Επιτέλους, συνέβη. Η μασκότ που... γαλούχησε μια γενιά με το εξαιρετικό platforming και τον σχεδιασμό του, από τον αξιαγάπητο Crash και τους φίλους του έως την φανταστική μουσική. Αφότου ζήσαμε μια μικρή αναγέννηση με την κυκλοφορία τού Crash Bandicoot ‘N’Sane Trilogy και πιο πρόσφατα, το Crash Team Racing Nitro Fueled, η πιθανότητα για ένα ολοκαίνουριο Crash άρχισε να μεγαλώνει ώσπου τελικά, λάβαμε το Crash Bandicoot 4: It's About Time και με μεγάλη μας χαρά διαπιστώσαμε πως άξιζε η αναμονή. Πρόκειται για μια νέα ιστορία που περιστρέφεται γύρω από το ταξίδι στον χρόνο και, δεδομένου του χιούμορ της σειράς, καταλαβαίνετε πόσο... καλά εξελίσσεται όλο αυτό. Ταξιδεύοντας από το παρελθόν στο μέλλον και πίσω, οι Crash και Coco συναντούν πολλούς παλιούς και κάποιους νέους χαρακτήρες, και παρότι από περίπου τη μέση και μετά ίσως είναι δύσκολο για κάποιον που δεν τα θυμάται όλα τέλεια να συγκρατήσει τα τόσα ονόματα και παρουσίες, κατά κύριο λόγο είναι μια ελαφριά ιστορία που διασκεδάζει τόσο ένα παιδί όσο κι έναν ενήλικα.
Αυτό πηγάζει από το είδος του χιούμορ, το οποίο στηρίζεται περισσότερο σε εκφράσεις και ευτράπελα παρά στον διάλογο για να δημιουργήσει μια αστεία κατάσταση - επιπλέον, να σημειωθεί πως ο φόβος πολλών δεν επιβεβαιώνεται, καθώς ο Crash δεν απέκτησε φωνή. Παραμένει ο ίδιος σκανδαλιάρης που διαθέτει ένα επιφώνημα για κάθε κατάσταση που αντιμετωπίζει, με τη χαρακτηριστική λεπτή φωνή του και κωμικό τόνο. Η Coco είναι, κυριολεκτικά, η φωνή της λογικής ανάμεσα στους δύο, και δη όταν ο Crash καταφέρνει να μετατρέψει την πιο απλή κατάσταση σε μια περιπέτεια ζωής και θανάτου. Φυσικά, καταλυτικό ρόλο για την επίτευξη των παραπάνω παίζουν η ποιότητα των γραφικών και τα animations. Τόσο τα μοντέλα και τα animations όσο και τα περιβάλλοντα έχουν εξαίσια αισθητική και λεπτομέρεια, που βρίσκει κανείς μόνο σε παραγωγές από το «επάνω ράφι». Αντίστοιχα, η μουσική παίζει με τη νοσταλγία που περιβάλλει τη σειρά, όμως δε στέκεται εκεί, καθώς οι νέες μελωδίες στέκονται ολομόναχες εξίσου καλά όσο και τα παλιά soundtracks. Με δυο λόγια, αναμφίβολα οι Activision/Toys for Bob δεν λυπήθηκαν τα έξοδα και στόχευσαν για μια άκρως ποιοτική κυκλοφορία.
Η νοσταλγία δεν σταματάει εκεί, βέβαια, και είναι κάτι που άμεσα θα παρατηρηθεί στο gameplay. Γενικώς, ο χειρισμός παραμένει ίδιος, με ένα πλήκτρο για σκύψιμο/σύρσιμο (εν κινήσει), ένα πλήκτρο για σβούρα και ένα πλήκτρο για (διπλό) άλμα. Βασικός στόχος είναι ο παίκτης να προσπεράσει κάθε εμπόδιο, ζωντανό και μη, συνδυάζοντας τα παραπάνω και να φτάσει στο τέρμα της πίστας. Οι πίστες συνδυάζουν διάφορα στοιχεία σε κάποιες περιπτώσεις αλλά κατά κύριο λόγο, ακολουθούν το παλιό τρίπτυχο τού platforming: 2D/3D platforming, κυνηγητό και ενίοτε ένα boss. Από μόνο του, φυσικά, δεν είναι αρνητικό σαν λογική όμως όσοι ψάχνουν μια ολόφρεσκια εμπειρία σε αυτό το κομμάτι, ίσως δεν εντυπωσιαστούν. Πέραν των Crash και Coco, από τους οποίους ο παίκτης μπορεί να διαλέξει πριν ξεκινήσει μια πίστα, κάποιες πίστες παίζονται με έναν εκ των τριών νέων playable χαρακτήρων που συμπεριφέρονται εντελώς διαφορετικά από τους Crash και Coco. Ο λόγος για τους Tawna, που διαθέτει ένα πιστόλι με γάντζο, Dingodile, με το εμβληματικό jetpack-σκούπα, και Dr. Neo Cortex, που μπορεί να κάνει κινήσεις αποφυγής και να μετατρέψει τους εχθρούς σε πλατφόρμες. Ακούγονται πολλά, όμως στην πράξη, δεν κλέβουν τα φώτα από τους κύριους πρωταγωνιστές και χρησιμοποιούνται τόσο όσο θα έπρεπε ώστε να μην κουράσουν - κάποιες πίστες είναι απαραίτητο να ολοκληρωθούν με αυτούς, στην βασική ροή της ιστορίας. Για όσους διασκεδάσουν λίγο παραπάνω μαζί τους, τότε υπάρχουν επιπλέον προαιρετικές πίστες όπου θα μπορέσουν να περάσουν περισσότερο χρόνο μαζί τους.
Αντίστοιχα, ένας νέος μηχανισμός κάνει ντεμπούτο και πρόκειται για μάσκες που προσφέρουν νέες δυνάμεις σε όποιον τις φοράει. Για παράδειγμα, αρκετά νωρίς στο παιχνίδι μια μάσκα που αλλάζει “phases” στον κόσμο εμφανίζει και εξαφανίζει αντικείμενα, πλατφόρμες κ.ά. σε κάθε πάτημα του αντίστοιχου κουμπιού από τον παίκτη. Πολλά σημεία platforming απαιτούν από τον παίκτη να αλλάζει διαρκώς φάσεις, ενώ η χρήση τους δεν είναι ούτε διαρκής αλλά ούτε και απαραίτητα σε σερί πίστες (κάποιες φορές, δεν χρησιμοποιούνται καν σε όλη τη διάρκεια μιας πίστας). Επομένως, ξεφεύγουν από το “gimmick” και προσφέρουν ουσιώδεις προσθήκες στον βασικό κορμό του gameplay, δίχως να κουράζουν - σαν τους επιπλέον χαρακτήρες. Οι τόσοι μηχανισμοί ίσως, πάλι, ακούγονται υπερβολικοί για ένα φαινομενικά απλό παιχνίδι, όμως είναι κάθε άλλο παρά αυτό. Καμία φορά δεν παρουσιάστηκε νέος μηχανισμός δίχως να δοθεί χρόνος στον παίκτη να τον συνηθίσει και να τον δοκιμάσει, οπότε κι ο παίκτης δε θα βρεθεί ποτέ «στα βαθιά». Επιπροσθέτως, σε κάθε βήμα ο στόχος ήταν ξεκάθαρος απλώς κοιτώντας την οθόνη και το καρέ, οπότε δυσάρεστες εκπλήξεις δεν υπήρχαν πουθενά πέραν κάποιων φορών όπου η κάμερα δεν βοήθησε ιδιαίτερα στη χαρτογράφηση του μονοπατιού που ακολουθεί. Σίγουρα, κάποιες πίστες είναι δύσκολες και θα δοκιμάσουν τις έως τότε γνώσεις και ικανότητες του παίκτη, όμως πάντα υπήρχε ισορροπία μεταξύ διασκέδασης και δυσκολίας δίχως η ζυγαριά να γέρνει προς το «άδικο».
Βεβαίως, καθώς μιλάμε για μοντέρνο παιχνίδι, δε θα μπορούσε να λείπει ένας εκμοντερνισμός και στη δυσκολία. Η πρόσφατη τριλογία ήταν, πρακτικά, ένα-προς-ένα φτιαγμένη βάσει των παλιών παιχνιδιών που δεν... λυπούνταν ιδιαίτερα τους παίκτες. Στην περίπτωση του Crash 4, η δυσκολία αυτή παραμένει όμως το «χτύπημα» είναι απαλότερο, μιας και οι παίκτες μπορούν να επιλέξουν μεταξύ επιπέδων δυσκολίας Retro και Modern, με το πρώτο να έχει όριο για αποτυχία τις 3 ζωές ανά πίστα και το δεύτερο να αφαιρεί το όριο, αφήνοντας τον παίκτη να παίζει μέχρι να πετύχει. Δεδομένων των διαφόρων collectibles, όπως τα παραδοσιακά Wumpa Fruits που είναι το βασικότερο, υπάρχουν τα Gems που ξεκλειδώνονται μετά την επίτευξη ειδικών στόχων (όπως κάτω από 3 θάνατοι σε μια πίστα) και τα Flashback Tapes, τα οποία γίνονται διαθέσιμα προς συλλογή στην πίστα αν ο παίκτης τα φτάσει μη έχοντας αποδημήσει εις Κύριον ούτε μια φορά. Επιπλέον, για τους πιο τολμηρούς, υπάρχουν επιπλέον επιλογές όπως time trials και η δυνατότητα να παίξουν μια πίστα με ανάποδη φορά. Πετυχαίνοντας διάφορους στόχους, ο παίκτης αποκτά πρόσβαση σε επιπλέον κοστούμια για τους χαρακτήρες, τα οποία μέχρι στιγμής δεν πωλούνται για πραγματικά χρήματα και ξεκλειδώνονται μόνο μέσω του παιχνιδιού. Για τους λάτρεις των συλλογών και των προκλήσεων, είναι ένας ξεκάθαρος λόγος να επιστρέψει κανείς σε μια πίστα που έχει χιλιοπαίξει, ενώ για τους πιο απλούς παίκτες, είναι ένα ωραίο bonus ως επιβράβευση σε μια καλή προσπάθεια.
Τέλος, το multiplayer έχει δύο μορφές: το Pass N Play και το Bandicoot Battle. Με το Pass N Play, έως και τέσσερις παίκτες δίνουν ο ένας το χειριστήριο στον επόμενο όταν χάσουν ή στα checkpoints. Το Bandicoot Battle είναι πιο παραδοσιακό, τετραπλό offline multiplayer όπου πάλι έως και τέσσερις παίκτες είτε κάνουν αγώνα από checkpoint σε checkpoint και ο καλύτερος χρόνος κερδίζει, ενώ το Crate Smash ζητάει από τους παίκτες να σπάσουν όσα περισσότερα κιβώτια μπορούν και ο μεγαλύτερος αριθμός κερδίζει. Πρόκειται για βασικές αλλά αρκετά διασκεδαστικές προσθήκες με παρέα και σίγουρα προσθέτουν διάρκεια σε βάθος χρόνου. Με την επανεμφάνιση και επάνοδο του Crash, ένας από τους πάλαι ποτέ “poster boys” των platformers επιστρέφει θριαμβευτικά με ένα άκρως διασκεδαστικό και εκπληκτικά φτιαγμένο παιχνίδι όπου κάθε καρέ «μαρτυρά» την αγάπη που έχουν οι δημιουργοί του για αυτό.
σίγουρη αγορά!