Στην 15η επέτειο από το θάνατο της Jessemine, ο Δούκας της Karnaca, Luca Abelle, παρουσιάζει το δώρο του στην Emily – και αυτό δεν είναι άλλο από την Delilah, ετεροθαλή αδερφή της μητέρας της. Η Delilah δε χάνει χρόνο με τις συστάσεις και ουσιαστικά «κλέβει» το θρόνο της αυτοκράτειρας με τη βοήθεια μαγείας, και μιας ανταρσίας που ετοιμαζόταν εδώ και χρόνια. Η δεξίωση πολύ γρήγορα μετατρέπεται σε λουτρό αίματος και ο Corvo, μετά από ένα μαγικό ξόρκι, σε πέτρινο άγαλμα (ή η Emily, αναλόγως του ποιον θα διαλέξετε ως πρωταγωνιστή της περιπέτειας). Από εκείνο το σημείο και μετά, είτε ο Royal Protector θα αναλάβει να επαναφέρει την αυτοκράτειρα στο θρόνο, είτε η ίδια η αυτοκράτειρα θα φροντίσει να επαναφέρει την τάξη και να σώσει τον προστάτη της, με τον οποίο έχουν έναν ιδιαίτερο δεσμό (περισσότερα δε θα αποκαλυφθούν για αυτό, αφού είναι πιθανά spoilers για όσους δεν έχουν ολοκληρώσει τον πρώτο τίτλο).
Όπως ήταν ήδη γνωστό, τα γεγονότα του Dishonored 2 λαμβάνουν χώρα στην Karnaca, προσφέροντας ένα διαφορετικό σκηνικό από τον προκάτοχό του, ενώ προσφέρει αφήνει τους παίκτες να επιλέξουν τον πρωταγωνιστή τους.
Το ενδιαφέρον στην όλη ιστορία είναι το γεγονός ότι η Arkane δε χρησιμοποίησε την πλοκή και τα γεγονότα του Dishonored ως μια απλή δικαιολογία για το sequel, αλλά φρόντισε να «υφάνει» τους χαρακτήρες και τα γεγονότα της περιπέτειας του Corvo στη νέα ιστορία με τρόπο που σπάνια βλέπουμε. Η αλήθεια είναι πως είτε επιλέξουμε την Emily, είτε τον Corvo, οι διαφορές στην πλοκή και τα cut-scenes είναι μικρές, ωστόσο είναι ευχάριστες πινελιές που αλλάζουν την παρουσίαση. Το σημαντικότερο όμως είναι πως όλοι οι σημαντικοί χαρακτήρες έχουν σχέση με τα γεγονότα που έλαβαν χώρα στο Dunwall πριν από 15 χρόνια, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, και το Dishonored 2 αποτελεί μια ουσιαστική συνέχεια της ιστορίας. Επιπρόσθετα, η πλοκή εκτυλίσσεται με τρόπο που μπορεί να ακολουθηθεί με ευκολία. Δε διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας ή γραφής, παρόλα αυτά είναι ευχάριστη, χωρίς κενά και δεν μπερδεύει κανέναν.
Αυτό που θα χαροποιήσει ιδιαίτερα τους fans (και όχι μόνο), είναι ότι το ίδιο μπορεί να ειπωθεί και για το gameplay, αλλά και για όλες τις πτυχές του τίτλου. Ότι έχουμε να κάνουμε δηλαδή με ένα ουσιαστικό sequel και όχι απλά έναν τίτλο στον οποίο απλά κόλλησαν το «2» δίπλα στο όνομα. Το πρώτο πράγμα που έρχεται στο μυαλό είναι το πόσο ο Corvo και οι Emily είναι «διαφορετικοί», και ευτυχώς η αίσθηση που αφήνουν είναι πράγματι σωστή. Οι «κοινές» ικανότητές τους είναι λίγο-πολύ ίδιες, ωστόσο, στο ξεκίνημα της περιπέτειάς τους, οι πρωταγωνιστές συναντούν τον Outsider, που προτίθεται να τους χαρίσει μια σειρά από δυνάμεις που κάνουν τη ζωή τους (ομολογουμένως) ευκολότερη. Ο Corvo έχει τις ίδιες ικανότητες με το παρελθόν, ενώ η Emily, με εξαίρεση την τηλεμεταφορά, μπορεί να χρησιμοποιήσει μια σειρά από εξόχως ενδιαφέρουσες δυνάμεις, όπως για παράδειγμα το domino, που κάνει την τύχη μιας ομάδας εχθρών κοινή, ή αλλιώς, ό,τι πάθει ο ένας, το παθαίνουν όλοι.
