Ευτυχώς πέρα από εξαιρετικά πρώιμη αποδεικνύεται τελικά και άκυρη η εν λόγω κριτική, καθώς μετά από αρκετές ώρες ενασχόλησης βρήκαμε το ARMS ιδιαίτερα διασκεδαστικό, πρωτότυπο και με αρκετό content. Οπωσδήποτε το ARMS δεν αποτελεί τυπικό beat’em up αφού βασίζεται σε μια πιο απλοϊκή προσέγγιση που μερικώς θα θυμίσει σε αρκετούς τη μάχη του For Honor (χωρίς φυσικά τα λεπτομερή gory visuals). Δεν θα βρείτε λίστα special κινήσεων ούτε κάποια ακατάληπτη αλληλουχία πλήκτρων που θα σας βοηθήσει να σημειώσετε μεγάλα combos. Το ARMS βασικά σας ζητά να βρείτε τρόπο να αποσαφηνίσετε την τακτική του αντιπάλου ενώ παράλληλα εσείς διατηρείτε απρόβλεπτη την δική σας. Είναι ένα ανάλαφρο boxing game όπου οι επιθέσεις πραγματοποιούνται αποκλειστικά μέσω των ελαστικών γροθιών των ηρώων (ή, στην περίπτωση της Twintelle, μέσω των κοτσίδων της). Κατά μια έννοια αποτελεί τον πνευματικό διάδοχο του Punch Out, με τη διαφορά ότι πλέον παρέχεται πλήρη ευκινησία μέσα στο ring και πολλές επιλογές για την παραμετροποίηση των γαντιών/όπλων σας.
Στο Versus εδρεύουν οι δυνατότητες για τοπικό multiplayer 2-4 παικτών, αν και τα επιμέρους modes μπορούν να παιχτούν και με ένα άτομο. Τα Fight/Team Fight είναι μάλλον αυτονόητα: αποτελούν τα τυπικά skirmish matches.
Κάθε μαχητής από τους διαθέσιμους δέκα διαθέτει μια ειδική ικανότητα που τον κάνει να ξεχωρίζει αισθητά από τους υπόλοιπους π.χ. η Ribbon Girl μπορεί να κάνει απεριόριστα άλματα, ο Helix να συρρικνώνει ή να μεγεθύνει τη μάζα του και ο Master Mummy να θεραπεύει πόντους ζημίας όσο στέκεται σε αμυντικό stance. Οι διαφοροποιήσεις αυτές μπορεί να μην ακούγονται αρκετές αλλά όντως αλλάζουν ριζικά τον τρόπο παιχνιδιού σας και το πώς συμπεριφέρεστε στον αγώνα. Ο Master Mummy φερ’ ειπείν, αναγκαστικά ευνοεί πιο αμυντικό στιλ λόγω του αργόσυρτου βηματισμού του. Αντιθέτως ήρωες όπως ο Kid Cobra βασίζονται στη διαρκή κίνηση προκειμένου να έχουν κάποια ελπίδα - στην αρένα του μάλιστα υπάρχουν και σβούρες στις οποίες μπορούν να επιβιβάζονται οι μαχητές για να προχωρούν ακόμα πιο γρήγορα.
Πέρα όμως των προαναφερθέντων ιδιαιτεροτήτων που παρουσιάζουν οι μαχητές, ο σημαντικότερος μηχανισμός του ARMS εντοπίζεται στη δυνατότητα για πλήρη προσαρμογή των γαντιών σας – μπορείτε μάλιστα να τα εναλλάσσετε ανάμεσα και στους γύρους. Κάθε ήρωας διαθέτει τρία ξεχωριστά είδη από γάντια, τα λεγόμενα ARMS. Άλλα μοιάζουν με τυπικό γάντι του μποξ, άλλα εκτοξεύουν συστοιχίες ρουκετών ενώ άλλα μιμούνται την κίνηση και τα φάλτσα των frisbee. Κάθε τύπος ARM βασίζεται σε συγκεκριμένο elemental damage π.χ. το Slapamander κάνει έξτρα ζημιά fire όταν το «φορτίσετε» ενώ το Chilla παγώνει προσωρινά τους αντίπαλους με κάθε επιτυχημένο χτύπημα. Δεν σταματούν όμως εκεί οι διαφορές - μερικά ARMS βασίζονται στο εκτόπισμα τους αλλά είναι εξαιρετικά αργά στο ξεδίπλωμα (βλ. Megaton), άλλα αποσκοπούν στη διασπορά ώστε να μην είναι εύκολο να αποφευχθούν ενώ άλλα ραπίζουν τάχιστα με μειονέκτημα την άνετη αποκοπή τους – άλλωστε υπάρχει και η τακτική του να στοχεύετε απευθείας τα ARMS των αντιπάλων, ώστε να τα καθιστάτε προσωρινά ανενεργά.
