση. Η χρήση του δεν θα μπορούσε φυσικά να είναι απεριόριστη, αφού απαιτείται slinger ammo, το οποίο πολλές φορές πέφτει από τα ίδια τα τέρατα.
Στο Iceborne βλέπουμε νέα τέρατα και άλλα που επιστρέφουν από προηγούμενα παιχνίδια και υποείδη τεράτων του βασικού παιχνιδιού. Τα καινούρια μάς ενθουσίασαν περισσότερο, όπως το πανέμορφο elder dragon Namielle. Στα των επιστροφών έκλεψε την παράσταση το ζόρικο flying wyvern Nargacuga, το οποίο είδαμε όπως δεν έχουμε ξαναδεί στο παρελθόν. Όσο για τα υποείδη, κάποιος θα μπορούσε να καταλογίσει έλλειψη έμπνευσης όσον αφορά στο ρόστερ των τεράτων (έχουμε να κάνουμε με Coral Pukei-Pukeis, Ebony Odogarons και Fulgur Anjanath, μεταξύ άλλων), όμως αυτές οι νέες μορφές αποτελούν κόλπα μεγαλύτερα από τη στοιχειώδη διαφοροποίηση της εξωτερικής τους εμφάνισης και του χρώματός τους. Κάθε ένα από αυτά παρουσιάζει τελείως διαφορετικές συμπεριφορές απ’ ότι στο παρελθόν, με νέα move sets και, μερικές φορές, πράγματα που θα μας βρουν απροετοίμαστους. Σε κάθε περίπτωση, όλα τα τέρατα δοκιμάζουν τον παίκτη πολύ περισσότερο από ποτέ και αυτό έκανε τις αναμετρήσεις ακόμα πιο απολαυστικές όταν παίξαμε παρέα με άλλους κυνηγούς online. Το μαζικό κυνήγι συνεχίζει να αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της απόλαυσης που μπορεί να προσφέρει ένας τίτλος Monster Hunter, ειδικά όμως στο Iceborne, όπου τα πράγματα δείχνουν τις περισσότερες φορές σκούρα.
Θεωρήσαμε το Monster Hunter World αναγέννηση για τη σειρά, όμως το Iceborne expansion επικυρώνει το νεότερο παιχνίδι του franchise ως ένα από τα καλύτερα του είδους του, τουλάχιστον για τα τελευταία χρόνια. Πρόκειται για ένα υποδειγματικό expansion που έχει πολλά να προσφέρει ακόμα και μετά την ολοκλήρωση της ιστορίας του, με τρόπο μάλιστα που θα εκπλήξει τον παίκτη. Το βέβαιο είναι ότι θα δημιουργήσει μεγάλο hype για το μέλλον της σειράς, πάνω μάλιστα στην στιγμή που εδραιώθηκε στις καρδιές πολλών περισσότερων παικτών απ’ ότι στο μακρύ παρελθόν. Το αν λοιπόν θα αρέσει σε όποιον έπαιξε το Monster Hunter World είναι ανούσιο να το συζητήσουμε, αφού καθιστά έως και χαζομάρα να μην επιστρέψει κανείς για το νέο αυτό συναρπαστικό κεφάλαιο.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity