Πάντως είναι δύσκολο να μην εντυπωσιαστεί κανείς με την εισαγωγή στο παράδοξα επικό μενού, μια αίθουσα στο κέντρο της οποίας μένει ο παίκτης και διαλέγει την επόμενη εμπειρία του, με κάθε επιλογή να συνοδεύεται από διαφορετική μουσική και εφέ στο χώρο, από σε αργή κίνηση αιωρούμενους κάλυκες, νερό κ.ά. Αφού μιλάμε για αυτοτελείς εμπειρίες λοιπόν, αναγκαστικά θα αναφερθούμε σε καθεμιά ξεχωριστά.
London Heist
Το τεχνικά εντυπωσιακότερο μέρος είναι το London Heist. Έχει φοβερό animation, καλά, ρεαλιστικά γραφικά και ατμόσφαιρα. Όλα είναι στατικά βέβαια στο μεγαλύτερο μέρος της (ούτε) ωριαίας περιπέτειας, με ελάχιστη αλληλεπίδραση, πλην δύο κυρίως σκηνών όπου χωρά shooting, μία φορά πίσω από κάλυψη, και μια φορά από κινούμενο όχημα. Η τελευταία σκηνή είναι όντως εντυπωσιακή και κρατά τον παίκτη σε εγρήγορση. Καλείται άλλωστε να κάνει κανονικές μανούβρες εντός του αυτοκινήτου. Να κοιτά στο πλάι, να σκύβει, να προσπαθεί να πυροβολήσει στόχο στα δεξιά χωρίς να…πετύχει τον οδηγό του, ακόμη και να ανοίξει την πόρτα και να γείρει έξω για να σημαδέψει καλύτερα. Υπάρχει συμβατότητα με χειριστήριο και PS Move και προτείνεται σίγουρα το δεύτερο για ορισμένες αλληλεπιδράσεις ειδικά, όπως το πιάσιμο ενός περίστροφου, ενός αναπτήρα κ.λπ. που, διαφορετικά, είναι παίδεμα.
VR Luge
Μια από τις στάσεις στο PlayStation VR Worlds είναι το Luge. Ο παίκτης βλέπει μέσα από τα μάτια ενός τρελού που κυλά με ειδικό όχημα στο δρόμο. Ο έλεγχος γίνεται μόνο με το headset, αφού η κλίση του κεφαλιού ορίζει την κατεύθυνση του χαρακτήρα/οχήματος. Υποτίθεται πως υπάρχουν 4 διαδρομές στις οποίες στόχος είναι ο καλύτερος δυνατός χρόνος. Τα leaderboards υπονοούν ότι κάτι υπάρχει εδώ, ωστόσο πρόκειται για ψευδαίσθηση. Αν το όχημα βρει στα όρια του δρόμου, τότε χάνει όντως ταχύτητα και μειώνονται οι πιθανότητες για καλό χρόνο. Ωστόσο το πιο εντυπωσιακό μέρος της εμπειρίας, το άγχος να μην μας πατήσει νταλίκα όταν βγαίνουμε στο αντίθετο ρεύμα, για το αν θα προλάβουμε να κάνουμε προσπέραση χωρίς να μεταμορφωθούμε σε μακάβριο puzzle, είναι πλαστό. Διότι μπορούμε απλά να περάσουμε μέσα από τα πάντα, με μηδενικό αντίκτυπο. Κάθε μανούβρα χάνει το νόημά της και κάπως έτσι “ξεφουσκώνει” το Luge. Πάντως ο χειρισμός με το headset είναι αρκετά ακριβής σε περιβάλλον που χρειάζεται καλή απόκριση. Ως προς αυτό δεν έχουμε παράπονο.
Danger Ball
Εδώ έχουμε συνδυασμό air hockey και Arkanoid. Από προοπτική πρώτου προσώπου, ο παίκτης πρέπει να στείλει μια σφαίρα στην αντίπαλη πλευρά για να πετύχει…γκολ. Αλλά καθώς κινείται η σφαίρα, χτυπά στα όρια του ανοιχτού κύβου που αντιστοιχεί στο “γήπεδο” και εξαφανίζει κομμάτια του. Εδώ πρωταγωνιστεί κυρίως το χειριστήριο, είτε είναι DualShock 4 είτε PS Move καθώς αυτό είναι το puddle στο οποίο πρέπει να χτυπήσει η σφαίρα, οπότε αυτό κινεί ο παίκτης πάνω, κάτω, αριστερά και δεξιά. Το tracking είναι καλό μέχρι να έρθει κάποια πολύ ψηλή ή χαμηλή “μπαλιά”. Εκεί, ανάλογα με το στήσιμο του εξοπλισμού και του χώρου, ή υπάρχει ελπίδα, ή όχι. Υπήρξαν περιπτώσεις στις οποίες το σύστημα απλά δεν καταλάβαινε ότι φτάναμε αρκετά ψηλά. Υπό ιδανικές συνθήκες (πόσοι τις εξασφαλίζουν αυτές;) δεν υπάρχει ιδιαίτερο θέμα.