Αυτό που παρουσιάζει ενδιαφέρον είναι ότι μπορείτε να φορέσετε διαφορετικό ARM σε κάθε χέρι, συνδυάζοντας με αυτόν τον τρόπο δύο ετερόκλητα στιλ μάχης. Και μπορεί αρχικά οι ήρωες να έχουν πρόσβαση μόνο σε τρεις τύπους αλλά μπορείτε να ξεκλειδώσετε σταδιακά και τα 30 ARMS για τους χαρακτήρες που επιθυμείτε ώστε να φτάσετε στον επιθυμητό συνδυασμό (επιλέγετε όμως πάντα μόνο τρία από αυτά). To ARMS έχει την καθαρή παρουσίαση του Mario Kart Deluxe που σας βάζει χωρίς πολλά-πολλά και ιδιαίτερες επεξηγήσεις στο ζουμί. Μετά από ένα σύντομο εισαγωγικό tutorial το οποίο αναγκαστικά απαιτεί motion controls, σας παρατίθενται τα διαθέσιμα modes του παιχνιδιού. Το Grand Prix είναι το τυπικό Arcade Mode που καθορίζει παραδοσιακά κάθε fighting game. Μετά την επιλογή του μαχητή σας θα σας ζητηθεί να επιλέξετε και το επιθυμητό επίπεδο δυσκολίας που αναπαρίσταται με κλίμακα από το 1 έως το 7 (hint: αν παίζετε με motion controls ξεκινήστε στην ευκολότερη δυσκολία).
Δέκα νίκες σε ισάριθμες μονομαχίες θα σας αναδείξουν ως τον τελικό πρωταθλητή του τουρνουά. Μέσα στο Grand Prix θα πάρετε μια γρήγορη ματιά και των υπολοίπων τρόπων παιχνιδιού, Hoops, SkillShot, V-Ball, τα οποία θα επεξηγήσουμε σε λίγο. Αυτό που μας άρεσε είναι ότι μπορείτε να σώσετε την πρόοδο ενός εν εξελίξει Grand Prix ώστε να το συνεχίσετε κάποια στιγμή αργότερα. Μη ξεχνάμε ότι το Switch είναι εν δυνάμει και φορητή κονσόλα. Στο Versus εδρεύουν οι δυνατότητες για τοπικό multiplayer 2-4 παικτών, αν και τα επιμέρους modes μπορούν να παιχτούν και με ένα άτομο. Τα Fight/Team Fight είναι μάλλον αυτονόητα: αποτελούν τα τυπικά skirmish matches.
Το ARMS βασικά σας ζητά να βρείτε τρόπο να αποσαφηνίσετε την τακτική του αντιπάλου ενώ παράλληλα εσείς διατηρείτε απρόβλεπτη την δική σας.
Στο Team οι συμμετέχοντες χωρίζονται σε ομάδες των δύο ατόμων με νικήτρια αυτή που θα μείνει τουλάχιστον ένα μέλος της όρθιο στο τέλος. Εννοείται ότι σας δίνεται η σχετική ελευθερία για να ορίσετε αριθμό γύρων, διάρκεια γύρου και συμπαίκτη. Το V-Ball βασίζεται στο αντίστοιχο mode του Tekken 3, με την αρένα μάχης να μετατρέπεται σε γήπεδο βόλεϊ. Σκοπός του παιχνιδιού είναι να πέσει η μπάλα στην περιοχή του αντιπάλου. Αν ακουμπήσει στο παρκέ του προτού προλάβει να τη σηκώσει στον αέρα, κερδίζετε πόντο. Όπως και στο Fight υπάρχει και εδώ δυνατότητα για παιχνίδι 2vs2.
Εξίσου απλή σύλληψη έχει και το Hoops το οποίο διαδραματίζεται σε γήπεδο μπάσκετ. Εδώ οι απλές επιθέσεις δεν έχουν ιδιαίτερο νόημα και ο τελικός σκοπός είναι να…σουτάρετε τον αντίπαλο σας μέσα στο καλάθι της μπασκέτας. Για να το κάνετε αυτό δεν αρκούν οι απλές επιθέσεις αλλά πρέπει να τον πιάσετε με λαβή. Αν βάλετε καλάθι έξω από την γραμμή των 6,75 μέτρων, κερδίζετε 3 πόντους, αλλιώς σημειώνετε δίποντο. Το Skillshot που επίσης μπορούν να παίξουν μέχρι τέσσερα άτομα, τοποθετεί τους αντιπάλους αντικριστά και εμφανίζει ανάμεσα τους στόχους για σύντομο χρονικό διάστημα. Όποιος καταρρίψει τους περισσότερους από αυτούς, κερδίζει και τον αγώνα. Για το τέλος αφήσαμε το 1-on-100 που είναι ο κλασικός αγώνας αντοχής και σας θέτει αντιμέτωπους με 100 εχθρούς. Στο Versus όμως θα βρείτε και το ARMS Test που απλά είναι η τυχαία διαλογή κανόνων/modes και το, χωρίς περαιτέρω επεξηγήσεις, Practice. Οι επόμενες επιλογές στο κεντρικό μενού αφορούν το παιχνίδι πολλών παικτών μέσω διαδικτύου: στο Party Match βρίσκουμε τα online lobbies όπου τρέχουν κάθε γύρο διαφορετικό τρόπο παιχνιδιού, στο Ranked Match υπάρχουν τα ματς κατάταξης που ξεκλειδώνουν μόνο εφόσον ολοκληρώσετε το Grand Prix σε επίπεδο δυσκολίας 4 και άνω, στο Friends βλέπετε αν κάποιος φίλος σας είναι online ώστε να τον προκαλέσετε σε μονομαχία ενώ στο Local μπορείτε να συνδέσετε μεταξύ τους τα Switch που υπάρχουν στον χώρο ώστε να φτιάξετε ένα LAN Party.
Και ας επιστρέψουμε τώρα στο ζουμί του ARMS που δεν είναι άλλο από τα πολυδιαφημιζόμενα motion controls. Σίγουρα το «παλεύουν» φιλότιμα και με αξιώσεις αλλά ως συνήθως ο συμβατικός τρόπος χειρισμού κερδίζει και πάλι στο τέλος της ημέρας. Δεν πρέπει να γκρινιάζουμε όμως και πολύ. Είναι απόλυτα λειτουργικά ενώ οπωσδήποτε προσδίδουν μια ολοκληρωμένη αίσθηση πως πραγματικά συμμετέχετε στη μάχη. Το σκεπτικό είναι ότι τοποθετείτε τα Joy-Cons κάθετα και ανάμεσα στις χούφτες σας ώστε κάθε κίνηση των καρπών να μεταφράζεται σε αντίστοιχη εντολή. Ο χαρακτήρας σας κινείται ανάλογα με την κλίση που παίρνουν τα χέρια σας π.χ. αν θέλετε να προχωρήσετε μπροστά απλά σημαδέψτε με αυτά ταυτόχρονα προς τα εμπρός, αν θέλετε να πάτε προς τα δεξιά τα περιστρέφετε δεξιά και ούτω καθεξής. Η άμυνα πραγματοποιείται γέρνοντας τους καρπούς εσωτερικά ενώ τις επιθέσεις σας τις κάνετε με ρίχνοντας απλά γροθιές στον αέρα (μια μικρή ώθηση φτάνει, δεν χρειάζονται υπερβολές). Για να μην προσθέσουν και άλλες χειρονομίες και χαθεί εντελώς η μπάλα, οι developers προτίμησαν να αφήσουν τις κινήσεις αποφυγής και άλματος στα πλήκτρα - στις σκανδάλες συγκεκριμένα.
Το αξιοσημείωτο είναι ότι οι εντολές αναγνωρίζονται άμεσα χωρίς lag και πως τα Joy-Cons αντιλαμβάνονται πλήρως αν επιθυμείτε ντιρέκτ ή κροσέ χτυπήματα. Τα τελευταία αλλάζουν την κατεύθυνση της γροθιάς όσο επιμηκύνεται το χέρι του ήρωα και είναι καθοριστικά αν θέλετε να πιάσετε απροετοίμαστο τον αντίπαλο. Δεν πιστεύουμε ότι μπορούσε να κάνει κάτι καλύτερο η Nintendo στο κομμάτι των motion controls. Το ζήτημα όμως είναι ότι μετά από 10-20 λεπτά παιχνιδιού, θα έχετε αναπόφευκτα κουράσει υπερβολικά τους μύες σας. Υπάρχουν και μερικά σημαντικά προβλήματα ακρίβειας - ευτυχώς όχι τόσο συχνά - με το πιο σύνηθες από αυτά να εντοπίζεται στη λανθασμένη ερμηνεία της αμυντικής κίνησης. Μέσα στη θέρμη της μονομαχίας θα γέρνετε συχνά υπέρ του δέοντος τους καρπούς σας, με αποτέλεσμα το παιχνίδι να αντιλαμβάνεται ότι θέλετε να ρίξετε γροθιές. Λιγότερο συχνά το σύστημα τα χάνει κάπως με τη σχετική και τη απόλυτη θέση των χεριών σας, αφήνοντας άθελά σας στάσιμους και άρα ευάλωτους στις επικείμενες επιθέσεις.
Όσο πειραματίζεστε φυσικά τόσο περισσότερο θα εξοικειώνεστε με τις αδυναμίες αυτού του συστήματος και θα πηγαίνετε με τα…νερά του, αλλά αμφιβάλλουμε ότι θα υπάρξουν παίκτες που σε ματς κατάταξης θα προτιμήσουν τα motion controls έναντι της ακρίβειας του Pro Controller ή, στην αμέσως χειρότερη περίπτωση, του Joy-Con Grip). Και υπάρχουν τόσες εναλλακτικές προτάσεις στο χειρισμό άλλωστε που μάλιστα δεν απαιτούν καν τη χρήση δεύτερου ζευγαριού Joy-Cons για παιχνίδι δύο ατόμων. Ένα Joy-Con στον καθέναν είναι αρκετό αν και αναγκαστικά στριμώχνονται όλα τα prompts στα πλήκτρα A, B, X, Y - όχι και η ιδανικότερη συνθήκη - αλλά σίγουρα θα γλιτώσει αρκετό κόσμο από το καθόλα ευκαταφρόνητο ποσό ενός Pro Controller ή ακόμα ενός ζεύγους Joy-Con.
Μετά από 10-20 λεπτά παιχνιδιού, θα έχετε αναπόφευκτα κουράσει υπερβολικά τους μύες σας.
Το μόνο ψεγάδι του χειρισμού εντοπίζεται στην επιλογή του πλήκτρου της άμυνας που βρίσκεται στο κουμπί του αριστερού αναλογικού μοχλού. Θα σας πάρει μάλλον αρκετά ματς για να το συνηθίσετε και είναι κρίμα που δεν υπάρχει δυνατότητα για remapping των πλήκτρων αφού το L στη διάταξη του Pro/Joy-Con Grip μένει αχρησιμοποίητο. Όσον αφορά στο τεχνικό κομμάτι; Το ARMS δείχνει πανέμορφο αν και θα λέγαμε ότι βασίζεται υπερβολικά στο ιδιαίτερο art design του Overwatch, ειδικά ως προς τη σχεδίαση των χαρακτήρων. Ανεξάρτητα πάντως με το αν το παιχνίδι τρέχει σε tabletop ή στην τηλεόραση διατηρεί χωρίς προβλήματα το ρυθμό των 60 καρέ. Δεν θα συμβιβαζόμασταν άλλωστε με κάτι λιγότερο.Είναι προφανές ότι με ευαγγελιστή το ARMS η Nintendo αποζητά να επαναφέρει την πίστη του κόσμου στα motion controls. Και ως ένα βαθμό ίσως και να τα καταφέρει, αφού τα Joy-Con στέκονται σε ικανοποιητικό βαθμό στο ύψος των περιστάσεων. Θα ήταν όμως πολύ άδικο να θεωρηθεί το ARMS απλά ένας τίτλος-επίδειξη, αφού το gameplay διαθέτει πολύ περισσότερο βάθος από ό,τι φαίνεται με μια πρόχειρη ματιά. Είναι ξεκάθαρα το καλύτερο fighting game που θα συναντήσετε στο Switch και, παρά το περιορισμένο roster των μαχητών, έχει μπόλικο ζουμί και ποικιλία σε modes για να σας κρατήσει απασχολημένους πολύ καιρό. Το γεγονός ότι αποτελεί και καινούριο IP για την Nintendo, μας χαροποιεί ακόμα περισσότερο.
Δεν θα διαφωνήσω ως προς τον αριθμό των χαρακτήρων. Πάντα όσο περισσότεροι, τόσο το καλύτερο. Πιστεύω όμως ότι για αρχή και μέχρι να συνηθίσουμε τα βασικά καλοί είναι οι δέκα και κάτι μου λέει ότι αν οι πωλήσεις πάνε καλά, δεν αποκλείεται να προστεθούν και άλλοι στο μέλλον. Όσο για τη γκρίνια, όποιος θέλει να προσάψει κάτι αρνητικό, πάντα θα βρίσκει πάτημα, έστω και σε μη σταθερό έδαφος. Ακόμα και για έλλειψη story mode έχουν ειπωθεί πράγματα. Λες και η Nintendo υποσχέθηκε κάτι περισσότερο από έναν arcade τίτλο. Λες και το Street Fighter ΙΙ, που μεγαλούργησε στις αίθουσες με τα ηλεκτρονικά τη δεκαετία του '90, ήταν βγαλμένο μέσα από τη φαντασία της Αγκάθα Κρίστι.
Ε ναι έχει πολύ πλοκή η ιστορία του Spring Man. Αφού ακούγεται ότι θα βγάλει σύντομα η Nintendo σε spin-off το SpringMan Mythologies :P
Όπως ήδη ανακοινώθηκε περισσότεροι χαρακτήρες και περισσότερα επίπεδα θα προστίθενται δωρεάν κατά τακτά χρονικά διαστήματα. Με αυτό το δεδομένο ίσως να πρέπει να διορθωθεί το review στο σημείο που εκφράζεται το παράπονο.