Μια φορά και έναν καιρό, στην ακριτική (sic) Χίο, γεννήθηκε ένα αγοράκι. Αν και μιλάμε για δεκαετίες 1970-1980, μεγάλωσε μες την τεχνολογία μιας και είχε μπαμπά ναυτικό και η οικογένειά του ήταν αρκετά προοδευτική ώστε να έχει τα πάντα στη διάθεσή του για να γίνει geek. Του άρεσαν βέβαια και τα αθλητικά, αφού και με τον αθλητισμό ασχολήθηκε, αλλά και παρακολουθούσε ενεργά διάφορα αθλήματα, όπως F1 και NBA που τότε ήταν άγνωστες λέξεις για τους περισσότερους Έλληνες.
Το έκανε με κάτι παράξενα μέσα που υπήρχαν και τα έλεγαν εφημερίδες, περιοδικά και ό,τι ρημαδοβίντεο έδειχνε η τηλεόραση αραιά και που, πριν ξεκινήσουν κάποιες ζωντανές μεταδόσεις. Αλλά να λέμε την αλήθεια, videogames έπαιζε πολλά και σπίτι και με φίλους και γενικά αυτές είναι κάτι ιστορίες που τις έχετε ξανακούσει. Αυτό που δεν έχετε ξανακούσει, είναι ότι όπως κάθε άνθρωπος, είχε και αυτός απόψεις και παραξενιές και μάλιστα ενεργά επηρεασμένες από το περιβάλλον στο οποίο μεγάλωσε. Διότι ναι, ΟΚ, είναι γουστόζικο να έχεις μπαμπά Ολυμπιακό και να γίνεις ΑΕΚ ή αριστερή οικογένεια και να βγεις ,ξέρω ‘γώ, ΔΑΠίτης, αλλά στο σπίτι του φίλου μας ακολουθούσαν σχεδόν όλοι κοινές πορείες, εκτός από τη δόλια μάνα που έγινε, από ΑΕΚ, Ολυμπιακός για να ευχαριστήσει το γιόκα της.
Μια από τις κεντρικές αρχές αυτού του σπιτιού ήταν ότι δεν πήγαινε τους Αμερικανούς και ό,τι προερχόταν από εκεί, κυρίως ως συνήθεια, ως προϊόν μάλλον δεν μας έπαιρνε. Έτσι λοιπόν είχε αναπτύξει μια φυσική απέχθεια έναντι κάθε «αμερικανιάς», όπως τις αποκαλούσε, και αυτό ήταν μια πεποίθηση που κράτησε μέχρι που μεγάλωσε, πήγε πανεπιστήμιο, πήγε στρατό, άρχισε να δουλεύει και λοιπά και λοιπά. Αυτήν του την τάση λοιπόν να μη γουστάρει τα προερχόμενα από τις ΗΠΑ την διατράνωνε και στα social media σε κάθε ευκαιρία, αλλά την έγραφε και σε άρθρα όπου όμως ήδη φαινόταν μια τάση να αλλάξει.
Και η τάση να αλλάξει άρχισε όταν έγινε μπαμπάς. Ξέρετε ε, όταν γίνεις γονιός, καταπίνεις τις θεωρίες σου τη μια πίσω από την άλλη. «Δεν θα το πήξουμε στα ροζ το παιδί», «θα της μάθω να παίζει μόνο racing και RPG», «δεν θα της αγοράσω ποτέ Barbie», «δεν θα ψωνίσω από τα Jumbo». Όλα τα κατάπιε και τα χώνεψε και άφησε ένα ωραιότατο ρέψιμο και είπε κι ευχαριστώ. Αλλά κράταγε ένα κάστρο: όχι Halloween και τέτοιες αηδίες μέσα στο σπίτι. Και μετά ήρθε το Netflix και τα Σούπερ Τερατάκια και η μεγάλη κόρη έφαγε σκάλωμα και κατέληξαν, τι ειρωνεία, στα Jumbo να αγοράζουν αντικείμενα για το Halloween. Και πήρε μια κούπα με νεκροκεφαλή κι εκείνος.
Αυτή η διδακτική μας ιστορία έχει σχέση με τα videogames. Γιατί ναι, λόγω κάποιου περίεργου ενστίκτου των αρχισυντακτών μου έκανα πάντα review παιδικά παιχνίδια, αλλά πλέον η απασχόληση είναι μαζική, το έχουμε λιώσει το Rush: A Disney Pixar Adventure και φυσικά η κόρη μου αποδεικνύεται ότι το έχει, προς παρηγοριά του μπαμπά της, ναι και στα racing πέρα από τα platformers. Στο μεταξύ ο μπαμπάς της κόρης μου, αποφάσισε ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ να παίξει κάτι διαφορετικό, πέρα από puzzle, racing, action RPG και παιδικά και έπιασε στα χέρια τη σειρά Wolfenstein της οποίας το New Order θα πάει να τερματίσει μόλις ολοκληρώσει το παρόν άρθρο. Και πέρασα καλά κύριοι παίζοντας FPS, όσο και εάν έπρεπε να κρύβομαι να μη με δουν οι μικρές, διότι σκοτωμοί. Μην το παρακάνουμε κιόλας.
Έτσι λοιπόν κύριοι. Καλές οι θεωρίες, καλά τα μεγάλα λόγια και οι απόψεις, αλλά κρατάμε και μια πισινή, διότι πολλά αλλάζουν στη ζωή μας από τη μια μέρα στην άλλη και οι απόψεις, ειδικά σε «μικρά» ζητήματα, όσο και να τις έχουμε βάλει εμείς σε θρόνο, εύκολα αλλάζουν λόγω συγκεκριμένων συνθηκών. Εντάξει, μη νομίζετε βέβαια, όταν είναι μπροστά οι μικρές, σιγά μη δεν έπαιζα Forza Horizon 4.
Αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία.
Για την καλύτερη εμπειρία σου θα θέλαμε να σε παρακαλέσουμε να το απενεργοποιήσεις κατά την πλοήγησή σου στο site μας ή να προσθέσεις το enternity.gr στις εξαιρέσεις του Ad Blocker.
Με εκτίμηση, Η ομάδα του Enternity