Ο ήρωας είναι μέλος των Ειδικών Δυνάμεων κι επιστρέφει από το πεδίο της μάχης με αφορμή το θάνατο του πατέρα του. Σε πολύ γενικές γραμμές είναι γόνος εγκληματικής οικογένειας, αν και το παιχνίδι φροντίζει να κάνει ότι, εντάξει, συμβαίνουν αυτά, δεν χάλασε κι ο κόσμος. Με το θάνατο της κεφαλής λοιπόν, ξεκινά μια κούρσα διαδοχής. Από τον ανταγωνισμό. Φυσικά και γίνεται χαμός, οπότε μεταμορφώνεται σε υπόθεση μιας οικογένειας που ενώνεται σαν γροθιά για να σταθεί στο ύψος (ή το βάθος) της, καθώς η ιστορία της καταφέρνει να στρίψει και αριστερά και δεξιά στο σταυροδρόμι που από τη μία οδηγεί σε ύφος Die Hard και από την άλλη σε στιλ James Bond. Το πιο παράξενο όλων είναι ότι το ύφος είναι που λειτουργεί καλύτερα τελικά, χάρη στα εξαιρετικά μοντέλα χαρακτήρων και τις πολύ καλές ερμηνείες, αν όχι ηρωικές κιόλας δεδομένου του πόσο κακογραμμένη και, τελικά, αδιάφορη είναι η ίδια η ιστορία. Από στιλ, όλα καλά λοιπόν. Κατά τα άλλα έχουμε να κάνουμε με ένα ενδιαφέρον μείγμα με πρωταγωνιστή το shooting.
Πότε on-rails και πότε σε προκαθορισμένη ουσιαστικά πορεία αλλά με τον παίκτη να αποφασίζει, με μια ματιά κι ένα πάτημα, προς τα πού θα κινηθεί, συνήθως από κάλυψη σε κάλυψη, όχι με τηλεμεταφορά μάλιστα αλλά με κανονική μετακίνηση του χαρακτήρα, παρότι δεν υποστηρίζεται ούτε κατά προσέγγιση full locomotion, ωστόσο χωρούν κι άλλες γεύσεις. Κατά κανόνα, όταν ο τίτλος λειτουργεί καθαρά on-rails, γίνεται και ο μεγαλύτερος και καλύτερα σκηνοθετημένος χαμός, σαν να είμαστε σε ένα, για κάποιο λόγο, εντυπωσιακό τεχνικά Time Crisis ή House Of The Dead. Η δράση σπάει με, ουσιαστικά, mini games, όπως παραβίαση κλειδαριών κ.λπ. Ο κύκλος του gameplay κλείνει με cut-scenes, φράση που σε VR δεν λειτουργεί ως οξύμωρο. Στα cut-scenes ο παίκτης δεν έχει ιδιαίτερο έλεγχο, ωστόσο είναι μέρος τους, μπορεί να δει τον καθένα στα μάτια, κάθε χαρακτήρας πείθει ότι απευθύνεται σε εμάς, ότι είμαστε στον ίδιο χώρο και η απλή παρατήρηση έχει άλλη γοητεία. Κατά τη διάρκεια των σκηνών αυτών ο παίκτης μπορεί να αφιερώσει -αχέμ- «δάχτυλο» σε όποιον θέλει (υπάρχει πλήκτρο ειδικά για αυτό), αν δοκιμάσει να αγγίξει και να αλληλεπιδράσει με κοντινά αντικείμενα κ.λπ. Κάτι που εκτείνεται και στη δράση βέβαια καθώς άπειρα αντικείμενα έχουν κάτι να πουν, με την ομάδα ανάπτυξης να φαίνεται να αφιέρωσε χρόνο ώστε μικρές αλληλεπιδράσεις, που θα ήταν δυνατές στην πραγματικότητα, να χωρούν εκεί που δεν το περιμένει κανείς.
Και αυτή η λογική, με τη σειρά της, περνάς στο κυρίως gameplay. Από τις μεγαλύτερες απολαύσεις στο παιχνίδι είναι η εναλλαγή όπλων και η αλλαγή γεμιστήρων. Τουφέκια και καραμπίνες είναι μια «χεριά» μακριά αφού, υποτίθεται, κρέμονται στην πλάτη μας. Τα πιστόλια είναι στις θήκες τους στο πλάι. Και οι γεμιστήρες είναι κοντά στο στέρνο, με μια κίνηση αρπάζουμε και με μια ακόμη χώνουμε στο όπλο που θέλουμε χρησιμοποιήσουμε και πάλι. Η απόλαυση αυτής της κίνησης δεν παλιώνει ποτέ, ειδικά όταν εκτελείται εν μέσω άλματος ή μέσα σε βροχή πυροβολισμών, από καλυμμένη θέση ή οριακά πριν την επόμενη βολή του (αρκετά άστοχου) εχθρού και πάει λέγοντας. Σε τέτοιες λεπτομέρειες κρύβονται οι νίκες του Blood & Truth, αυτές το μετατρέπουν σε μια ανούσια, ανεγκέφαλη, κατά τόπους προβληματική μα εκνευριστικά (σχεδόν) ευχάριστη περιπέτεια. Ναι, προσκρούει σε τεχνικά θέματα που είναι χαρακτηριστικά του ίδιου του PSVR, όπως το πεδίο ανίχνευσης. Ωστόσο το London Studio φροντίζει να προτείνει να παίζουμε καθιστοί για να γλιτώνουμε τα χειρότερα. Ναι, μόνο με δύο PS Move υπάρχει ελπίδα, μόνο με δύο PS Move αποκτά χαρακτήρα το Blood & Truth. Όχι, δεν λείπουν τα διάφορα bugs και glitches, μερικά εξ αυτών αστεία κιόλας, όπως το κόλλημα του πιστολιού στο χέρι, κατά τη διάρκεια cut-scene στην οποία πρέπει να έχουμε άδειο χέρι. Επίσης δεν επιτρέπεται η… όπισθεν. Συνήθως αυτό δεν είναι πρόβλημα, εκτός αν βρεθούμε σε τελείως λάθος σημείο για τη μάχη και μας κοστίσει σε πολύτιμη ορατότητα. Ναι, είναι αρκετά εύκολο παιχνίδι. Βέβαια κάθε John McClane κάνει τα πάντα να φαίνονται εύκολα.
Και το πιο περίεργο όλων είναι πως με τέτοια θέματα εδώ κι εκεί, το London Studio της Sony φαίνεται ότι βρήκε τρόπο να φέρει το on-rails shooter στην εικονική πραγματικότητα, βελτιώνοντας ταυτόχρονα τη βασική συνταγή. Κι αντιγράφοντας όσο μπορεί τον Guy Ritchie. Κι αυτό καλό το λέμε εμείς
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity