Όπως και σε παρόμοιες, πρόσφατες περιπτώσεις, έχει γίνει συγκεκριμένη και απλώς λογική δουλειά στον τεχνικό τομέα. Κοινώς η ανάλυση ανεβαίνει σε 1080p και το frame rate στα 30fps στην περίπτωση του Xbox 360, ενώ σε Xbox One X προστίθεται HDR και δυνατότητα προβολής σε 4K. Τα textures έχουν βελτιωθεί σε γενικές γραμμές, για να αναδεικνύονται με τις υψηλότερες αναλύσεις, όχι όμως και τα μοντέλα των χαρακτήρων ή το animation. Το τελευταίο βέβαια είναι που φαίνεται πιο παράταιρο για την εποχή, όχι τα γραφικά. Η αισθητική που χαρακτηρίζει τη σχεδιαστική γραμμή της Pixar δεν βασίζεται στη λεπτομέρεια σε κάθε επιφάνεια, οπότε η παλαιότητα του τίτλου δεν σημαίνει μονομιάς άχαρα αποτελέσματα στην εικόνα. Εκεί που συναντούμε όντως καλύτερα γραφικά είναι σε δυο συγκεκριμένες αποστολές ή «περιπέτειες» που προστέθηκαν για χάρη της νέας αυτής έκδοσης, δεν υπήρχαν δηλαδή στην πρωτότυπη. Είναι λογικό το νεότερο περιεχόμενο να κάνει και μερικά βήματα παραπέρα με τρόπο που να μην το κάνει να φαντάζει ξένο σώμα ως προς το σύνολο.
Μιλάμε για τα δυο επίπεδα που βασίζονται στο Finding Dory, τη μόνη ταινία το franchise της οποίας βλέπουμε να εκπροσωπείται από δύο επίπεδα, σε αντίθεση με τα υπόλοιπα (Cars, Toy Story, Ratatouille, Up, The Incredibles) που περιλαμβάνουν από τρεις περιπέτειες το καθένα. Όλες οι δραστηριότητες είναι κάτι μεταξύ mini-game και κανονικού επιπέδου, με έμφαση σε platforming και, ας πούμε racing. Στην πραγματικότητα κανένα μέρος της διαδικασίας δεν είναι όντως ανταγωνιστικό. Ακόμη και στην περίπτωση του Cars, αν ο παίκτης σταματήσει, το παιχνίδι φροντίζει να μη στείλει τους πάντες και σε πολύ μεγάλη απόσταση. Κι αν γίνει αντιληπτό ότι ο παίκτης είναι πολλή ώρα σε ένα τμήμα, ο τίτλος προσφέρει τη δυνατότητα να το προσπεράσει. Οι απλές και φιλικές δραστηριότητες είναι σχεδιασμένες για μικρές ηλικίες, όπως και πρέπει στην προκειμένη. Για αυτό και η μόνη επίδοση που μπορεί να κάνει κάποιος είναι σε χρόνο ολοκλήρωσης (τα επίπεδα τελειώνουν σε λίγα λεπτά έτσι κι αλλιώς) και τη συλλογή νομισμάτων. Με καλή σοδειά ξεφεύγουμε από το χάλκινο μετάλλιο στο τέλος και πάμε, με τα πολλά, στο αργυρό και το χρυσό. Αποκτούμε παράλληλα νέες ιδιότητες και πρόσβαση σε συντομεύσεις στις διάφορες διαδρομές, χωρίς τις οποίες κάποια σημεία δεν είναι προσπελάσιμα, ούτε και τα χρυσά μετάλλια. Με τη μόνη ανταμοιβή που φέρνουν τα χρυσά μετάλλια να είναι concept art από τις εκπροσωπούμενες ταινίες, δηλαδή όχι κάτι για το οποίο θα πετάξουν τη σκούφια τους τα παιδιά, το ανταγωνιστικό μέρος του παιχνιδιού αποδεικνύεται ξεκάθαρα ανταγωνιστικό.
Έτσι κι αλλιώς υποστηρίζεται split screen co-op, κάτι πάντα θετικό σε τίτλους που απευθύνονται σε παιδιά, όχι μόνο επειδή διευκολύνουν τη συμμετοχή ενός φίλου αλλά και διότι δίνουν την ευκαιρία σε γονιό να μοιραστεί την εμπειρία και τη γνωριμία του παιδιού με τον κόσμο του gaming. Ο καθένας ελέγχει το χαρακτήρα έτσι κι αλλιώς (με εξαίρεση τα επίπεδα περί Finding Dory - στα οποία χρησιμοποιούνται οι Nemo και Squirt), που συνδέονται με το προφίλ χρήστη και σχεδιάζονται στον αναμενόμενα απλοϊκό character editor. Ακολουθεί τη γραμμή της Pixar προφανώς και στόχος είναι ο σχεδιασμός του παιδιού που θα καταλήξει στο hub που δεν είναι παρά το Pixar Park. Στο hub δεν υπάρχει κάτι να κάνουμε πάντως, απλά πηγαίνουμε στο τμήμα της σειράς που μας νοιάζει, στο σημείο εκκίνησης για το mini game που θέλουμε και ξεκινάμε. Γιατί, μετά τη γνωριμία με το hub, δεν επιτρέπεται η άμεση επιλογή περιπέτειας χωρίς πέρασμα από το πάρκο πρώτα, είναι μια απορία που δεν πρόκειται να απαντηθεί. Ανάλογα με τα τεκταινόμενα αξιοποιείται κάπως ο σχεδιασμένος χαρακτήρας. Κάθε mini-game πάντως έχει μια μικρή ιστοριούλα, τελείως τυπική βέβαια πίσω του, με αρχή και τέλος. Στο Cars, για παράδειγμα, το αμάξι που ελέγχει ο παίκτης έχει τα χρώματα που ο ίδιος έδωσε στο χαρακτήρα του.
Ωραία όλα αυτά βέβαια, το θέμα όμως είναι άλλο. Η πρωτότυπη έκδοση του παιχνιδιού παιζόταν αποκλειστικά και μόνο με Kinect. Το Kinect υποστηρίζεται (ε, μην τον πετάμε έτοιμο κώδικα) και στο Xbox One, αλλά υποστηρίζεται πλέον και η χρήση κανονικού χειριστηρίου. Η αλλαγή αυτή διαμορφώνει νέες ισορροπίες. Ο τίτλος ήταν πάντα σχεδιασμένος για κίνηση προς τα εμπρός και χωρίς πολλές απαιτήσεις για ακρίβεια και ικανότητες, διότι η χρήση Kinect ήταν μονόδρομος. Το χειριστήριο είναι πολύ πιο ακριβές, άρα κάνει την εμπειρία ευκολότερη υπόθεση. Καλύτερα βέβαια για ακόμη μικρότερα παιδιά.
Τα παιδιά που δεν θα ενοχληθούν από τα λίγα επίπεδα, με τη μικρή διάρκεια, τις ισχνές ανταμοιβές για ενασχόληση με τον ελάχιστο ανταγωνισμό που σηκώνει ο τίτλος και την ανυπαρξία online co-op. Οι αγαπημένοι τους χαρακτήρες είναι που μετρούν στο τέλος και όχι πολλά άλλα. Ως προς αυτό το Rush: A Disney/Pixar Adventure είναι μια μικρή επιτυχία ακόμη και σήμερα. Επιτυχία γιατί καταφέρνει να μην ενοχλήσει κανέναν με τις αδυναμίες του, μικρή επειδή ο πήχης στην κατηγορία των τίτλων για μικρά παιδιά είναι, κατά παράδοση, αρκετά χαμηλά. 'Ενας λόγος παραπάνω για την εμφάνιση αυτού του remaster.
GOTY!