Ocean Descent
Το Ocean Descent καταφέρνει να είναι εξίσου εντυπωσιακό και ανούσιο. ταυτόχρονα. Η κατάδυση σε έναν κόσμο που οι περισσότεροι από εμάς δεν έχουν, ούτε θα αποκτήσουν ποτέ τέτοιου είδους πρόσβαση, υπόσχεται εύκολα μαγεία. Ο παίκτης μένει μέσα σε κλουβί, μπορεί να κοιτάξει παντού γύρω του και ξεκινά την κατάδυσή του, από κοραλλιογενείς υφάλους, και φτάνει όλο και πιο βαθιά μέσα από σφιχτά ανοίγματα, παρατηρώντας ψάρια, μέδουσες και άλλα. Σε κάποιο στάδιο φτάνει στα ερείπια πυρηνικού υποβρυχίου που συναρπάζει με την κλίμακά του, ακόμη και από απόσταση. Παρακάτω εμφανίζεται ο στερεοτυπικός λευκός καρχαρίας που πέφτει με μανία στο κλουβί. Η στιγμή αυτή καταφέρνει να είναι αδιάφορη όμως διότι σε κανένα στάδιο της όλης διαδικασίας δεν υπάρχει περιθώριο αλληλεπίδρασης. Από τη στιγμή που η σωτηρία δεν κρέμεται σε κανένα επίπεδο από δράση του παίκτη, η υπόθεση χάνει κάθε βαρύτητα, κάθε πιθανότητα για στιγμιαίο τρόμο, παρότι η απόδοση του κόσμου είναι όντως πολύ καλή και, κυρίως, όμορφη. Ο παίκτης κοιτά κάτω, ψηλά, γύρω-γύρω, όσο του επιτρέπει ο χώρος του και παρατηρεί ελεύθερα τα πλάσματα της θάλασσας.
Το πιο παράξενο και ταυτόχρονα απαράδεκτο είναι πως υποτίθεται ότι υπάρχουν τρία επίπεδα. Το πρώτο, που περιγράφηκε παραπάνω, είναι το βασικό και περιλαμβάνει διαλόγους τύπου “αυτό το υποβρύχιο μοιάζει στρατιωτικό”, ελπίζοντας να προκύψει κάποια βαρύτητα. Υπάρχει ένα ακόμη που είναι ακριβώς το ίδιο, απλά η διαδρομή σταματά πριν το υποβρύχιο και την εμφάνιση του καρχαρία. Στην τρίτη, ο παίκτης απλά μένει στην αρχική θέση χαζεύοντας τριγύρω, χωρίς να ξεκινά περαιτέρω κάθοδος. Το μόνο που αλλάζει είναι ότι εμφανίζονται και μερικές θαλάσσιες χελώνες πριν τελειώσει και αυτή η σεκάνς.
Scavenger’s Odyssey
Για το Scavenger’s Odyssey μάλλον δεν μιλά κανείς. Και είναι κρίμα. Όχι διότι είναι κάτι φοβερό, αλλά είναι το μόνο που δείχνει ότι προσπάθησε κάποιος να φτιάξει περίπου παιχνίδι. Ο παίκτης είναι εξωγήινος (ή, μάλλον, υβρίδιο) που χειρίζεται mech, με το οποίο συνδέεται άμεσα, με επικοινωνία μέσω του νευρικού του συστήματος. Αυτό εξηγεί ουσιαστικά το ότι η κίνηση στο χώρο γίνεται μεν με το χειριστήριο αλλά η στόχευση γίνεται με τη ματιά, στρέφοντας το κεφάλι δηλαδή. Η ανίχνευση της κίνησης είναι εξαιρετικά σωστή και άμεση ενώ ο ρυθμός της δράσης δεν δημιουργεί ποτέ προϋποθέσεις για οποιοδήποτε είδος δυσφορίας.
Με τον παίκτη να ελέγχει την κίνηση σε, ουσιαστικά, γραμμικά επίπεδα, να αναλαμβάνει το shooting και κάμποσο, αποτελεσματικό μάλιστα, παρά τις συνθήκες, platforming, το Scavenger’s Odyssey είναι όντως παιχνίδι, απλά διαρκεί μια ώρα το πολύ και, φυσικά, δεν προλαβαίνει να πετύχει θαύματα σε αυτό το διάστημα. Ξέρει όμως πού βρίσκεται και τι έχει νόημα να προσπαθήσει να προσφέρει για να μπορούμε να μιλάμε για VR gaming, όχι απλά για εμπειρία VR. Σε αντίθεση με κάθε άλλο παράδειγμα στη συλλογή αυτή, το Scavenger’s Odyssey πείθει ότι μπορεί να μεταμορφωθεί σε κάτι πιο χορταστικό αν ασχοληθεί κάποιος αρκετά μαζί του.
Το PlayStation VR Worlds είναι ξεκάθαρα μια σειρά από demo όχι τίτλων αλλά της τεχνολογίας που κάνει δυνατό τον ερχομό της εικονικής πραγματικότητας στο χώρο καθενός. Δεν είναι καν το ανάλογος συλλογής από mini games, μιας και τότε θα προσπαθούσε το καθένα, σύντομο ή όχι, να προσφέρει κάτι συγκεκριμένο και ενδιαφέρον, που να έχει νόημα ξανά και ξανά. Εδώ δεν ισχύει κάτι τέτοιο, οπότε καταλήγουμε με ένα εργαλείο εντυπωσιασμού γνωστών και φίλων, όχι με παιχνίδι. Για το λόγο αυτό δεν έχει και ιδιαίτερο νόημα να βαθμολογηθεί το πακέτο αυτό. Αν το δούμε ως παιχνίδι, δεν υπάρχει ελπίδα για καλή βαθμολογία. Και, εδώ που τα λέμε, το δυσκολότερο είναι να μας πείσει να το δούμε στα αλήθεια ως παιχνίδι.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity