Το Bravo Team είναι σχεδιασμένο για συμμετοχή δύο παικτών, για αυτό και όταν δεν υπάρχει κάποιος για παρέα, αναλαμβάνει η τεχνητή νοημοσύνη. Η προστασία ενός πολιτικού προσώπου δεν «βγαίνει» οι ήρωες μένουν παγιδευμένοι και πρέπει να κάνουν ό,τι μπορούν για να ξεφύγουν από, έκπληξη, μια απροσδιόριστη χώρα της ανατολικής Ευρώπης. Μόνο τα μουντά χρώματα του παιχνιδιού είναι πιο κλισέ από την κεντρική αυτή ιδέα. Πάντως, η Supermassive Games το έχει χούι πια να προσφέρει και κάποιες εναλλακτικές στην αφήγηση, παρότι εδώ η ιδέα ισχύει αλλά είναι αναμενόμενα πολύ απλούστερη και αναιμική, αφού σε ένα σημείο παίζει ρόλο ο δρόμος που θα ακολουθήσει κανείς και, ένας εξ αυτών, οδηγεί σε μια επιλογή ακόμη, όλα με σκοπό να υπάρχουν τρεις διαφορετικοί τερματισμοί. Οι διαφοροποιήσεις είναι πολύ μικρές και, προπαντός, ανούσιες, ενώ μπορούν να δοκιμαστούν όλες οι εναλλακτικές στο τελείωμα του παιχνιδιού με απλό load και μια λοξοδρόμηση. Τουλάχιστον έτσι ξεχωρίζουμε πως έχουμε να κάνουμε με τίτλο της Supermassive. Διότι από εκεί και πέρα χτυπούν τα θαυμαστικά σαν σε φρουρό σε Metal Gear.
Η πιο κατανοητή και, ταυτόχρονα, πιο καταστροφική ιδέα που δοκίμασε η ομάδα ανάπτυξης σχετίζεται με την κίνηση στο χώρο. Το Bravo Team είναι ουσιαστικά ένα cover shooter. Ωστόσο δεν επιτρέπει την ελεύθερη κίνηση στο χώρο, ούτε καν την τηλεμεταφορά, δοκιμάζοντας κάτι άλλο προκειμένου να αποφευχθεί η ναυτία. Ουσιαστικά κάθε χώρος έχει προκαθορισμένα σημεία κάλυψης και ο παίκτης διαλέγει πότε θα κινηθεί από το ένα στο άλλο. Όσο είναι σε κάλυψη, μπορεί να σκύψει, να σηκώσει ανάστημα, να γείρει για να παρατηρήσει και να σημαδέψει εκ τους ασφαλούς όσο γίνεται, ακόμη και να ρίξει μερικές ριπές στα τυφλά. Με το που έρθει ώρα για μετακίνηση όμως, η κάμερα γυρνά σε τρίτο πρόσωπο, ο προσανατολισμός πάει περίπατο, ο παίκτης περιμένει να φτάσει ο χαρακτήρας στο νέο προορισμό και ελπίζει να μην πάθει κάτι στη διαδρομή, κατά την οποία δεν μπορεί να τον ελέγξει κιόλας.
Μακάρι τα προβλήματα να ξεκινούσαν τότε βέβαια. Τα τέσσερα μόλις όπλα, ένα πιστόλι με άπειρα πυρομαχικά, ένα assault rifle που διατίθεται εξ αρχής, καθώς και ένα shotgun και ένα sniper rifle που διατίθενται συνήθως όταν είναι ώρα να χρησιμοποιηθούν, δεν έχουν ποτέ αρκετά καλή συμπεριφορά, παρότι υποστηρίζονται τρία συστήματα χειρισμού, δηλαδή DualShock 4, ζεύγος PS Move και PS Aim Controller. Μπορεί να σκέφτεται κανείς ότι η τελευταία λύση είναι η καλύτερη, αλλά τελικά είναι η πρώτη. Και αυτό με ευθύνη του παιχνιδιού φυσικά.
Τα όπλα με διόπτρα είναι παντελώς αναξιόπιστα, με την εικόνα από τη διόπτρα να χάνεται χωρίς λόγο κατά διαστήματα, το tracking των όπλων πάσχει από lag και καταλήγει αφύσικο, ενώ το χειρότερο που μπορεί να κάνει κανείς είναι να φέρει ψηλά το Aim Controller για να σημαδέψει, όπως έκανε ενδεχομένως στο Farpoint. Διότι η κλίμακα χαρακτήρα/περιβάλλοντος είναι τόσο στραβή που απλά δεν είναι βιώσιμη η μέθοδος αυτή και απλά καταλήγει να δυσκολεύει ακόμη περισσότερο το tracking. Το ότι με αυτά τα δεδομένα γίνονται κατά διαστήματα απόπειρες για stealth, με τις αθόρυβες εκτελέσεις να χρειάζονται αδικαιολόγητο χρόνο, κατά τον οποίο πάλι χάνεται ο έλεγχος ουσιαστικά, μπορεί να θεωρηθεί ταιριαστό bonus.
Εξάλλου ο παίκτης πρέπει πάντα να πιέζει προς τα εμπρός είτε ασχολείται με το ολιγόωρο campaign είστε στο score attack, με παρέα ή χωρίς. Διότι, για να θυμηθούμε άλλες εποχές, αν μείνει στο ίδιο σημείο το respawn των αντιπάλων δεν σταματά ποτέ. Μόνη επιλογή η αντιμετώπιση αρκετών ώστε να ανοίξει ο δρόμος για μετακίνηση στο επόμενο σημείο κάλυψης. Κι η τεχνητή νοημοσύνη βέβαια φροντίζει ώστε να έχουμε πολλά να μετανιώνουμε στην πράξη. Οι αντίπαλοι κρύβονται εκνευριστικά, δεν κάνουν μανούβρες της προκοπής και ο παίκτης από την πλευρά του δεν έχει την ευελιξία που θα του επέτρεπε να κάνει κάτι για όλα αυτά, οπότε μένει μόνο ο εκνευρισμός κάθε φορά που ο θάνατος έρχεται ως συνέπεια δυσλειτουργίας και όχι από έλλειμμα ικανότητας και προσοχής.
Όσο για την τεχνητή νοημοσύνη του συντρόφου, μπορεί να παρομοιαστεί με τυχερό παιχνίδι. Θα σας σώσει από το θάνατο μόλις πέσετε στο έδαφος; Μπορεί. Μπορεί και όχι. Μπορεί και ναι αλλά το παιχνίδι να θεωρήσει ότι απέτυχε, οπότε να σηκώνεστε μεν αλλά να μην μπορείτε να κάνετε τίποτα πέρα από το να περιμένετε να ξαναπεθάνετε και να μετρήσει. Αν ήμασταν σε παιχνίδι των Monty Python θα το θεωρούσαμε θετικό κάτι τέτοιο. Στο Bravo Team όμως κανείς δεν κυνηγά το χιούμορ. Φυσικά τα πράγματα είναι καλύτερα όταν παίζετε μαζί με κάποιον άλλον μέσω δικτύου, αλλά σχεδόν οτιδήποτε είναι καλύτερο με παρέα στο gaming οπότε δύσκολο να πιστώσουμε τη βελτίωση στο ίδιο το παιχνίδι.
Ουσιαστικά το μόνο που μπορεί να αναγνωρίσει κανείς στην Supermassive είναι πως, παρά την ξεκάθαρα απογοητευτική εκτέλεση, προσπάθησε τουλάχιστον να αποφύγει την πεπατημένη. Βέβαια τα παράσημα κερδίζονται στο πεδίο της μάχης, όχι στη θεωρία. Και στο πεδίο της μάχης ο τίτλος του παιχνιδιού περνιέται και για αυτοσαρκασμός.
Ένα μπράβο χώραγε μόνο κι αυτό πήγε στον τίτλο.......................BURN!!!!!!!!!!!!!!!!!!!