Ένα μεγάλο κομμάτι της μαγείας του Dishonored, και ένα βασικό συστατικό των πιο εντυπωσιακών καταστάσεων που προκύπτουν, είναι η χρήση και ο συνδυασμός αυτών ακριβώς των δυνάμεων. Δεν υπάρχουν set pieces και κανείς δεν κρατάει τους παίκτες απ’ το χέρι, αφήνοντας την εξουδετέρωση των εχθρών αποκλειστικά και μόνο στη διακριτική τους ευχέρεια. Θέλετε να παραμονεύετε στις σκιές και να εξουδετερώνετε τους φρουρούς έναν προς έναν; Μπορείτε να το κάνετε. Θέλετε να στήνετε παγίδες και να λειτουργείτε σαν δόλωμα; Επίσης μπορείτε να το κάνετε. Θέλετε να μπείτε στο δωμάτιο και να αναλάβετε τη «γνωριμία» όλων με τη λεπίδα σας; Από την άλλη, βέβαια, μπορείτε να αρνηθείτε το δώρο του Outsider και να αποφασίσετε πως θα φτάσετε μέχρι τέλους με πιο συμβατικούς τρόπους. Όλα είναι εφικτά στο Dishonored 2, και κατά κάποιο τρόπο ο τίτλος ενθαρρύνει το σκεπτικό αυτό.
Πρέπει βέβαια να σημειωθεί πως ενώ η ομάδα ανάπτυξης έχει βελτιώσει αρκετά το σύστημα μάχης, το stealth παραμένει ο καλύτερος (και πιο ικανοποιητικός) τρόπος προσέγγισης, με τα εργαλεία των πρωταγωνιστών να κλίνουν περισσότερο προς τα εκεί. Στο τέλος κάθε αποστολής, ο ίδιος ο τίτλος ελέγχει κατά πόσο οι εχθροί αντιλήφθηκαν την παρουσία σας και αν σκοτώσατε ή όχι κάποιον. Σε κάθε μία από τις 9 αποστολές προσφέρεται (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων) πραγματική ελευθερία ως προς τον τρόπο προσέγγισης της κάθε κατάστασης, ενώ ο σχεδιασμός των επιπέδων είναι αριστοτεχνικός. Το Dishonored 2 είναι ένα από εκείνα τα ελάχιστα παραδείγματα τίτλων που ενθαρρύνουν τους παίκτες με έναν λεπτό, σχεδόν ανεπαίσθητο τρόπο, να εξερευνήσουν κάθε γωνιά του επιπέδου και να «χαθούν» στον κόσμο του.
Εχουμε να κάνουμε με ένα ουσιαστικό sequel και όχι απλά έναν τίτλο στον οποίο απλά κόλλησαν το «2» δίπλα στο όνομα.
Βέβαια, σε αυτό συνηγορεί και το γεγονός ότι η αναβάθμιση των δυνάμεων και των ικανοτήτων του χαρακτήρα γίνεται με τα runes, bonecharms και blueprints. Αυτό σημαίνει ότι αν δεν τα βρείτε, χάνετε την ευκαιρία να εμπλουτίσετε ακόμα περισσότερο το οπλοστάσιο των κινήσεών σας. Και πιστέψτε το, θα το χρειαστείτε, μιας και το ΑΙ του Dishonored 2 είναι πραγματικά αδίστακτο. Ακόμα και στο medium, οι εχθροί έχουν εξαιρετικά μεγάλο και μακρινό field of view, ενώ οι σκιές δεν προσφέρουν ιδιαίτερη κάλυψη. Για να κάνουν τα πράγματα ακόμα πιο δύσκολα, η εναλλαγή από το «χαλαρός» μέχρι το «σηκώνω-όλη-τη-φρουρά-στο-πόδι» γίνεται κυριολεκτικά εν ριπή οφθαλμού, ενώ οι φρουροί παρατηρούν κυριολεκτικά τα πάντα. Από έναν συνάδελφο που δεν είναι στη θέση του, μέχρι ένα παράθυρο που είναι ανοιχτό ενώ δε θα έπρεπε, οτιδήποτε δεν είναι στη θέση του θα προκαλέσει ανησυχία - και η ανησυχία είναι κάτι που πραγματικά δε θέλετε.
Καθόλη τη διάρκεια της περιπέτειάς σας, πολύτιμος βοηθός είναι το quick save/quick load, κάτι που θα σας χρειαστεί και με το παραπάνω αν στοχεύετε σε pure stealth playthrough - και ευτυχώς είναι βολικά τοποθετημένο στο κεντρικό menu, με τη χρήση ενός και μόνο πλήκτρου (στο Xbox One, η έκδοση του οποίου χρησιμοποιήθηκε για τις ανάγκες αυτού του review). Παρόλα αυτά, βέβαια, οι τελευταίες αποστολές δεν προσφέρουν το επίπεδο πρόκλησης που θα ήθελε κανείς, ή ακόμα και ο ίδιος ο τίτλος υπονοεί, ακόμα και αν παρουσιάζονται νέα είδη εχθρών με διαφορετικές ικανότητες. Από τεχνικής πλευράς, η Arkane προσπαθεί αλλά στο τέλος δυσκολεύεται να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις. Και ενώ τα γραφικά είναι για ακόμη μια φορά πολύ όμορφα (η Void Engine φέρει από κάτω και το όνομα της id Software), το frame rate είναι εξαιρετικά ασταθές στις πιο απαιτητικές τεχνικά σκηνές. Τα bugs είναι αρκετά, ενώ δεν είναι λίγες και οι φορές που ο τίτλος απλά crash-άρει χωρίς λόγο. Τέλος, το AI μπορεί να είναι πράγματι αυστηρό, πολλές φορές όμως είναι άδικο, αφού ανιχνεύει τον παίκτη σε σημεία και καταστάσεις που δε θα έπρεπε. Συνεχίζοντας την…παράδοση, παρά το γεγονός ότι στο cast συγκαταλέγονται ονόματα όπως η Rosario Dawson, οι ερμηνείες των χαρακτήρων είναι στην καλύτερη περίπτωση αδιάφορες, αν όχι εκτός τόπου και χρόνου (ιδίως αυτή του Corvo). Οι συνθέσεις, από την άλλη, που ντύνουν τη δράση και τα μενού είναι αρκετά συμπαθητικές, ακολουθώντας την όλη εναλλακτική steampunk αισθητική του κόσμου του Dishonored.
Όταν η ιστορία της εκδίκησης φτάσει στο τέλος της, η αλήθεια είναι πως το Dishonored 2 αφήνει την αίσθηση ενός πραγματικού, ουσιαστικού sequel, κάτι που δε συναντάει κανείς εύκολα τα τελευταία χρόνια. Από την άλλη, βέβαια, τα όποια ατοπήματα της Arkane μεγεθύνονται σε μεγάλο βαθμό, επειδή ακριβώς έχει κάνει τόσο καλή δουλειά σε όλες τις υπόλοιπες πτυχές του τίτλου, η οποία Arkane πραγματικά αδικεί τον εαυτό της. Κάποια από αυτά χρειάζονται απλά χρόνο, κάποια άλλα όχι. Όπως και να ‘χει όμως, το Dishonored 2 είναι ένας τίτλος που δεν πρέπει να λείπει από τη συλλογή των fans του stealth, αλλά και όσων ζητούν μια απολαυστική περιπέτεια που διαφέρει από τα blockbusters των τελευταίων ετών.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity